ชอบและรอหมวดนี้ค่ะ

รอด้วยคนค่ะ

อยากเห็นจดหมายของ สุวรรณี สุคนธา

อยากรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะเขียนจดหมายแบบไหน
เห็นปกลลนาแล้วคิดถึงนิตยสารเล่มนั้นจริง

โห...ได้เห็นลายมือคุณสุวรรณี เป็นบุญตาจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณค่ะพี่ปอน เอามาให้ดู

จดหมาย....


ทุกวันนี้จดหมายค่อนข้างเลือนหายไปตามเวลา...ผู้คนล้วนหลงไหลอยู่บนโลกที่การสื่อสารเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว...จนหลงลืมหน้าตาการเป็นจดหมายที่เป็นลายมือของเจ้าของ....หลงลืมความสุขเมื่อตอนที่ไปหาซองจดหมายสวยๆ ที่เหมาะสมกับผู้รับ หลงลืมแม้กระทั่งว่า... ถ้าต้องส่งจดหมายอีกครั้งต้องติดแสตมป์กี่บาท...

น่าเสียดายที่ความรู้สึกดีดีแบบนั้นค่อยๆ ถูกกลืนไปด้วยความเจริญก้าวหน้า....

ร - อ - ย - เ - ว - ลา

สวัสดี-ต่อไมตรีที่เปียมล้นของทุกคน
อยากจะบอกว่า นี่คือ"เวลาแห่งการปะรักและถักร้อย"
แห่งชีวิต ปะติดปะต่อ หลังการรออันยาวนานของวารวันที่ผันผ่าน อ่านจดหมายเก่า ก็คือการกลับไปอ่านชีวิตตัวเอง
วังเวงเมื่อพบว่า เราทำปรารถนาดีหล่นหาย เสียดมเสียดายที่ไม่อาจย้อนทวนหวนกลับไปแก้ไข อ่อนไหวและน้ำตารื้นยิ้มชื่นเงียบ-เงียบ กับเงางามของความทรงจำที่แสนอุ่น

ที่คุณเห็น เป็นแค่ส่วนเสี้ยวที่หลงรอดจากการอพยพโยกย้าย ภัยธรรมชาติและพายุอารมณ์ของเราเอง กำลังจะกลับไปค้นกรุ มหาสมบัติที่บ้านเก่า (ใด ไหน สักแห่ง -ในดินแดนแห่งการให้อภัยชั่วนิรันดร์ของฝูงปลวกและอาจมจิ้งจก และฉี่ฉุนของหมู่แมลงสาบ รวมทั้งโรคภูมิแพ้ฝุ่นผง)

จำได้ว่ายังมีจดหมายของสุวรรณี สุคนธาอยู่ในกล่อง ผูกโบไว้อย่างดี ลายมือบทกวีของอุชเชนี ประภัสสร เสวิกุล
มกุฎ อรฤดี นิเวศน์ กันไทยราษฏร์ ปกรณ์ พงศ์วราภา
เสนีย์ เสาวพงศ์ และผองเพื่อนนักเขียนหนุ่มสาว...ฯลฯ

เราหวังว่าจะหาพบ และแน่นอนเราพึงตระหนักและเคารพในความเป็นส่วนตัวของผู้เขียน แม้บางฉบับในฐานะเพื่อน
"จดหมายเก่าเล่าเรื่อง" ก็คงต้องเลือกสรรหามาแต่ส่วนที่ดี -มีค่าควรแก่การเล่า

เพราะจุดประสงค์หลักแล้ว แค่อยากจะให้หวนรำลึกและ-อาลัยในเสน่ห์อันล้ำลึกของการเขียนจดหมาย
ลายมือที่บ่งบุคลิก แสตมป์สวยที่น่าสะสม ซอง-กระดาษ ภาพวาดบนโปสการ์ด และความรื่นรมย์อันแสนระทึกใจ ในห้วงเวลาแห่งการรอคอย เสียงกระดิ่งจักรยาน บรุษไปรษณีย์....

