• จดหมายของฉัน
• จดหมายของคุณ

คืนวันพระจันทร์ครึ่งดวง From : Bitter_N@hotmail.com Date : ๓ กันยายน ๒๕๔๖ ๒๐.๐๒ น. To : Sweet_P@yahoo.com Subject : - - คืนวันพระจันทร์ครึ่งดวง ถึงคุณ , ความจริง ฉันน่าจะเข้าใจได้ดี มาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยเข้าใจเสียที ... ทั้งความใกล้ชิด ยิ่งกว่าใกล้ และความห่างห่างเหิน - - ยิ่งกว่าไกล นั้น หรือเธอไม่เคยเห็นฉันอยู่ภายในนั้น ... ฉันก็จะพยายามเข้าใจ และจากไปเสียให้ได้ โอกาสของคนเรามีไม่มากครั้งนักหรอกว่าไหมที่รัก และโอกาสนั้นก็คงผ่านไปแล้ว ขณะเขียนจดหมายฉบับนี้ ฉันนึกถึงหนังและหนังสือเรื่อง The Bridges of Madison County พระเอกชอบคำว่า Blue รู้ไหมว่าเพราะอะไร ส่วนฉันไม่ได้ชอบคำว่า you มากไปกว่าคำว่า love หรือ take care , หรือ forgive หรอกนะ ทำไมฉันถึงเลือกชอบแต่ verb ทั้งสิ้น นะ ทั้งที่เราควรจะหลงรักคำนาม และคำสรรพนามได้ตั้งมาก อย่าง we / our นั่นไง our - - อ่านว่า เอาวร ออกเสียงอย่างไรดี เสียงที่ออกผ่านมาจากลำคอ ริมฝีปากบนล่างสัมผัสกันเบาๆ หมายความถึงสองเรา ของเรา ความหมายดีเนอะ ... ที่จะบอกก็คือว่า - - โอกาสของคนเราแม้ไม่เท่ากัน แต่เรื่องบางเรื่องผ่านมาให้เราได้เลือกและ ได้ตัดสินใจแค่เพียงครั้งเดียว เท่านั้นเอง เค้าว่ามาน่ะ Bitter N. ไกลหรือใกล้ก็เท่าเดิม   Create Date : 28 กันยายน 2548     Last Update : 28 กันยายน 2548 2:06:19 น. Counter : 600 Pageviews.   16 comment Share Tweet

- - ฉันเคยบอกคุณครั้งที่เท่าไหร่ ? From : Bitter_N@hotmail.com Date : ๒๗ สิงหาคม ๒๕๔๖ ๐๐:๐๖ น. To : Sweet_P@yahoo.com Subject : - - ฉันเคยบอกคุณครั้งที่เท่าไหร่ ? ถึงคุณ , ถ้าคุณคิดว่าความรักของฉัน มันหล่นหาย ไปพร้อมกับกาลเวลา ความคิดถึงของฉัน สลายไปได้เหมือนสายหมอกตอนเช้า ถ้าคุณ สัมผัสไม่ได้ และไม่รู้สึกได้จริง เพราะคุณมองไม่ทันเห็นมัน หรือเพราะคุณ ไม่รู้สึกว่า มันยังคงอยู่แล้วละก็ . .. จะมีประโยชน์อะไรที่ฉันจะพูดซ้ำใหม่ อีกหน ว่าฉันคิดถึงคุณเพียงไหน - - ว่าฉันคิดถึงคุณอย่างไร ว่าคิดถึงแล้วไม่ได้บอก มันทรมานเพียงใด แต่เมื่อผ่านไป ... ฉันกลับพบว่า - - ความทรมาน จากการได้แสดงความรู้สึกชัดเจน บางที ก็กลับเจ็บปวดกว่าซะอีก ภาวะการกดทับ ซ้ำๆ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา สร้างความคุ้นเคย ได้มากมายกว่านัก คืนนี้คุณจะเข้ามาใกล้ฉันมากกว่าเดิมในรอบหลายหมื่นปี ฉันจะเฝ้ารอ ...