ของของใคร...ของใครก็ห่วง-หวง

...


สวัสดีครับ

วันนี้มีเรื่องของเพื่อนมา "ขาย" เล็กน้อย
พอดีเมื่อสัปดาห์ก่อนได้คุยกับเพื่อนที่ทำงานเดียวกัน ได้ความว่าเค้า (เพื่อนผู้หญิง) กำลังจะลาพักร้อนไปเที่ยวเชียงใหม่

ด้วยความสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน ผมก็เลยซักเค้าไปเรื่อยว่า...ไปกี่วัน ไปทำอะไรบ้าง จนถึงว่าไปกับใคร?

เพื่อนผม...ไปกับแม่กับน้อง
ผมเอง...อ้าว แล้วเอาพ่อไปไว้ไหนอ่ะ ทำไมตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปกันแค่แม่ลูก น่าเกลี๊ยด...น่าเกลียดนะเราอ่ะ (อยู่ดีๆไปแขวะเค้าอีก )
เพื่อนผม...พ่อเราก็ต้องให้อาหารหมาอยู่ที่บ้านน่ะสิ ถ้าไปกันหมดเราก็ต้องอยู่เฝ้าบ้านอ่ะสิ (บ้านเพื่อนผมเลี้ยงหมาอยู่ 6-7 ตัว)

ผมเอง...(ได้ที ) โห...คนเรา Codeชั่วเลยอ่ะ ทิ้งพ่อไว้เลี้ยงหมาที่บ้านแล้วไปเสวยสุขกันลำพังตามประสาแม่ลูก
เพื่อนผม...(เริ่มรู้สึกว่าคิดผิดว่ามาคุยกะมันทำไม ) ก็แหม...(นิ่งไปพักนึง) จะว่าไปมันก็เป็นภาระเหมือนกันนะเลี้ยงหมาเนี่ย


ครับ และบทสนทนาดังกล่าวนี้เองที่เป็นตัวจุดประกายในการอัพบล็อกของผมคราวนี้

หลายครั้งหลายคราวที่เรารู้สึกผูกพัน รู้สึกว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นสิ่งสำคัญ รู้สึกว่าเราขาดมันไม่ได้ รู้สึกว่ามันเป็นของของเรา
และเราก็รู้สึกเช่นนั้นตลอดมา โดยไม่ได้ตระหนักเลยว่าสิ่งนั้นๆนำมาซึ่งความสุขแก่เราจริงหรือเปล่า

อย่างเพื่อนผมคนนี้เป็นคนรักหมามาก
เห็นหมาที่ไหนแล้วมือไม้อ่อน (พูดซะ ) ใจอ่อน เป็นต้องรักมันทุกตัวไป
เจอรูปหมาที่ไหนสวยๆงามๆก็ต้องทุ่มเทซื้อมา
ยิ่งโดยเฉพาะหมาที่บ้านยิ่งรักยิ่งหลงเกินกว่าใคร (ก็คงอย่างที่คนเลี้ยงหมามักจะเป็นกัน) ชีวิตนี้ขาดหมาของชั้นไม่ได้

แต่พอถึงเวลาที่ตัวเองมีกิจบางอย่างต้องทำและอยากทำ อย่างเช่นไปเที่ยวในครานี้
หมาของเพื่อนผมคนนี้ กลับกลายเป็นภาระ เป็นเครื่องขัดขวาง เป็นสิ่งที่ทำให้ครอบครัวไม่สามารถไปเที่ยวกันพร้อมหน้าได้

ผมเลยนึกถึงตัวเอง เริ่มจากเรื่องใกล้ตัว
อย่างเวลาซื้อดีวีดีเป็นบ๊อกซ์สวยๆมา เช่น Il Mare ที่อิมพอร์ทมาจากเกาหลี (ใช้คำว่าอิมพอร์ทแล้วฟังดูดีแฮะ ) เป็นต้น
ได้มาเราก็รู้สึกว่ามันสวยดี พออกพอใจที่เราได้มันมาไว้ในครอบครอง สิ่งนี้คือของของข้าพเจ้า

พอผ่านไปสักพักก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย
...จะหยิบจับมากก็ไม่ได้เดี๋ยวมันจะเปื่อยซะก่อน
...จะวางทิ้งขว้างก็ไม่ได้เดี๋ยวฝุ่นขึ้นแล้วจะเลอะ
...ใครจะมาหยิบมาจับก็ต้องคอยเหล่ว่ามันจะทิ้งขว้างของของเรารึป่าว
กลายเป็นไม่มีความสุขอ่ะครับ





พญามารเคยกล่าวต่อพระพุทธองค์ว่า
"ผู้มีทรัพย์ย่อมสุขเพราะทรัพย์นั้น เปรียบเหมือนคนมีโคสุขใจเพราะโค คนมีบุตรสุขใจเพราะบุตร, ผู้ไม่มีอุปธิ (กิเลส) ย่อมไม่สุขใจ"

พระพุทธองค์ตรัสตอบว่า
"ผู้มีทรัพย์ย่อมเป็นทุกข์เพราะทรัพย์นั้น เปรียบเหมือนคนมีโค โศกเศร้าเพราะโค คนมีบุตร โศกเศร้าเพราะบุตร, ผู้ไม่มีอุปธิ ย่อมไม่มีความทุกข์ใดๆ"





ท่านพุทธทาสภิกขุเคยกล่าวไว้ว่า...เราควรจะทำงานทุกอย่างด้วยความว่าง
ทำเหมือนกับไม่มีอะไร แค่ให้ได้ทำ แค่ปฏิบัติต่อสิ่งต่างๆให้มันถูกต้องตามหน้าที่
มีหน้าที่อย่างไรก็ทำไปอย่างนั้น ไม่ได้ทำเพื่อเงิน ไม่ได้ทำเพื่อลาภ ยศ สรรเสริญ

มีสิ่งของต่างๆก็แค่ใช้ไปตามหน้าที่ของสิ่งของนั้นๆ
มันไม่ใช่ของของเรา และไม่ใช่ของของใคร แต่เป็นของของธรรมชาติ เป็นของของโลก
เพราะไม่ว่าสิ่งใด หากเราไปยึดถือมันเข้าว่ามันเป็น "ของของเรา" เมื่อใด
ทุกข์ก็จะเกิดแก่เราเมื่อนั้น

เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เห็นด้วยกับใครมากกว่ากันครับ...ระหว่าง "พระพุทธเจ้า" กับ "พญามาร" (ไม่ต้องถามก็ได้เนอะ )
และแต่ละคน มี "ของของเรา" กันคนละกี่มากน้อย?



--ขอบคุณที่แวะมานะครับ --

Create Date : 08 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 8 พฤศจิกายน 2549 16:06:17 น. Counter : 508 Pageviews.		39 comments
Share Tweet

	ชาลีไดอารี่ ... แมวก็มีหัวใจ* ฟ้าใสวันใหม่ (11 ม.ค. 2564 14:18:16 น.)		:: กะก๋าแนะนำหนังสือ - โจน :: กะว่าก๋า (8 ม.ค. 2564 06:29:08 น.)
	:: กะก๋าแนะนำหนังสือ - รัก โลก :: กะว่าก๋า (10 ม.ค. 2564 06:40:54 น.)		กาเฟเวียด @หนองคาย ร้านอาหารเวียดนามริมโขง อาหารอร่อย วิวสวย sawkitty (11 ม.ค. 2564 14:14:22 น.)