|
ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) บทส่งท้าย
แค่เพียงแม่ได้ยินเสียงเจ้า แม่ไม่อาจรับฟังเสียงใด เจ้าตัวแดงขับแสงในกาย เลือดอุ่นเต้นรับกัน ระรัว งามกว่างาม ของงามใด กรุ่นกลิ่นกายเจ้าหอมฟุ้ง ถนอมรักให้ความอบอุ่น เฝ้ามองเจ้าเติบโต....
จาก เพลงของลูก
เมื่อได้รู้จักคำว่าแม่ทำให้ฉันเข้มแข็งมากขึ้น ทำให้ฉันมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่.... น้องปา...คือของขวัญของชีวิตที่ฉันได้รับ เราสองคนแม่ลูก...ต้องต่อสู้อีกหลายต่อหลายครั้งกว่าจะมีวันนี้ โชคดีที่น้องปา...คลอดมาก็มีพี่เลี้ยงคอยดูแลจนถึงหนึ่งขวบ ในตอนนั้นฉันได้แม่ทองคำมาช่วยเลี้ยงน้องปา ในระหว่างที่ฉันต้องทำงาน แม่ทองคำเป็นภรรยาคนขับรถบรรทุกของบริษัท ซึ่งป้าเขาอยู่ว่างๆ ฉันเลยจ้างป้าให้มาเป็นพี่เลี้ยงน้องปา...และทำให้ฉันวางใจได้มาก น้องปาได้รับนมแม่ตลอดตั้งแต่แรกเกิดจนสี่เดือนเต็ม... เหมือนน้องปาจะรู้ว่าแม่ตัวคนเดียว...น้องปาเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมาก ไม่ร้องงอแง ไม่เจ็บป่วย ไม่ทำให้แม่มือใหม่ต้องหนักใจเลยซักครั้ง ฉันเลี้ยงน้องปาด้วยความรัก...โดยหลงลืมความเจ็บปวดฝังใจ ลืมความเคียดแค้นทั้งหมด ที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนั้น...
แม้ว่าหลังจากนั้นอีกหลายต่อหลายครั้งที่ฉันยังคงต้องร้องไห้ หลายครั้งในความเพียรพยายามของฉัน... ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้แม่กับน้องชายยอมรับและให้อภัย ฉันอยากให้น้องปาได้มีใครบ้าง ที่นอกเหนือจากแม่ อยากให้ลูกได้มียาย มีน้า มีญาติกับเขาบ้าง... เพราะฉันไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ยืนยาวแค่ไหน...
น้องปาเป็นเด็กที่ดูเหมือนจะโชคดี.... ที่ลืมตาขึ้นมาแม้จะมีแม่เพียงคนเดียว แต่ก็มีคนรอบข้างในสังคมออฟฟิศของฉัน คอยให้ความช่วยเหลือพึ่งพาได้มากพอสมควร...
แม้ฉันจะต้องลุกขึ้นมาดูแลตัวเองและลูกตั้งแต่แผลผ่าตัดยังไม่หายดี และแม้จะเจ็บปวดแผลทางกายซักเพียงไหน ก็ยังไม่เท่าการเจ็บปวด แผลทางใจ.... ฉันต้องการเยียวยาแผลใจตัวเอง ก่อนที่มันจะลุกลามไปยังลูกของฉัน...
ถึงเขาจะไม่มีพ่อ...ไม่เคยได้ยินเสียงแม้แต่ตอนที่อยู่ในท้องแม่... แต่น้องปาสมควรได้รับความรักจากยาย และตาของเขา
เชื่อไหมคะ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา... ที่ฉันจมอยู่ในโลกมืดเพียงลำพังคนเดียว พ่อของฉันไม่เคยได้รับรู้เลยว่า เกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง แม่ของฉันเก็บงำเรื่องนี้ไว้ในใจเพียงลำพัง.... แม่ไม่เคยปริปากให้ใครรู้เรื่องราวของฉันเลยซักครั้งเดียว นี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดมากที่สุด เพราะฉันรู้ดีว่าการที่แม่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจคนเดียว มันเจ็บปวดอย่างที่สุด!!!! สำหรับคนเป็นแม่ ฉันเข้าใจ...
เวลาผ่านไปจนกระทั่งน้องปาอายุได้สี่เดือน ฉันคิดว่าถึงเวลา ที่น้าหลานจะได้เจอกันบ้าง ฉันพาน้องปาไปหาน้องชาย... ในตอนแรกน้องชายไม่ยอมคุยกับฉัน ไม่ แม้แต่จะมองหน้าหลาน ไม่ แม้แต่จะอุ้มหลานขึ้นมาเชยชม....
แต่ฉันก็ไม่ละความพยายาม...แม้จะหลั่งน้ำตาอยู่ข้างใน ฉันแกล้งทิ้งลูกไว้กับน้องชายเพียงลำพังสองคน แกล้งทำทีว่าจะออกไปทำธุระข้างนอก... จนในที่สุดน้องชายยอมอุ้มหลานขึ้นมากอด ฉันแอบเห็นน้องชายร้องไห้...กับหลาน...แล้วพึมพัมอะไรเบาๆ ตอนหลังถึงได้รู้ว่า เขาบอกกับหลานว่าต่อไปนี้ไม่ต้องกล้ว ต่อไปนี้ขอให้น้องปาเรี่ยกเค้าว่า "พ่อ"....
