ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 5 Live And Learn กมลา สุโกศล เมื่อวันที่ชีวิต เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน จนบางครั้งคนเรา ไม่ทันได้ตระเตรียมหัวใจ ความสุขความทุกข์ ไม่มีใครรู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ จะยอมรับความจริงที่เจอได้แค่ไหน เพราะชีวิต คือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน * อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด สุขก็เตรียมไว้ ว่าความทุกข์คงตามมาอีกไม่ไกล จะได้รับความจริงเมื่อต้องเจ็บปวดไหว เพราะชีวิต คือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด *********** มาจนถึงป่านนี้แล้ว ก็ยังมานั่งครุ่นคิดว่า จะดีหรือ? ที่เอาเรื่องตัวเองมาเปิดเผยในที่แบบนี้.... แต่จะดีหรือไม่ดี มันก็มาถึงขนาดนี้แล้วอ่ะนะ... มาติดตามกันต่อละกันค่ะ.... ปีพ.ศ. 2538 เด็กสาวคนหนึ่งที่เติบโตมาจากบ้านนอก เพิ่งได้รู้จักกับความรักครั้งแรก . แม้จะเป็นรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางแสงสีและสิ่งมัวเมา แต่มันก็เป็นความรักที่ฉันยังจดจำมันได้เสมอ และไม่เคยคิดโกรธหรือโทษตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกเอง.... เขาทำให้ฉันหัวเราะ เขาทำให้ฉันยิ้ม เขาทำให้ฉันร้องไห้ และเขาทำให้ฉันมีความรัก.... ฉันรู้จักกับหน่อง สมมติชื่อว่าอย่างนี้ละกันนะคะ แหม!! เหมือนอ่านหนังสือนิยายรักชีวิตจริงเลยใช่ไหม๊ล่ะ... มีชื่อสมมุติด้วย (ใครจะรู้อาจเป็นชื่อจริงก็ได้ อิอิ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก) แน่นอนค่ะ ฉันเจอเขาที่ผับดังที่ฉันไปเที่ยวเป็นประจำทุกคืน ได้เจอกันบ่อยครั้งเข้า ก็มีการแจกเบอร์โทรศัพท์ ตามแฟชั่นของคนเที่ยวกลางคืนค่ะ จุดเริ่มต้นของทุกอย่างก็คือการแจกเบอร์โทรฯก่อนเสมอ แรกๆ ดูเหมือนหน่องจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันนักหรอกค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่ใช่คนสวยอะไรนักหนา แค่มีเสน่ห์เท่านั้นเอง (หุหุ) แต่ฉันน่ะ แอบรู้สึกหวั่นๆ ไหวๆ ตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกแล้วล่ะ ฉันได้เจอกับเขาอยู่หลายครั้งมากที่ร้านเดิมแห่งนั้น ...จุดแรกเริ่มของนิยายรัก ที่ไม่อาจคาดฝันเกิดขึ้นในคืนหนึ่ง... วันนั้นไม่รู้ว่าเกิดเหตุอะไร ฉันไม่ได้ไปเที่ยวเหมือนทุกวัน แต่ตอนเช้ามืด มีคนมาเคาะประตูห้องที่ฉันพักอยู่ พอฉันเปิดประตูออกมาก็เป็นหน่องนั่นล่ะ ฉันไม่ทันตั้งตัวอะไรเลย หน่องก็ผลุนผลันเข้ามาในห้อง แล้วล้มตัวลงไปนอนหลับเป็นตายอย่างคนเมาไม่ได้สติ ....จะให้ฉันทำอย่างไร ? ในเมื่อใจก็มีเขาอยู่แล้วลึกๆที่เคยแอบฝันว่า...??? ฉันก็ไม่กล้าที่จะปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาเพราะกล้าๆ กลัวๆ จนกระทั่งถึงเวลาที่ตัวเองต้องไปทำงาน ก็ยังไม่มีทีท่าว่าหน่องจะตื่นขึ้นมาเลย ฉันเลยตัดสินใจทิ้งเขาไว้ที่ห้องของฉันอย่างนั้น ...