นิทรรศการภาพเขียนจีนที่ Freer Gallery : รูปถ่ายจาก SevenDaffodils
แจ้งความ :พอดีไปอ่านหนังสือ 2 เล่ม เจอข้อมูลน่าสนใจเกี่ยวกับภาพเขียนที่อยู่ในบล๊อกนี้ 3 ภาพ คือภาพที่ 1, 6 และ 16...จึงนำมาเพิ่มเติมครับ(ที่เพิ่มเติม จะพิมพ์ด้วยสีดำครับ) .... ของดีจากต่างแดน............เชิญแควนๆขอรับกระผมหาดูไม่ได้ง่ายๆ................เพราะคนทั้งหลายไม่ค่อยนิยมของแก่ๆเก่าๆ...................ฝรั่งแห่เอาไปเก็บในกรุวันนี้กุดังมันดันทะลุ...........จึงใส่กระชุเอามาให้ชมเตร็ง เตรง เตร่ง เตร้งงง...เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่งงงไม่รู้มั่วเกริ่นกลอนอะไรก็ขออภัยนะคร้าบคนวัยเกินจ๊าบจะพาไปเที่ยว 'เมกา 5555 ตามผมมาขอรับวันนี้ไม่ได้มาคนเดียวหร็อก เอ้า เชิญครับ...Foto artist & poetess แห่งบล๊อกแกงค์ แขกรับเชิญของผม "คุณแป๋ว (SevenDaffodils = 七水仙 ชิสุ่ยเซียน)" ออกฉากได้แระคร้าบ
หวงปินหง (黃賓虹) : เสือใต้ร่ายรำพู่กัน
จิตรกรร่วมสมัยผู้ยิ่งใหญ่แห่งมหาประชาชนจีนถ้า ฉีไป๋สือ (齊白石) เป็น สิงห์เหนือ หวงปินหง (黃賓虹) ก็ต้องเป็น เสือใต้หวงปินหง1865-1955สิริอายุ 90 ปีภาคชีวประวัติเกิดที่เมือง จินหัว(金華) มณฑลเจ้อเจียง(浙江)เป็นลูกคนหัวปี เตี่ยเป็นพ่อค้าจ้อเซ็งลี้ แต่มีความชื่นชมในบทกวีและภาพเขียนเมื่อเกิดได้นามว่า เม่าจื้อ(懋質) ตอนหลังทอนลงเหลือแค่ จื้อ(質)ฉายาว่า ผู่ฉุน(樸存)ที่หมู่บ้านบริเวณนั้นเรียกว่า ศาลาปินหง滨虹 จึงได้ชื่อตั้งเองว่า ปินหงต่อมาแปลงอักษร "ปิน" ให้ต่างไปอีกโดยตัดธาตุ "น้ำ" สามจุดออกจากหน้าอักษรนั้นอายุ 5 ขวบ อาเตี่ยได้จ้างครูตำแหน่งขั้นซิ่วไฉมาสอน ท่านนี้นามว่าครู เจ้าจิงเถียน(趙经田)ครูซินแสท่านนี้สอนอ่านเขียนแต่งกาพย์กลอน แถมยังสอนดนตรีกู่ฉินให้อีกยังไม่สะใจท่านครู จึงได้เรียนเขียนรูปทิวทัศน์อีกด้วยสรุปเอาว่า หวงปินหง เติบใหญ่มาในบรรยากาศอันอบอวลด้วยศิลปะ ฉะนี้แลพออายุได้ 7 ขวบ เจ้าหนูน้อยก็คล่องแคล่วใน "พันอักษร"มีเรื่องเล่าตอนนี้เพื่อนของอาเตี่ยนาม หนียี่ฝู่(倪逸甫) สอนวิธีเขียนพู่กันให้เคล็ดวิชาคือ เขียนด้วยพลังที่ถูกต้องลงบนกระดาษ แล้วพลิกกระดาษดูจะเห็นหมึกทะลุทะลวงถึงข้างหลังอย่างครบเส้น ไม่เป็นเพียงจุดที่กดหนักบางแห่งการเขียนรูปก็เช่นกัน มีเคล็ดวิชาตอนเช้าให้วางกระดาษขาวๆไว้ตรงหน้า ยังไม่ต้องเตรียมพู่กันหรือหมึก ให้จ้องดูกระดาษอย่างเดียวเช้าอีกวัน ทำซ้ำแบบเดิมอีกไม่ช้าภาพในใจจะเริ่มปรากฏแล้ว และเมื่อนั้นเขาจะสามารถเห็นสิ่งที่เขาจะวาด มองเห็นอย่างมั่นใจและเมื่อวาดออกมาก็ประสบความสำเร็จยิ่ง!