ขอมอบกลอนนี้ให้แม่ครับ

ผมเป็นคนที่เขียนไม่เก่ง ประเภทที่จะโน้มน้าวคนอ่านให้ช่วยโหวตจนชนะนั้นไม่มี เพราะทำไม่เป็น แต่อยากจะร่วมกิจกรรมที่ทาง Bloggang จัดขึ้ยน
และอีกอย่างก็ไม่เคยแต่กลอนให้แม่มาก่อนเลย จึงใช้ความพยายามแต่งกลอนจน(คิดว่า)จบได้ และได้นำมาลงในบล็อกให้ได้อ่านกันในวันนี้

ตั้งแต่จำความได้ ได้รับรู้ถึงความยากลำบากของครอบครัว และนั่นมันเป็นจุดผลักดันในชีวิตของเราสู้ และสู้ทุกอย่างโดยไม่เคยท้อ เพราะสิ่ง
ที่พบเจอนั้น ไม่มีอะไรที่จะทำให้เราทนไม่ได้หรือหมดหนทางแก้ไข เพราะประสบการณ์ของครอบครัวได้ทำให้เราแกร่งขึ้นมาแล้ว ฉะนั้นปัญหา
ต่างๆ ที่ถาโถมเข้ามาก็เป็นแค่เพียงบททดสอบเล็กๆ ให้เราคอยฝ่าฟันและแก้ปัญหาไปเท่านั้น

แม่เป็นครูคนแรกที่คอยสั่งสอนให้เรารู้จักการยอมรับปัญหาและสู้กับมัน ความร่ำรวย(ที่ครอบครัวเราไม่เคยสัมผัส)ไม่ใช่ความสุขเสมอไป แต่ความ
ยากจนต่างหากที่ทำให้ครอบครัวมีความรักให้กัน ช่วยเหลือกันอย่างสามัคคี รู้จักความพอเพียงและความอดทน สิ่งใดดีไม่ดีมีตัวอย่างสอน
ตลอดเวลา

ผมคงไม่กล่าวถึงบุญคุณหรือความยากลำบากอะไรในตอนเด็กๆ เพราะความลำบากที่ได้สัมผัสมานั้น มันเป็นแรงผลักดันชีวิต คอยค้ำจุนชีวิตอยู่
ยังอยากเก็บไว้อยู่

ขอมอบกลอนนี้ให้แม่ครับ

แม่คือคนคนแรกแลกชีวิต
โดยไม่คิดชีวิตจะดับสูญ
ยอมให้ลูกกำเนิดเกิดเกื้อกูล
ล้อมด้วยรักเชื่อมประยูรแห่งครอบครัว

ถึงจะจนลำบากยากค่นแค้น
แต่สองแขนของแม่ยังคุ้มหัว
สู้เพื่อลูกเหนื่อยเพียงใดไม่เคยกลัว
ลำบากตัวแต่สุขใจในดวงมาน

ตั้งแต่เล็กเป็นเด็กไร้เดียงสา
มีแม่เคียงกายาสนุกสนาน
ลูกไม่รู้ความลำบากในวันวาน
จวบจนวันลูกโตจึงเข้าใจ

ยามเจ็บป่วยแม่คอยช่วยไม่ห่างเหิน
ลูกก้าวเดินผิดพลาดช่วยแก้ไข
ยามลูกท้อหมดหวังกำลังใจ
แม่ยังให้สู้ต่อพยายาม

วันแม่นี้ขอคุณศรีพระรัตนะ
ดลอายุสุขะสุขล้นหลาม
ให้แม่มีความสุขทุกโมงยาม
ลูกขอกราบงามงามแทบเท้าเอย

รักแม่ครับ

Create Date : 17 กรกฎาคม 2555		2 comments
Last Update : 17 กรกฎาคม 2555 14:31:12 น.
Counter : 1617 Pageviews.
Share Tweet