๐๐..... ปริศนามาตา บทที่ 54 .....๐๐

บทที่ 54



คุณเด่นขับรถอย่างบ้าคลั่ง มันพุ่งไปเหมือนลูกธนู..ผมนั่งใจคอไม่ดี เกิดมาไม่เคยนั่งรถเร็วอย่างนี้

“คุณเด่นครับ!..เบาลงหน่อยไม่ดีหรือ ผมยังไม่อยากตายนะ” ผมเอื้อมมือจับแขนแข็งเกร็งของคุณเด่น

“ดีสิ! จะได้ไปอยู่กับผมไง!” คุณเด่นยังเสียงกร้าวแต่เท้าผ่อนคันเร่ง

“ไม่ดีหรอกนะตายอย่างนี้..คุณเด่นจะรับได้หรือถ้าผมหน้าเหวอะหวะ หัวหลุดห้อย แขนขาหัก ไส้ทะลัก” ผมเปลี่ยนให้เป็นเรื่องตลก

“มีร้านซ่อมเยอะแยะ!” คุณเด่นเริ่มผ่อนคลาย

“จะไปไหนครับนี่..กลับบ้านกันเหอะ” ผมตะล่อม

“ผมจะเข้าเมือง พาพี่ตุ๊กตาไปเต้นระบำ..ฮะ..ฮะ..ฮะ..” มีอะไรในเสียงหัวเราะนั้น

“คุณเด่น!..” ที่แท้คุณเด่นยังไม่หายเคือง..คิดจะทำอะไรของเค้านะ?


เจ้ามือเจ็ดของผมวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่สะดุดติดขัดอย่างไร ยิ่งวิ่งยิ่งเรียบ นิ่ง เงียบจนผมสะดุดใจ หรือเพราะกำลังอยู่บนถนนใหญ่ที่ราบเรียบ ก็ไม่น่าจะใช่ ถนนจะเรียบอย่างไรเจ้ามือเจ็ดก็ไม่ทำให้คนนั่งผิดหวังกับจังหวะลุ่มๆ ดอนๆ

“คุณเด่นรู้สึกอะไรไหมครับ?” ผมกระซิบถาม..แค่เพียงกระซิบก็ได้ยินชัดเจนเพราะภายในรถมีความสงบสุภาพเกิดขึ้นอย่างไม่น่าเป็นไปได้

“หอม!..” คุณเด่นสูดลมหายใจฟืดมาทางผม

“หอมอะไร..ผมจริงจังน่ะ!”

“หอมเด่นมั้ง!” คุณเด่นเหลียวมาส่งประกายตา

“มันหอมไปทั้งรถน่ะ..หอมกลิ่นใหม่ พลาสติก หนัง เสื้อผ้า น้ำหอม โคโลนย์ อาฟเตอร์เชฟ.."

“เอาเข้าไป! เอาเข้าไป!..” คุณเด่นเอื้อมมือขึ้นเหนือหัวหาสวิชไฟ

“จะมีไฟได้ไง้? รถซังกะโบ๊ะน่าสงสารของผม..ฮะ..ฮะ..”


จู่ๆ ไฟสว่างพรึบขึ้นทั้งรถ มันสว่างเกินจริงเหมือนจงใจ...ให้ตายสิโรบิ้น!..เกิดอะไรขึ้นครับคุณโอบามา!..

“อะไรกันนี่!” คุณเด่นตกใจแสงไฟถอนคันเร่งช้าลง

“เฮ้ย!..” ผมตกใจ ประหลาดใจมากกว่าคุณเด่นหลายเท่า..สิ่งที่เห็นในรถมันไม่ใช่!..มันไม่ใช่!

สิ่งแรกที่กระทบสายตาคือสีแดงของเบาะหนังและผ้าบุทั่วทั้งรถ ตัดกับสีดำของจอหน้าปัดต่างๆ บนคอนโซล ส่วนใดที่น่าจะเป็นโครเมี่ยมกลับเป็นสีทองอร่าม

“เฮ้ย!” คุณเด่นเป็นผ่ายร้องขึ้นบ้างเมื่อละสายตาจากถนนมามองในรถ “เฮ้ย!!” คุณเด่นร้องดังกว่าหนแรกเมื่อเหลือบตามองกระจกหลัง ขาเหยียบเบรกโดยอัตโนมัติ แต่รถไม่ยอมหยุด มันอาจตกใจเหมือนเราทั้งสองคน

“พี่ตุ๊กตา!” บนเบาะหลังสีแดงเพลิงนั้นพี่ตุ๊กตานั่งยิ้มกริ่ม คนหนึ่งอยู่ในชุดหนังสีดำเป็นเงาวับขับสร้อยลูกปัดเพชรโดดเด่น อีกคนอยู่ในชุดสีทองส่งประกายไม่แพ้กันด้วยเครื่องประดับทองทั่วร่างกาย

“อึ๊บ! อึ๊ด!..” คุณเด่นพยายามเหยียบเบรก แต่รถก็ไม่มีทีท่าจะหยุด ซ้ำแล่นไปได้เรื่อยๆ ตามทิศทางถนนแม้คุณเด่นละมือจากพวงมาลัยและวางเท้าทั้งสองบนพื้นรถ