อาเตี่ยของปินหงมีหนังสือ "ตราประทับแห่งหอเฟยหง(飞鸿堂印谱)" ซึ่งรวบรวมตราประทับของนักแกะตราผู้มีชื่อเสียง อาทิ ติงจิ้ง(丁敬) เติ้งสือหรู(鄧石如)หวงปินหงใช้เวลาราว เดือนหนึ่งเพื่อแกะตราลอกเลียนได้ถึงมากกว่าโหล แกะได้สวยงามตามต้นแบบ พออาเตี่ยมาเห็นบอก "อั๊วไม่เชื่อว่าลื้อแกะเอง อย่ามาแหกตาอั๊วนะเฟ้ยอาหง"อาหงจึงต้องแกะสดๆให้ดูจะจะ อาเตี่ยจึงยอมเชื่อศิโรราบโดยดี ตอนนั้นเขาอายุแค่ 11 ขวบพออายุ 13 ขวบ อาหงสามารถสอบผ่านระดับอำเภอ ปีนี้เขาเห็นรูปเขียนภูเขาหวงซานของ สือเทา(石涛) ที่บ้านสกุลหวาง ในหมู่บ้านฉิว(虬) อาหงประทับใจมากและขอยืมมาเป็นแบบเพื่อวาดลอกเลียน แต่เจ้าของไม่ยอมให้ยืมวันถัดมา ตื่นขึ้นเขาก็ร้องด้วยความปิติว่า "แม้ข้าจะไม่มีโอกาสวาดลอกเลียนสือเทา แต่รูปนั้นก็ปรากฏในความฝันของข้าแล้วเมื่อคืน"อายุ 15 ไม่ได้มาเป็นสาว เอ๊ย หนุ่มรำวง อาหงไปฝึกวิชาวรยุทธ ชอบทั้งขี่ม้าและวิชากระบี่ รำดาบวิชาเหล่านี้ยังคงติดตัวหวงปินหงมาตราบชั่วชีวิต เขามีความเชื่อว่าวิชาศิลปะต้องการความแข็งแรงมิฉะนั้นเส้นพู่กันจะขาด "พลัง" เขาจึงออกกำลังเสมอ ทั้งปีนเขา และเดินระยะไกลอายุ 19 ปี ได้เดินทางไปชมเขาหวงซานครั้งแรก ตื่นเต้นมากเมื่อแรกเจอวันหนึ่งในตอนเย็นหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยเพราะเขาเดินทางไปชมน้ำตก แต่คืนนั้นเพื่อนร่วมทางพบว่า เขายังไปนั่งวาดรูปท่ามกลางแสงจันทร์ เพื่อนๆต้องตักเตือนเพราะห่วงใย เกรงจะเกิดอันตรายเนื่องจากความเหนื่อยล้าอายุ 20 ปี มีคนจากหังโจวนำเอาของขวัญมาฝาก เป็นภาพทาบถูเพื่อลอกอักษรจากหินสลัก หวงชอบมากนำติดตัวไปด้วยตลอดเวลา เมื่อมีเวลาก็จะหัดเขียนเลียนตัวอักษร ทำให้เกิดความชำนาญในการเขียนอักษรโบราณแบบต่างๆในเวลาต่อมาลายมือของเขามีความสวยงามจากการที่ได้แบบอย่างจากต้นแบบที่ดีเยี่ยม ดังนั้น ในภาพเขียนของเขา ไม่ว่าเป็นภาพทิวทัศน์ หรือภาพดอกไม้ จะเห็นร่องรอยของเส้นพู่กันตามแบบของเส้นการเขียนตัวอักษรนั่นเอง มีทั้งเส้นเฟยไป๋(เส้นปาดเร็วจนทิ้งรอยขาวไว้)เมื่อวาดก้อนศิลา ลายเส้นแบบ "เจ้า(เมิ่งฝู่)" เมื่อวาดต้นไม้ นี่คือศิลปะของหวงปินหงปี 1886 (22 ปี) หวงรับงานเป็นเสมียนสำนักบริหารเกลือในหยางโจว หัวหน้าของเขาเข้าใจในศิลปะและอนุญาตให้เขาใช้เวลาศึกษาศิลปะได้โดยไม่มอบงานให้มากนัก บางทีหวงจะชวนลูกชายหัวหน้าไปชมงานสะสมศิลปะที่หยางโจว ช่วงนี้หวงศึกษางานทิวทัศน์ของเจิ้งซาน ศึกษางานนก-ดอกไม้ของเฉินซงกวางหวงสะสมผลงานเป็นภาพวาดเก่าๆกว่า 300 ชิ้น ส่วนมากเป็นภาพวาดสมัยหมิง สมัยนั้นซื้อหากันด้วยราคาถูกมาก (เขาเคยเล่าว่าภาพของแท้ของสือเทา หรือหนีจานหาซื้อได้ในราคารูปละ 10 หยวน) ส่วนหนึ่งในงานสะสมของเขาภายหลังได้ขายต่อให้จินเต๋อเจียนเมื่อหวนรำลึกถึงเยาว์วัย