พอตอนเลิกงานตอนเที่ยงคืน ฉันรีบกลับห้องและคิดในใจว่าเขาคงไม่อยู่แล้วล่ะ แต่ทีไหนได้ พอเปิดประตูห้องเข้าไป หน่องก็ยังอยู่สภาพเดิมเลยค่ะ ??????!!!!!!!!!!!!!!???????? ฉันมันคนอ่อนไหว ใครมาแบบไหนก็ไปแบบนั้น... หน่องอยู่กับฉันตั้งแต่วันนั้น จากวัน 1 วัน เป็น 2,3,4 จนเป็นอาทิตย์ จนกระทั่งเป็นเดือน เป็นหลายเดือน....จนกลายเป็นคู่รัก.... เป็นปาท่องโก๋ที่แยกไม่ออก...ไปไหนไปด้วยกัน...เขาบอกรักฉัน เขาอ่อนโยน และฉันรู้สึกว่าเขารักฉันมาก (จริงๆ ) ฉันมีแฟนแล้ว(ไชโย!!เด็กเชยๆ อย่างฉันมีแฟนแล้ว)... ฉันเริ่มไปเรียน ในเวลาที่หน่องไปทำงาน จากที่เคยอยู่คนเดียว...อย่างเดี่ยวโดด ชีวิตก็มีความหมายขึ้น ฉันไม่เหงาเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ในเวลาที่ฉันไปทำงาน หน่องรอเวลาที่จะไปรับฉันกลับ ไปกินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำทุกอย่างด้วยกัน ชีวิตนี้มีเพียงฉันกับหน่องเท่านั้น ช่วงนั้นฉันกับเพื่อนก็ไม่ได้เที่ยวด้วยกันอีก เพราะฉันมีหน่องแล้ว เพื่อนเลยขาดการติดต่อกับฉัน ฉันอยู่กับหน่องได้ประมาณปีกว่า...โดยที่แม่ของฉันก็รู้ว่าเราคบกัน แต่ไม่รู้หรอกว่าเราอยู่ด้วยกัน...เหมือนคู่หนุ่มสาวอีกหลายๆคู่ แม่เคยขึ้นมาหาฉันที่กรุงเทพ และได้รู้จักกับหน่อง ทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดี...แม่กับว่าที่ลูกเขย...ทำให้ฉันแอบปลื้ม... และรอวันที่ตัวเองเรียนจบ...รอวันที่ลูกผู้หญิงเฝ้ารอ... ต้นปี 2539 ฉันเริ่มรู้สึกว่าหน่องดูแปลกๆไปในช่วงนั้น เขาไม่ค่อยกลับมาหาฉัน เพราะอ้างว่าต้องออกไปทำงานต่างจังหวัด บางทีก็บอกว่าแม่ไม่สบายบ้าง ต้องกลับไปดูแม่บ้าง ซึ่งฉันก็เชื่อใจเขาเสมอ....เพราะเขาไม่เคยทำให้ฉันเสียใจเลย ฉันไม่เคยเฉลียวใจ ไม่เคยระแวงว่ามีอะไรแอบแฝงในความรัก ...จนกระทั่งเดือนเมษายน ปี 2539 บางอย่างก็กระจ่างขึ้น เมื่อหน่องหายไปบ่อยๆ เข้า...ฉันก็ไม่ระแวงไม่ได้อีกแล้ว สุดท้ายฉันเลยต้องคาดคั้นความจริงเอากับเพื่อนของเขา เพื่อนเขาเอง ซึ่งเฝ้าดูฉันกับหน่องมานานพอๆ กับเวลาที่ฉันคบกัน เพื่อนหน่องเองก็ทำใจไม่ได้อีกต่อไปที่จะปิดบังความจริง เพราะเขาบอกว่าสงสารฉัน และไม่อยากให้ฉันต้องเป็นแบบนี้อีกต่อไป ....สิ่งที่ฉันได้รับรู้...ในวันนั้น.... ที่หน่องหายไป ก็เพราะว่าเขากลับไปดูแลลูกชายที่เพิ่งคลอด โอ้...พระเจ้าจอร์ช!!!มันยอดมาก...ไม่สิมันแย่มาก เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ของเด็กสาวใจแตกอย่างฉัน หน่องมีภรรยาอยู่แล้ว เขากำลังมีลูกด้วยกัน ตลอดหนึ่งปีกว่า ที่ผ่านมา...ฉันมันก็แค่คนโง่คนหนึ่ง ความฝัน ความหวังที่สวยงาม มันพังทลายลงในพริบตา... ฉันจะทำอย่างไรต่อไป จะเดินหน้า หรือถอยหลัง... หากเรียนรู้ที่จะรัก ก็ต้องเรียนรู้ที่จะเจ็บอย่างนั้นหรือ?? ยังงัยก็ขอบอกว่า ให้เก็บผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมเอาไว้นะคะ เพราะคุณอาจต้องหลั่งน้ำตาให้กับคนเลวที่แสนดีอีกครั้ง..!!! แล้วเจอกันค่ะ...มาดูกันว่าฉันจะทำอย่างไรกับริ้วรอยความช้ำครั้งนี้...   Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2550 18 comments Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2550 11:51:28 น. Counter : 489 Pageviews. Share Tweet

