ช่วงนี้ฉันได้ดูรายการทีวีประเภทที่เค้าถกปัญหาตอบโต้กันบ่อยๆ ซึ่งจะว่าไปมันก็บ่อยกว่าปกติทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนที่เกลียดการทะเลาะกันที่สุด คือไม่ว่าจะทั้งเจอกับตัวเองหรือว่าอาจจะฟังคนอื่นก็ไม่ชอบทั้งนั้น แต่ว่าวันก่อนดันนั่งดูรายการประเภทนี้จนจบเพราะว่าอยากรู้ว่าเค้าจะจัดการกับปัญหาได้อย่างไร เรื่องเกิดจากว่าเพื่อนบ้านกันอยู่บ้านติดกันเลยนี่มีอยู่บ้านนึงเค้าติดเจ้าโมบายที่เป็นพวกเศษเหล็กเล็กๆ หรือเศษไม้เอาไว้ในสวนหลังบ้าน พอลมพัดมามันก็มีเสียงดังกรุ้งกริ้งๆๆ ทีนี้เพื่อนบ้านอยู่ติดกันอีกหลังเ้ค้าก็คอมเพลนว่าไอ้เจ้าเสียงกรุ้งกริ้งพวกนี้อ่ะมันทำให้เค้าประสาทจะกินแล้วนะ คือถ้านานๆ ทีไม่ว่าแต่ว่านี่มันตลอดเวลาที่ลมมามันก็จะดัง ไอ้เพื่อนบ้านเจ้าของโมบายนี่ก็หาว่าเพื่อนบ้านประสาทคอมเพลนกะอีเรื่องเล็กๆ แค่นี้ แต่เพื่อนบ้านคนนั้นก็บอกว่าไม่ได้สิก็ฉันอยู่บ้านมันรำคาญหนิและเพราะมันก็ทำให้เค้านอนหลับไม่ได้ด้วยกับไอ้เสียงกรุ้งกริ้งแบบนี้ เรื่องมันก็มีอยู่แค่นี้ล่ะคือปัญหาเกิดจากความรำคาญของเสียง จริงๆ แล้วจะว่าไปมันก็น่าเห็นใจทั้งสองฝ่าย เพราะเจ้าของเองก็มีสิทธิจะทำได้เพราะเค้าชอบและไม่ได้เกิดความรำคาญอะไร แต่ส่วนเพื่อนบ้านกลับมีปัญหากัับเจ้าเสียงเล็กๆ แบบนี้ ในรายการก็เลยเกิดการโต้เถียงกันสุดๆ จนเราคิดว่าจะมีมวยหมู่ตีกันในรายการแล้วซะอีก แ่่ต่ดีหน่อยว่าผู้ดำเนินรายการยังพอมีพาวเว่อร์จะสามารถควบคุมรายการได้และก็รายการก็มีผู้มาตัดสินกรณีพิพาทดังกล่าวได้ซึ่งตรงกับใจฉันเลยแหละสำหรับการแก้ปัญหานี้ ซึ่งการแก้ก็คือการแขวนเจ้าโมบายพวกนี้เฉพาะตอนกลางวันและพอตอนกลางคืนก็ขอให้เก็บเข้าบ้านได้ไม๊ เพราะว่ามันเป็นช่วงเวลาพักผ่อน อีกบ้านเค้าอาจจะมีปัญหาเีกียวกับการนอนหลับจริงๆ พอได้ยินเสียงโมบายก็เลยกลายเป็นว่านอนไม่หลับ ปวดหัวแล้วลามไปโรคอื่นได้ ซึ่งพอทั้งสองคู่กรณีได้ฟังคำแก้ปัญหาก็ยิ้มน่าระรื่นบอกว่าโอเค เรื่องมันก็เลยแค่นี้และจบไป ซึ่งฉันก็มานั่งคิดว่า เฮ้ ไอ้เรื่องแค่นี้ทำไมเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งนานเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มันน่าจะอภัยและพูดคุยกันได้แบบไม่น่ามีปัญหานะทำไมต้องมาออกทีวีแล้วทำเหมือนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตใครดูก็อายเค้านา แต่ก็คิดอีกทีมันก็อย่างว่าที่ถ้าต่างฝ่ายต่างมีอารมณ์ เจอกันก็จะถกเอาปัญหาตรงนั้นมาเถียง ขึ้นเสียง ทำหน้าเป็นหน้าตายทะเลาะกันมันก็คงไม่จบเรื่องสักที แต่ว่าพอมาออกรายการมีคนที่สาม สี่ ห้า มานั่งฟังปัญหาและแก้ไขมันกลับแก้ปัญหาได้ง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเลย จริงๆ เรื่องของเพื่อนบ้านนี่ัมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากเลยนะ คืออยู่ใกล้ๆ กันฉันว่าอะไรหยวนได้ก็หยวนๆ ไป แต่เจ้าคำว่า “หยวน” ของฉันนี่ไม่ใช่หยวนเพื่อให้อีกฝ่ายเอาเปรียบนะ แต่ฉันหมายความว่าถ้าหากว่าอะไรมันไม่เป็นปัญหาหนักหนาจนเดือดร้อนเรามากๆ ก็เอาเหอะปล่อยไป แต่ถ้าอย่างมาทำอะไรแบบไม่เกรงใจกันเลยมันก็นะต้องพูดกันบ้างล่ะ ฉันเองอยู่ที่นี่บ้านติดกันรั้วหลังบ้านติดกันมันก็ย่อมมีปัญหากันบ้างโดยเฉพาะเรื่องเสียง บ้านที่อยู่ด้านขวามือของฉันยังดีหน่อยเพราะว่าเป็นแค่คุณป้าคุณลุงวัยเฒ่า 2 คน แล้วการทำเสียงถึงมีบ้างแต่ว่าไม่มาก เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วเค้าจะมีส่งเสียงดังกันเฉพาะตอนทำบ้าน ซ่อมนั่น เจาะนี่บ้างแต่ไม่ถือว่าเป็นอะไรที่น่ารำคาญมากมายเท่าบ้านอีกด้านเพราะบ้านนี้จำนวนสมาชิกเยอะกว่าเพราะอยู่กันตั้ง 5 คนภายในบ้านเล็กๆ มี พ่อแม่ และลูกชายลูกสาวประมาณวัยรุ่นทั้งนั้น โห ไม่อยากเซดเลยนะว่าบ้านนี้น่ะถ้าหากว่าไม่อยุ่กันทั้งบ้านทั้งถนนจะเงียบเป็นป่าช้าเลยเชียวล่ะ แต่่ว่าถ้าเมื่อไหร่อยู่ล่ะก็จะรู้กันทันทีว่าไอ้เสียงดังๆ นั่นจะมาจากบ้านไหน สำหรับพ่อแม่ก็โดยเฉพาะแขกมาบ้านประจำ และเมื่อไหร่มามีกินเลี้ยงกันตลอดศก แล้วเหมือนจะประเภทเดียวกันเพื่อนที่มาบ้านก็ทำเสียงโหวกเหวกเฮฮากันได้วันยันค่ำ ยิ่งถ้าหากว่ามีรายการพิเศษวันเกิด ( 5 ครั้งต่อปี ) ก็จะยิ่งเลวร้ายมากเพลงจะยาวค่อนคืนเลยแหละ ส่วนลูกชายคนโตประมาณ 16 ปี ก็มีเพื่อนมาบ้านบ่อย ถ้าเค้าอยู่รู้ได้ทันทีว่ามีสกู๊ตเตอร์ที่พร้อมจะลั่นเสียงเสมอเมื่อสตาร์ทรถบรื้น บรื้นนนนนนนนนนนนนนน และจะไม่จำกัดเวลาว่าเมื่อไหร่ เวลาไหน เพราะขนาดตีสองมันก็เคยบรื้นนนนนมาแล้ว หรือว่านอกจากเสียงดังกับรถมอเตอร์ไซด์แล้วก็ยังมีเพลงประมาณ heavy แด๊นซ์กระหึ่มโลกอยู่ข้างๆ หูและเราจะรู้เลยว่าพ่อแ่ม่ไม่อยู่บ้าน ( ชัวร์ ) ส่วนลูกสาวสองคนก็อายุไล่เรื่ยกันเพื่อนก็กลุ่มประมาณเดียวกัน มาแล้วก็จะได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายกระตู้วู้ได้เรื่อยๆ พร้อมกับเปิดเพลงวัยรุ่นซ้อมเต้นหรือว่าไม่ก็คาราโอเกะเสียงแตกรัง เฮ้อ จะว่าไปแล้วปัญหามันก็เยอะนะสำหรับเพื่อนบ้านแต่ถ้าหากว่ามานั่งคิดเล็กคิดน้อยแล้วไปต่อว่ากันเรื่อยๆ ฉันว่ามันไม่จบแน่ เพราะว่าบางครั้งเราก็อาจจะทำเสียงรบกวนเค้าก็ได้ และแน่นอนว่าบางครั้งเราอาจจะมีอะไรต้องพึ่งพาเค้าบ้าง ฉันถึงได้ว่าอะไรหยวนได้ ยอมได้ก็ต้องยอมๆ กันไปหน่อย เพราะเคยเกิดเหตุแบบต้องพึ่งพาเค้ามาแล้วหนที่คนข้างๆ ตกบันไดบ้าน 10 เมตร ซี่โครงหัก จมูกเปิด เข่า หัว แตกเลือดกองพื้น เพื่อนบ้านบ้านเค้าได้ยินเสียงแล้วไม่เห็นรถอยู่หน้าบ้านเค้าก็คิดว่าฉันตกบันไดเลยวิ่งมาที่บ้านมานิ้งหน่อง พอฉันเปิดประตูเค้าก็รู้ว่าอ้าวคนข้างๆ หรอกเหรอ เค้าเลยเป็นธุระปะปังจัดการโทรเรียกหมอให้ จะขับรถไปส่ง รพ ด้วยซ้ำ เฮ้อ ก็นี่ล่ะน๊าน้ำใจอะไรเล็กๆ น้อยๆ เราถึงได้หยวนๆ และทำมองข้ามเค้าไป ยกเว้นวันไหนมากๆ ไปหน่อยก็พอจะไปบอกเค้าได้ล่ะ วันนี้แวะมานินทาเพื่อนบ้านให้ฟัง แต่ว่าก็แค่นินทาแค่นี้ล่ะเพราะมันก็เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เองไม่ได้อะไรมากมาย คนอยู่ด้วยกันหมู่มากยังไงก็รักกันไว้เถิด ยืดหยุ่นไปบ้างอย่าคิดเอาแต่ตัวเองคนเดียวเพราะว่าไม่ว่าสังคมไทยหรือฝรั่งก็พอๆ กัน ถ้าไม่มีน้ำใจ เห็นแก่ตัว ถือว่าตัวเองถูกและดีคนเดียวก็คงแย่ Create Date : 26 สิงหาคม 2548 Last Update : 8 ธันวาคม 2548 19:30:33 น. 93 comments Counter : 1046 Pageviews.   Share Tweet