ฉันจะเฝ้ารอ วินาทีของความใกล้ชิดนั้น ถ้าคุณมาจากดาวอังคารจริง คืนนี้คุณจะเข้ามาใกล้ และเราจะอยู่ ในระนาบเดียวกัน และอยู่ห่างกันเพียง ๕๖ ล้านกิโลเมตร* เท่านั้น ถ้าได้เฝ้าดูนานพอ เราอาจสบตากันบ้างสักครั้งในค่ำคืนนี้ คุณมีสีส้มสมดังคำร่ำลือใช่ไหม ? แล้วรักของคุณสีส้ม - - ด้วยรึเปล่า ? ในค่ำคืนนี้ ฉันจะรอจนท้องฟ้า ปลอดแสงไฟ ขวั่กไขว่ด้วยแสงดาว ระยิบระยับ ฉันจะเฝ้าดูให้นานพอ - - นานจนฉันรู้สึกได้ว่า เราได้ใกล้กันอย่างที่สุดแล้ว ถ้าหากว่า ค่ำคืนนี้ เมฆหมอกจะมาบังสายตา ฉันจะใช้หัวใจเฝ้ามองดูคุณ ในความมืด ฉันคงเห็น ระยะห่างระหว่างเรา ที่ใกล้ชิดกันพอดี เพื่อที่จะมองเห็นกันได้ในระนาบตรง ... เผื่อว่าบางที หัวใจเราอาจจะตรงกัน แม้ว่าอาจจะมองไม่เห็นกันก็ตามที ฉันเอง ระยะห่าง ๑ หน่วยดาราศาสตร์ เท่ากับระยะทางเฉลี่ย ระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ มีค่า ๑๓๙.๖ ล้านกิโลเมตร ในวันที่ ๒๗ สิงหาคม ๒๕๔๗ ดาวอังคารห่างจากโลก ๐.๓๗๒๗๒ หน่วยดาราศาสตร์   Create Date : 27 กันยายน 2548     Last Update : 27 กันยายน 2548 0:54:02 น. Counter : 445 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ประกายตาเธอนั้น - - From : Bitter_N@hotmail.com Date : ๗ เมษายน ๒๕๔๖ ๐๓:๐๓ น. To : Sweet_P@yahoo.com Subject : - - ประกายตาเธอนั้น ฉันจำแนกด้วยหัวใจ ถึงเธอผู้มีประกายตาวิบไหว ฉันพึ่งอ่านหนังสือ ที่มีปกเป็นดอกสวีตพีสีชมพู จบลง เขียนโดยนางแบบชื่อก้อง หลานสาวของนักเขียนวรรณกรรม เยาวชน โรอัล ดาห์ล - - แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าตอนเริ่มเรื่องหรอก เทพนิยายประกายตา * ประกายตาเธอนั้น ฉันจำแนกด้วยหัวใจ ... จากบางถ้อยคำบนปกหนังสือ เล่มสีชมพู เคียงคู่กับดอกสวีตพี ทำให้ฉันตัดสินใจได้ไม่ยากเย็นนักที่จะอยากอ่านเรื่องราวภายใน ว่าจะละม้าย หรือคลับคล้ายเธอ หรือว่าฉันมากแค่ไหน - - หญิงสาวที่แสนธรรมดา พบรักกับชายหนุ่มหน้าตาธรรมดา แต่มีแววตาวิบไหว ดูคุ้นๆไหมเธอ เหมือนเธอยังไงยังงั้น ปิแอร์ เองก็เป็นหญิงสาวที่ผู้คนอาจจะพบเห็นได้โดยทั่วไป อาจจะเหมือนหญิงสาว หลายร้อย หลายพัน บนโลกนี้ ปิแอร์ ชอบจ่อมจมอยู่กับกองหนังสือ เธอทำงานอยู่ในร้านหนังสือ มีความสุขกับการอ่านหนังสือ ชอบเพลงบ้อบ ดีแลน