ตามมาอ่านอีกตามเคยค่ะ จะรออ่านต่อนะค่ะ ว่าคุณจะทำอย่างไรต่อไป   โดย: N_BEE810 27 กุมภาพันธ์ 2550 12:21:23 น.

จะรออ่านตอนต่อไปนะฮับ   โดย: น้ำอิน 27 กุมภาพันธ์ 2550 12:35:00 น.

เฮ้อ..อ่านแล้วอดเจ็บแทนไม่ได้ค่ะ เคยตกอยู่ในวังวนของ "คนมีเจ้าของแล้ว"เหมือนกัน กว่าจะเดินออกมายืนซึมกระทือ เคว้งคว้างอยู่บนทางสายเปลี่ยวได้ ก็แทบแย่อ่ะนะคะ   โดย: i'm not superman 27 กุมภาพันธ์ 2550 12:51:10 น.

ค่ะ กำลังชวนติดตามเลย   โดย: เช้านี้ยังมีเธอ 27 กุมภาพันธ์ 2550 13:08:51 น.

ตามมาอ่านต่อ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 27 กุมภาพันธ์ 2550 13:19:44 น.

เศร้าจัง!!! จะรออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ *-*   โดย: nok (ผู้หญิงบางบาง ) 27 กุมภาพันธ์ 2550 17:18:20 น.

จะติดตามบทเรียนดีดีของชีวิตต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ 'คนดี.... เสมอค่ะ   โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 27 กุมภาพันธ์ 2550 21:35:01 น.

ถึงจะไม่มีเค้า..แต่ชีวิตเราก็ต้องดำเนินต่อไป แวะมาส่งกำลังใจให้คุณบ้าง เข้มแข็งเช่นกันนะคะ เรามาทำใจให้เข้มแข็งไปพร้อมๆ กันค่ะ   โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ 28 กุมภาพันธ์ 2550 2:16:04 น.

หวัดดีตอนเช้าค่ะคนสวย ตากลมแวะมาทักทายเช้าของวันที่บ๊อกทำงาน แต่ของตากลมหายทุกบ๊อก ทุกเมนท์ ทุกความรู้สึก ฮืออออออออออออออออ   โดย: เ พี ย ง ค ว า ม ฝั น 13 มีนาคม 2550 10:19:49 น.

ใช้งานบล็อกได้แล้วก็เลยแวะมาเยี่ยมค่ะ สบายดีหรือเปล่า คิดถึงนะคะ รักษาสุขภาพด้วย เราสองคน   โดย: ฝากเธอ 13 มีนาคม 2550 11:48:28 น.

แวะมาทักทาย ครับหลังจากที่ห่างหายกันไปวะหลายวันเหงา ๆ เหมือนกันครับ คงสบายดีนะ   โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ 13 มีนาคม 2550 11:49:28 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ ไม่มีบล๊อกนี่เหงาเลย   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 13 มีนาคม 2550 12:12:19 น.

สบายดีไม๊จ๊ะ แวะมาเยี่ยมจ้า   โดย: แอน (Krispy Kream ) 13 มีนาคม 2550 15:22:59 น.

เป็นเพลงส่งกำลังใจ ที่ดีที่สุดเพลงหนึ่งครับ   โดย: kitt (kittchah ) 13 มีนาคม 2550 16:47:25 น.

เจอเพลงนี้แล้วโดนจริงๆ ปล.ขอบคุณที่แวะไปให้กำลังใจนะคะ   โดย: หัวใจสีชมพู 13 มีนาคม 2550 19:45:43 น.

ตามมาอ่านครับ   โดย: แบ่งกันเซ็ง 13 มีนาคม 2550 19:53:05 น.

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ รีบอัพนะคะ รออ่านค่ะ   โดย: faayproject 13 มีนาคม 2550 21:16:27 น.

สวัสดีครับ เข้ามาอ่านเรื่องราวต่อ   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 14 มีนาคม 2550 7:46:57 น.