๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 60 .....๐๐

บทที่ 60




ผมถูกนำตัวมาริมผาดิน...พี่ตุ๊กตาทั้งสองยืนล้ำเข้าไป แม่ บ๊วย หยี เหล่าซอมบี้และพ่อมดหมอผีแปลกหน้ายืนอยู่เป็นประจักษ์พยาน

อากาศครึ้มลงอย่างรวดเร็วเหมือนเวลาใกล้ค่ำ เมฆดำบนท้องฟ้าลอยต่ำทะมึนอยู่เหนือหัว ลมพายุโชยมาจากที่โล่งสุดหูสุดตาเหนือลำน้ำปิงเบื้องล่าง...ลมเริ่มพัดแรงกรรโชกไปมา ร่างผมโอนเอน ดินริมผาร่วงกราว..ผมถอยร่นหนีความตาย

“พวกเราตกลงใจรับสถานะของเด่นหล้า..” พี่ตุ๊กตาสนทนาผ่านทางสายตา “ถึงเราจะมาจากโลกโบราณและมนต์ดำก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของทั้งเด่นเก้าและเด่นหล้า แต่ตำแหน่งโซบ๊อปจะมีความรู้สึกอย่างนี้อยู่ไม่ได้ เราพร้อมจะลบล้างความรู้สึกนี้ออกจากใจหากเด่นหล้ายอมรับการเป็นโซบ๊อปอย่างสมบูรณ์ ซึ่งหมายถึงไม่มีเด่นเก้าอีกต่อไป แต่จะชดเชยให้ด้วยอำนาจอันยิ่งใหญ่และทรัพย์สมบัติมหาศาลอย่างคาดไม่ถึง..”

นอกจากเสียงพายุอู้ๆ แล้วมีแต่ความเงียบทั้งที่มีตัวตนเรือนพันยืนอยู่สลอน ทุกสายตาจ้องที่ผมเป็นจุดเดียว

“แต่..” ผมเหลือบไปเห็นร่างตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่งกำลังกระเซอะกระเซิงมา..คุณเด่น!

“แต่ถ้าไม่พร้อมจะละจากความสัมพันธ์ที่ยังไม่เป็นมิติของธรรมชาติและมวลชีวิตอย่างแท้จริงนี้ เด่นหล้าจะต้องกระโดดลงจากผาไปอยู่กับเด่นเก้าตามใจต้องการ แต่จะสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีเคยเป็น..”

“คุณเด่น..” หูผมฟังทางชีวิตที่ต้องเลือก ตามองคุณเด่นที่ตั้งใจคอยการตัดสินใจของผม


“ว่าไงเด่นหล้า?” พี่ตุ๊กตาจ้องเขม็ง

“ผมไม่เลือกทั้งสองทาง ผมอยากเป็นเด่นหล้าอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้” ผมจ้องตอบ..ถึงอย่างไรพี่ตุ๊กตาก็ยังเกรงผมอยู่ ผมอาจจะกลายเป็นนายใหญ่ของเขาก็ได้หากผมต้องการ

“เด่นหล้าถูกเลือกแล้ว บางอย่างบางอำนาจได้เข้าสิงอยู่ในตัว พร้อมจะปรากฏออกมาเต็มรูปแบบในวินาทีใดวินาทีหนึ่งของการตัดสินใจ”

“ทำไมเลือกผม ทำไมเลือกเรา ตั้งแต่เด่นเก้าแล้วมาที่ผม” ผมเสียงแข็ง “พวกเราไม่ต้องการเป็นโซบ๊อปสักหน่อย”

“นั่นไง คือต้นเหตุ !” พี่ตุ๊กตาชักโมโห ชี้มือไปที่แม่ ดวงตาแดงก่ำ

“แม่?” ผมงง ตกใจกับคำชี้แจงห้วนๆ

“ผู้หญิงคนนั้นเซ่นผีด้วยชีวิตลูกคนสุดท้องเพื่อช่วยชีวิตลูกแฝดสองคนแรก..ลูกของเธอใกล้ตายทั้งสามคนตั้งแต่แรกเกิดเธอจึงตัดสินใจทำอย่างนั้น..สัญญามอบดวงวิญญาณของแฝดที่เหลือให้กับเรา..อำนาจมนต์ดำ!”

“แม่!” ผมร้องออกมาด้วยความรู้สึกหลายอย่าง..จะตำหนิแม่ก็ไม่ใช่ จะสำนึกบุญคุณก็ไม่เชิง...มิน่า! มีเงาดำป้วนเปี้ยนกับผมตลอดเวลา..ดลใจให้คุณเด่นจัดงานศพพิลึกๆ เพื่อให้เราได้พบกัน ให้โอกาสคุณเด่นถ่ายทอดอำนาจโซบ๊อปสู่ผม..แม่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมด..ถึงแม้ผิดถูกอย่างไรแม่ก็คือผู้ให้ชีวิต ช่วยให้เรารอดตาย จะด้วยวิธีใดก็ตาม

“แต่แฝดทั้งสองอ่อนแอ อ่อนโยนเกินไป..” เห็นผมนิ่งคิดพี่ตุ๊กตาจึงเกลี้ยกล่อมต่อ “ได้รับแบบอย่างจากพ่อไปเต็มๆ ไม่มีใครเข้มแข็งเหมือนแม่สักคน!”