มีความฝันว่าบั้นปลาย อยากมีบ้านที่อิตาลี พร้อมเตาอบ มีลูก ๔ คน กับแพะหนึ่งตัว ความฝันที่เรียบง่ายของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ไม่ได้อยากมี อะไรมากไปกว่าการได้มีครอบครัวที่อบอุ่น การมีลูก มีสัตว์เลี้ยง หมายถึงภาวะการอยากมีครัวได้เป็นอย่างดี ส่วนชายหนุ่มของปิแอร์ที่มีแววตาวิบไหว เป็นหนุ่มที่แสนอ่อนหวาน โรแมนติก เขาชอบวาดรูป มีรอยสักนางเงือก บนต้นแขน และอยากวาดรูปเธอ ชอบร้องเพลงบ้อบ ดีแลน กล่อมเธอก่อนนอน ทุกคืน ส่งดอกสวีตพี ให้เธอทุกวัน และทุกบ่อย จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ เขาอ่านบทกวีของที.เอส เอลเลียต ให้เธอฟังในอ่างอาบน้ำ เขาบอกว่าเธอคือเทพธิดา แต่ปิแอร์ รู้สึกว่า การเป็นเทพธิดาของใครสักคน ไม่ง่าย และไม่สนุกเอาซะเลย ... และเมื่อถึงวันหนึ่ง ที่ต้องจากไกล และเมื่อถึงวันที่ต้องพยายามข่มใจลืม และหลีกหนีจากพื้นที่คุ้นเคย การเปลี่ยนถิ่นที่อยู่ใหม่ การเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งสำคัญในชีวิต เพื่อที่จะพยายามลืม - - แต่การยิ่งพยายามลืม เท่าไหร่ เธอกลับยิ่งจำได้มากขึ้นเท่านั้น การพยายามลืม แต่หัวใจกลับเฝ้ามองหาสิ่งที่พยายามลืมตลอดมา สิ่งที่ทำร้ายหัวใจ ไม่ใช่สิ่งที่จากไป กลับเป็นสิ่งที่เหลืออยู่ในใจเราเอง การได้ฝันถึงชายหนุ่มที่มีแววตาวิบไหว ก็กลับกลายเป็นความโหดร้าย ความฝัน กับการคิดถึงใครสักคน เป็นสิ่งที่เราไม่เคยควบคุมได้ เหมือนเป็นการตอกย้ำ ให้จดจำและระลึกถึงได้ เหมือนที่ใครเคยว่าไว้ ใครหลายคนอาจจะเดินผ่านเข้ามาในชีวิตเรา คนแล้ว ...คนเล่า คนแล้ว...คนเล่า แต่คงมีใครไม่กี่คนที่ทิ้งแววตาระยิบ วิบไหว ไว้ในหัวใจเราตลอดมา และไม่เคยลืมเลือนอีกเลยชั่วชีวิต แม้ว่าเราจะเคยเห็นแววตานั้นแค่ช่วงเวลาเดียวของชีวิตนั้น เหมือนแววตาเธอ เมื่อแรกเห็น ฉันไม่เคยลืมเลือน แม้จะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน แม้ว่าความรักของฉัน จะไม่เคยมีดอกสวีตพี อยู่จริง แม้จะไม่เคยมีบทกวีของ กวีเอกชื่อก้อง ไม่เคยมีบทเพลงของ บ้อบ ดีแลน แต่รักของฉัน ที่ต่างดำเนินไป ถ้าฉันจะเขียนถึงเรื่องของเราเข้าสักวัน พระเอกของฉัน คงมีแววตาวิบไหว ไม่ต้องวาดรูปได้ ไม่ต้องถึงกับอ่านบทกวี (แค่อ่านโกวเล้งก็พอ) แค่ฉันรู้ว่า แววตาแบบไหน ที่มีอยู่จริง - - ก็พอ ฉันเอง *The man with the dancing eyes :เทพนิยายประกายตา /โซฟี ดาห์ล เขียน / 'ปราย พันแสง แปล   Create Date : 06 กันยายน 2548     Last Update : 6 กันยายน 2548 0:18:33 น. Counter : 466 Pageviews.   5 comment Share Tweet

