4 In The Morning 4: 32 น. ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการเดิมๆ ความผิดปกติของการหลับนอนเกิดขึ้นจนชาชิน วิถีการใช้ชีวิตแตกต่างจากคนส่วนใหญ่โดยสิ้นเชิง บางครั้งมันกลับหัวกลับหาง บางครั้งก็คาบเกี่ยวเพียงแค่เศษเสี้ยวของช่วงวัน อากาศข้างนอกเย็นเยือกอย่างประหลาด ใช่สินะ อีกไม่กี่วันก็จะล่วงสู่เดือนพฤศจิกายนแล้ว สำหรับบางคนมันเป็นหน้าหนาวแห่งการรอคอย สำหรับใครบางคนมันเป็นหน้าหนาวอันอบอุ่น และสำหรับใครบางคนมันเป็นหน้าหนาวแห่งการรอคอยการผ่านพ้นสู่ไออุ่นของแสงแดดในฤดูถัดไป คืนนี้ผมตื่นขึ้นมาอย่างไม่ปกติ ในห้องนอนที่มีแสงเล็ดลอดจากประตูห้องทำงานที่เปิดแง้มเอาไว้ เชื้อเชิญอากาศเย็นให้เข้ามาเยือนความเงียบและมืดมิด ความรู้สึกแปลกแปร่งพุ่งพลันขึ้นมาอย่างประหลาด วันนี้ผมเจอใครบางคน เขาเป็นเครื่องหมายคำถามที่ยังตกค้างอยู่ในชีวิต แปลก! ด้วยสายตาอันสั้นแหละพร่ามัวอย่างร้ายกาจของผม กลับสามารถรู้ได้อย่างชัดแจ้งว่านั่นเป็นเขา เพียงแผ่นหลังรำไรทอดตัวเป็นเงาในแสงสลัว ทุกท่าทีที่ขยับเยื่อน เพียงแค่เศษเสี้ยวของใบหน้าที่ถูกกลบทับด้วยแสงไฟเจิดจ้าของเวทีคอนเสิร์ต เขายืนอยู่ตรงนั้น ไกลเกินกว่าระดับสายตาจะออกคำสั่งแก่สมองให้จดจำได้ว่าคือใคร แต่เพียงแค่เศษเสี้ยวนาที ผมรู้ว่าเป็นเขา เรามักเจอกันโดยบังเอิญ นานๆ ครั้งจนวงจรชีวิตของผมไม่ได้บันทึกไว้ว่ามีเขาอยู่ แต่ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวขึ้น การปรากฏตัวของเขามาพร้อมกับเครื่องหมายคำถามที่หลบซ่อนอยู่ในใจผมเสมอ ทำไมนะ ทำไมนะ ทำไมนะ รอยยิ้มที่คุ้นเคยปรากฏบนใบหน้าเขาทุกครั้งที่เราเจอกัน เป็นเขาทุกครั้งที่เดินตรงปรี่มาทักผมทุกคราไป ด้วยรู้ว่าสายตาอันด้อยประสิทธิภาพและความดื้อรั้นที่ไม่ยอมใส่แว่นตาหรือคอนแท็คเลนส์ของผมอาจทำให้มองไม่เห็นเขา เปล่าหรอก ถึงผมจะมองภาพข้างหน้าได้ไม่ชัดใส แต่ความรู้สึกบอกให้รู้ว่าเป็นเขา และความรู้สึกของผมก็ไวว่องกว่าสายตาของตัวเองหรือแม้แต่เขา ก่อนที่เขาจะมองเห็นผมด้วยซ้ำไป แต่เพราะเครื่องหมายคำถามอันนั้นมันทำให้ผมหยุดรั้งรีรอที่เผชิญหน้า แต่ก็เช่นกัน รอยยิ้มนั้นก็ฉุดรั้งให้ผมรีรอให้เขาเดินเข้ามาทักเช่นเดียวกัน ทุกครั้งที่พยายามจะลบเลือนการมีอยู่ของเขา ไม่ว่าจะเป็นในปัจจุบันหรือความทรงจำที่ตกตะกอนนอนค้างอยู่ที่พื้นผิวของหัวใจ เขาก็มักปรากฏตัวขึ้นเพื่อย้ำเตือนความเลือนลางและเจ็บปวดนั้นให้กลับมาสดใหม่อยู่เสมอ และจากไปเพื่อพร้อมจะกลับมาอีกครั้งในยามที่ความพยามของผมใกล้จะประสบความสำเร็จ "But why do I stay married To all those memories" ประโยคอันเจ็บปวดจากเพลง 'Back To You' ของ Jessica Simpson หรือความทรงจำระหว่างผมกับเขามันคือการแต่งงานที่ไม่สามารถหย่าขาดจากกันได้ เขากลายเป็นคนแปลกหน้าที่มีอำนาจเหนือความรู้สึกของผมทุกครั้งที่เราเจอกัน สายตาคู่นั้น น้ำเสียงอันคุ้นเคย คำพูดอ่อนหวาน ร่าเริง และเป็นห่วงเป็นใย มือที่สัมผัสลงบนบ่า คือเวทมนตร์ชั้นยอดที่ร่ายสะกดให้ผมยอมศิโรราบทุกครั้งไป เคลิ้มไหลไปกับกับความเจ็บปวดอันแสนหวาน ก่อนจะตื่นขึ้นมาเพื่อลิ้มรสความทรงจำอันเจ็บปวดและขมปร่า--เหมือนในคืนนี้ ได้เพียงแต่หวังว่าเวทมนตร์ของเขาจะเสื่อมคลายลงในสักวัน เมื่อถึงวันนั้นเราจะหย่าขาดจากกันเป็นนิรันดร์--ผมและความทรงจำของเขา   Create Date : 31 ตุลาคม 2550 13 comments Last Update : 31 ตุลาคม 2550 6:35:05 น. Counter : 651 Pageviews. Share Tweet

