แต่พอหิมะหมดไปจริงๆ ดอกไม้ก็เริ่มสดใสขึ้นมาใหม่ ทูลิปสีใสมีทุกสี สนามหญ้าก็มีดอกไม้เล็กๆที่เขาเรียกดอกไม้ท้องนา บานอยู่เป็นหย่อมๆ หลายชนิด หลายสีน่ารักมาก น่าอิจฉาอยากให้สนามหน้าบ้านเราเป็นอย่างนี้บ้าง ตามร้านค้า ก็มีไม้กระถางออกดอกสวยสด วางขายเต็มไปหมด สำหรับเอาไปประดับบ้าน
คนที่นี่เขาเงียบ ใครทำเสียงดังเป็นมนุษย์ประหลาด คนที่อยุ่คนเดียวไม่ได้ คงอยู่ยากที่บ้านเมืองนี้ เพราะจะหงอยไปไม่รู้เรื่องทีเดียว อาหารการกินแพงสองสามเท่าของกรุงเทพฯทุกอย่าง แต่แน่อน คุณภาพเขาสูงมาก ประกันสังคมมั่นคง คนไม่รวยได้รับการดูแลเป้นพิเศษ รัฐบาลกันที่อยู่ไว้ให้คนไม่รวย อยู่ได้ในราคาถูก ในตึกเดียวกันกับที่คนต่างชาติ หรือพวกฑูตานุทูตเช่าอยู่ในราคาแพง
แม่ยมแห้งมากหรือเปล่าแล้งนี้? การเมืองเป็นอย่างไร ?
เขียนเล่ามาบ้างนะ ศิลปินของเรามีอะไรใหม่
ชมรมริมยมเกิดหรือยัง มีใครมาซื้อที่อยู่บ้าง
ถ้าจะสร้างบ้านไม้สักหลัง มีสองห้องนอน มีระเบียงแบบง่ายๆ
มีใต้ถุน ห้องน้ำดีๆหน่อย จะเป็นเงินสักเท่าไหร่?
ฝากความคิดถึงมายังหนูหยิ่ง และเพื่อนหญิงของหลานด้วย
อีกไม่นานคงได้มานครสวรรค์
ยาย
ได้อ่านจดหมายกวีเขียนถึงกวีแล้วอบอุ่นใจจริงๆ
ผมเคยได้แต่อ่านงานของท่านและชื่นชมศรัทธา
แต่ไม่เคยมีโอกาสได้พบเห็นตัวจริงของอุชเชนีเลย
เห็นบล็อกนี้ที่มีรูปและเรื่องราวต่างมาให้ดูให้อ่านแล้ว
ต้องยอมรับว่าบล็อกนี้มีเสน่ห์ดึงดูดใจให้เข้ามาจริงๆ
แหมมือใหม่มาแรงจริงๆนะครับ
วันก่อนต้องขอขอบคุณที่อนุญาตให้นำบทกวี
ที่ว่า...
ชีวิตเธอเป็นของเธอ
ชีวิตฉันเป็นของฉัน
เราพบกัน
เพื่อแบ่งปันแสงดาวสวย
(ไม่รู้ถูกทุกคำหรือเปล่า ผมจำได้ประมาณนี้)
ที่ผมนำไปปิดท้ายเรื่องในคอลัมน์ ริมรั้วหัวใจ เรื่อง "หัวใจระบายสี"
ที่เขียนถึงคุณเมตตา สุดสวาท ในนิตยสารขวัญเรือน
อยากให้พี่ปอนได้อ่านเรื่องนี้จัง คืออยากให้เห็นรูปที่เธอเขียนด้วยนะ คนเขียนรูปด้วยกันคงมองฝีมือกันออก ถ้าเห็น
ช่วยพลิกดูขวัญเรือนฉบับปักษ์หลังพฤษภาคมหน่อยนะครับ