Bloggang.com : คนเลวที่แสนดี : ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 2

ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 2

“กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน
กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน
ช่างเหมือนดังเทียนเล่มน้อย....
หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ
ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอคอย....”

....หลังจากที่ไปนั่งครุ่นคิดอยู่สองสามนาน
ว่าจะกลับมาเล่าต่อดีไหม๊ ? พร้อมทั้งถามตัวเองว่า
เล่าแล้วจะเกิดความเสียหายกับใครหรือเปล่า......
คำตอบก็คือ...อดีตไม่อาจลบทิ้งได้ อย่างที่บอกมาแต่ต้น...ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรอีกแล้ว...
เพราะฉะนั้น....เล่าแล้วก็เล่าให้มันจบๆ ดีกว่าอ่ะนะ
เผื่อใครๆ ที่แวะเวียนผ่านมายังบ้านหลังนี้ ....
จะได้เก็บบทเรียนจากประสบการณ์ของฉัน
เพื่อไปดำเนินชีวิต ไม่ให้ชอกช้ำเหมือนอดีตของฉันที่ผ่านมา....

....ฉัน จากบ้านเข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ ฯ....เป็นเด็กใสใสบริสุทธิ์ เหมือนผ้าขาว ที่รอการแต่งเติมสีสัน......โดยช่วงปีแรกๆ แม่ยังคงส่งตังค์ค่าเล่าเรียน ค่ากิน ค่าที่พักให้ฉันปกติ...ปีแรกๆ ฉันเรียนได้ดี สอบผ่านเกือบทุกวิชา ทั้งยังขยัน และดำรงตำแหน่งเด็กดีเช่นเคย...
...ในขณะเดียวกัน ฉันก็เริ่มสนุกสนานกับการทำกิจกรรม...ฉันไปออกค่ายอาสาพัฒนากับกลุ่มชมรมที่มหาวิทยาลัย โดยมีเพื่อนๆที่มาจากที่เดียวกันไปด้วยสองสามคน ...นอกนั้นก็เป็นเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่มาจากหลายๆ ที่...ช่วงนั้นฉันหลงใหลมาก ที่ได้ออกไปตามชนบทต่างๆ ไปช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจน ช่วยเหลือเด็กๆ ในที่กันดารที่ห่างไกลจากความเจริญ ซึ่งที่จริงฉันเองก็มาจากที่ๆ ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเข้าใจดี ว่าชาวบ้านเหล่านั้นค่อนข้างมีความสุข และดีใจ ที่ได้รับการช่วยเหลือจากเหล่านักศึกษา....ฉันยอมรับว่าชีวิตในวัยเรียนเป็นวัยที่สนุกที่สุด ก็ตอนนั้นนั่นเอง....
...ปีหนึ่งผ่านไป ปีสองย่างเข้ามา...ฉันก็ยังคงไม่ละทิ้งทั้งการเรียน และไม่ละทิ้งกิจกรรม...และมีก็อีกอย่างที่เริ่มเข้ามาท้าทายชีวิต...ให้ฉันอยากที่จะทำ...นั่นคือการหารายได้พิเศษ....ฉันจำได้ว่าครั้งแรกที่ฉันเริ่มทำงานพิเศษ เป็นjob สั้นๆ แต่ตอนรับเงินนี่สิ ฉันรู้สึกภูมิใจมากๆ ...ชีวิตเริ่มไม่หยุดอยู่กับที่ซะแล้ว เด็กเอ๋ยเด็กน้อย....คนเราพอทำอะไรพร้อมๆ กันหลายอย่าง มันก็เอาดีไม่ได้ซักอย่างเลยสิที่นี้ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนน่าจะประมาณว่าปีสาม ฉันกับเพื่อนก็เริ่มคบคิดกันทำการใหญ่....เรียกว่าใหญ่เกินสำหรับวัยวุฒิของฉันในขณะนั้น ในขณะที่ฉันควรจะเริ่มทำอะไรที่เริ่มจากนับหนึ่ง แต่ฉันกลับก้าวกระโดดไปนับสิบเลยก็ว่าได้....
“กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน
กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน
ช่างเหมือนดังเทียนเล่มน้อย....
หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ
ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอคอย....”