ใครบางคนก็เป็นเครื่องหมายคำถามในชีวิตเราเหมือนกัน... ไม่เข้าใจ ทั้งที่ก็บอกให้ตัวเองเลิกตั้งคำถามหรือเกิดคำถามกับคนๆ นี้ได้แล้ว เพราะสิ่งที่เขาทำ คือทิ้งคำถามเอาไว้กับชีวิตเรา แล้วเดินหนีไป โดยไม่สนใจความรู้สึกของเราเลยว่ามันจะแตกสลายหรือสับสนขนาดไหน จนถึงเดี๋ยวนี้ เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง แต่คำสาปก็ยังไม่จาง เขายังมีตัวตนอยู่ในใจ ในฝัน และในทุกความคิดคำนึงเหมือนที่เคยเป็นมา   โดย: แพนด้ามหาภัย 31 ตุลาคม 2550 10:15:38 น.

อันนี้ความคิดเห็นผมนะครับ เวทมนต์นั้นจะเสื่อมคลายได้ ก็ต่อเมื่อ จขบ. เปลี่ยนความเจ็บปวดนั้นเป็นความรื่นรมณ์ เพราะในความเจ็บปวด ในความทรมาณ มักจะมีสิ่งดีซ่อนอยู่เสมอ ถ้าเรามองเห็น เราผ่านมันไปได้ครับ เป็นกำลังใจให้เวทมนต์นั้นผ่านไปโดยไวนะครับ   โดย: เข็มขัดสั้น 31 ตุลาคม 2550 13:37:57 น.

เคยมีเหมือนกันนะความทรงจำที่เจ็บปวดน่ะ.. เคยคิดกลัวว่ามันจะฝังใจ.. แต่หลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายมา..เกือบปีแล้ว .. พยายามคิดเท่าไหร่.. ก็จำเรื่องราวครั้งเก่า..ไม่ค่อยได้ซะแร้ววง่ะ.. กลายเป้นดีไป...อิอิ มาสร้างฟามทรงจำใหม่ๆดีๆ กลบอันเก่าให้มิดดีก่า..   โดย: ซซ 31 ตุลาคม 2550 19:08:16 น.

