|
ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 9
จะมีใครบ้างไหมนะ ที่เจ็บแล้วไม่จำ จะมีใครซักคนไหม ที่ทำผิดซ้ำๆ แล้วใครกันที่ตามใจตัวเองจนเลยเถิด หรือจะมีแค่เพียงฉันคนเดียวที่เป็นเช่นนี้.... ฉันทำตามใจตัวเอง...ไม่ปฎิเสธกิเลสในใจ จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อชายคนที่ตัวเองหลงรัก.... ได้พยายามข่มขืนฉัน...จนสำเร็จ
ความจริงจะเรียกว่าข่มขืนก็ไม่ถูก...ถ้าฉันไม่ยินยอม ถ้าไม่รับเขาเข้ามาในชีวิตเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เพราะฉันคิดว่าใช่...คิดว่าแน่นอนแล้ว คิดว่าซักวันเขาจะรักฉันได้เท่าที่ฉันรักเขา.... คิดว่าความดีทุกอย่างที่ฉันทำให้กับเขา... จะส่งผลให้เขาเห็นคุณค่าของฉันบ้าง แต่เปล่าเลยค่ะ...หลังจากครั้งแรกที่เรียกว่าโดนขืนใจ แล้วหลังจากนั้นล่ะ...ในตอนที่มีโอกาสถอนตัวทำไมถึงไม่ทำ ทำไมไม่คิดซะว่า เสียไปเพียงครั้งอย่าให้มีครั้งที่สอง ก็เพราะว่าฉันหลงใหลในความรักที่ตัวเองมี ทำให้ฉันยอมมีอะไรกับผู้ชายคนนี้อีกในครั้งต่อๆมา แต่ฉันก็รู้ดีว่า การที่ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตฉัน ก็เพราะว่าเขาไม่มีที่ไป...ไม่มีเพื่อน ไม่มีที่อยู่ หลายๆครั้งที่เขาทำให้ฉันเจ็บเพราะความก้าวร้าวของเขา พูดจาขึ้นมึ ง ขึ้น กู กับฉันบ่อยครั้งที่ไม่พอใจ เขาไม่เคยบอกรักฉัน...มีเพียงฉันเท่านั้นที่รักเขาฝ่ายเดียว ฉันอดทนอยู่กับเขาได้ไม่นาน....ท่ามกลางคำคัดค้านของคนรอบข้าง ก็รู้สึกว่าตัวเองควรจะถอนตัวก่อนที่ทุกอย่างจะสาย
.
ปลายปี 2541 ฉันจึงเข้าไปหาเจ้านายคนเก่าที่ฉันเคยทำงาน ฉันไม่มีที่ไปแล้ว...เลยนึกถึงที่ทำงานเก่าขึ้นมาอีกครั้ง โชคดีต้องเป็นของฉันบ้างซิน่า....ฉันคิดในใจ แล้วเจ้านายยินดีรับฉันเข้าทำงานเหมือนเดิมจริงๆ แต่มีข้อแม้ว่า....ฉันต้องไปอยู่ชายแดน...ที่ไม่ไกลนัก
ก็ยังอยู่ในกรุงเทพนี่แหละค่ะ เพียงแต่เป็นปริมณทลก็เท่านั้นเอง เชื่อไหม๊คะ..ว่าตอนนั้นฉันเริ่มคิดหนีอีกครั้ง
. คิดว่าถ้าตัวเองได้ทำงานแล้วไปอยู่ไกลๆอย่างนั้น คงจะทำให้ฉันเลิกรากับผู้ชายคนนั้นได้.... เพราะเขาเป็นคนรักสบาย รักแสงสี เขาคงไม่ตามฉันไปอยู่ในดินแดนชนบทแบบนั้นแน่นอน และการที่ห่างกันไป มันคงทำให้ฉันลืมเขาได้ในที่สุด ฉันต้องการหักดิบตัวเอง... หักดิบความรัก แปลกดีจริงๆ
ฉันเริ่มไปทำงานเดือนตุลาคม ปี 2541 โดยไปเป็นพนักงานออฟฟิศสาขา 2 ซึ่งเป็นโกดังเก็บสินค้า ในตอนนั้น ยังมีพนักงานกันไม่กี่คน.... ที่ทำงานก็มีที่พักให้...ผลพลอยได้ของฉันคือไม่ต้องเสียค่าเช่า ผลพลอยได้ของบริษัทคือ ฉันได้ช่วยดูแลโกดัง.... ก็ดูไม่น่ามีปัญหาอะไรมากนัก...จะมีก็แค่เรื่องขี้หมาๆ คือมีพี่อีกคนหนึ่งที่อยู่ก่อนหน้าฉันไม่ค่อยกินเส้นฉันซักเท่าไหร่ ซึ่งก็ไม่ใช่แต่ฉันที่พี่เค้าไม่ชอบ...พี่เค้าไม่ชอบใจใครเลยซักคน คล้ายๆกับว่าไม่อยากให้ใครมาเหนือเขาทำนองนั้น เพราะเจ้านายค่อนข้างเอ็นดูฉันพอสมควร... ฉันทำงานอยู่ที่นี่ช่วงแรกๆ ผู้ชายคนนั้นก็ยังแวะเวียนมาหา ซักสองสามครั้งเห็นจะได้ หลังจากนั้นก็ไม่มาอีก เพราะบรรยากาศที่ทำงานฉันค่อนข้างบ้านนอกพอสมควร ครั้งสุดท้ายเขาบอกว่าไปทำงานแถวๆงามวงค์วาน เขาไปเปิดร้านวาดรูปอยู่ที่เดอะมอลล์งามวงค์วาน ฉันก็คิดในใจว่า ก็ดีเหมือนกัน จะได้ห่างหายกันไปเลย แต่มันก็ไม่เป็นดังใจนึกอีกแล้วค่ะ.... มนต์ดำได้ย้อนกลับมาหาฉันอีกแล้ว ฉันไม่ได้สังเกตตัวเองเลยว่า...ประจำเดือนมันขาดหายมาพอสมควร เพราะมัวแต่คิดว่าตัวเองต้องหนีไปจากชีวิตเดิมๆ หนีจากกิเลสตัณหา...โดยไม่เฉลียวใจเลยว่า ความผิดพลาดจะเกิดขึ้นซ้ำสอง มารู้ตัวอีกทีก็สายจนตะวันโด่งอีกแล้ว... ฉันได้แต่ปลอบตัวเองว่า คงเครียดมากไป คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นซ้ำสองแน่นอน.... เพราะที่ผ่านมาสี่ห้าเดือนฉันคุมตัวเองโดยการกินยามาตลอด ถ้าจะพลาดก็คงเป็นตอนก่อนจาก...