จังหวะชีวิต - คิดถึงที่สุด From : Bitter_N@hotmail.com Date : ๓๐ มีนาคม ๒๕๔๖ ๑๓:๑๓ น. To : Sweet_P@yahoo.com Subject : - - สวัสดีวันอาทิตย์ คิดถึงที่สุด เธอจ๋า , ฉันไม่ได้เขียนจดหมายถึงเธอ นานโข จริงแล้วๆฉันเองก็ไม่ได้หลงลืม หรือ ละเลย แต่อย่างใด และฉันก็จะไม่ยกเรื่องเวลามาอ้างเลยสักนิด ฉันเพียงแต่ทิ้งช่วง บางเวลาที่เหมาะสม เท่านั้น ก่อนนี้ เราอาจจะเคยเชื่อมั่น ว่า เราเองเป็นคนกำหนด ทุกสิ่ง ในชีวิตของเรา ตามแต่ใจลิขิต และเลือกเดิน ฉันเอง คนที่ไม่เคยเชื่อมั่น ในจังหวะชีวิตที่เหมาะสม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเฝ้ารอจังหวะ นั้น - - มาเนิ่นนาน วันคืนก่อนหน้า ที่เคยเฝ้ารอ ว่า วันนึง ข้างหน้า ฉันเองอาจจะมีวันเวลา ที่เดินอยู่ในจังหวะดีๆ แต่ถึงตอนนี้ฉันเชื่อแน่แล้วว่า วันเวลา และช่วงเวลา บางช่วง ล้วนมีจังหวะ ที่เหมาะสมของมันเอง ใครหลายคนอาจจะคิดว่า เวลาในการรักษา อะไรต่อมิอะไร ช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า เวลาดีดี ทำไมถึงไม่เดินผ่านมาเร็วนัก ใครจะรู้ วันเวลาตอนนั้น อาจกำลังเดินทางตรงมา แต่เมื่อถึงจังหวะนั้น เธอจะมองเห็นมันไหม และจะไขว่คว้า เอาไว้ได้ทันอย่างไร ก็เท่านั้น จวบจนถึงวันนี้ฉันจึงเข้าใจ จังหวะชีวิต ฉัน - - อาจไม่ได้เดิน และเต้น เข้าจังหวะ กับใครต่อใคร แต่จังหวะชีวิตตอนนี้ ล้วนเต้นไปได้ตามทำนอง ของมันเอง อาจจะข้องเกี่ยวใครต่อใคร และ ละเลยใครอีกหลายคน แต่ก็อยู่ในช่วงจังหวะของมันนั่นเอง ถึงตอนนี้ ฉันสามารถ ยืนอยู่ท่ามจังหวะชีวิตที่เศร้าสร้อย โดยโยกตัวตามในจังหวะเบาๆ (ฉันเชื่อว่าชีวิตเวลาเศร้าๆ คงไม่เต้นดังจนเกินไป) และเมื่อถึงจังหวะที่ต้องอมยิ้ม ฉันก็คงไม่ตื่นเต้นตกใจตามทำนอง จนเผลอลืมตัวลุกขึ้นเต้น ในจังหวะกระแทกกระทั้นและรุนแรงอย่างเคย จังหวะดีดีมีได้มีบ่อย บ่อย ขึ้นอยู่ว่าจะลงไปควบคุม อย่างไร -- มากกว่า ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้จัก จังหวะดีดีของชีวิตเหล่านั้น ฉันเอง   Create Date : 05 กันยายน 2548     Last Update : 5 กันยายน 2548 0:55:03 น. Counter : 394 Pageviews.   2 comment Share Tweet

