Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2550
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728 
 
24 กุมภาพันธ์ 2550
 
All Blogs
 
ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 4

“จากเด็กน้อยไร้เดียงสา
วันเวลาที่ผ่านไปย่อมสู่วัยที่แก่กว่า
สู่โลกมายาที่สับสน...
ไม่อยากจะให้เป็นเธอ…เธอผู้ที่ใฝ่ดี
แต่สังคมของวันนี้ยังต่อสู้และดิ้นรน
ต้องทุกข์ทนกับมายา….
ใช่ว่าเธอจะชั่วช้า ใช่ว่าเธอจะเลวร้าย
แต่ดอกไม้โดนขยี้....แหลกลาญ!!!!
จึงอยากลองบุหรี่ จึงอยากดูดกัญชา
อยากเมาสุรา อยากซ่านแนบเนื้อ
โลกวันใหม่ยังมืดมิด
โอ้ความจริงใช่ที่คิด
จึงลองผิดลองถูก
โอ้จะมีใครบางไหม???
มาเข้าใจตัวเธอ...มาพาเธอไปพบทาง....”
(.....เด็กน้อย – มาลีฮวนน่า......)


มาถึงตอนนี้ฉันก้อยังนั่งถามตัวเองว่า
ฉันควรจะเล่าต่อดีไหม....ฉันใจกล้าขนาดไหนที่จะเล่า
สรุปแล้วฉันใจกล้าพอที่จะยอมรับความผิดพลาด
ยอมรับความเลวที่ตัวเองก่อค่ะ....โดยที่ไม่ปิดบังหน้าตาตัวเองด้วย
โดยไม่สนใจว่า ซักวันคนที่เข้ามาอ่านบล็อกของฉัน
ซักวันคุณอาจจะเดินสวนกับฉัน
อาจจะพบกันโดยบังเอิญกับฉันที่ไหนซักแห่ง
แต่ฉันยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองทำไว้เสมอ...
แม้จะเป็นเพียงริ้วรอยความช้ำที่ฉันเป็นคนก่อก็ตาม


............................................
หลังจากร้านตะเกียงดับชีวิต...
ฉันต้องรีบหางานให้ได้ในเร็ววัน
เพราะไม่เช่นนั้นแล้วฉันต้องอดตายแน่ๆ...
ฉันเที่ยวตระเวนหางาน และไปกรอกใบสมัครทิ้งไว้ทุกที่
ฉันไม่สนใจว่าเงินเดือนเท่าไหร่ และงานจะหนักแค่ไหนก็ตาม...
แม้แต่โรงรับจำนำ ฉันก็ยังเดินเข้าไปกรอกใบสมัครทิ้งไว้...

วันแล้ววันเล่า....ที่ฉันเฝ้ารอการเรียกตัวไปทำงานที่ไหนซักแห่ง
เงินทองที่เหลืออยู่ก็น้อยเต็มที...ไหนจะค่าที่พัก ค่ากิน
ตอนนั้นสิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดคือนอนนิ่งๆ พยายามไม่ขยับตัวไปไหน
เพื่อเป็นการประหยัดพลังงาน...เพื่อจะได้หิวน้อยลงและใช้จ่ายให้น้อยที่สุด
ฉันไม่ออกไปพบปะสังสรรค์กับใครเลยในตอนนั้น....
ได้แต่นอนรอเสียงโทรศัพท์...รอเสียงสวรรค์ที่จะประทานเงินมาให้ฉัน
เพื่อนฝูงที่เคยมีก็หายหน้าหายตากันไปหมด...เพราะฉันเองก็เก็บตัวเงียบ
ไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่เพียงลำพังคนเดียว...อย่างเดี่ยวโดดเช่นนั้น

...ประมาณเดือนกว่าๆ แล้ววันหนึ่งเสียงโทรศัพท์ที่ฉันเฝ้ารอก็ดังขึ้น
ใครคนนั้นโทรมาจากร้านสุกี้แห่งหนึ่งแถวใกล้ที่ฉันพัก
บอกว่าให้ฉันเข้าไปสัมภาษณ์งานที่ได้กรอกใบสมัครทิ้งไว้
ฉันดีใจมากๆ อย่างน้อยก็มีความหวังขึ้นมาแล้ว.....
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมีพลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ฉันเข้าไปสัมภาษณ์ที่ร้านสุกี้แห่งนั้น.....
และแล้วก็เหมือนฟ้าประทานจริงๆ...ฉันผ่านการสัมภาษณ์
และได้เข้าทำงานที่ร้านสุกี้....ซึ่งเป็นเพียงที่เดียวที่เรียกฉันสัมภาษณ์