หวงเล่าว่า "เมื่อได้รูปภาพมาคราวใด จะศึกษาอย่างกระตือรือล้น ยากนักที่จะปล่อยให้ผ่านสายตาไปอย่างง่ายๆ หากมีเวลาให้ดูน้อย เขาจะคัดลอกหลายๆครั้งเพื่อจะได้เข้าใจว่าจิตรกรสมัยก่อนวาดกันอย่างไร" งานคัดลอกขอเขาระหว่างช่วงอายุ 40 50 ปี ได้รับการรักษาไว้อย่างดี มีงานของ ถงหยวน หมี่ฟู่ หลี่ถัง หมาหย่วน เซี่ยเกวย หวางเมิ่ง หนีจาน และอื่นๆอีกมาก สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องยืนยันว่าหวงศึกษางานอย่างทุ่มเทเพื่อจะได้เข้าใจในส่วนที่ดีที่สุดของบรรดาปรมาจารย์ยุคเก่าทั้งหลายด้วยบุคลิกและความคิดของเขา หวงไม่สามารถทำงานอ๊อฟฟิศได้นาน การเป็นพ่อค้าในธุรกิจเกลือจำต้องสัมผัสกับการประพฤติมิชอบและการให้สินบาทคาดสินบน บางครั้งภาพเขียนโบราณก็สามารถนำมามอบให้กันต่างสินบนได้ หวงเคยถูกเรียกไปให้ความเห็นเกี่ยวกับภาพแท้ภาพเก๊ เมื่อไม่ชอบใจก็ลาออกแล้วกลับบ้านหวงเคยเขียนเล่าเมื่ออายุ 60 ปีว่า "ข้าฯเสมียนน้อยต๊อกต๋อยในหยางโจว พับแขนเสื้อแล้วก็(สะบัดก้น)กลับบ้าน"ปี 1894 (อายุ 30 ปี) กลับไปภูมิลำเนาเพื่อจัดการงานศพบิดา หลังจากนั้นใช้เวลาประมาณ 3 ปี เพื่อช่วยงานสร้างเขื่อนทดน้ำหวงเข้าไปมีบทบาททางการเมืองในปลายศตวรรษที่ 19 โดยเข้าไปสนับสนุนนักปฏิรูป คังโหย่วเหวย เหลียงฉีเจา และถานซื่อถงปี 1899 (อายุ 35 ปี) หวงหลบภัยไปที่เซี่ยงไฮ้เพราะพัวพันกรณีขบถปี 1900 หวงเข้าร่วมมือในกิจการชลประทานในบ้านเกิด งานของเขาประสบผลสำเร็จมาก เขาจะขี่ม้าไปตรวจตราเขื่อนและคลองระบายน้ำปี 1903 เขาไปเป็นครูในโรงเรียนที่หวูหู ช่วงนี้จะเผยแพร่แนวคิดปฏิวัติ แม้กระนั้นก็มิได้ทิ้งการศึกษาศิลปะ น้อยคนนักที่จะทราบว่าเขาสามารถวาดภาพได้ดีจนฤดูร้อนในปี 1906 บ้านเกิดของหวงเกิดภัยพิบัติจากแมลง หวงคิดน้ำยาผสมน้ำมันถงฉีดพ่นปราบแมลงเป็นผลสำเร็จ เขาดีใจมากและกลายเป็นที่ชื่นชมของบรรดาเกษตรกรอย่างไรก็ดีในความคิดทางการเมืองของเขา ซึ่งต่อต้านราชวงศ์ชิง ทำให้เขาต้องสงสัยและถูกหมายจับ คราวนี้เขาต้องลี้ภัยไปที่เซี่ยงไฮ้และต้องหลบอยู่นานถึง 30 ปี นับแต่ปี 1907 เป็นต้นไปที่เซี่ยงไฮ้ หวงได้ร่วมงานกับกลุ่มรักชาติออกหนังสือถกวิจารณ์กันเรื่องศิลปะกับการเมือง ช่วงนั้นพวกชาวต่างชาติมานำเอาสมบัติทางโบราณคดีและศิลปวัตถุออกไปจากจีนมาก หวงวาดการ์ตูนในหนังสือที่มีเกาเจี้ยนฝู้ และเกาฉีเฟิงเป็นบรรณาธิการปี 1911 เขากับเติ้งชิวเหมยออกหนังสือเกี่ยวกับศิลปกรรม เป็นเรื่องเกี่ยวกับศิลปกรรม วรรณกรรม เนื้อหาจำพวก ลายมือ ภาพเขียน ปฏิมากรรม เครื่องปั้นดินเผา เครื่องสำริด หยกและศิลาวรรณคดี และอื่นๆปี 1913 หวงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอธิการบดีของวิทยาลัยศิลปะแห่งนครเซี่ยงไฮ้ และสองปีถัดมาก็ได้ตั้งร้านจำหน่ายโบราณวัตถุในเซี่ยงไฮ้ปี 1921 เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าแผนกศิลปกรรมในสำนักพิมพ์ Commercial Press แต่ทำได้ 4 ปี ก็ลาออกเขาสะสมตราประทับที่หายากมากกว่า 2,000 ตรา ตราเหล่านี้นอกจากมีคุณค่าในด้านสุนทรียศาสตร์แล้วยังมีคุณค่าในการวิจัยทางภาษาศาสตร์และประวัติศาสตร์ ในปี 1924 ตราประทับที่หายากของเขาถูกขโมยไป และน่าสงสัยว่าขโมยคงทำตามใบสั่ง เนื่องจากมีผู้มาขอซื้อจากหวงหลายครั้ง แต่เขาไม่ขายระยะนี้หวงค่อนข้างจะซึมเศร้า เขาจึงผ่อนคลายโดยการเดินทางท่องเที่ยวไปชมสถานที่สวยงามต่างๆ อีกทั้งค่าครองชีพในเซี่ยงไฮ้ค่อนข้างสูง เขาจึงต้องขายของสะสมเพื่อให้การดำรงชีพของครอบครัวจะได้ไม่ลำบากนักตอนนั้นหวงอายุ 60 ปีแล้วในปี 1924 หนังสือชื่อ "จิตรกรที่มีชื่อเสียงของจีน" ของเขาได้รับการตีพิมพ์ เขายังชีพอยู่ได้ส่วนหนึ่งจากการวาดรูป เขากินอยู่อย่างจำกัดจำเขี่ยแม้ค่าจ้างวาดรูปจะได้ต่ำกว่าที่ตกลงเขาก็ไม่ว่ากระไรส่วนหนึ่งของงาน เขาจะมอบให้แก่หอศิลปกรรมและพิพิธภัณฑ์ในช่วง 10 ปีสุดท้ายในเซี่ยงไฮ้ เขารับงานสอนศิลปะให้หลายโรงเรียน นอกจากนี้ก็ท่องเที่ยวไปชมมหาสิงขรต่างๆและสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ในจีนเมื่ออายุได้ 70 ปีแล้ว เขายังแข็งแรง ไม่ว่าจะไปที่ใดก็ยังขยันวาดรูปตลอดมาในปี 1926 (72 ปี) รับงานบรรณาธิการหนังสือ "เสินโจวกว๋อกวางเส้อ"ปี 1928 เดินทางไปกว่างซีเพื่อบรรยายตามคำเชิญของมหาวิทยาลัยแห่งกว่างซี ที่กุ้ยหลิน เขายังไปที่กว่างโจวและได้ซื้อหนังสืออัลบั้มภาพวาดของหวงหลวี่ บรรพชนของเขาปี 1932 หวงไปที่เสฉวน ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นศาสตราจารย์ในสถาบันศิลปกรรมหนานหนิงในนครเฉิงตูเขายังไปที่ภูเขาเอ๋อร์เหม่ย(ง่อไบ๊)แม้จะเป็นฤดูหนาวที่หนาวแสนสาหัส จวบเข้าฤดูใบไม้ร่วงปีถัดมา เขาจึงกลับไปยังเซี่ยงไฮ้ หวงเขียนลายมือบันทึกการเดินทางครั้งนั้นเป็นบทกวี และได้พิมพ์แจกแก่บรรดามิตรสหายในเวลาต่อมา สุขภาพและร่างกายเขายีงสมบูรณ์แข็งแรงมาก เดินตัวปลิวอย่างเร็วบนทางราบ และไม่ต้องใช้ไม้เท้าช่วยเวลาขึ้นเขาปี 1935 เขาเดินทางกลับไปเยี่ยมกุ้ยหลินอีกครั้ง ขากลับแวะที่ฮ่องกงก่อนแล้วจึงไปเซี่ยงไฮ้ที่ฮ่องกงเขาไปเที่ยวที่วิคตอเรียพีค และเกาลูน ได้สเก็ตช์ภาพจำนวนหนึ่ง นำออกแสดงนิทรรศการที่ฮ่องกง และมาเก๊าปี 1937 (อายุ 74 ปี) หวงไปปักกิ่งเพื่อรับการแต่งตั้งเป็นศาสตราจารย์ ในเดือน มิถุนายน เขาได้ซื้อภาพเขียนสมัยซ่งที่ไม่ปรากฏลายเซ็นจิตรกร