เครื่องบินไม้ ดอกชบา และหมาป่วย From : Bitter_N@hotmail.com Date : ๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๕ ๑๓.๑๕ น. To : Sweet_P@yahoo.com Subject : เครื่องบินไม้ ดอกชบา และหมาป่วย Sweet P.ที่รัก วันนี้ฉันพยายามต่อเครื่องบินไม้ - - ยากกว่าพับเครื่องบินซะอีก ตั้งใจว่าจะต่อแล้วส่งไปให้เธอ ฉันเป็นโรคแพ้เครื่องบิน เห็นแล้วมันนึกถึงทุกทีไป คนขายบอกว่าต่อง่ายครับ แค่ประกอบตามหมายเลขในภาพ , พี่ก็จะได้เครื่องบินโก้เก๋สมใจ - - ถึงบ้านฉันก็เริ่มลงมือ ไม้ขนาดบอบบางต้องอาศัยมือที่นุ่มละมุนพอ ไม่อย่างนั้นชิ้นส่วนเครื่องบินอาจจะหักก่อนมีปีก หรือใบพัด ขณะที่แกะไม้ออกจากแบบ ฉันก็ดูตามภาพประกอบ ที่ไม่น่าจะยากของคนขาย เฮ้อ- - คนด้อยทักษะอย่างฉันจะรอดไหมนี่ ชิ้นส่วนหนึ่งมีหมายเลขกำกับ มากกว่าสามเลข ส่วนหัวใส่ที่เลข ๑ ส่วนร่องตรงแยกนี้ประกอบกับเลข ๑๒A นั่นมี A ย่อมหมายถึงว่า มี B ด้วยไม่ต้องสงสัยเลย ว่าแล้วก็ปาดเหงื่อ -_-' ทิ้งไว้สักพักแล้วค่อย ส่งไปให้เธอทั้งแผงแบบนี้เลยจะดีไหมนะ น้องชายฉันบอกว่า ไม่ต้องไปดูตามภาพประกอบหรอก ใช้สามัญสำนึก (ที่มีอยู่น้อยนิดนี่)ลองต่อดู แค่ดูภาพประกอบสำเร็จรูปก็พอแล้ว เธอว่าเราต้องใช้ความพยายามมากเท่าไหร่ในการทำอะไรสักอย่าง พี่จิกประภาสบอกว่า แค่ ๓ % เท่านั้นเอง มนุษย์ก็จะทำอะไรได้สำเร็จตั้งมาก แต่คนเรามาท้อก่อนที่จะทันถึง สามเปอร์เซ็นต์ที่ว่านั่นซะก่อน เธอว่ากับความรักของเรา ฉันพยายามเกิน สามเปอร์เซ็นต์ไปหรือยัง ? (กับความรัก เรา ต้องใช้ความพยายามกันด้วยหรือนี่) ดอกชบาสีขาว บน จอคอมพิวเตอร์ ที่ฉันเก็บมาจากข้างทาง ตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายๆ ถึงตอนนี้ กลีบเริ่มม้วนเข้าหากันโผล่มาให้เห็นแต่ส่วนที่เป็นเกสร (ที่ไม่รู้ว่าว่าตัวผู้หรือตัวเมีย)ดอกไม้ม้วนงอจนเหลือดอกนิดเดียว แต่กลีบดอกยังไม่แห้งเหี่ยวไปซะทีเดียวหรอก ชบาสีขาวที่เราคงไม่ได้ พบเห็นได้ทั่วไป ก็เดี๋ยวนี้รั้วบ้านเลิกปลูกดอกชบากันมานานแล้วแต่ดอกนี้ฉันแอบเด็ดมาจากรั้วหน้า องค์การโทรศัพท์ เหมือนว่าชบาจะขึ้นเอง ดอกชบาไม่สวยเด่น ดอกชบาไม่หอมกว่า แต่ดอกชบาดูอ่อนหวาน จากกลีบดอกม้วนวน จากสัมผัสปลายกลีบที่พับย่น ฉันหลงรักดอกชบา ทั้งที่เธอไม่หอม ทั้งที่เธอไม่หวาน นึกถึงหนังสือ ฉันหลงรักฤดูกาล หนังสือที่เขียนถึงดอกไม้ ได้หวานที่สุดที่ฉันเคยมี วันหลังฉันจะเล่าเรื่องคนเขียนให้เธอฟัง