"ถนนสายนี้...มีตะพาบ" โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 118 "ระลึกความหลัง" เชื่อเหลือเกินว่าทุกๆคนล้วนมีความหลัง ซึ่งอาจทำให้นั่งอมยิ้มได้คนเดียว เวลาที่เราระลึกถึง หรืออาจทำให้เราน้ำตาคลอเบ้าได้เช่นกัน สำหรับม๊า อายุเฉียดเลข 5 เข้าไปเต็มทนแล้ว ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย ทุกวันนี้พยายามระลึกถึงความหลังที่ทำให้นั่งอมยิ้มได้ ส่วนความหลังที่ทำให้น้ำตาคลอ อยากจะบอกว่าลืมไปเสียเกือบหมดแล้วล่ะ ทุกลมหายใจเข้าและออกของหญิงที่ใกล้วัยชราคนนี้ก็คงมีเพียงแค่ลูก ลูกสาวคนเดียวเท่านั้นล่ะค่ะ ไม่ว่าจะหายใจเข้า-ออก ก็คงจะมีแต่เรื่องราวน่ารักๆ ของเธอเข้ามารบกวนสมองของม๊าจนทำให้อดที่จะนั่งอมยิ้ม อยู่คนเดียวได้เสมอสิ่งเหล่านี้คงเป็นยาชูใจให้ม๊ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้กระมั่ง เธอเป็นสาวเข็มมาก แต่จริงแล้วเธอเป็นสาวฮา มีเรื่องให้ม๊าชวนหัวได้ตลอด ต่อให้เธอเจ็บป่วยนอนซมอยู่ในโรงพยาบาล เธอก็ยังไม่เว้นนะค่ะ ตอนเด็กๆ เธอป่วยจนคุณหมอเพียงพิศ ซึ่งเป็นคุณหมอประจำของเธอติดเธอมาก เวลาคุณหมอลงตรวจ เป็นอันต้องมีเรื่องฮา ให้คุณหมอขำๆ จนมีอยู่ครั้งหนึ่ง คุณหมอพาลูกสาวตัวน้อยมาเยี่ยมไข้เธอที่โรงพยาบาลด้วย คุณหมอบอกว่าอยากเลี้ยงน้องให้เป็นแบบเธอของม๊า ตอนนั้นม๊าล่ะแอบขำอยู่ในใจ ลองมาเป็นแม่ของเธอดูสักเดือนกันเถอะนะ แล้วจะรู้ว่าไม่น่าคิดผิดเลย แต่ก็นั้นล่ะนะค่ะ....... เธอคงมีความสามารถเฉพาะตัวเสียมากกว่า ที่ทำให้ทุกๆวันวุ่นวายได้ตลอด แต่ถ้าไม่มีเธอ ชีวิตของม๊าเองก็คงจะเหงามากมายเลยเชียว ตอนสมัยเรียนอยู่มัธยม วันดีคืนดีเธอชอบหอบลูกแมว ที่ชาวบ้านเอามาปล่อยที่โรงเรียนกลับบ้าน แต่เธอจะมีเทคนิคในการนำเข้า กว่าจะเรียนจบมัธยมปลายก็มีสมาชิกร่วมๆ 10 ตัวเห็นจะได้ ม๊าเองก็พยายามเลี้ยงดูเด็กๆเหล่านั้นให้น่ารัก เพื่อจะได้จำแนกให้คนอื่น ช่วยนำไปเลี้ยงกันต่อไป......ครั้งหนึ่งมีน้องเหมี่ยวสีขาว น่าจะเป็นพันธุ์ขาวมณี แต่น้องอ่อนแอมาก ท้องเสียตลอดจนต้องให้น้ำเกลือ จนกระทั่งวันหนึ่งคุณหมอที่โรงพยาบาลสัตว์โทรฯมาแจ้งว่า จะขอสลิฟน้อง เพราะตอนนี้น้องเหมียวตัวนั้นเธอไม่ลืมตาแล้ว........ งานเข้าเลยล่ะค่ะครั้งนั้น พี่เสือของม๊าช็อคร้องไห้ แทบสิ้นสติ คล้ายกับญาติผู้ใหญ่ตายก็ว่าได้เลย เธอรีบไปที่โรงพยาบาล แล้วไม่ยอมให้คุณหมอฉีดยาสลิฟให้น้อง เธอขออยู่กับน้อง จนวาระสุดท้าย ม๊าก็เลยปล่อยเธอไว้ที่โรงพยาบาลสัตว์กับคุณหมอและแมว จนตกค่ำเธอโทรฯมาหาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นมาก เธอบอกว่า....... รู้ไหมว่าน้องรอดชีวิตแล้ว เพราะว่าน้องนุ่นสวดยอดพระกันต์ไตรปิฎกให้น้องฟัง สวดตั้งแต่น้องกำลังจะสิ้นลม จนตอนนี้น้องลืมตาสามารถรับน้ำ และนมได้แล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.......ก็แปลกดีนะค่ะที่น้องเหมียวเขาฟังบทสวดนั้นได้ เป็นความหลังเล็กๆ ของลูกสาวตัวน้อยๆ ที่เขามีให้ม๊าได้เก็บไว้ในความทรงจำ แล้วเก็บมานั่งอมยิ้มได้นะค่ะ   Create Date : 07 ธันวาคม 2557 9 comments Last Update : 15 พฤษภาคม 2558 9:50:47 น. Counter : 838 Pageviews. Share Tweet