เวลาการทำงานของฉันคือ สี่โมงเย็นถึงเที่ยงคืน ในตำแหน่งแคทเชียร์
เงินเดือนก็ไม่มากซักเท่าไหร่รวมกับค่าทิปรวมจากลูกค้าอีกนิดหน่อย
ยังไงก็ยังเพียงพอที่จะส่งตัวเองเรียนได้ ....
เพราะค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยเปิดไม่สูงมาก...
อีกอย่างผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวอย่างฉัน
ก็ไม่จำเป็นต้องใช้จ่ายอะไรมากมาย....
ก็ดีเหมือนกัน...ฉันบอกกับตัวเอง...
อย่างน้อยการทำงานหาเงินด้วยตัวเอง...มันก็เป็นความภูมิใจอย่างหนึ่ง
ฉันยังมีเวลาที่จะเรียนหนังสือได้ด้วย เพราะทำงานสี่โมงเย็น
ฉันคิดเช่นนั้น....!!!!!!!!!!

แต่แล้วมันก็ไม่เป็นไปอย่างที่ฉันคิดไว้....
พอฉันเริ่มทำงานมีเงิน...ฉันก็เริ่มเปลี่ยนสภาพตัวเอง
จากคนเหงาๆ ที่ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังคนเดียว
ด้วยการเที่ยว!!!!!!!!
จะอะไรอีกเล่า ก็การที่ฉันเคยเปิดร้านตะเกียง
เคยใช้ชีวิตกลางคืน อยู่กับเสียงดนตรี กับแสงสียั่วยุ
มันก็ทำให้ฉันหลงเสน่ห์ชีวิตกลางคืนอยู่ลึกๆ น่ะสิ....
ฉันก็เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา ในเพลงที่มาลีฮวนน่าร้องไว้จริงๆ
ความเลวเริ่มเข้ามาแล้วสินะ....คนเลวที่แสนดีจ๋า
ช่วงนั้นทุกคืนพอเลิกงานฉันก็ไปเที่ยวต่อ
กับเพื่อน...ซึ่งก็คือเพื่อนคนนี้ก็ดีที่สุดสำหรับฉันเสมอ
ระหว่างเดินทางกลับห้อง...จากที่ทำงาน
ฉันเดินจริงๆค่ะ ไม่ได้ขึ้นรถขึ้นราให้เปลือง
เพราะระยะทางไม่ไกลมาก...พอจะเดินได้
และระหว่างการเดินทางนี่แหละ...ที่ฉันเจอกับสิ่งยั่วยุ
เวลาเที่ยงคืน สังคมกลางคืนกำลังคึกคัก
เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่สนิทในตอนนั้น…
แวะมารับฉันที่ทำงานและเราก็แวะเที่ยวผับด้วยกัน
โดยที่เพื่อนฉันก็เป็นคนดี นั่งดื่มน้ำมะนาว
ส่วนฉันน่ะหรือ?...ฉันก็ต้องดื่มแอลกอฮอล์สิคะ
มันถึงจะเหมาะกับคำว่าคนเลว....(ที่แสนดี )

....ใช่แล้วค่ะ ฉันเริ่มใจแตก....
ตลอดเวลายี่สิบกว่าปี ตั้งแต่เกิดมา
ฉันเป็นเด็กดีมาตลอด...ทั้งขยันเรียน
ทั้งไม่เคยโกหกแม่...ไม่เคยโกหกที่บ้าน
แต่ครั้งนี้...ความมืดดำเข้าครอบงำความสว่างซะแล้ว
แต่ไม่ต้องตกใจไปนะคะ....ท่านผู้อ่านคะ
อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้นค่ะ
ฉันไม่ได้ใจแตกแบบมั่วสุมนะคะ....
ก็แค่เที่ยวกลางคืน ดื่มกิน ไปกับเพื่อนผู้หญิง...
แค่นั้นจริงๆค่ะ ....ไม่ต้องคิดมาก
ความใฝ่ดีของฉันยังพอมีอยู่บ้าง…
เพียงแต่ฉันหลงระเริงกับแสงสีกลางคืน
เหมือนแมงเม่าที่พอเจอแสงไฟ
แมงเม่าเหล่านั้นต้องไปบินว่อนไปกางปีกอยู่กับแสงไฟนั่นล่ะ