ผู้หญิงที่น่ารักอีกคนนึง ถ้าฉันเป็นผู้ชาย ฉันคงหลงรักเธอ พี่ก้อยเองก็พูดกับฉันแบบนี้ ถ้าพี่เป็นผู้ชาย พี่คงรักเธอหว่ะ ... ว่าแล้วก็ขำดี เราสองคนต่างเป็นผู้หญิงที่หลงรักกันและกัน เฮ้อ -- ชมรมหญิงรักหญิง ดอกชบาข้างทางอย่างพวกฉัน ไม่สวย ไม่หวาน ไม่น่าดึงดูดใจ แต่ก็เข้าที- - หมาที่บ้านฉันป่วย มันเจ็บกลับมาบ้านเหมือนหมาจนตรอก คืนวันที่ฝนตกหนักทั้งคืน ไอ้จูเนียร์หมาไทยพันธ์ผสมหลายทาง ขนหัวหูลู่ เปียกปอน เนื้อตัวเต็มไปด้วยดินโคลน เห็นครั้งแรกฉันจำมันไม่ได้เพราะมันโทรมจนผิดหน้าผิดตา มีเพียงแค่หางเท่านั้นที่กระดิกรับ - - ทำให้ฉันรู้ว่านี่เป็นหมาที่บ้านเราเอง ตอนเช้าเราถึงเห็นร่องรอย การถูกสกรัมของจูเนียร์ยอดชายท้ายซอย มันนอนนิ่งเงียบ ไม่กระดิกตัว ไม่สั่นหัว ไม่แตะต้องข้าวปลา จนฉันคิดว่ามันจะตายเสียแล้ว มันนอนนิ่งมากจนน่าตกใจ ได้แต่ภาวนาให้มันปลอดภัย ท่าทางบาดแผลที่หลังมันใหญ่มาก จนน่าสงสาร แค่เพียงเราช่วยกันล้างแผล ทำความสะอาดดินโคลน ทำความสะอาดแผลรอบๆ จะเห็นแผลลึกแม่บอกเหมือนมันถูกฟัน แต่ฉันว่ามันถูกกัด ส่วนน้องฉันว่ามันอาจจะถูกรถชน - - รอยแผลบวมเป่ง เพียงเรากดเบาๆ เลือดก็จะไหลซึมออกมาเหมือนอะไรสักอย่าง เราช่วยกันกดแผล ไล่เลือดที่เสียนั่นออก จูเนียร์มันอึดนัก ไม่ร้องสักแอะ ได้แต่ยืนนิ่งและหายใจแรงๆ ฉันเองนับถือน้ำใจมัน อยากจะอดทนให้ได้เหมือนหมาสักครึ่ง จากการบาดเจ็บหนนี้จูเนียร์ไม่ได้ออกไปไหนเลยเธอ มันนอนนิ่งเงียบๆ ตามผ้าที่ปูให้นอน ทั้งที่เลียแผลไม่ถึง ทำให้อาการมันดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น ปกติ หมามันต้องหลบมาเลียแผลใจ ฉันก็พึ่งเข้าใจมันจะเลียแผลได้แต่ตรงแผลที่ขา เท่าที่มันเลียถึงเท่านั้น และมันก็ไม่ร้องครวญครางเลยสักนิด ได้แต่นอนนิ่ง เฝ้ารอ และลืมตาบางทีเมื่อเราเรียกเท่านั้น ฉันเองก็ได้แต่เฝ้าเอาใจช่วยให้มันหายเร็ววัน Bitter N.ที่กลับมาเลียแผลใจโดยลำพัง ปล.ทำไมจดหมายฉบับนี้มันปนมั่วหลายอย่างจังเลยเธอ ก็แค่เรื่องของผู้หญิงที่พยายามต่อเครื่องบินไม้ และไม่น่าสนใจนักเหมือนดอกชบาข้างทาง แต่ก็เธอก็อึดและทนเหมือนหมาจนตรอกนั่นเชียว   Create Date : 04 กันยายน 2548     Last Update : 4 กันยายน 2548 6:30:03 น. Counter : 576 Pageviews.   5 comment Share Tweet

• คุณน้องเต้
• grappa
• นก ปักษนาวิน
• ลูกแกะหลงเฝ้า เงาจันทร์
• Webmaster - BlogGang