สุดยอดเลยมีเทคนิคเอาลูกแมวเข้าบ้านได้เยอะขนาดนี้ คุณแม่ใจอ่อนเองด้วยนะครับ (ฮา) ก็ถือว่าดีแล้วครับที่สุดท้ายน้องแมวฟื้น ดีที่ไม่รีบตัดสินใจฉีดยาสลีฟให้ ผมไม่ถึงขั้นโอตาคุหรอกครับ ยังพูดจาปกติดีครับ แหะๆ (โอตาคุไม่ใช่คำชมน้อ) เอาเป็นว่าเป็นผู้ชื่นชอบการ์ตูนจะดีกว่าครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 7 ธันวาคม 2557 22:39:31 น.

แว๊กกกกกกก ขอโทษด้วยนะค่ะ เผลอพูดติดปากไปนิดหนึ่งนะค่ะ พอดีชอบบ่นลูกสาวว่า กลายเป็นโอตาคุไปแล้ว ก็เพราะเธอกำลังเรียนวาดการ์ตูนอยู่นะค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ ขอเปลี่ยนคำจากโอตาคุเป็นผู้ชื่นชอบแล้วกันนะค่ะ คำนั้นเอาไว้บ่นๆ กับลูกสาวเล่นๆกันนะค่ะ คิกๆๆๆ   โดย: พี่เสือ ยิ้มยิ้ม 7 ธันวาคม 2557 22:45:09 น.

จิตที่เป็นกุศล สื่อสารได้กับสัตว์โลกและมนุษย์จริงๆนะครับพี่ม๊า ผมเองก็ไม่ได้เป็นพ่อที่เก่งอะไรเลยครับ บางเวลาออกจะดุและเข้มงวดด้วยนะครับ 5555   โดย: กะว่าก๋า 7 ธันวาคม 2557 23:06:55 น.

ตามมารอ 119 ค้าบบ   โดย: เป็ดสวรรค์ 8 ธันวาคม 2557 0:35:42 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ม๊า   โดย: กะว่าก๋า 8 ธันวาคม 2557 6:23:23 น.

ลูกเนี่ยคือทุกอย่างของเราเลยนะคะ   โดย: มี้เก๋ + ป๊าโอ๋ = ซีทะเล (kae+aoe ) 8 ธันวาคม 2557 10:01:23 น.

สวัสดีค่ะม๊า ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยมและให้กำลังใจสาวน้อยจอมซนด้วยค่ะ อิอิ   โดย: zungzaa 8 ธันวาคม 2557 19:02:11 น.

น่ารักจุง แอบเอาแมวเข้าบ้านนนนนน เด็กดี มักจะมีเมตตาค่ะ อ่านแล้วยิ้มตามเบย   โดย: มิลเม 9 ธันวาคม 2557 3:02:38 น.

Like ให้เป็นคนที่ 3 เป็นกำลังใจให้ม๊าและน้องปุยนุ่นเสมอจ๊ะ   โดย: อุ้มสี 9 ธันวาคม 2557 21:48:42 น.