... MOU = My Own for U ... ... my ก็คือ ของฉัน ส่วน yours นั้น ก็เป็น ของเธอ... ยึดแบบนี้ กันมาเสมอ... ยึดแบบนี้ กันมาเสมอ... ถ้าเป็นของเธอ ฉันไม่ล่วงล้ำ... วันนี้ เธอมาแหย่ มาแยง... เธอแกล้ง หน้ามึน เข้ามาเกินก้ำ... แล้วก็มา บอกว่าอย่า ชอกช้ำ มาร่วมกัน ทำคำว่า เอ็มโอยู.... เอ็ม ก็ย่อจากคำ mine ไม่ใช่อื่นไกล แปลว่า ของกู... ตอนนี้ ดันไป up to you... ตอนนี้ ดันไป up to you... My Own 4 You .... ช่างหมูเจรงเจร๊ง... คงเหมือน กับชีวิตคู่... อยู่กับตุ๊ดตู่ หรือกับฮวยเซ็ง... หากลูบไล้ ไปตรงเป้า กระเป๋ง หากลูบไล้ ไปตรงเป้า กระเป๋ง... ก็เจอกุงเกง สิ จะเจออะไร...เฮ้ออ... ก็ ไอ่นั่น มันอยู่ที่ใจ ก็ความเป็นชาย วัดได้เสมอ... อภิเชษฐ์ ก็ยังหาไม่เจอ... appreciate ก็ยังหาไม่เจอ... แล้วแกนึกเหรอ ว่ามาร์ก จะมี.... คงเหมือน กับชีวิตคู่... อยู่กับตุ๊ดตู่ หรือกับฮวยเซ็ง... หากลูบไล้ ไปตรงเป้า กระเป๋ง หากลูบไล้ ไปตรงเป้า กระเป๋ง... ก็เจอกุงเกง สิ จะเจออะไร...เฮ้ออ... ก็ ไอ่นั่น มันอยู่ที่ใจ ก็ความเป็นชาย วัดได้เสมอ... อภิเชษฐ์ ก็ยังหาไม่เจอ... อภิชิต ก็ยังหาไม่เจอ... แล้วแกนึกเหรอ ว่าอภิมาร์ก จะมี.... บางคนก็เรียกว่า guts บางคนบอกปัด เค้าเรียกว่า "กึ๋น"... แต่ไม่ใช่ มาทำตี หน้ามึน... แต่ไม่ใช่ มาทำตี หน้ามึน... แล้วก็อึมครึม หง่งเงง งงเง๋ง... ^_^ โจบแระ.... อิ อิ อิ... ...   Create Date : 26 มกราคม 2554 1 comments Last Update : 26 มกราคม 2554 9:49:39 น. Counter : 918 Pageviews. Share Tweet

Editแผ่นดินใด... (ช่าง)ไร้พรมแดน...by Nink Bkk on Wednesday, January 26, 2011 at 10:29am .... ยุทธภพ ช่างเปลี่ยนแปลงไป ว่องไวคล้ายโกหก... ยี่สิบหกมกราปีห้าสี่... "เล่งฮู้ชง" เงยหน้าจากที่ก้มดูปลายเท้า...ขึ้นสู่ฟ้า... ได้สักพัก... เขาก็ล้วงหยิบแว่นตากันแดดมาสวมใส่... ถ้าไม่ใช่เพราะแสบตา ก็คงไม่น่าจะมีเหตุผลอื่นอะไร... "เงยหน้าไม่อายฟ้า... ก้มหน้าไม่อายติน..." เขารำพันกับตัวเอง... มี activity เล็กน้อย ด้วยการกระดิกนิ้วหัวแม่เท้าและนิ้วชี้ที่โผล่ออกมาหายใจ... ก่อนมุ่งหน้าเดิน... ต่อไป... เขาคงไม่เดินไปหลักเขตที่ 46... 47... 48... อะไรนั่น... เพราะมันไม่เกี่ยวกับเขา... สภาพแวดล้อมช่างว่างเปล่า... ปีกไก่ย่างขึ้นราคาจาก 12 บาท เป็น 15 บาท... อกไก่ทอด... โอ้ว..พระเจ้าจ้อด... ราคาขายชิ้นละ 30 บาท... เขาหันไปหันมา... หันไปหันมา... และค้นพบสัจธรรมว่า... พระสงฆ์ น่าจะเป็นที่พึ่งพาสุดท้ายได้ดีที่สุด... จากความคิดที่รวดเร็วทันใจ... และจากหัวใจที่คอยจับตาไล่อะไรในสมองได้ทันอยู่ร่ำไป... เล่งฮู้ชง เดินตามพระสงฆ์รูปหนึ่ง... ไป อย่าง..ห่าง..ห่าง... แต่ก้ไม่สามารถหลุดรอดการล่วงรู้ของสมณะไปได้... "ข้าฯ (ย่อมาจาก ข้าพเจ้า) เป็น จอมยุทธ กระบี่ขึ้นสนิม..." เล่งฮู้ชงจำกัดความตัวเองให้สมณะได้รับรู้... " อือม..." "ข้าฯ หิวข้าว..." " อือม..." หลวงพี่ไม่พูดอะไร นำพาเล่งฮู้ชงให้เดินตามต้อยๆ... (ถึงแม้หลวงพี่จะไม่ได้ชื่อต้อย แต่ เล่งฮู้ชง ก็ต้องเดินตามต้อยๆ... อยู่ดี...) หลังจากปฏิบัติภารกิจต้อยๆ เรียบร้อยแล้ว... นาทีนี้ เล่งฮู้ชง เหมือนหมาน้ำลายเหนียว... คือ หิวสุดๆ แล้ว... หลวงพี่ ก็ควรจะ...ฉัน ก่อนก็ได้ แล้วค่อยเข้าใจ หัวอกคนข้างเคียง... หลวงพี่วางบาตรซึ่งเปี่ยมไปด้วยข้าว กับข้าว ของหวาน และดอกไม้ลงข้างๆอาสนะ.. เล่งฮู้ชงปาดเหงื่อ วางย่ามที่ช่วยหลวงพี่หิ้วมา ไว้ข้างๆ... เหมือนกัน... "โคไท?...." หลวงพี่ถาม... " ครับ คนไทย... ครับ..." หลวงพี่ส่ายหัวแทนคำตอบ.... ก่อนจะหันไปกดปุ่มข้างๆอาสนะ... แล้วหลวงพี่ก็นั่งขัดสมาธิ สวดมนต์ ราวๆสิบนาที.... โดยปล่อยให้ภัตตาหาร อ้างว้างอยู่แบบนั้นเป็นพักใหญ่.... เล่งฮู้ชง..งง...งง... แต่ก็ ไม่ได้ถามอะไร... ไม่นานนัก ก็มีทหารเจ็ดแปดคนวิ่งเข้ามาในศาลาวัด... หิ้วปีกเล่งฮู้ชงไปขึ้นรถตู้... มุ่งหน้าไปบนถนนฝุ่นสีแดง... เล่งฮู้ชงยังงงๆ.... ทำได้แค่มองลอดกระจกรถตู้ออกมา.... อ่านป้ายชื่อวัด ได้ใจความว่า... "วัดแก้วสิกขา สวารรร...ร้า...." ...   โดย: ลอย IP: 58.10.164.142 28 มกราคม 2554 11:24:14 น.