ผมเพิ่งเริ่มรู้สึกอึดอัดเนื้อตัวเมื่อหายตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น..ว้าว! ผมอยู่ในชุดสูทนี่เองถึงได้อึดอัดกว่าเดิม ค่อยยังชั่วที่เป็นสีดำและแบบค่อนข้างทันสมัยด้วยเสื้อเชิ้ตไหมสีเทาเข้ม..คุณเด่นกำลังสำรวจเครื่องแต่งกายของตัวเองเหมือนกัน สูทสีดำเหมือนผมแต่เชิ้ตสีแดงแปร๊ดพอๆ กับเบาะรถ คุณเด่นฮึดฮัดถอดสูทออกเก้ๆ กังๆ

“ถอดออกทำไมล่ะครับ เท่ออก” ผมเพิ่งมีโอกาสใส่สูทกับเขาจึงอดเห่อไม่ได้ถึงแม้ไม่รู้ว่าพี่ตุ๊กตาคิดจะจัดการอะไรกับเรา..แต่ผมเชื่อว่าคงไม่เลวร้ายอะไร

“ผมไม่ชอบใส่สูทและเกลียดสีแดงมาก ไม่เคยใส่เสื้อสีแดงเลยมันอึดอัด” คุณเด่นถอดเสื้อเชิ้ตแดงออกเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน

“ไม่ถอดกางเกงออกด้วยล่ะครับ” ผมยุให้รู้แล้วรู้รอดไป

“อย่ายั่วผมนะ!..อ๋อ..เข้าข้างพี่เลี้ยงใช่มั้ย..ได้..ได้..” คุณเด่นปลดหัวเข็มขัดทองถอดกางเกงออกจริงๆ...เอากะเค้าซีพี่ชายผม ไม่รู้ติดเชื้อดื้อไปจากใคร


เพียงชั่วพริบตาเสื้อผ้าครบชุดก็อยู่บนร่างคุณเด่นตามเดิมอีก แต่คราวนี้เป็นเชิ้ตไหมสีน้ำทะเลแสบตาพอกัน..พี่ตุ๊กตาปรายตามองยิ้มสะใจ

“ได้..ได้..” คุณเด่นเหลียวไปมองพี่ตุ๊กตาและลงมือถอดเสื้อผ้าอีกครั้ง ครู่เดียวก็เหลือแต่ตัวเปล่าล่อนจ้อน

เหตุการณ์เกิดขึ้นอีกสองครั้งด้วยเชิ้ตเหลืองและเขียว แต่คุณเด่นก็ไม่ละความพยายามจนพี่ตุ๊กตาเป็นฝ่ายเหนื่อยหน่ายกับความดื้อของคุณเด่น ปล่อยให้นั่งแก้ผ้าอยู่อย่างนั้น

“คุณเด่นอย่าทำเป็นเด็กสิครับ ก็คุณเด่นอยากพาพี่ตุ๊กตามาเต้นรำ พี่เค้าก็ช่วยจัดการให้แล้วไง จะแก้ผ้าอยู่อย่างนี้หรือ?” ผมพูดกับคุณเด่นตามความรู้สึกที่ส่งมาจากพี่ตุ๊กตา

“ไม่รู้!..ไม่..ผมไม่ลงไปจะคอยอยู่ในรถ” คุณเด่นเหมือนตัวประหลาดนั่งหัวยุ่งหน้ายุ่งอยู่ในรถสุดหรู ยังดีที่มีบิกินี่สีทองตัวจิ๋วปิดอยู่..ผมว่าเหมือนหนุ่มอะโกโก้มากกว่าแฮะ!


รถแล่นมาอีกสักพักก็เลี้ยวเข้าเวิ้งหน้าโรงแรมใหญ่โตแห่งหนึ่ง มันค่อยๆ คลานเข้าไปจอดที่บันไดหน้าโรงแรมอย่างนิ่มนวล ดอร์แมนรีบเข้ามาโค้งเปิดประตูรถ พี่ตุ๊กตาก้าวออกจากรถด้วยมาดเนี้ยบเหมือนเศรษฐีเหมืองเพชรจากอัฟริกา แขกในล๊อบบี้โรงแรมต่างหันมองแอ็คชั่นและเครื่องแต่งกายวูบเว่อร์ของพี่ทั้งสอง

“คุณเด่นไม่ลงไปแล้วผมจะลงไปทำไมล่ะ ไม่ได้อยากมาสักหน่อย” ผมชักงงกับเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่

“งั้นก็นั่งเป็นเพื่อนผมอยู่ในนี้นะ รอเค้าไปเต้นรำให้สมอยากแล้วค่อยกลับบ้าน..เฮ้! เรากลับกันเดี๋ยวนี้เลยก็ได้นี่นา..” คุณเด่นสตาร์ทรถทันที