“พ่อ!..พ่อผู้น่าสงสาร..สาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อจากแม่ไปอาจจะเพราะความเข้มแข็งของแม่..พ่อผู้อ่อนแอ..”

“ว่าไง?” พี่ตุ๊กตาตวาด ตาลุกโพลง “รีบตัดสินใจ!”

“เดี๋ยว!” ผมตวาดตอบ



“เปรี้ยง!” สายฟ้าฟาดลงกลางลำน้ำเบื้องล่าง พายุโหมกระหน่ำ ฝุ่น หญ้า กิ่งไม้ลอยไปทั่ว..ผมทรงตัวไม่อยู่หมิ่นเหม่จะตกลงจากผาดิน

“อยากตายมากกว่ามีชีวิตอยู่ใช่ไหม?” พี่ตุ๊กตาตะโกนขู่ฝ่าเสียงอื้ออึง

“ไม่อยากตาย แต่ไม่อยากอยู่โดดเดี่ยวกับอำนาจดำและภูตผีปีศาจ!” ผมตะโกนตอบ

พายุรุนแรงขึ้นทุกทีพัดร่างซอมบี้ล้มระเนระนาด บ้างปลิวหายไป แม่ บ๊วยและหยีกอดกันแน่นต้านแรงลม..ผมมองไม่เห็นร่างคุณเด่น

“เปรี้ยง! เปรี้ยง!” ฟ้าผ่าลงมาติดๆ กัน ความมืดปกคลุมไปทั่ว “เปรี้ยง!” ประกายไฟแว้บให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างปลิวว่อนในอากาศ ทั้งกิ่งไม้และร่างอมนุษย์พุ่งชนกันแหลกกระจาย



“อาณาจักรมนต์ดำกำลังพิโรธ!” เสียงพี่ตุ๊กตาดังก้องมาจากไหนสักแห่ง “เด่นหล้ารีบตัดสินใจก่อนจะสายเกินไปเป็นอันตรายกับทุกๆ คน!” พายุแรงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ลมหมุนวื๊ดๆ รอบตัวผม

“เปรี้ยง!” ฝนเทลงมาห่าใหญ่..ทั้งมืดทั้งลมพายุและแรงฝน...วาระสุดท้ายของผม ของคุณเด่นและแม่ผู้เป็นต้นกำเนิดเรื่องเลวร้ายทั้งหมดใกล้เข้ามา..เรื่องทั้งหลายกำลังจะจบลง ทุกชีวิตพลัดพรากจากกันเพราะความพิโรธของมนต์ดำ คงไม่มีใครได้พบกันอีก แตกสลายไปตามแรงกรรมของแต่ละคน...แล้วผมจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม!

ท่ามกลางความสับสนและเหี้ยมโหดของมนต์ดำ ผมตัดสินใจทำสิ่งที่ผมไม่มีทางเลือก ไม่มีใครเลือก ไม่มีใครอยากให้เป็น..ทุกสิ่งกำลังล่มสลาย

“เปรี้ยง!” สายฟ้าสว่างให้เห็นร่างพี่ตุ๊กตาลอยลิ่วปะปนกับร่างอื่นๆ..ร่างบิดเบี้ยวนั้นกำลังจะหลุดออกจากกัน!

ผมเลิกฝืนตัว รอจังหวะลมหมุนออกห่าง กระโดดลงจากผาดิน...ช่างเถอะ! จะตายหรืออยู่คงไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว อย่างน้อยวงจรโซบ๊อปคงสิ้นสุดลงเสียที

“เด่น..” เสียงคุณเด่นแว่วอยู่เบื้องล่าง ร่างผมกระดอนขึ้นตามแรงอัดของลม หมุนชนกับร่างที่แหลกเหลวกลิ่นคละคลุ้ง ลมและฝุ่นอัดเข้าเต็มจมูก เต็มปอด


“เปรี้ยง!” ฝนเทลงมา พายุกระหน่ำ เสียงน้ำหลากในลำน้ำดังกึกก้อง


“โครม!” ไม้ท่อนหนึ่งพุ่งเข้าฟาดผม...ความรู้สึกทั้งหลายดับวูบลงพร้อมกับร่างที่ลอยสะเปะสะปะไร้ทิศทาง.....

 

Create Date : 27 ธันวาคม 2551		6 comments
Last Update : 27 ธันวาคม 2551 20:28:23 น.
Counter : 712 Pageviews.
Share Tweet