ความนึกคิดของเขาหมกมุ่นอยู่ที่รูปเขียนนั้น แยกตัวอยู่กับรูปนั้นกับกองหนังสือ เขาปรารถนาที่จะไปชมภูเขาในกวางตุ้ง กว่างซี แคว้นจิง และแคว้นฉู่ปี 1943 เพือนๆได้จัดแสดงนิทรรศการรูปเขียนฉลองวันเกิดให้เมื่ออายุได้ 80 ปี หวงเขียนบันทึกว่า "อายุ 80 ยังคงเรียนอย่างหนักอย่างไม่เหนื่อยหน่าย จุด(ตะเกียง)น้ำมันยันเที่ยงคืน"ปี 1948 ( 84 ปี) รับไปสอนที่สถาบันศิลปกรรมที่หังโจว ยังเดินเที่ยวขึ้นเนินเขาและวาดรูปเสมอๆบอกใครๆว่าไม่เกี่ยงที่จะเป็น "ตาแก่นักวาดแห่งทะเลสาบซีหู"เมื่ออายุ 88 ปี มีคนเห็นเขาวาดรูปบนรถไฟขณะเดินทางไปปักกิ่งเมื่ออายุ 89 ปี ได้เสียสายตาไปมาก แต่ก็ไม่เคยทิ้งให้พู่กันอยู่เฉยๆหมายความว่า ฝีมือการปาดป้ายพู่กันของเขาบรรลุถึงขั้นสุดยอดแบบว่าไม่จำเป็นต้องใช้สายตาในปี 1953 อายุย่างเข้าปีที่ 90 ได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลผ่าตัดต้อกระจก ในเดือนถัดมาก็ป่วยด้วยโรคลำไส้อักเสบ แม้จะป่วยเขาก็ยังแปลความอธิบายแก่หวางป๋อหมิ่นปี 1954 หวงให้สัมภาษณ์แก่จิตรกรอาคันตุกะจากฮังการีและโปแลนด์ ต้นเดือน มีนาคมปีนี้ เขาป่วยหนักอยู่ 29 วัน และถึงแก่กรรม ก่อนสิ้นชีวิตเขาพยายามพยุงตัวขึ้นเพื่อวาดรูปทิวทัศน์เล็กๆ และ 2 วันก่อนสิ้นลม เขาได้นอนตะแคงแต่งกวีบทสุดท้ายในพินัยกรรมของเขา ได้อุทิศหนังสือที่สะสมไว้ทั้งหมด ตลอดจนงานศิลปกรรมที่เขาวาดสะสมไว้กว่า 10,000 ชิ้นให้แก่ประเทศจีนร่างของเขาถูกฝังไว้ที่ เนินทักษิณ ริมทะเลสาบซีหู อยู่ในร่มเงาไม้สนและต้นแป๊ะ และมีคลื่นจากแม่น้ำเฉียนถังสาดสำเนียงขับกล่อมอยู่ชั่วนาตาปี ตัวอย่างผลงานที่นำมาให้ชมในคราวนี้ เป็นผลงานอัลบั้มภาพเขียนชุด ปาซานสูสุ่ย (巴山蜀水) หรือ ทิวทัศน์แห่งแคว้นเสฉวน จำนวน 12 ภาพ เป็น reproductions ที่ผมสะสมไว้จัดพิมพ์โดย สำนักพิมพ์ศิลปกรรมแห่งเสฉวน (四川美术出版社)เมื่อปี คศ.1985
ปอลอ :สำหรับรูปในบล๊อกนี้ถ่ายด้วยกล้องตัวใหม่ครับ อิ อิเป็น Canon รุ่น S95 เพิ่งไปสอยมาจากฟิวเจอร์พาร์คยังไม่คุ้นเคยกันเท่าไร คู่มือก๊อขี้เกียจอ่านเป็นนิสัยถาวรไม่ว่าเป็นกล้องดีหรือห่วยแค่ไหน ฝีมือผมก็คงเส้นคงวา" ของแท้ต้องเบลออออ....ถ้าชัดๆสวยๆคือของเก๊ " 5 5 5 +
หลิ่งหนานฮว่าพ่าย (嶺南畫派) ภาค 2 : ชมผลงานชิ้นเยี่ยม (ต่อ)
คงได้ชื่นชมกับผลงานของจิตรกรสำนักหลิ่งหนานกันพอควรแล้ว(ท่านที่เพิ่งเข้ามาโปรดอ่านเอนทรี่นี้ก่อน ตามลิงก์ข้างล่างครับ)//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=dingtech&month=09-2010&date=04&group=2&gblog=28แต่ยังมีอีกสัก 2 ท่าน ที่ผมอยากให้ชมรูปเขียนสวยๆชิ้นเยี่ยมสองท่านนี้คือเฉินซู่เหริน (陳樹人) ผู้เป็นหนึ่งในจิตรกรผู้บุกเบิก เกิดในรัชสมัยจักรพรรดิ์กว่างซวี่ปีที่ 9เขาเป็นชาวกว่างตงและเป็นศิษย์ของจวีเฉาและจวีเหลียนได้ไปศึกษาต่อที่ญี่ปุ่นเช่นเดียวกับสองพี่น้องสกุลเกามีชื่อเสียงมากในทางฝีพู่กันที่แม่นยำลื่นไหล...