“ไม่มีทางหรอกครับ เชื่อผมสิ” จริงอย่างผมว่า คุณเด่นสตาร์ทแล้วสตาร์ทอีก แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ขณะที่ผมและคุณเด่นกำลังง่วนอยู่กับแผนแหกคุก สาวๆ กลุ่มหนึ่งกรูออกมาจากด้านในโรงแรม แต่ละคนแต่งกายแตกต่างกันเหมือนงานแฟนซี พี่ตุ๊กตายืนหน้าประตูล๊อบบี้ยืดอกอย่างสง่าภูมิใจกับภาพลักษณ์ของตัวเอง แต่สาวๆ เหล่านั้นวิ่งออกประตูมาที่ผมและคุณเด่นที่จู่ๆ ออกมายืนข้างรถอย่างไม่รู้ตัว สิ่งแรกที่ผมนึกถึงคือภาพคุณเด่นเปลือยในบิกินี่จิ๋วสีทองตัวนั้น ผมรีบหันไปมอง..เวลาเดียวกับที่สาวๆ เข้าถึงตัว

รถพอร์ชหรูสีดำสลับบรอนซ์ตกแต่งด้วยลวดลายสีน้ำเงินสดและสีส้มบนท่อนล่าง กระทะล้อสีแดงเพลิงประกบด้วยซี่ล้อสีบรอนซ์..หน้าประตูรถที่เปิดอ้าโชว์เฟอร์นิเจอร์หนังสีแดงและเครื่องทองวาววับ คุณเด่นยืนอยู่ตรงนั้น!..ผมโล่งอกที่ไม่ใช่บิกินี่สีทองแต่เป็นยีนขาดเก๋าและรองเท้าบูทสีแดงผลองุ่น ผมที่ยุ่งเหยิงเมื่อครู่กลับสลวยเข้าที่เหมือนจงใจให้หล่อ..คุณเด่นไม่ได้ใส่เสื้อ เปลือยแผงอกสีน้ำตาลอ่อนสะท้านลมหนาว มันเป็นภาพสุดเซ็กซี่เร้าใจระหว่างรถและหนุ่มเซอร์เจ้าของรถ

สาวๆ กรี๊ดเข้าหาคุณเด่นซึ่งเวลานี้หล่อเหมือนดาราคนหนึ่ง..ผมยอมรับว่าคุณเด่นหล่อขึ้นผิดหูผิดตา คุณเด่นยืดแผงอกเชิดหน้าหรี่ตายิ้มไปทางพี่ตุ๊กตาอย่างสะใจ...เอาแล้ว!..เอาแล้ว! คุณเด่นหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว ผมรับกระแสความหมั่นไส้จากพี่ตุ๊กตาได้อย่างจัง

ก่อนที่คุณเด่นจะถูกรุมทึ้งเป็นชิ้นๆ มีแสงแฟลชวูบวาบขึ้นสองสามครั้ง เมื่อตาหายพร่ามัวผมแปลกใจกับภาพที่เห็นและนึกขำกับอารมณ์ชิงดีชิงเด่นของคู่ต่อสู้คู่นี้...คุณเด่นยืนเซ่ออยู่ในชุดยีนทั้งเสื้อและกางเกง ใส่หมวกปีกยู่ยี่ ความเซ็กซี่หายไปเหลือแต่คุณเด่นคนซื่ออบอุ่นคนเดิม ยิ่งยืนอยู่หน้ารถปิกอัพมือเจ็ดคู่ใจของผมด้วยแล้วละก้อ...

คุณเด่นหันมามองผมเหมือนค้อนและเลยไปถึงพี่ตุ๊กตาที่ยืนหัวเราะคิกคิก..น่าแปลกที่สาวๆ ไม่มีอาการประหลาดใจกับความเปลี่ยงแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ ทุกคนหันกลับเข้าโรงแรม บางคนแวะทักทายพี่ตุ๊กตาและชวนกันเข้าไปข้างใน

“มาเถอะครับ..” ผมดึงคุณเด่นไปที่รถ เวลานี้คุณเด่นคงต้องการคนปลอบใจ..เมื่อเข้าในรถผมถอดสูทและเสื้อผ้าไหมออก ชั่งใจนิดหนึ่งก่อนจะถอดกางเกงออกเช่นกัน..แล้วชุดประจำชาติของผมก็กลับมาอย่างคาดคะเน

“ค่อยสบายใจ เป็นตัวของตัวเองหน่อยว่าไหมครับ?” คุณเด่นถอดหมวกถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกเหลือแต่เสื้อลายสก็อตขาวดำตัวโปรด

“เรากลับบ้านกันนะ พี่ตุ๊กตาคงเข้าไปเต้นรำในผับกับสาวๆ เดี่ยวหายซ่าก็คงกลับบ้านเองแหละครับ..ผมขับรถให้เอง” ผมเอาใจ


“อย่าเลย..ผมไม่อยากอยู่กับคนหน้าเหวอะหวะไปตลอดชีวิต..ฮะ ฮะ ฮะ..” เราสองคนหัวเราะกันลั่นรถที่น่าสงสารของเรา...

 

Create Date : 09 ธันวาคม 2551		5 comments
Last Update : 9 ธันวาคม 2551 19:51:35 น.
Counter : 1475 Pageviews.
Share Tweet