โก้วเล้งไต้เฮียบ.... ใบไม้คืนสู่ราก (๒)

โก้วเล้งไต้เฮียบ.... ใบไม้คืนสู่ราก (๒)
------------------------------------

จอกที่ ๑ : สุราขมฝาด
จ อ ม ยุ ท ธ์ โ ก้ ว เ ล้ ง
ความระเริงในอำนาจมอมเมาคนได้รุนแรงกว่าสุรา

วันคืนยากพ้นผ่าน
ในบทนี้ พาสนา เล่าถึงชีวิตของโก้วเล้งในวัยเด็กว่า
โก้วเล้ง มีชื่อจริงว่า "อิ้มเอี้ยวฮั้ว"
เกิดที่ฮ่องกงในปี พ.ศ.๒๔๘๑
ครั้นอายุ ๑๔ ปี ก็เดินทางไปเรียนต่อไต้หวันเพียงลำพัง ต่อมาขาดการติดต่อกับครอบครัวที่ฮ่องกง
"นับตั้งแต่นั้น โก้วเล้งในวัยหนุ่มก็ซัดเซพเนจร เรียนรู้รสของความหิวโหยและข้นแค้นอย่างฝังใจยากเลือน"
โก้วเล้งเรียนจบชั้นมัธยม และมาทำงานชั่วคราวที่วิทยาลัยฝึกหัดครู ได้รับมอบหมายให้เขียนกระดาษไข พิมพ์โรเนียว และตรวจปรู๊ฟสิ่งพิมพ์ ในเวลาเดียวกัน สมัครเข้าเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยต้ากัง คณะอักษรศาสตร์ แผนกภาษาต่างประเทศ ทำงานส่งเสียตัวเองจนจบการศึกษาได้ปริญญาบัตรมา ๑ ใบ
"ระหว่างนั้น ใครบางคนแนะนำให้โก้วเล้งไปทำงานในหน่วยชลประทานสือเหมิน แต่ทำได้เพียงวันเดียวก็สอบเข้าทำงานในค่ายที่ปรึกษาทหารอเมริกันประจำกรุงไทเป ตำแหน่งบรรณารักษ์ห้องสมุด โก้วเล้งพูดในเวลาต่อมาว่า...
วันนั้น หากยังทำงานที่หน่วยชลประทานสือเหมินต่อไป วันนี้คงไม่มีโก้วเล้ง"

หนังสือที่แหว่งวิ่น
เล่าถึงช่วงเวลาที่โก้วเล้งได้เขียนนิยายกำลังภายในเรื่องแรก "เทพกระบี่โพยม" โดยใช้นามปากกาว่า "พ่อเกี่ยมเล้าจู๊" ความยาว ๑๒ เล่ม ส่งให้แก่สำนักพิมพ์ ลื่อสี
มีแรงบันดาลใจ ที่โก้วเล้งบอกกับทุกคนแบบไม่อายว่า
"เพียงต้องการเงินเท่านั้น"
พาสนาบอกว่า โก้วเล้งเขียนนิยายมาเรื่อย จนถึงเรื่อง "ราชายุทธจักร" (พ.ศ.๒๕๐๙) โก้วเล้งค่อยทำความเข้าใจและค้นหาความหมายใหม่ของนิยายกำลังภายใน แล้วเปลี่ยนแปลงอย่างมุ่งมั่น ทั้งความคิดและลีลาการเขียน จากสุราจืดชืดปรุงรสเป็นเข้มข้นร้อนแรงขึ้นทีละน้อย
ในเวลาไม่นาน ชื่อเสียงของโก้วเล้งก็ทัดบ่าเทียมไหล่กับเนี่ยอู้เซ็งและกิมย้ง อ้อเล้งเซ็งและจูกัวะแชฮุ้น ได้รับการยกย่องจากผู้คนในวงการเป็น ปรมาจารย์นิยายกำลังภายในของไต้หวัน"

ผู้ยิ่งใหญ่กับคนหัวโต
"แม้เป็น ' ผู้ยิ่งใหญ่ ' ไม่ได้ เป็นแค่ ' คนหัวโต ' ก็ยังดี
เมื่อรักสนุก ย่อมต้องวางมาดเป็น ' คนหัวโต '
ข้าพเจ้าก็วางมาดเป็น ' คนหัวโต ' เดินยืดอกส่ายอย่างโอ่อ่า
โก้วเล้งไม่ยอมอยู่เงียบเหงา นินทากันว่าหลงใหลชีวิตแบบมือข้างซ้ายโอบเอวหญิงงามคลอเคล้า มือข้างขวากระชับแก้วสุราแนบแน่น แล้วฝังความเมาไว้ในเส้นเลือด โดยให้เหตุผลแยบยลว่า...
เราไม่ได้รักและหลงรสของสุราแบบมอดรักไม้ แต่ฝังใจกับเพื่อนรู้ใจและบรรยากาศเร่าร้อนในวงสุรา เพราะสุราแต่งแต้มสีสันอันบรรเจิดเช่นนั้นได้"

รางวัลของผู้กล้า
บทนี้บอกเล่าชีวิตในโรงพยาบาลของจอมยุทธ์ผู้ทรงคุณธรรมโก้วเล้ง
หมอไม่ให้เขาดื่มเหล้า พูดเพียงว่า "ดื่มวันละแก้วเล็กๆ คงไม่เป็นไรกระมัง"
โก้วเล้งดื่มแก้วเล็กจริงๆ แต่ดื่มวันละ 700-800 แก้ว
เขาต้องกลับเข้าโรงพยาบาลอีก นางพยาบาลเตรียมมอบรางวัล ' ผู้กล้าหาญ ' ให้
วันกลับบ้าน นางพยาบาลพูดจาหยอกเย้า
"หวังว่าเราคงไม่ได้พบกันอีกนะค่ะ"
พาสนาบรรยายไว้ว่า..
"คำพูดประโยคนี้พูดด้วยกุศลเจตนา แต่พวกเธอคงคิดไม่ถึง
ไม่พบกันอีกกลับกลายเป็นพรากจากชั่วนิรันดร์"

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Create Date : 07 มิถุนายน 2548		4 comments
Last Update : 7 มิถุนายน 2548 15:12:49 น.
Counter : 1110 Pageviews.
Share Tweet