คล้ายแบบแผนดั้งเดิมแต่การลงสีเขาประยุกต์ตามแบบตะวันตกเฉินสามารถจับเอาวิญญาณของนกน้อยเกาะพักบนกิ่งต้นไม้ใหญ่หรือบนก้านกล้วยที่มักจัดไว้ตรงกลางภาพภาพที่ดูเรียบง่าย ทว่าลื่นไหลของเขาที่สีสันบรรเจิด ทำให้มีผู้กล่าวขานว่า" งดงามดังบทกวีของปัญญาชน "เจ้าเส้าอ๋าง (趙少昂) ผู้เป็นจิตรกรเอกที่นำผลงานของสำนักหลิ่งหนานไปเผยแพร่ทั่วโลก จขบ.ชื่นชมเป็นพิเศษกว่าของท่านอื่นครับตอนเด็กเรียนวาดรูปกับครูในหมู่บ้าน พออายุ 16 ปี จึงได้เรียนกับพี่น้องสกุลเกาทั้งสองเมื่ออายุได้ 23 ปี ได้เป็นครูสอนศิลปะในปี 1930 ได้รับรางวัลจากเบลเยี่ยมในงานระดับโลก และได้ตั้งสำนักหลิ่งหนานที่กว่างโจวในปีนี้เขาได้จัดนิทรรศการที่กว่างโจว และปีต่อๆมาก็เวียนจัดไปทั่วเมืองจีนช่วงหลังเจ้าเส้าอ๋างได้ย้ายไปอยู่ที่ฮ่องกงปี 1939 จัดนิทรรศการเดี่ยวที่ฮ่องกงปี 1941 จัดนิทรรศการเดี่ยวที่นิวซีแลนด์การท่องเที่ยวและแสดงผลงานยิ่งนำพาให้เขาประทับใจในทัศนียภาพอันงดงามของแผ่นดินจีน เช่น กุ้ยหลิน ภูเขาเอ๋อเหม่ย(ง๊อไบ๊) สามโตรก(แม่น้ำฉางเจียง)ปี 1946 หลังสงครามจีน-ญี่ปุ่น เจ้าเส้าอ๋างกลับมายังจีนตอนใต้ สร้างงานอยู่ที่ฮ่องกง มาเก๊าปี 1948 ได้รับเกียรติแต่งตั้งเป็นศาสตราจารย์ ได้รับเชิญไปแสดงภาพเขียนในหลายประเทศเช่น เกาหลี ญี่ปุ่น เอเซียอาคเณย์ปี 1953 ได้ตระเวณไปยุโรป แสดงผลงานที่ สวิส สหราชอาณาจักร ปี 1954 แสดงภาพที่ฝรั่งเศส และอิตาลีปี 1960 - 1971 จัดนิทรรศการกว่า 30 ครั้ง ที่แคนาดา เยอรมนี ออสเตรเลีย และสหรัฐอเมริกาปี 1977 ได้รับแต่งตั้งเป็นศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยในไทเปฯลฯ ฯลฯ ฯลฯเจ้าเส้าอ๋าง ชมชอบที่จะวาดภาพทิวทัศน์ สัตว์ ดอกไม้ แมลง ปลา และจักจั่นผลงานของเขาสำแดงเอกลักษณ์ของสำนักหลิ่งหนานได้แจ่มชัดมากทีเดียวความจริงสายสำนักต่างๆยังสามารถไล่สาวย้อนกลับไปกลับมาได้ยาวโขบอกชื่อไปมากมายจะชวนเวียนหัวเปล่าๆ.......ชมรูปเขียนดีกว่าครับ............................................................ผลงานของ เฉินซู่เหริน (陳樹人) 5 ภาพ
.......................................................................ก็คงได้ชื่นชมกับผลงานอันวิเศษของสำนักหลิ่งหนานไปแล้วเป็นอย่างไรบ้างครับ?....ชอบ..ไม่ชอบ อย่างไรก็เชิญคอมเม้นท์ดูเก่าบ้าง ใหม่บ้าง สลับกันเปลี่ยนบรรยากาศนะครับ