หลังจากนั้นผ่านไปจนน้องปาเกือบสองขวบ แม่ฉันขึ้นมาทำธุระที่กรุงเทพ ฯ ในตอนนั้นแม่ไม่ยอมมาหาฉัน...แต่น้องชายแอบส่งข่าวว่าแม่ขึ้นมา ฉันเลยไปรับแม่มานอนค้างกับฉัน...เพื่อจะให้เค้าได้เจอหลาน
ว่ากันว่าสายเลือดแห่งความผูกพันธ์นั้นเข้มข้น คงจะจริง...ในตอนแรกแม่ยังโกรธฉันอยู่มาก... ไม่ยอมพูดกับฉันเลย...ฉันเข้าไปขอขมาแม่... ฉันรู้ว่า ในใจคนเป็นแม่ไม่มีวันที่จะตัดลูกได้แน่นอน สุดท้ายฉันก็ผ่านพ้นมาได้...แม่ยอมรับหลาน...
แม้จะต้องใช้เวลาตลอดชีวิต ฉันก็จะทำ...ถ้าทำให้ทุกคนยอมรับน้องปา... เพราะฉันไม่อยากให้ลูกมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียวในวันที่ไม่มีฉัน... น้องปาไม่ใช่คนผิด... แม่จะทำทุกอย่างเพื่อลูก... เพื่อให้ลูกมีเหมือนเด็กคนอื่นๆ...ทั้งความรัก ความอบอุ่น .. แม้จะต้องเป็นทั้งแม่และพ่อในเวลาเดียวกัน แต่แม่จะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดใดอีกต่อไป จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต แม่ก็จะทำเพื่อลูก....
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งวันหนึ่งทุกคนยอมรับหลาน จนกระทั่งพ่อของฉัน ได้รู้ว่าตัวเองเป็นได้เป็นตา.... และจนกระทั่งที่สุด ฉันสามารถฝ่าฟันทุกอย่างไปได้ น้องปาได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัด ได้พบหน้าตาญาติๆ...ได้รับความรักจากทุกคน และน้องปา สามารถทำให้ทุกคนหลงลืมความเจ็บช้ำ ที่แม่เป็นคนก่อขึ้น.... ฉันคงทิ้งท้ายเรื่องราวของคนเลว(ที่แสนดี) ไว้เพียงแค่นี้
ละครชีวิตยังคงดำเนินต่อไป จนกว่าจะหมดลมหายใจ ความเจ็บปวดหลายครั้งที่ผ่านมาสอนให้ฉันยืนหยัด สอนให้ฉันเข้มแข็งที่จะมีชีวิตอยู่... ...ไม่ว่าวันฝนพรำหรือวันฟ้าใส...
ในตอนหน้า...จะนำทุกท่านไปพบกับครอบครัวอุ่นรัก มาดูกันว่า...เราสองคนแม่ลูกร่วมสร้างครอบครัวอุ่นรักกันมาได้อย่างไร ฉันจะได้เจอกับคู่ชีวิต....ยังไง จะเจ็บปวดอีกไหม...กับความรัก...? ไม่มีใครสามารถรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต แต่เราสามารถทำทุกวันที่มี ให้ดีที่สุด... และไม่เดินไปเหยียบย่ำรอยช้ำเก่าๆ
"เวลาเป็นยาวิเศษ ที่ช่วยเยียวยาบาดแผลได้จริงๆ"
...แล้วพบกันค่ะ กับครอบครัวอุ่นรัก...โดยคนเลวที่แสนดี
Create Date : 27 มีนาคม 2550 |
|
36 comments |
Last Update : 28 เมษายน 2550 11:55:42 น. |
Counter : 1413 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: todayd 27 มีนาคม 2550 10:37:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: N_BEE810 27 มีนาคม 2550 10:50:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 27 มีนาคม 2550 11:10:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทาสบอย 27 มีนาคม 2550 12:48:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: gluhp 27 มีนาคม 2550 12:51:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: ต๋องตึง 27 มีนาคม 2550 13:41:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 27 มีนาคม 2550 18:32:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: บรรณภรณ์ 27 มีนาคม 2550 23:58:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: ความเจ็บปวด (ความเจ็บปวด ) 28 มีนาคม 2550 3:16:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 28 มีนาคม 2550 12:15:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 28 มีนาคม 2550 12:29:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Anson 28 มีนาคม 2550 15:56:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: ฝากเธอ 29 มีนาคม 2550 9:22:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: jamsaija 26 กรกฎาคม 2550 10:55:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่ลูกสอง (wares1612 ) 14 กรกฎาคม 2553 18:48:37 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หลายครั้งที่นั่งดูละคร...แล้วกลับย้อนมองดูตัวเอง ...ชีวิตฉันก็ไม่ต่างจากละครซักเท่าไร..... ...ดูดูไป อาจจะหนักหนากว่าละครน้ำเน่าซะอีก... นี่แหละน๊าชีวิต!!!!!
|
|
|
|
|
|
|