ชีวิตกลางคืนทำให้ฉันไม่มีเวลา....
ซึ่งมันเป็นข้ออ้างสำหรับการหลอกตัวเองว่าไม่มีเวลา
ฉันไม่ได้เข้าเรียน...แล้วยังขาดสอบอยู่บ่อยครั้ง
การเรียนก็ไปไม่ถึงไหนซักที....
แต่การเที่ยว...ดื่ม...เมา ก็ยังไม่ลดละ....
แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้รู้จักกับความรัก ที่มากับสังคมกลางคืน....
สำหรับฉันแล้วมันเป็นความรักที่หอมหวานที่ฉันไม่เคยได้พานพบ
เป็นรักแรก....ที่ทำให้ฉันเป็นสาวใจแตกอย่างเต็มตัว…

….ยังไม่ต้องเก็บผ้าเช็ดหน้านะคะ...ยังไงซะตอนหน้าอาจจะได้ใช้ค่ะ
..แล้วเจอกันค่ะ กับเด็กสาวใจแตก ...คนเลวที่แสนดี!!!!







Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 20 มีนาคม 2550 11:35:17 น. 15 comments
Counter : 359 Pageviews.

 
ตอนหน้าจะมานั่งรออ่านคนแรกเลยนะคะ รีบๆนะคะ รออ่านอยู่ค่ะ


โดย: faayproject วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:02:19 น.  

 
แวะมาขอบคุณที่เข้าไปเยี่ยมบล็อก คนเล็กลูกสาว หรือลูกชายค่ะ

ชีวิตคุณเหมือนจะหักเหลงต่ำ แต่หวังว่าตอนต่อไปจะมีใครสักคนที่ดึงชีวิตคุณขึ้นมา ฉันหวังว่า...

ไว้ว่างๆ จะตามมาอ่านตอนก่อนๆ วันนี้แวะมาทักทายก่อนนะคะ



โดย: giftgame วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:09:57 น.  

 
อ่านแล้ว ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนต้น

แล้วจะมาอ่านอีกนะคะ

ลูกๆน่ารักจังค่ะ


โดย: หยุ่ยยุ้ย วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:39:41 น.  

 

ตามมาอ่านค่ะ มีความสุขกับวันหยุดนะค่ะ


โดย: N_BEE810 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:12:10:15 น.  

 
เป็นความผิดพลาดของผู้ติดตามอ่านค่ะ
ในที่สุดก็ตามมาเจอ ตอนที่ 4


โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:20:24 น.  

 
แวะมาเยี่ยมก่อนทำงานครับ ช่วงนี้งานเยอะไม่ค่อยได้เข้ามาเยี่ยมเลย


โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:7:18:06 น.  

 
เข้ามาตั้งใจอ่านครับ


โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:57:33 น.  

 
ขอบคุณค่ะที่แวะไปที่บล็อก
ป.ล.รูปน้องในกล่องคอมเม้นท์
หลับปุ๋ยเลย น่าเอ็นดูมากค่ะ


โดย: โอน่าจอมซ่าส์ วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:12:13:37 น.  

 
จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ

ขอให้ครอบครัวมีความสุขมากๆนะคะ



โดย: blue_raindrop วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:13:30:26 น.  

 


โดย: น้ำอิน วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:56:46 น.  

 
รบกวนเช็คข้อความหลังไมค์ด้วยคะ


โดย: todayd วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:01:02 น.  

 
ขอบคุณสำหรับกำลังใจดี ๆ ที่มีให้กัน

และมาอ่านความรู้สึกจากใจนะ


โดย: Link_conner55 (Link_conner55 ) วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:12:01 น.  

 


*** แวะมาให้กำลังใจมีความสุขมาก ๆ นะคะ ***



โดย: หน่อยอิง วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:50:26 น.  

 
ตามมาอ่านค่ะ

สบายดีนะคะ


โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:59:41 น.  

 
เราอาจเคยรู้จักกันเมื่อนานมาแล้ว
ในที่ที่เราไม่เคยพบกัน
ในเวลาที่เราหลงลืมไปแล้ว
แต่ความรู้สึกคุ้นเคยนี้ยังคงอย

เราอาจเดินเฉี่ยวผ่านกันที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ครับู่


โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:03:17 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

คนเลวที่แสนดี
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




หลายครั้งที่นั่งดูละคร...แล้วกลับย้อนมองดูตัวเอง
...ชีวิตฉันก็ไม่ต่างจากละครซักเท่าไร.....
...ดูดูไป อาจจะหนักหนากว่าละครน้ำเน่าซะอีก...
นี่แหละน๊าชีวิต!!!!!

ปั่นบล๊อคคุณให้ Hot สุดๆ ที่ BlogYellow.com คลิ๊กโลด
Friends' blogs
[Add คนเลวที่แสนดี's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.