........................................มีของแถมนะครับ อิ อิ รูปสุดท้ายนี่ ผมวาดเองไม่ใช่สำนักหลิ่งหนานนะ แต่เป็นสำนักหุยคง (ห้วยขวาง) ครับ หุ หุ
หลิ่งหนานฮว่าพ่าย (嶺南畫派) : สกุลช่างศิลปะจีนยุค "เปลี่ยนแปลง"
โขดศิลาแห่งหวงซาน(黃山石) : มหัศจรรย์แห่งขุนเขาแผ่นดินจีน
สีเหลือง.............เปล่าครับ ไม่ใช่กีฬาสีระดับชาติที่แบ่งคนไทยเป็นฝักเป็นฝ่ายแทบจะตายไม่เผาผีกันแร้วขอเสียทีเถิดครับ พ่อแม่พี่น้องไทยคนชาติไทยมีเลือดสีแดงรักชาติเหมือนกันถ้วนหน้าคนชาติไทยเคารพสีขาวแห่งพระศาสนาอันบริสุทธิ์คนชาติไทยรักและเทิดทูนพระมหากษัตริย์ผู้ทรงคุณอันประเสริฐสีของธงไตรรงค์เท่านั้นที่จะรวมใจไทยเป็นหนึ่งเดียวนี่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกเราต้องตระหนัก สำเหนียก ยึดมั่นอย่าให้เศษสวะที่เป็นอาสวกิเลสของคนกระหายอำนาจบางคนบางกลุ่มมาเป็นเหตุปัจจัยแห่งความร้าวฉาน เผาผลาญความรักใคร่ของเราอ้างเอากระพี้ขี้ผงแห่งความริษยาและหวาดระแวง มาตระแบงบ่อนทำลายสามัคคีธรรมของคนไทยหนักแน่นเข้าไว้ครับหนักแน่นเข้าไว้ครับหนักแน่นเข้าไว้ครับ ...........................................................................สีเหลืองที่ผมจะกล่าวถึงวันนี้คนจีนเรียกว่า "หวงซาน" (黄山) แปลว่า "ภูเขาเหลือง" นั่นเองดังได้กล่าวไว้ในเอ็นทรี่ที่แล้วว่า :สองสิ่งที่จิตรกรจีนจักต้องได้ไปสัมผัสคือ"สนแห่งไท่ซาน(泰山松)" กับ "โขดศิลาแห่งหวงซาน(黃山石)"วันนี้ผมจะพาท่านไปชมโขดศิลาครับ......หวงซาน เป็นเทือกเขาขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 1,200 ตาราง กม. ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของอำเภอ เส้อเสี้ยน(歙縣) มณฑลอานฮุย(安徽) ซึ่งเป็นตอนใต้ของแม่น้ำฉางเจียงที่นี่นับเป็นสถานที่มีชื่อเสียงมากของจีน นักท่องเที่ยวนิยมมาชมความงามของทัศนียภาพโดยเฉพาะความงดงามอย่างประหลาดของโขดศิลา ทะเลเมฆ ต้นสนแก่คร่ำ และธารน้ำร้อนนักทัศนาจรผู้ยิ่งใหญ่สมัยราชวงศ์หมิง : สวีเสียเค่อ(徐霞客) กล่าวไว้ว่า :"หากได้มาเยือนปัญจมหาคีรีแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องไปชมขุนเขาที่ใดอื่นอีกแต่เมื่อกลับจากเที่ยวชมหวงซานแล้ว ก็ไม่เห็นจักต้องไปชมปัญจมหาคีรีอีกครา"มีกวีร่วมสมัยท่านหนึ่งกล่าวว่า :"หวงซานนั้นเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่บอกว่า ไท่ซานแสนวิเศษ, หัวซานนับเป็นเอก, หลูซานน้ำตกสวย, เหิงซานมีเมฆโอบภู และศิลาประหลาดแห่งเอี้ยนต้าง....