....หลังจากที่ไปนั่งครุ่นคิดอยู่สองสามนาน
ว่าจะกลับมาเล่าต่อดีไหม๊ ? พร้อมทั้งถามตัวเองว่า
เล่าแล้วจะเกิดความเสียหายกับใครหรือเปล่า......
คำตอบก็คือ...อดีตไม่อาจลบทิ้งได้ อย่างที่บอกมาแต่ต้น
เพราะฉะนั้น....เล่าแล้วก็เล่าให้มันจบๆ ดีกว่าอ่ะนะ
เผื่อใครๆ ที่แวะเวียนผ่านมายังบ้านหลังนี้ ....
จะได้เก็บบทเรียนจากประสบการณ์ของฉัน
เพื่อไปดำเนินชีวิต ไม่ให้ชอกช้ำเหมือนอดีตของฉันที่ผ่านมา....

....ฉันจากบ้านเข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ ฯ....เป็นเด็กใสใสบริสุทธิ์ เหมือนผ้าขาว ที่รอการแต่งเติมสีสัน......โดยช่วงปีแรกๆ แม่ยังคงส่งตังค์ค่าเล่าเรียน ค่ากิน ค่าที่พักให้ฉันปกติ...ปีแรกๆ ฉันเรียนได้ดี สอบผ่านเกือบทุกวิชา ทั้งยังขยัน และดำรงตำแหน่งเด็กดีเช่นเคย...
...ในขณะเดียวกัน ฉันก็เริ่มสนุกสนานกับการทำกิจกรรม...ฉันไปออกค่ายอาสาพัฒนากับกลุ่มชมรมที่มหาวิทยาลัย โดยมีเพื่อนๆที่มาจากที่เดียวกันไปด้วยสองสามคน ...นอกนั้นก็เป็นเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่มาจากหลายๆ ที่...ช่วงนั้นฉันหลงใหลมาก ที่ได้ออกไปตามชนบทต่างๆ ไปช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจน ช่วยเหลือเด็กๆ ในที่กันดารที่ห่างไกลจากความเจริญ ซึ่งที่จริงฉันเองก็มาจากที่ๆ ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเข้าใจดี ว่าชาวบ้านเหล่านั้นค่อนข้างมีความสุข และดีใจ ที่ได้รับการช่วยเหลือจากเหล่านักศึกษา....ฉันยอมรับว่าชีวิตในวัยเรียนเป็นวัยที่สนุกที่สุด ก็ตอนนั้นนั่นเอง....
...ปีหนึ่งผ่านไป ปีสองย่างเข้ามา...ฉันก็ยังคงไม่ละทิ้งทั้งการเรียน และไม่ละทิ้งกิจกรรม...และมีก็อีกอย่างที่เริ่มเข้ามาท้าทายชีวิต...ให้ฉันอยากที่จะทำ...นั่นคือการหารายได้พิเศษ....ฉันจำได้ว่าครั้งแรกที่ฉันเริ่มทำงานพิเศษ เป็นjob สั้นๆ แต่ตอนรับเงินนี่สิ ฉันรู้สึกภูมิใจมากๆ ...ชีวิตเริ่มไม่หยุดอยู่กับที่ซะแล้ว เด็กเอ๋ยเด็กน้อย....คนเราพอทำอะไรพร้อมๆ กันหลายอย่าง มันก็เอาดีไม่ได้ซักอย่างเลยสิที่นี้ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนน่าจะประมาณว่าปีสาม ฉันกับเพื่อนก็เริ่มคบคิดกันทำการใหญ่....เรียกว่าใหญ่เกินสำหรับวัยวุฒิของฉันในขณะนั้น ในขณะที่ฉันควรจะเริ่มทำอะไรที่เริ่มจากนับหนึ่ง แต่ฉันกลับก้าวกระโดดไปนับสิบเลยก็ว่าได้....

คิดการใหญ่ขนาดไหน พรุ่งนี้จะกลับมาเล่าต่อนะคะ...มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำในชีวิตปัจจุบันซะแล้วค่ะ...