ตอนที่ฉันคิดว่าจะเลิกกับเขา ฉันก็เลิกกินยาไปด้วย....แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ฉันปลอบใจตัวเอง ตอนเดินเข้าร้านขายยา เพื่อไปซื้อทดสอบการตั้งครรภ์ ฉันภาวนาในใจ....ในขณะที่แผ่นเทสต์เริ่มเปลี่ยนสี.... และแล้ว สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกจนได้... ฉันตั้งท้อง!!!!!!อีกแล้วหรือนี่...เวรกรรมอะไรกันนักหนา!!!! ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันได้แต่หนี หนี แล้วก็หนี.... แล้วครั้งนี้ล่ะ ฉันจะต้องหนีอีกต่อไปหรือ? ฉันจะต้องหนีไปถึงไหน...จะหนีอย่างไร...?. ในเมื่อเรื่องเลวร้ายมันเกิดขึ้นมาซ้ำสอง... แล้วฉันจะต้องขังตัวเองอยู่ในโลกมืดอีกต่อไปอย่างนั้นหรือ? ฉันจะทำอย่างไรต่อไป ฉันจะเดินหน้า หรือถอยหลัง? ฉันจะต้องจมดิ่งอยู่กับฝันร้ายอีกครั้งหรือกระไร? ฉันสับสนสุดๆ ในตอนนั้น...ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรเอาซะเลย
แล้วฉันก็เอาแต่ร้องไห้....อยู่คนเดียวอีกครั้ง..... เมื่อมาถึงทางตัน....ฉันก็เหมือนหมาจนตรอก.... หรือว่าฉันควรจะตายไปเสียจากโลกนี้...ทุกอย่างมันจะได้จบลง ไม่....ฉันไม่มีทางคิดสั้นๆอย่างนั้นเด็ดขาด.... ทุกอย่างฉันเป็นคนก่อ...ฉันต้องเรียนรู้ที่จะแก้ด้วยตัวเอง.... ชีวิตฉันจะดำเนินต่อไปอย่างไรหลังจากนี้... รอติดตามคนเลวที่แสนดีอีกครั้งนะคะ... กับการแก้ปัญหาความผิดซ้ำซากของตัวเอง.... วิธีการแก้ปัญหามีหลายทาง ...ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกแบบไหน
. ฉันเชื่อว่าบทเรียนของฉันจะเป็นประสบการณ์ ที่คอยสอนรุ่นหลังๆ ได้เป็นอย่างดี เจอกันตอนหน้าค่ะ....center>
Create Date : 18 มีนาคม 2550 |
|
23 comments |
Last Update : 18 มีนาคม 2550 14:51:57 น. |
Counter : 394 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: basbas 18 มีนาคม 2550 16:21:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 18 มีนาคม 2550 16:32:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: ฝากเธอ 18 มีนาคม 2550 19:04:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทาสบอย 18 มีนาคม 2550 20:13:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 19 มีนาคม 2550 11:48:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: CO2 (Co_TwO ) 19 มีนาคม 2550 11:50:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 19 มีนาคม 2550 15:22:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้ำอิน (น้ำอิน ) 19 มีนาคม 2550 16:12:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่เจ้าปัน (แม่เจ้าปัน ) 19 มีนาคม 2550 17:56:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: บรรณภรณ์ 20 มีนาคม 2550 12:07:17 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หลายครั้งที่นั่งดูละคร...แล้วกลับย้อนมองดูตัวเอง ...ชีวิตฉันก็ไม่ต่างจากละครซักเท่าไร..... ...ดูดูไป อาจจะหนักหนากว่าละครน้ำเน่าซะอีก... นี่แหละน๊าชีวิต!!!!!
|
|
|
|
|
|
|
เขียนเก่งจังค่ะ...เรารุ้นะเจ็บเป็นไง..
แต่ตอนนี้พยายามมายจำค่ะ
มีความสุขเสมอด้วยใจสงบ..ในวันนี้ค่ะ
สองพระที่ห่างหายมิลืมเลื่อนนึกถึงเพื่อนเสมอค่ะ
ในพระนี้จึงแวะเยื่อนหา..เพื่อมอบบุญ.สู่มิตร
วันนี้เราไปถวายสังฆทาน..
แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร
นำบุญมาเผื่อแผ่มิตรสหายค่ะ
การเป็นอยู่ด้วยความว่าง หรือ สุญญตาวิหาร
เราควรจะมีของเราบ้าง พอหมดกิเลส ตัณหา
ก็จะมีความสันโดษ พอใจยินดีที่มีอยู่
ทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ล้วนเรื่องจริงมิใช่มายา
สาธุ อนุโมทาน..กัลยาณมิตรค่ะ