ทั้งหมดนี้รวมกันแล้วอยู่ที่หวงซาน"หวงซานมียอดเขาที่เด่นๆ 72 ยอด มีชื่อเรียกขานตามรูปทรงปรากฏยอดที่สูงสุด 1,800 เมตรมีต้นสนโบราณงอกตามโขดศิลายอดเขาและไหล่เขา ทั้งสองสิ่งนี้ไม่มีวันจะแยกจากกันได้ดูแปลกประหลาด แต่ก็งดงามแสนสุดวิเศษนักบรรยากาศบนหวงซานนั้นไม่สามารถจะทำนายได้ สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นวันที่ท้องฟ้ากระจ่าง หลังฝน เมฆหมอกคละคลุ้ม หรือลมพายุกรรโชกความลึกล้ำของหุบเหว ลี้ลับน่าสะพรึงกลัวต้นสนที่งอกจากโขดศิลาล้วนๆ ดูอัศจรรย์นัก บ้างเหมือนแขวนห้อย บ้างเหมือนกระสาเหินบิน บ้างดังมังกรทะยานชล โขดศิลานั้นเล่า มียอดหนึ่งสนงอกบนยอดแหลมยาวดูราวพู่กันผลิเพล็ดดอกบ้างเหมือนดอกบัว บ้างเหมือนเกือกบู๊ท มีหน้าผาหนึ่งดูราวผืนม่านมโหฬารทั้ง 3 สิ่ง คือ เมฆ สน ศิลา ของหวงซานนั้นผสมผสานกันลงตัวยิ่งม่านเมฆที่โอบหุ้มยอดเขา บางคราวคล้ายเทพเริงร่าย บัดเดี๋ยวกลายเป็นทะเลเมฆ สักครู่กลับกลายเป็นดังฝูงแกะ ดูอีกทีกลายเป็นม้าควบกระโจนสรรพสิ่งที่เราคิดไม่ถึงว่าจะมีจริงในโลกนี้ เห็นแต่ในภาพวาดเชิญชมได้ครับ....ว่า " ห ว ง ซ า น " นั้นมีจริง...เป็นจริง...งามจริง .....................................................................ผมมีอัลบัมภาพเขียนของหวงซานอยู่ส่วนหนึ่งอยากนำเสนอให้ท่านได้ชื่นชมกันบ้างภาพวาด "หวงซาน" โดย หลิวไห่ซู่ (劉海粟)(ภาพที่ 1-7)ขอเล่าประวัติจิตรกรร่วมสมัยท่านนี้สักเล็กน้อยมีชีวิตอยู่ระหว่าง คศ. 1896-1994เป็นชาวเมืองฉางโจว มณฑลเจียงซู เรียนวาดรูปมาตั้งแต่ 6 ขวบปี คศ.1912 ได้ร่วมกับศิลปินอื่นๆตั้ง "วิทยาลัยศิลปะซ่างไห่"ท่านเป็นผู้ที่สนใจในศิลปะตะวันตก โดยเฉพาะแบบ โพสต์-อิมเพรสชั่นนิสม์ และโฟวิสม์ได้เดินทางไปศึกษาต่างประเทศคือ ญี่ปุ่น 2 ครั้ง ยุโรป 2 ครั้ง(รวม 12 ปี)หลิวไห่ซู่ขึ้นเขาหวงซานเพื่อทำงานศิลปะนับสิบครั้งด้วยฝีมือและเท็คนิกทำให้ภาพชุด "หวงซาน" ของท่านมีชื่อเสียงที่สุดท่านสามารถกำหนดแสงเงา ตลอดจนไล่น้ำหนักสีได้อย่างเชี่ยวชาญลุ่มลึกปี คศ.1949 จีนปกครองด้วยระบอบคอมมิวนิสม์ ท่านได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอธิการบดีวิทยาลัยศิลปะหนานจิงแต่เมื่อเกิดการปฏิวัติวัฒนธรรมของแก๊งส์ 4 คน ท่านต้องไปทำงานตรากตรำในชนบทเช่นเดียวกับศิลปินอื่นๆ กระทั่งปี คศ.1978 รัฐบาลจึงได้คืนชื่อเสียงเกียรติยศแก่ท่าน
ภาพที่ 9-14 เป็นฝีมือจิตรกรชาวไต้หวัน ที่ยังมีความผูกพันกับมาตุภูมิเดิมความรักและภาคภูมิใจในจีนแผ่นดินใหญ่ปลุกเร้าให้เกิดผลงานเหล่านี้ บทกลอนที่ประพันธ์ขึ้นประกอบภาพเขียนบรรยายถึงความประทับใจในขุนเขาและธารน้ำอันสุดแสนงดงามอย่างหาที่ใดเปรียบมิได้คนจีนแยกกันอยู่ 2 แผ่นดิน ยังโหยหาอาวรณ์มาสร้างสานสัมพันธ์ ไฉนไทยเราเคยรักใคร่ผูกพันมาสะบั้นไมตรีแตกแยกถึงเพียงนี้???
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [
