ก่อนจะอัพบล็อกของวันนี้ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานขอท้าวความไปสักนิ๊ดสำหรับบุคคลที่สามที่ฉันกับเพื่อน " ผู้ไม่ประสงค์จะออกนาม " เรียกว่าคุณยายนี่เป็นใครมาจากไหน ถ้าหากว่าเพื่อนๆ มีเวลาก็สามารถอ่านได้จากลิงค์ ทริปวาระพิเศษกับผู้ไม่เปิดเผยโฉม (คลิกได้เลย ) หรือว่าถ้าหากว่าไม่มีเวลาฉันก็จะท้าวความเล็กๆ ก็แล้วกัน คือช่วงหลายเดือนก่อนๆ ที่ฉันจะกลับไทยก็ได้ไปเดินเล่นกับเพื่อนผู้ไม่ประสงค์จะออกนามที่เมือง Dordrecht นี่ละ ไปเดินเล่น ชักภาพกันแล้วก็ได้เจอคุณยายท่าทางใจดีให้อาหารนกอยู่ก็เลยถ่ายรูปเค้าไป เค้าก็อนุญาติให้ถ่ายแล้วก็บอกว่าจะขอซื้อภาพด้วย ไอ้เราก็ไม่ให้เค้าเสียเงินหรอกเพราะก็แค่ปริ้นท์ส่งให้เอง เพื่อนก็เลยจัดการส่งรูปให้คุณยายไปทางจดหมาย ส่วนคุณยายได้รับแล้วก็ส่งเงินกลับมาให้อีก แถมยังมีการส่งจดหมายติดต่อกันมาเรื่อยๆ กับเพื่อนช่วงที่ฉันไม่อยู่ หลังจากติดต่อกันด้วยจดหมายน้อยอีกสองสามครั้งคุณยายขอนัดเดทเราสองคนอีกบอกว่าจะขอนัดกินข้าว นี่ล่ะเลยเป็นสาเหตุให้เมื่อวานนี้ฉันกับเพื่อนก็ต้องไปดอร์เดรคกันอีกทีเพราะมีนัดเดทกับคุณยายวัย 77 เหมือนเคยการไป Dordrecht หนนี้ก็นั่งเรือข้ามฟากไปอีก ไม่ยุ่งยากเนื่องจากเราไปบ่อยแล้วชักเริ่มคล่อง ไปถึงก็เกือบได้เวลานัดคุณยายเวลา 11.30 เราก็เลยเดินไปที่ที่เราเจอคุณยายครั้งก่อนเลยแต่ก็แอบคุยกับเพื่อนว่าเดี๋ยวหลังเลิกนัดแล้วค่อยเดินเล่นกันก่อนกลับบ้าน ไปถึงที่นัดเกือบยุ่งเพราะว่าไปถึงที่ที่เป็นจุดนัดพบกลับกลายเป็นตลาดสดเล็กๆ ประจำของเมืองไปซะแล้ว เราเห็นตลาดแต่ไกลก็คิดว่า ตายล่ะสิ แล้วเราจะหาคุณยายเจอที่ไหน แต่อาการวิตกของเราสองคนก็หายไปเพราะเมื่อเราเดินพ้นมุมตึกก่อนจะถึงตลาดเราก็เจอคุณยายยืนรอเราอยู่แล้ว เราไม่ได้มาสายแต่เนื่องจากคุณยายมาก่อนเวลานั่นล่ะถึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมคุณยายยืนรออยู่ตรงนั้นตอนเราไปถึง คุณยายบอกว่าเพิ่งมาถึงเหมือนกันมาก็เลยยืนรอ นั่นสิ ดีนะนั่นเพิ่งมาถึงไม่อย่างนั้นรู้สึกผิดแย่เลยเพราะว่าอากาศเมื่อวานนี้ก็ออกจะเย็นนิดๆ ถึงจะไม่มากสำหรับฝรั่งมังคาแต่แหมก็กับคนแก่อ่ะจะมายืนรอเราได้ไง พอเราเจอกันพูดทักทายกันเล็กน้อยคุณยายบอกว่าป่ะเราเดินไป Cafe Restaurant กันเลยไม๊ ... เพราะว่าเดี๋ยวขืนรอเที่ยงมีหวังโต๊ะเต็มเพราะร้านที่ไปนี้ปกติแล้วมักจะคนแน่นเสมอ เข้าไปถึงร้านคุณยายถามว่าอยากดื่มไรก่อนไม๊ เราก็เลยสั่งคาปูชิโน่สองแก้ว แต่คุณยายกลับบอกว่ายังอะไม่ดื่มรอทีหลังเพราะไม่อยากปวดเข้าห้องน้ำก่อน ... นั่งรอกาแฟไปจนถึงสาวเสิร์ฟหน้าตาจิ้มลิ้มเอาคาปูชิโน่มาส่งเราก็นั่งคุยกับคุณยายไปเรื่อยๆ ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันไป คุณยายจะว่าไปแล้วน่าสงสารนะท่านบอกเราว่าทานแต่งงานกับสามีมา 42 ปี ต้องย้ายจากปารีสมาอยู่ที่นี่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย จากที่คุยกับคุณยายค่อนข้างเกรงใจสามีมากแถมพูดย้ำบ่อยๆ ว่าสามีท่านน่ะไม่ค่อยชอบสมาคมกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ ไม่ชอบให้แขกมาบ้าน ไม่ชอบนั่น ไม่ชอบนี่ ว่างๆ สองวันต่ออาทิตย์คือวันพฤหัสและวันเสาร์สามีจะออกไปเล่นไพ่กับหมู่เพื่อนคุณยายก็เลยเลือกวันเสาร์นี่ล่ะเป็นวันนัดพบกับเราสองคน ... ฟังดูแล้วตาสามีคนนี้คงเหมือนคนน่าเกรงขาม เหมือนเป็นผู้ชายที่ชอบเป็นใหญ่ในบ้านฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้และคุณยายผู้เป็นภรรยาก็ต้องคอยสนองให้เรื่อยไป ฉันยอมรับเลยว่าฟังแล้วไม่ค่อยชอบและสงสารคุณยายเอามากๆ เลยล่ะ ช่วงรออาหารคุณยายก็ได้มอบของให้เราบางอย่าง คุณยายบอกว่าเป็นของที่ระลึกแต่ฉันอยากให้เพื่อนๆ ได้เห็นจังเลยว่าของที่ระลึกที่ว่านี่มันก็คือสมบัติเก่าๆ ของคุณยายนั่นล่ะที่อุตส่าห์ขนเอามาให้เรา คุณยายแบ่งของเป็นสองถุง ให้เพื่อนฉันถุงหนึ่งและให้ฉันถุงหนึ่ง บางอย่างที่สามารถเปิดดูได้ก็เอามาเปิดดูกันในคาเฟ่นั่นล่ะ อย่างเช่นเพื่อนฉันก็ได้กระเป๋าสีแดงสะพายที่ผู้สูงวัยมักชอบใช้กันนั่นล่ะ กระเป๋าเงินใส่เหรียญ เสื้อเชิ้ต แถมยังมีช็อคโกแล็ตด้วยแน่ะ ส่วนของฉันไม่ได้เปิดดูกันเพราะคุณยายบอกว่าเปิดเผยไม่ได้ และเข้าใจล่ะว่าเปิดเผยไม่ได้จริงๆ นั่นคืออะไร ฮ่า ฮ่า พูดแล้วขำเพราะว่าถุงของฉันทั้งหมดทั้งสิ้นเน้นเป็นเสื้อผ้าขนาดโต คุณยายบอกว่าฉันน่ะตัวโตกว่าเพื่อนหน่อยเลยให้เสื้อผ้าตัวโตๆ เอามา แถมมีย้ำด้วยนะว่าไม่ได้ใช้ใส่เลยแถมสะอาดด้วย หลังจากที่คุณยายให้ของเราหมดแล้วก็ถึงตาฉันกับเพื่อนล่ะที่จะให้อะไรคุณยายบ้าง เพื่อนให้กระเป๋าเงินเล็กๆ แล้วก็ผ้าพันคอของไทยๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นผ้าไหมหรือเปล่า ส่วนฉันก็ให้พวงกุญแจรูปช้างสีทองของที่ระลึกจากเมืองเชียงใหม่ให้ รู้ไม๊ .... คุณยายน้ำตาคลอเบ้า คุณยายบอกว่าเค้าตื้นตันไม่นึกว่าจะได้อะไรจากเราสองคนหรอก ตอนนั้นฉันนึกว่าคุณยายจะปล่อยโฮซะแล้วนะเพราะว่าน้ำตาเอ่อมากๆ ไอ้ฉันเองก็กลัวทำไรไม่ถูกถ้าหากคุณยายเกิดร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ นึกถึงตอนนี้แล้วยังปลื้มไม่หายนะเพราะเหมือนว่าเราได้ทำอะไรสักอย่างถึงจะเล็กๆ น้อยๆ แต่มันก็ทำให้คนแก่เป็นสุข ดีใจอ่ะ หลังจากจัดการอาหารเสร็จแล้วเราก็นั่งคุยกันแบบสัพเพเหระกันนิดหน่อย คุณยายก็เรียกเช็คบิล ตอนแรกฉันกับเพื่อนเสนอว่าจะขอจ่ายเองมื้อนี้แต่ว่าคุณยายไม่ยอม เราเองก็ไม่ได้คะยั้นคะยอเพราะกลัวเสียมารยาทก็เลยให้ท่านเลี้ยงไปแล้วบอกกับท่านว่าหนหน้าค่อยนัดกันใหม่แล้วเราขอเลี้ยงคืนนะ คุณยายไม่ว่าอะไรแต่บอกว่าหนหน้านัดกันช่วงเดือน พค นะเพราะอากาศมันคงจะดีกว่านี้ อย่างน้อยไม่หนาวแต่ว่าคุณยายแอบมีพูดเล็กๆ ว่า " ฉันยังไม่รู้นะว่าฉันจะอายุยืนถึงหรือเปล่า " ... คุณยายมักจะย้ำคำนี้กับพวกเราเสมอว่าท่านน่ะเหมือนรู้สึกได้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไม่นาน เราฟังท่านพูดคำนี้ทีไรก็สะดุ้งทุกครั้งก็จะแก้ให้ทุกครั้งที่ได้ยินว่า " ไม่หรอก คุณยายยังแข็งแรง ยังหนุ่มอยู่ ยังอยู่ต่อได้อีกนาน " ส่วนเพื่อนฉันเวลาเห็นคุณยายเดินก็มักจะถามว่าเหนื่อยไม๊ คุณยายบอกว่าไม่เหนื่อยหรอก เพื่อนก็เลยบอกว่า " นั่นไง คุณยายไม่เหนื่อยก็แสดงว่ายังแข็งแรงอยู่ ไอ้ที่บอกว่าจะอยู่ไม่นานน่ะไม่จริงหรอก " นั่นล่ะบทสนทนาของเรากับคุณยายล่ะ เดินเล่นกันได้สักพักพวกเราขอตัวแยกจากคุณยายกันก่อนโดยบอกว่าเราจะกลับกันแล้ว แต่จริงๆ เราอยากให้คุณยายกลับบ้านไปพักมากกว่าเพราะดูเหมือนคุณยายเค้าเดินมากเหลือเกินวันนี้ เราก็เลยเดินแยกไปส่งคุณยายกลับบ้านก่อนจะเดินแยกจากท่านมาโดยไม่ลืมว่าเดือน พค เจอกันอีกนะ .. แต่มีเรื่องไม่โสภาเกิดขึ้นอีกนิ๊ดดดดดก่อนกลับ คือว่าตอนเราไปส่งคุณยายที่บ้านจริงๆ ใจเราและคุณยายก็คงเหมือนกันคือว่ากลัวว่าจะไปเจอกับสามีคุณยายน่ะสิ ซึ่งไอ้ที่เรากลัวน่ะเราก็เจอกับมันจริงๆ เดินไปส่งถึงหน้าบ้านกะจะเดินหันหลังกลับกันแล้วเผอิญสามีคุณยายเปิดประตูออกมาพอดีก็เลยเลี่ยงไม่ทักกันไม่ได้ ก็เลยเช็คแฮนด์กันทักทายกันนิดหน่อยเราก็เลยต้องชิ่งขอตัวก่อน ไม่รู้อ่ะไม่ชอบหน้าสามีคุณยายนิดๆ อาจจะอคติกับสิ่งที่ได้ฟังจากคุณยายด้วยมั้ง แล้วนี่ไม่รู้ว่าเราไปสร้างปัญหาให้คุณยายหรือเปล่าด้วยอ่ะสิหลังจากที่เราแยกย้ายกัน เพื่อนกับฉันไม่พูดกันพักใหญ่แต่ก็รู้กันว่าต่างก็คิดเรื่องเดียวกัน เดินเล่นสักพักก็ได้เวลากลับ ... ช่วงนั่งเรือเราก็คุยกันเรื่องของฝากที่คุณยายมอบให้ เห็นของแล้วก็ต้องยิ้มเพราะเราคงไม่ได้ใช้มันหรอกแต่ก็รับเอาไว้เพราะถือว่าเป็นน้ำใจของคุณยายที่ให้กับเรา ความสุขที่เราได้รับวันนี้ก็คงเป็นความสุขหลายเท่าของคุณยายที่ได้รับเช่นกัน คุณยายไม่มีลูกท่านถึงได้บอกว่าท่านมีความสุขเวลาเจอเราสองคนเพราะจริงๆ ทุกวันนี้ท่านก็ไมมีเพื่อนเลย เพราะต่างก็ล้มหายตายจากกันไปเกือบหมด ที่เหลือก็กระเสาะกระแสะไปไหนไม่ได้ ชีวิตทุกวันก็เลยต้องเหงาไปแบบนี้เป็นกิจวัตร นี่ล่ะน๊อ ชีวิติ มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นของธรรมดา .... แต่จะดีกว่าไม๊ว่าก่อนตายขอแอบมีความสุขเล็กๆ บ้าง อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องผ่านพบเจอกับความเหงาก่อนตาย เพราะมันคงทรมานด้วยการถูกความเหงากัดกินจนตายลงอย่างช้าๆ

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2549
Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2549 14:00:00 น.		81 comments
Counter : 963 Pageviews.
Share Tweet