สิ่งเหล่านี้นับวันจะเลือนหาย
มีใครจำได้บ้างว่าเขายกเลิกการส่งโทรเลขไปแต่เมื่อไหร....
เราอยากได้รับจดหมาย มากกว่าเสียงโทรศัพทื
แต่เราก็มาเปิดตู้จดหมายอีเล็คโทรนิค...
โลกหนอ...
เรารึ-สู้อุตส่าห์เลี้ยวเลาะเสาะหาตู้ไปรษณีย์
ในอำเภอชนบท เพื่อปรากฏตราแสตมป์ประดับ ประทับใจ
คนรับที่ปลายทาง
หากจดหมายกลับถูกวางทิ้งก้นตู้-ไม่มีคนเก็บ

เป็นไปได้อย่างไร ที่ตู้ไปรษณีไม่มีจดหมาย
ไม่มีใครเขียนจดหมายกันแล้วหรือไร
บรุษไปรษณีย์ถึงไม่อยากจะเสียเวลาไปเปิดดู้

สรรพสิ่งย่อมเปลี่ยนแปร และเราเองก็เปลี่ยนไป
แต่อย่างไร
ก็ยังอยากให้คุณกลับไปสื่อสารหัวใจด้วยจดหมาย(บ้าง)
อย่างน้อยเขียนถึงตัวเองวันละฉบับ ก็ยังดี
ราตรีสวัสดิ์

อยากเขียนจดหมายถึงใครบางคน
คิดว่าเขาเองก็รอรับ
แต่บางอย่าง........
บางอย่างก็บอกเราว่า อย่าเลยดีกว่านะ
ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ก็ทำให้รู้สึกอย่างนั้นได้


ป.ล
ตอนคุณลุกมาโพสต์น่ะ เรากำลังดีใจที่แมนยูฯชนะจนนอนไม่หลับเลยล่ะ

จดหมายอิเล็กทรอนิกส์อาจรับใช้มนุษย์เราได้ในลักษณะหนึ่ง (ความรวดเร็ว) แต่ยังไง ๆ จดหมายที่ส่งผ่านตู้ไปรษณีย์สีแดง และการรอคอยจดหมายที่บุรุษไปรษณีย์จะนำส่งถึงประตูบ้าน ก็ยังมีเสน่ห์อยู่เสมอค่ะ

จำได้ว่าเคยได้รับโปสการ์ดรูปวาดของพี่ปอนเมื่อคราวที่พี่ตอบขอบคุณเรื่องการให้ยืมหนังสือไปใช้งาน แม้จะเป็นเพียงกระดาษหนึ่งใบเล็ก ๆ แต่เมื่อส่งมาให้พร้อมลายมือหวัดอ่านยาก หัวใจก็พองโต ชื่นบานไปหลายวัน เก็บรักษาไว้อย่างดีราวกับเป็นสมบัติมีค่าชิ้นนึงค่ะ

สไตล์การเขียนหนังสือ
ของนักเขียนแต่ละคน
มีเอกลักษณ์เฉพาะจริง ๆ
เหมือนพี่ปอนเอง
แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน
แต่เมื่อได้อ่านเรื่องราวในบล็อกแห่งนี้
ในวันนี้
ก็ยังรู้สึกว่า
ตัวหนังสือและอารมณ์ในตัวหนังสือ
ยังไม่ต่างจากเมื่อวันวาน

อือม์...จำไม่ได้ว่า...
ใครเป็นผู้ตั้งฉายา
"เจ้าชายโรแมนติก" ให้

จำได้ว่าพอเริ่มอ่านงาน
ถนนสีแดง และบทกวีจากภูเขา
ก็หลงไหลในภาษาสวย
และความโรแมนติกซึ่งซ่อนเร้นอยู่ในถ้อยอักษร
บางขณะก็ซ่อนเร้นอยู่ระหว่างบรรทัด
จนต้องติดตามงานเขียนเล่มแล้วเล่มเล่า

เวลาผ่านไปไม่นาน
ก็พบว่าในกล่องหนังสือพิเศษ (ขนาดใหญ่)
(ที่แยกเก็บงานของนักเขียนเฉพาะที่ชื่นชอบ
และงานเขียนที่ต้องหยิบอ่านบ่อย ๆ)
มีหนังสือหลายเล่มของพิบูลศักดิ์ ละครพล
อยู่มากมาย
วันดีคืนดีก็เอาหนังสือเหล่านั้น
มากองไว้ตรงหน้า
แล้วค่อยหยิบทีละเล่ม พลิกทีละหน้า
อ่านละเอียดในบางตอน
อ่านผ่าน ๆ ในบางเรื่อง
เพื่อทบทวนเรื่องราวที่ผู้เขียนบอกเล่า
เพียงเท่านี้...วันคืนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับความสุขค่ะ

หนังสือบางเล่ม...ของนักเขียนบางคน
โดยเฉพาะหนังสือของนักเขียนที่ตนชื่นชอบ
เปรียบเหมือนยาขนานเอก
เยียวยาอารมณ์และความรู้สึก (บางอย่าง) ของผู้อ่านได้
และหนังสือเหล่านั้น
ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทและเป็นเพื่อนที่ดี
เคียงข้างในทุกเวลาและทุกหนแห่ง

(พยายามเข้าไปที่หัวข้อ กระดานสนทนา แต่คืนนี้เข้าไปไม่ได้ค่ะ อาจเป็นเพราะข้อจำกัดของเครื่องคอมฯ ที่บ้าน ก็เลยมาคุยที่นี่แทน จะสว่างแล้ว ยังไม่เข้านอนเลยค่ะ)

ในวันที่ฟ้ามืดมน
ในคืนที่ดาวหม่นแสง
ในยามที่ลมพัดโหมรุนแรง
ดอกไม้ในใจเหี่ยวเฉา

บนทางที่เราก้าวไป
ทอดไกลไปสู่ความฝัน
ถ้าหากเราไม่ทิ้งกัน
ไม่หวาดหวั่นกลัวอะไร


อยู่เคียงข้างฉัน
แม้ว่าฝันจะไกลแสนไกล
จับมือกันก้าวไป
สู่เช้าวันใหม่ที่สวยงาม..

จุดตะวันให้ฟ้ายามมืดหม่น
วาดเม็ดฝนให้ผืนดินฉ่ำ
ปลูกต้นรักให้งอกงาม
ด้วยความรักของเรา

มอบเนื้อเพลง เคียงข้าง ของมาชารี
ให้หนอนขับร้องนะ ลองคลิกดูหน้าเพลง ไม่มั่นใจว่าจะจำเนื้อถูกไหม ร้องรอบแรกแล้วเข้าท่อนกลางช่วงไหน แต่ตอนจบสุดท้ายลงว่า

อยู่เคียงข้างฉัน แม้ว่าฝันจะไกลแสนไกล
จับมือกันก้าวไป ไกลแสนไกล..
จะอยู่เคียงข้างกัน/

หนังสือนี่คงพอเปรียบได้กับคนนะ บางคนนี่แสนดี เจอกันทุกวี่วัน ก็ไม่อาจสนิทสนมนับถือเป็นมิตรสหาย บางคนแสนร้าย ไม่น่ารัก(กับใครต่อใคร) แต่เรากลับถูกชะตา (ภาษาลูกทุ่งว่า "ศรศิลป์กินกัน") ภาษาเด็กแถวสยามพารากอนก็ว่า"โดน" ลงว่าโดน หรือถูกชะตาแล้ว.ก็โอเค เซย์เยสไปเสียทั้งนั้น....



หนังสือบางเล่มแค่เคยรัก
บางเล่มประจักษ์แจ้ง-เคียงข้างใจ...
บ่อยครั้งเราก็เห่อ- เจอมิตรใหม่
ลืมสายใย-เพื่อนรักเก่า-น่าเศร้าจริง..


คนบางคน -เราเสียใจ.
คนบางคน -เราเสียดาย

อื้อฮือ สั่งสด-สด ไม่ตับ ชิ้น เปื่อย อีกแล้ว
ขอบคุณหนอนดลใจ พอใช้โกนหนวดได้นะนี่(ha..)

โอ ลองย้อนไปขับร้องแล้ว ทะแม่ง ๆ แฮะ บางคำ บางท่อนกร่อน ๆ ชอบกล ขอโทษลืมให้เกียรติน้องนุ่ง คนที่แต่งเนื้องร้องและทำนองเพลงนี้ คือพยัต ภูวิชัย เราหนะแค่เติมน้ำตาลเหยาะลงบางท่อนบางคำเท่านั้น
เพลงนี้อยู่ในชุด ดวงดาวข้างหน้าต่าง ชุดที่บุญมีแต่กรรมบัง เสร็จมาตั้งนานาน จนมาถึงห้วงกาลที่เทป-ซีดี ไม่มีความหมาย ไม่มีคนอยากขาย ไม่มีใครอยากซื้อ นอกจากโหลดฟรี เอ็มพีสาม งานชิ้นนี้ก็ล่องลอยเคว้งคว้างในสายลมข้างหน้าต่าง(ตามชื่ออัลบั้ม) เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้

ขอบคุณพี่ปอนค่ะ
สำหรับเนื้อเพลง เคียงข้าง
แล้วจะลองดู
แต่โดยส่วนตัวแล้ว
ชอบงาน (แต่ง) เพลง ของคุณพยัต ภูวิชัย มานานแล้วค่ะ

บทกวีข้างต้น
ที่สั่งสด-สด ไม่ตับ ชิ้นเปื่อย อีกแล้ว นั้น
พอใช้โกนหนวดได้จริง ๆ
แต่ทว่า...ระวังมันบาดเอาก็แล้วกันนะ
เพราะโดยหลักตรรกแล้ว
ความคิดยิ่งใช้...ยิ่งลับ...ยิ่งคม...ค่ะ
(เพราะพี่ปอนมาทำบล็อก ต้องสั่งสด-สด บ่อยครั้งแน่ ๆ
บางที...อาการหลงลืมหรือขี้ลืมที่เคยเขียนบรรยายไว้
ใน บ้านดวงใจ อาจจะหายในคราวนี้แหละนะ เรียกว่าสวนทางชาวบ้านเขา ที่มักขี้ลืมตอนแก่น่ะ แต่พี่ปอนอาจจะลับสมองและอารมณ์จนคมกริบ เพราะได้บริหารสมองและอารมณ์อันสุนทรีย์ตลอดเวลาก็ได้...นะเออ)

คนบางคน-เราเสียดาย
คนบางคน-เราเสียใจ ฟุ่มเฟือยไปนะ น่าจะเป็นแบบนี้
(เอ นี่ไปคอมเม้นท์ห้องโดมมาแล้ว จำได้ ๆไปสั่งชิ้นสดที่นั่น เมื่อวานรึไง..)

บางคน-เราเสียใจ
บางคน-เราเสียดาย
สองคำ-ต่างความหมาย
ก็เรานี้ที่บันดาล

เฮ้..ไม่ได้ลงงี้นะ แต่เอาล่ะๆ ยังคงความหมายเดิมอยู่
ถ้าเราไม่อยากเสียใจ เสียดาย ก็ทำดีต่อกัน ตอนที่ยังมีลมหายใจอยู่นี่แหละ

ขอตัวก่อนจ้ะ จะไปงานคอนเสิร์ทของเพื่อนพ้อง
ที่หางน้ำสาคร คงไปนอนคืนหนึ่ง(คืนสู่เหย้าชาวแครีออน)
แล้วพบกันอีก (see you againนะก๊ะ)

จะรออ่านจดหมายเหล่านั้นค่ะถ้าพี่ปอนอนุญาต


ข้าพเจ้ามีจดหมายเก่าที่เก็บไว้อย่างดี แต่บางทีเป็นฉบับที่เราเขียนถึงใครๆแล้วไม่ได้ส่ง(เยอะด้วย แหะ)

และมี1ฉบับจากพี่ปอนด้วยนะ
ออ.. มันคือโปสการดต่างหาก โปสการดภาพวาดสีน้ำ ลงนามพี่ปอน
ย้ำอีกครั้ง ว่า..เก็บไว้อย่างดี
และมีความสุขทุกครั้งที่อ่าน ปลื้มนะสิคะ ว่าแต่เอ๊ะอ่านทีไร ไฉนดวงตาพร่าพรายเสมอนะเรา

