give_and_take

...



สวัสดีครับ



มีเรื่องมาเล่าให้ฟัง 4 เรื่องครับผม


...

1.

ราวๆ 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ที่ นัท-คุง เห็นโฆษณาห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัล ครบรอบ 60 ปี บนรถบีทีเอส (คิดว่าคงมีแพร่ภาพทางทีวีด้วย...ไม่แน่ใจ)

เนื้อหาของโฆษณาบอกถึงจุดเริ่มของห้างเซ็นทรัลที่เริ่มจากการเป็นร้านขายของขนาดไม่ใหญ่นัก ดำเนินการโดยเจ้าของห้างเป็นคนดำเนินการทุกอย่างในร้าน ทั้งขายของ จัดสินค้า คุยกับลูกค้า กระทั่งปิดประตูร้าน

วันนั้นในร้านมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ในร้านเซ็นทรัลบริเวณชั้นหนังสือ หยิบหนังสือภาพถ่ายหรือหนังสือสอนถ่ายภาพอะไรสักอย่างนี่ล่ะ มาพลิกดูอย่างสนใจจนลืมเวลาตั้งแต่แสงตะวันเจิดจ้าจนกระทั่งร้านปิดยามค่ำ จึงวางหนังสือเล่มที่อ่านอยู่เก็บกลับชั้นวางเดิมแล้ววิ่งออกนอกร้านไป

เจ้าของร้านคงสังเกตเห็นมานานว่าชายหนุ่มคนนี้มาอ่านหนังสือดังกล่าวแต่หัววันแล้ว จึงหยิบหนังสือเล่มนั้นมาจากชั้นวางแล้วตามไปให้ชายหนุ่มยืมไปอ่านที่บ้าน

แล้วตอนจบของโฆษณาก็เฉลยว่า ชายหนุ่มคนดังกล่าวได้กลายมาเป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ ในเวลาต่อมา เขาคือ คุณ จิตต์ จงมั่นคง

ส่วนเจ้าของร้านก็แน่นอนว่าคือ คุณ เตียง จิราธิวัฒน์


...

2.

เมื่อครั้ง นัท-คุง เรียนอยู่ ม.2 (ก็สัก 10 ปีก่อน...ควรจะใช้วิจารณญาณนิดนึงนะครับ )
ตอนนั้นเป็นช่วงใกล้ๆปีใหม่พอดี ขณะนั่งกันอยู่ในห้องเรียนและในชั่วโมงเรียนอันเป็นเวลาที่คุณครูปล่อยให้นักเรียนในห้องทำแบบฝึกหัดส่งท้ายชั่วโมง หลังจากสอนบทเรียนอันเป็นเนื้อหาของแบบฝึกหัดนั้นแล้ว

เพื่อนร่วมห้องที่ชื่อ อิ-งะ ก็ยื่นบัตรอวยพรปีใหม่ (ส.ค.ส.) ให้เพื่อนที่ชื่อ โย-ดะ
และไม่รู้ว่าเพราะเกรงใจหรือเห็นว่าไม่จำเป็นอย่างใดก็ตามแต่ แทนที่ โย-ดะ มันจะรับบัตรอวยพรจาก อิ-งะ มาแต่โดยดี มันกลับบอก อิ-งะ ว่า "เฮ้ย! ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องก็ได้"

สิ้นประโยคของ โย-ดะ
นัท-คุง ซึ่งนั่งตามองหูฟังการสนทนาของทั้งคู่อย่างใกล้ชิดก็เริ่มเห็นว่า ใบหน้าของ อิ-งะ ดูเจื่อนลงไปถนัดตา
ถ้าให้เดามันคงเกิดจากการที่ความตั้งใจอันดีและความปรารถนาดีถูกปฏิเสธไปซะงั้น

ในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา
นัท-คุง ก็เลยทำตัวสะเหร่อไปด่า โย-ดะ ถึงกรณีดังกล่าวด้วยคำพูดที่ไม่อาจจะเผยแพร่ต่อสาธารณชน เพราะมันหยาบโลนมาก 5555... (มุขครับมุข)
โดน นัท-คุง ซึ่งไม่รู้อาศัยสิทธิ์และฐานะอะไรไปด่าได้สักพัก โย-ดะ ก็เลยหันไปเรียก อิ-งะ และทวงถามบัตรอวยพรมาในครอบครองของตนเอง

กระนั้นก็ตาม สีหน้าของ อิ-งะ ก็ไม่ได้ดูดีดังเช่นตอนก่อนจะถูก โย-ดะ ปฏิเสธการรับบัตรอวยพรเอาเสียเลย
และมันเป็นภาพที่ผนวกรวมกับความรู้สึกที่ติดใจมาตลอดนับแต่ได้เห็นว่า...สีหน้าของคนที่ถูกปฏิเสธความปรารถนาอันดีเป็นเช่นไร


...

