เรื่องเศร้า... เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่
เมื่อสองสัปดาห์ก่อนได้คุยกะน้องคนหนึ่งที่ไม่ได้คุยกันนาน พอวางจากสายจากน้องแล้ว... เราก็รู้สึกเศร้าๆ ค่ะ
คือตอนนั้นคอมพิวเตอร์ที่ห้องเรามันเกิดงี่เง่า เปิดเครื่องแล้วมันมีแต่ไฟสีเขียว และเสียงร้องตี๊ดดดดดดดดดดดดด เป็นระยะๆ จะรีสตาร์ทก็ไม่ได้... ต้องกดปุ่มพาวเวอร์แช่ไว้พักนึงถึงจะปิดไป เปิดใหม่ก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ
ซวยละสิ มีงานด่วนอยู่ในเครื่องซะด้วย แล้วไอ้เพื่อนตัวดีที่มาแกะแงะเครื่องจนเป็นฉะนี้ก็บินไปลั้นลาอยู่สวิตฯ ซะแหล่ว (ตอนนี้มันกลับมาแล้ว)
ตอนนั้นพยายามนึกถึงเพื่อนที่พอจะรู้เรื่องคอมก็นึกไม่ออก เลยหยิบมือถือมาไล่ดูลิสต์รายชื่อที่เมมไว้ทีละคน อ๊ะ และแล้วก็เจอไอ้น้องคนที่พูดถึงตอนต้นอะค่ะ เป็นน้องผู้ชายที่เคยทำงานด้วยกัน... แต่ไม่ได้คุยกันนานแล้ว
หลังจากเล่าอาการและสาเหตุที่คาดเดาให้ฟัง น้องมันก็แนะนำให้เปิดฝาเครื่องแล้วดึงการ์ดแรมมาทำความสะอาด โดยให้เอายางลบถูเบาๆ... และเอาแปรงสีฟันเก่าๆ มาปัดที่ช่องเสียบการ์ด
วิธีการฟังดูทะแม่งๆ... แต่เราก็ทำตามค่ะ
ปรากฏว่า... ไม่น่าเชื่อเลย เครื่องคอมเรากลับมาเป็นปกติค่ะ
เลยโทรกลับไปรายงานผลให้น้องมันฟัง... แล้วก็คุยถามไถ่ความเป็นไป จากที่คุยกันหลายเรื่อง... เรารู้สึกว่าน้องมันดูไม่ค่อยมีความสุขเหมือนแต่ก่อนเลย ทั้งเรื่องชีวิต การงาน และความรัก คือชีวิตมันก็ปกติ มีงานการทำ และยังคบหากะแฟนดีอยู่หรอกค่ะ
แต่ที่เรารู้สึกว่าเปลี่ยนไป... คือสายตาการมองสิ่งต่างๆ ของน้อง
แต่ก่อนน้องคนนี้จะได้ชื่อว่าเป็น "หนุ่มโรแมนติกผู้มองโลกสดใส" เราไม่เคยเจอใครที่มองชีวิตได้สดใสสวยงามเหมือนมันเลย
แต่วันนั้นที่คุยกัน... เรารู้สึกว่าน้องมันดูหม่นๆ เศร้าๆ อะค่ะ
อืม... คงเพราะด้วยวัยที่มากขึ้น... พบเจอชีวิตมากขึ้นมั้งคะ มุมมองต่างๆ มันเลยเปลี่ยนไป... ไม่สดใสเหมือนก่อน
ก็ดูจะเป็นธรรมดาของชีวิต แต่คิดแล้วเศร้ายังงัยไม่รู้ค่ะ
Create Date : 03 มิถุนายน 2549 |
|
18 comments |
Last Update : 14 มิถุนายน 2549 20:43:52 น. |
Counter : 535 Pageviews. |
|
|
|
ปล. ขอบคุณมากนะครับที่เข้าไปเยี่ยมที่บล็อก