คิดการใหญ่ขนาดไหน พรุ่งนี้จะกลับมาเล่าต่อนะคะ...มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำในชีวิตปัจจุบันซะแล้วค่ะ...

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2550 15:26:18 น.

17 comments

Counter : 357 Pageviews.

มาติดตามตอนต่อไปค่ะ

โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:15:56:51 น.

มารอคะ.....

โดย: todayd

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:58:49 น.

ตามมาอ่านค่ะ

โดย: เช้านี้ยังมีเธอ

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:00:01 น.

ชีวิตอยู่ที่เราลิขิต..จริงไหมค่ะ

โดย: catt.&.cattleya (catt.&.cattleya..

) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:25:45 น.

ตามมาอ่านครับ

โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:26:20 น.

เพลง : ช่างมันไม่แคร์
ศิลปิน : สุรชัย จันทิมาธร

ถูกนำมาร้องหลายๆ ต่อหลานคนที่ได้ฟังบ่อยๆ น่าจะเป็น
คัมภีร์ เคยนำมาเป็นละครค่ายเอ็กเซ็กอยู่เมื่อหลายปีก่อน
ทางช่อง 5 นำแสดงโดย สินจัย สามารถ พยัค...
เป็นเรื่องขอบชายขายบริการกับสาวทำโฆษณา

****
ชอบเพลงนี้เหมือนกัน
ฟังไปดิงค์เบียร์ไป ผ่อนคลายดีแท้
ขอให้ จขบ มีความสุขเน้อ

โดย: น้าวัชร (น้าวัชร-จัดให้

) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:40:44 น.

ตามมาติด ๆ รออ่านบทต่อไป

โดย: หนุ่มปักษ์ใต้

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:56:31 น.

แต่ละตอน น้อยไปหน่อย
ไม่ค่อยสะใจคนอ่านอ่ะ อิ อิ

โดย: ทาสบอย

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:46:23 น.

แล้วจะคอยตามอ่านเรื่อยๆ ค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:02:27 น.

มาวิ่งเล่นที่บ้านเค้า
เราเลยเข้ามาวิ่งคืน
คราวหน้าถ้าไม่ลืม
จะขอยืมเพลงไปฟัง

โดย: ด้วยความบังเอิญ

วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:20:51 น.

มารอฟังตอนต่อไปค่ะ

ป.ล. ชื่อบล็อกเก๋ขาดใจเลยค่ะ ^^

โดย: LaZyDaizY

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:0:10:00 น.

“กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน

กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน

ช่างเหมือนดังเทียนเล่มน้อย....

หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ

ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอคอย....”

เป็นถ้วยคำเศร้า ๆ นะ เป็นกำลังใจให้สู้ ๆ ต่อไปนะ อย่าลืมแวะไปเยี่ยมกันบ่อย ๆนะครับ

โดย: somnumberone

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:00:49 น.

อ้าว..

ยังไม่มีตอนใหม่เหรอ

โดย: ทาสบอย

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:13:10 น.

เข้ามารออ่านตอนต่อไปครับ

โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:56:18 น.

แวะมาทักทายค่ะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ ไม่เสียใจหรอกค่ะเพราะว่าเป็นการตัดสินใจของตัวเอง ถึงจะผิดหวังหรือมีเรื่องไม่ดี ก็จะยอมรับกับมันค่ะ

โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:12:17:56 น.

แวะมาติดตามเหตุการณ์ ครับ

โดย: หนุ่มปักษ์ใต้

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:12:26:05 น.

ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่มาต่อช้าไปบ้าง วันนี้เน็ตอืดดมากมากค่ะ...มีปัญหาพอสมควร...กะว่าช่วงบ่ายๆจะนั่งพิมพ์ไปเรื่อยๆนะคะ...เพราะทำงานไปด้วยน่ะคะ....ขอบคุณทุกคนที่แวะมาบ้านหลังน้อยค่ะ...

โดย: คนเลวที่แสนดี

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:13:16:12 น.