บางครั้งก็ดูเหมือนพรหมลิขิตกำลังเล่นตลก ในบางช่วงของชีวิตอาจมีใครหลายคนเดินเข้ามาเเละเดินจากไป เเต่ก็มีบางคนที่เข้ามาเเละยังอยู่ในใจ ยังตกค้าง ยังถูกกักขังไว้ในใจเรา ไม่ใช่ใครเลยที่เป็นผู้กักขังใครคนนั้นไว้ เเต่เป็นใจเราเองที่ไม่ยอมรับว่าใครคนนั้นได้เดินผ่านออกจากชีวิตเราไป เหมือนๆกับคนอื่น ดังนั้น..จงปล่อยวางทุกสิ่งเเละยิ้มรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นดีกว่านะค่ะ เเล้วสักวันสิ่งปรกติที่คุณเป็นอยู่มันจะหายไป เเละสิ่งใหม่ๆที่เข้ามาก็จะเติมเต็มบางส่วนเสี้ยวที่หายไปค่ะ อ้อเชื่ออย่างนั้นนะ   โดย: รวิษฎา 3 พฤศจิกายน 2550 22:24:58 น.

เราอ่านเคหวัตถุแล้วล่ะคุณ (แต่ยังกั๊กไว้สองเรื่อง รอให้งานเสร็จแล้วค่อยอ่านต่อ) ชอบงานอาจารย์จัง   โดย: แพนด้ามหาภัย IP: 125.25.189.25 4 พฤศจิกายน 2550 12:00:35 น.

โดย: เพิ่งเคยเห็นผู้ชายเขียนบรรยายยาว ๆ (แ ม ง ป อ ) 4 พฤศจิกายน 2550 16:35:02 น.

ฮาโหลๆ... คุณแอบชอบฯ ตอนอ่านปกในก็เห็นเหมือนกันค่ะว่าพิสูจน์อักษรในนั้นเป็นใคร ยังเดาอยู่ว่าภรรยาใช่ไหมนะ นามสกุลเดียวกันเลย แต่คิดว่ามุข โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง แต่คิดว่ามุข ....ก็คุณซาชิโกะ เธอเล่นโผล่มาเป็นตัวละครหลายตอนง่ะ (คิดได้ไร้เหตุผลจริงๆ เลยอิชั้น) อ๊ากกก ---- !!! เขินนน   โดย: แพนด้ามหาภัย 4 พฤศจิกายน 2550 20:34:08 น.

ตามมาจากบ้านคุณหมีฯค่ะ มาแอบแอดบล็อกไว้ น่าสนใจค่ะ   โดย: ยิปซีสีน้ำเงิน 4 พฤศจิกายน 2550 21:45:29 น.

ไม่เจอะนาน สบายดีมั้ยคะ มันเป้นเเค่คนบางคนเนอะ ที่จะติดตราตรึง ในใจเรา ไม่ว่านานเเค่ไหนก็ไม่เคยลืม เคยเป็นเบบนี้เหมือนกัน   โดย: This road is mine 5 พฤศจิกายน 2550 0:56:30 น.

เมื่อถึงวันนั้นเราจะหย่าขาดจากกันเป็นนิรันดร์--ผมและความทรงจำของเขา อ่านแล้วรู้สึกแย่จัง เพราะมันโดน ปล. ชอบหลายเพลงมากเลยใน The Reminder ทั้ง The Limit of Your Love, 1 2 3 4 แล้วก็ Past In the Present แต่ The Park เฉยๆแฮะ   โดย: Unravel 5 พฤศจิกายน 2550 23:09:59 น.

โหย มิสเตอร์นี่ยังคงความหม่นหมองได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายจริงเชียว อย่าให้ใครเขาเป็นเจ้าชีวิตเธอนะคนดี เพราะเราเกิดมาในโลกแห่งเสรี   โดย: มึนดี IP: 117.47.72.59 6 พฤศจิกายน 2550 11:35:05 น.

เครื่องหมายคำถามที่ยังตกค้างอยู่ในชีวิต ไม่เคยมี   โดย: แ ม ง ป อ 11 พฤศจิกายน 2550 1:38:42 น.

เวลาที่อยู่ด้วยกันมีทั้งสุขและทุกข์ ขึ้นอยู่กับว่า สุขหรือทุกข์ มากกว่า ถ้าสุข ก็เสียดาย แต่ถ้าทุกข์ ก็คิดว่าดีแล้วที่ เดินออกมาจากวงจร ไม่มีสิ่งใดเป็นของเราตอนเราเกิดมา ยังมาแต่ตัว ตายไปก็ไม่มีอะไรเป็นของเรา เนียะแหละชีวิต   โดย: kan IP: 124.121.55.18 11 พฤศจิกายน 2550 8:22:09 น.