ฉันก็เป็นคนรักการเขียนจดหมาย
เขียนโปสการ์ด
มีความสุขที่ได้นั่งเขียนจดหมายถึงเพื่อน
และสุดที่สุด ที่ได้นั่งเขียนถึงคนรัก
แต่ตอนนี้ ฉันได้แต่ซื้อโปสการ์ดมาเก็บไว้
ไม่ได้ส่งถึงใครอีก
นับตั้งแต่วันที่เขาบอกฉันว่า
อย่าส่งมาอีกเลย มันไร้สาระ
โอ...ฉันพูดอะไรไม่ออก
มันเจ็บปวด

ทุกครั้งที่ฉันตั้งใจจะเขียนจดหมายถึงใคร
หรือแม้แต่ส่งโปสการ์ด
ฉันจะแวบคิดถึงแต่ข้อความนี้
มันทำให้ไม่อยากทำอะไรอีก
แต่ว่าตอนนี้
ฉันเพิ่งได้รับจดหมายและหนังสือจากเพื่อนคนหนึ่ง
ที่อยู่ไกลถึงรูสะมิแล ดินแดนที่แปลว่า สนเก้าต้น
ฉันควรจะเขียนขอบคุณให้เขาเสียที
หลังจากที่ไม่เคยเขียนอะไรส่งไปในกล่องไปรษณีย์สีแดงมานานมากแล้ว

คิดถึงและขอบคุณนะคะ

เศร้าจัง บอนหวาน
สิ้นรักนะดีแล้ว
รักเข้าไปได้ยังไง
กับคนที่ว่าจดหมายรักไร้สาระ
ทุกวันนี้ใครยังได้รับจดหมายรัก
ก็ถือว่าโชคดีที่สุด
ได้รับพรพิเศษจากสรวงสวรรค์
เพราะวัน ๆ ในชีวิต
คนส่วนใหญ่ ได้รับแต่สารขยะ
เอ๊ะหรือว่านั่นคือสาระของผู้คนปัจจุบันนี้

ยินดีจ้ะ
ที่คุณจะหยิบปากกากระดาษมาเขียนจดหมายรักอีกครั้ง

ชอบบรรยากาศและความรู้สึกในขณะที่รอรับจดหมายค่ะ
แล้วจะรออ่านหมวดนี้เหมือนกันค่ะพี่ อยากรู้ว่าคุณสุวรรณีเขียนเรื่องอะไร อยากรู้ค่ะ?

ชอบการเขียนจดหมายค่ะ
ชอบการรอคอยการตอบกลับ
และก็เก็บจดหมายของคนพิเศษไว้ในสมุด
วันไหนที่เราได้เจอกัน ภูเพยียจะเอาให้ดู

...
และวันนี้อยากให้แม่เห็นจดหมายของคุณสุวรรณี สุคนธาจังเลย เพราะแม่รักคุณสุวรรณีมากค่ะ พอคุณสุวรรณีเสีย แม่ก็พาลจะไม่ซื้อหนังสือลลนาต่อ




ตอนนี้หัดสื่อสารกับหัวใจตัวเองด้วยการเขียนกลอนค่ะ


:)

