|
ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 8
ฉันกลับมากรุงเทพอีกครั้ง ทั้งที่ในใจยังบอบช้ำกับฝันร้ายที่เกิดขึ้น หลายครั้งเวลาหลับฉันมักฝันถึงเด็กคนหนึ่ง มันน่ากลัวมาก...เด็กคนนั้นมาหาฉัน ร่างกายอาบไปด้วยเลือด....ยืนร้องไห้ไม่พูดไม่จา ฉันฝันเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนไม่มีจิตใจที่จะทำอะไร.... ไปสอบครั้งไหนก็สอบไม่ค่อยผ่านซักเท่าไหร่ จนกระทั่งเหลือวิชาเรียนเพียงแค่วิชาเดียว.... แต่มันเป็นอาถรรพ์หรือยังไงก็ไม่ทราบได้...วิชาเดียวที่สอบไม่ผ่านซักที ช่วงนั้นฉันทำงานพิเศษเล็กๆน้อยๆไม่เป็นเรื่องราวนัก แต่อาศัยว่าเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์กับคนรอบข้างก็ว่าได้ ฉันเลยสนิทสนมกับพี่ที่ดูแลอพาร์ทเม้นท์ที่ฉันพักอยู่ ในสังคมกลุ่มนี้ก็ให้ที่พึ่งพิงกับฉันพอสมควร พี่เค้าให้ฉันช่วยทำบัญชีค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์ให้ โดยให้ค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆ พอประทังชีวิตอยู่ได้ พอที่จะเปลี่ยนเป็นค่าข้าวค่าที่พักได้บ้าง.... ชีวิตในตอนนั้นก็ไม่ได้หวือหวาอะไรมากมาย กลับดูเหมือนว่าฉันยิ่งเหงาหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทำให้นึกถึงเพลงของปาน ธนพรที่ร้องไว้ว่า... เจ็บแล้วไม่จำไม่เคยจำ....ให้เขาทำอยู่อย่างนั้น... เพราะอะไรนะรึ...ที่ฉันพูดเช่นนั้น ก็เพราะว่าช่วงนั้นชีวิตฉันเริ่มวนเวียนอยู่กับน้ำเมา... ทุกวันที่ฉันนั่งดื่ม กิน กับพี่ๆ ในกลุ่มที่ฉันพักอยู่.... ไม่มีใครรู้หรอกว่า ที่ฉันดื่มก็เพื่อฆ่าเวลาที่ทำให้คิด ฆ่าความรู้สึกที่คอยตอกย้ำในตอนนั้น ...เวลาที่ดื่มมันทำให้ฉันหลับสนิท ในห้องแคบๆ โดยไม่ต้องฝันร้าย... แล้วโลกก็หมุนไปให้ฉันได้พบกับความรักอีกครั้ง.... จะว่าไปแล้วในตอนนั้นมีชายหนุ่มเข้ามาในชีวิตถึงสามคน คนแรก...เป็นเพื่อนของพี่ที่ดูแลหอ คนที่สองเป็นรุ่นพี่ที่เจอกันโดยบังเอิญ และบังเอิญรู้จักกับเพื่อนอีกคน คนที่สามคือคนที่ฉันเจอในร้านเหล้า ชายหนุ่มคนแรกเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ คอยให้ความช่วยเหลือดูแล ไม่เคยล่วงล้ำแตะต้อง นอกจากคอยปลอบโยน ในวันที่ฉันดูแย่ๆ.... แต่ฉันไม่เคยเปิดใจรับพี่เค้าเลย คนที่สองก็ดูดีพอสมควร...อ่อนโยน ค่อนข้างเจ้าชู้ มีตุกติก แตะต้องบ้าง แต่ไม่ถึงกับเกินเลย...ที่สำคัญฉันก็ไม่เปิดใจรับอีกเหมือนกัน คนที่สาม...ครั้งแรกที่เจอกัน เขาอยู่บนเวทีร้านอาหารเพื่อชีวิต เสียงเพลงที่ร้อง คือสิ่งที่ฉันหลงใหล ความที่เป็นคนที่ดูมาดเซอร์ เข้าข่ายเป็นศิลปะ คือชายหนุ่มในดวงใจฉัน ฉันเริ่มรู้สึกว่าอบอุ่นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ฉันเปิดรับผู้ชายคนนี้เข้ามาอยู่ในหัวใจอย่างเต็มๆ ในที่สุด...ประมาณเดือนพฤษภาคม ปี 2541 ชายหนุ่มมาดเซอร์ที่ดูอบอ่นคนนั้นก็ได้มาเดินอยู่ข้างๆฉัน ได้ไปไหนต่อไหนด้วยกันบ้าง... ทั้งที่เขาไม่มีทั้งความเป็นสุภาพบุรุษ เวลาจะกินอะไรก็ไม่เคยนึกถึงฉันเลย ใครต่อใครหลายคน...ต่างพากันบอกว่า ถ้าฉันจะเลือกคบผู้ชายซักคนในตอนนั้น ฉันควรจะเลือกคนแรก หรือไม่ก็คนที่สอง แต่ความรักมาปิดบังตาฉันให้เริ่มพร่ามัวอีกแล้ว ฉันไม่สนใจว่าเขาจะเป็นคนอ่อนโยนกับฉันหรือไม่ ไม่สนใจว่าเขาจะรักฉันแค่ไหน.... ฉันหลอกตัวเอง...ว่าเขาคือผู้ชายที่ทำให้วันเวลาของฉันไม่ว่างเปล่า ที่ฉันหลงรักนักหนาในตัวผู้ชายคนนี้คือ คำพูดที่ดูดี มีความเป็นผู้ใหญ่ ปรัชญาชีวิตสูงส่ง ทั้งที่ทุกคำพูดสวนทางกับตัวจริงของเค้า.... แต่ทุกคำพูดก็สามารถทำให้ฉันลืมตัวตนอันแท้จริงของเค้าได้ ถ้าถามว่ามันเร็วไปไหมที่ฉันจะมีใครซักคนในตอนนั้น ฉันว่ามันไม่เร็วเกินไป เพราะอายุก็ไม่น้อยนัก บรรลุนิติภาวะแล้ว...เพียงแต่อาจยังไม่บรรลุในเรื่องการแยกแยะ ฉันทำตัวตามความต้องการของหัวใจ
. หรือที่เรียกว่าตามใจตัวเอง โดยไม่ฟังคำทัดทานของคนรอบข้าง ฉันได้แต่คิดว่าไม่ควรมองโลกในแง่ร้ายเกินไป โดยไม่เคยเฉลียวใจเลยว่า ผู้ชายคนนี้จะเป็นคนต้นเหตุ ที่ทำให้ชีวิตฉันมีรอยช้ำ....มาจนปัจจุบันนี้.... คนเลวที่แสนดีคนนี้ จะเจอชีวิตที่หักเหยังไงต่อไปอีก แล้วคนเลวๆ จะเป็นคนที่แสนดีได้อย่างไรกัน นี่ไม่ใช่ละคร...มันคือชีวิตจริงที่สามารถเลือกทางเดินด้วยตัวเองได้ แล้วคนอย่างฉันจะเลือกเดินทางไหนกัน พรุ่งนี้จะกลับมาเล่าให้ฟังค่ะ....
Create Date : 16 มีนาคม 2550 |
|
19 comments |
Last Update : 16 มีนาคม 2550 14:57:49 น. |
Counter : 413 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ทาสบอย 16 มีนาคม 2550 17:44:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่เจ้าปัน (แม่เจ้าปัน ) 16 มีนาคม 2550 17:54:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 16 มีนาคม 2550 18:12:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนในสายหมอก (คนในสายหมอก ) 16 มีนาคม 2550 19:25:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: อันติกา 17 มีนาคม 2550 2:35:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: นู๋กิ๊ฟกะนู๋เกมส์ (giftgame ) 17 มีนาคม 2550 12:06:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: kittyob 17 มีนาคม 2550 21:56:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: ความเจ็บปวด (ความเจ็บปวด ) 18 มีนาคม 2550 2:09:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 18 มีนาคม 2550 8:15:32 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หลายครั้งที่นั่งดูละคร...แล้วกลับย้อนมองดูตัวเอง ...ชีวิตฉันก็ไม่ต่างจากละครซักเท่าไร..... ...ดูดูไป อาจจะหนักหนากว่าละครน้ำเน่าซะอีก... นี่แหละน๊าชีวิต!!!!!
|
|
|
|
|
|
|
วันนี้แวะมาอ่านแระ
พรุ่งนี้จะมาติดตามน๊า
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