สวัสดีค่ะ เคยอ่านงานเขียนเรื่อง ชูมาน เมื่อสองสามปีก่อน
เพื่อนคนหนึ่งแนะนำและหยิบยื่นให้อ่าน (เพื่อนคนนี้มีหนังสือดีๆ ให้ยืมประจำ)
ให้ยืมค่ะไม่ยอมให้ลืม ทั้งๆ ที่อยากจะยึดไว้แต่เพื่อนก็ทวงคืน
นัยว่าชอบเหมือนกัน
จำได้ว่า เหตุผลของเพื่อนที่อยากให้อ่านชูมาน
เพราะจะได้ช่วยชูจิตชูใจให้สดใสและกลับมาหวานได้อีกครั้ง
สงสัยว่าช่วงนั้นชีวิตขมๆ พอดีจนเพื่อนรู้สึกได้
และเมื่อไม่นานมานี้ มีพี่ที่รู้จักคนนึง
เรียนด้วยกันและเป็นสมาชิกพันทิปเหมือนกัน
พูดถึงบล็อก สัญจร ดาวส่องทาง ว่าคือเจ้าของงานเขียนชูมานที่เราเคยอ่านนั่นแหละ
ก็คิดว่าต้องหาโอกาสเข้าไปอ่าน แต่ก็ยังไม่ได้อ่าน
ต่อมา เพื่อนบล็อกอีกคนหนึ่งก็พูดถึงบล็อก สัญจร ดาวส่องทาง (คนที่สองแล้วนะ)
พูดในทางดีค่ะ แต่พูดว่าอะไรขอไม่บอกแล้วกัน (จริงๆ แล้วจำรายละเอียดไม่ได้น่ะค่ะ)
คิดไว้กับตัวเองว่าถ้าครบสามคนจะเข้ามา
และก็ครบสามคนจนได้
เมื่อไม่นานนี้เอง เพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งตะกี้เห็นแว้บๆ ว่ามีคอมเมนต์อยู่ในหน้าหลักด้วย
พูดถึงว่า มีน้าๆ บรรดาเซียนในวงการน้ำหมึกแฝงตัวอยู่ในบล็อกแกงค์แห่งนี้หลายคน
และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มีชื่อสัญจร ดาวส่องทาง
แต่เพื่อนเรียกว่า น้าปอน
เราก็เหรอๆๆ และบอกเพื่อนว่า ไว้จะเข้าไปดูบล็อกน้าปอนบ้าง
และวันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เข้ามา
ตะกี้หลังจากอ่านเรื่องความสุขจบลงก็กวาดสายตาดูกรุ๊ปบล็อกต่างๆ
และมาลงเอยที่กรุ๊ปนี้
เพราะว่ามีกรุ๊ปบล็อกแบบนี้เหมือนกัน
แต่ยังไม่ถึงคิวจดหมายค่ะ ยังมีแค่โปสการ์ดที่ต่อคิวไว้รอเอามาลง
โชคดีที่มีเพื่อนๆ ส่งโปสการ์ด ส่งจดหมายมาให้ตลอด
ถ้าตัวเองเป็นต้นไม้ก็ถือว่ามีน้ำ มีฝนรดให้ชุ่มฉ่ำอยู่ตลอด
ชีวิตเลยไม่เหี่ยวเฉาค่ะ
จขบ. เองมีหนังสือจากมิตรในแวดวงหนังสือส่งมาให้แบบนี้
ก็ถือว่าโชคดีเหมือนกัน
สงสัยว่าคงจะต้องส่งโปสการ์ดแจ้งข่าวให้เพื่อนคนนั้น คนที่ให้ยืมชูมานมาอ่าน
ไม่ต้องเดินทางไปไหนก็ส่งโปสการ์ดหากันเป็นประจำ
สุดท้ายสำหรับวันนี้ ขออนุญาตแอดบล็อกนะคะ

พูดถึงบล็อกหน้าหลัก
เพิ่งอ่านเรื่องเกี่ยวกับบ้านดินเมื่อวานนี้เองค่ะ
ไม่อยากเชื่อว่าวันนี้จะได้มาอ่านเรื่องราวความสุขที่เกี่ยวพันกับบ้านดินจนได้
ชอบค่ะชอบ

^^

ภูเพยียครับ
ไว้รออ่านไปรษณียบัตรคนพิเศษของภูเพยียนะ
ขอบคุณสำหรับหนังสือ ขอบคุณๆ (เพิ่งได้คืนรัง)
จดหมายลายมือ ซาบซึ้งจัง....

ยินดีรู้จักครับ
ไอแอมจัสท์ไฟน์(เรียกว่า ส.บ.ม.ย.ห. ตรงกว่านะ)
ชื่นใจที่ได้มีส่วนชุบชูจิตใจคุณอยู่บ้าง
ดอกไม้บานรับแสงสว่าง
งดงาม และ ก็เหี่ยวเฉาไป
ไม่มีอะไรคงทนอมตะนิรันดร์(ยกเว้น.......)
ขอบคุณครับ
เพียงคุณชมชอบ
ก็ชุบชูหัวใจเฉา ให้ชื่นชีพ

55+

ขอบคุณสำหรับชื่อที่ตั้งให้ค่ะ
ถูกใจ

ไว้จะแวะไปหน้าอื่นๆ บ้าง
^^