3.

วันเสาร์ใดเสาร์หนึ่งของปีใดปีหนึ่ง นัท-คุง เคยนั่งอ่านนิทานเซนเรื่องหนึ่งบนรถไมโครบัสสาย 12 ระหว่างแล่นผ่านราชดำริไปสีลม ซึ่งยังจำเนื้อหาได้ดีอยู่จนทุกวันนี้

(จำได้เฉพาะเนื้อหาหลักๆนะครับ จำรายละเอียดไม่ได้
(ที่ปรากฎอยู่ข้างล่างนี่คัดลอกมาจากหนังสือ เนื้อติดกระดูก เรียบเรียงโดย ศาสตราจารย์พิเศษ เสถียรพงษ์ วรรณปก, สำนักพิมพ์มติชน- 2547)

...

เซอิเซตสุ อาจารย์สำนักเองกากุในสมัยกามากุระ ต้องการขยายศูนย์ปฏิบัติธรรมให้กว้างขวาง เพราะเท่าที่มีอยู่เดิมคับแคบ ไม่พอจุนักศึกษา

อุเมสุ เซอิเบอิ พ่อค้าเมืองเอโด แจ้งความจำนงถวายเหรียญกษาปณ์ทองชื่อว่า “ริโย” จำนวน 500 เหรียญ เพื่อสร้างโรงเรียนใหม่ให้กว้างขวางกว่าเดิม

เมื่อเขานำเงินไปถวาย อาจารย์เซอิเซตสุพูดว่า “เอาละ อาตมาจะรับเงินจำนวนนี้ไว้”

อุเมสุมอบเหรียญ (ถุง) ทองให้ รู้สึกไม่ค่อยพอใจในการแสดงออกของอาจารย์ อาศัยเงินเพียงสามเหรียญคนหนึ่งอาจยังชีพอยู่ได้เป็นปี แต่เขาถวายตั้ง 500 เหรียญ ไม่ได้แม้กระทั่งคำขอบคุณ

“ในถุงนั้นมีตั้ง 500 เหรียญนะขอรับ” เขาแนะ

“โยมบอกอาตมาครั้งหนึ่งแล้ว” อาจารย์ตอบ

“ถึงผมจะเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวย เงิน 500 เหรียญก็มากโขอยู่นะขอรับ”

“โยมต้องการให้อาตมาขอบคุณงั้นรึ” อาจารย์ย้อน

“ก็ควรเป็นเช่นนั้น”

“เรื่องอะไร คนให้สิควรขอบคุณคนรับ”


...


4.

เรื่องสุดท้ายจะว่าเป็นเรื่องเล่าก็ไม่ถูกนัก เอาเป็นว่าเป็นการบอกกล่าวกันละกันครับ ประสาคนคุ้นหน้าก็ต้องไปลามาไหว้สิเนอะ

คือตั้งแต่พรุ่งนี้ไปอีก 7 วันกว่าๆ นัท-คุง จะไปเข้าคอร์สวิปัสสนากรรมฐาน ครับผม
เป็นการไปครั้งที่สอง หลังจากที่เมื่อเดือนสิงหาคมปีก่อนได้มีโอกาสไปมาแล้วครั้งหนึ่ง
สถานที่ก็ที่เดิมเลย คือที่ ยุวพุทธิกสมาคมแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์

ไปครั้งที่สองก็หวังว่าจะ "สงบ" ขึ้นกว่าเดิม หลังจากครั้งแรกอาจจะไม่คุ้นที่หรือไม่คุ้นตารางเวลาอะไรไปบ้าง คราวนี้คงไม่มีข้อแก้ตัวแล้ว ถ้า "นิ่ง" ไม่ได้ก็คือทำตัวเองนั่นเอง

อะไรที่เคยทำให้ขุ่นข้องหมองใจแก่กันก็ "อโหสิ" นะค้าบ
หรือไม่ก็กด pause ไว้ก่อน แล้ว นัท-คุง กลับมาค่อยมาหมองกันต่อ

...

ไหนๆก็ว่ากันถึงเรื่อง "การให้" และ "การรับ" ก็ขอถือโอกาสนี้

ขอบคุณ "ผู้ให้" ทุกๆคนครับ จะมากจะน้อย นัท-คุง ตื้นตันใจมาก แม้ว่ากาลเวลาอาจจจะพรากความทรงจำบางชิ้นเลือนหายไปก็ตาม แต่ ณ ขณะที่ นัท-คุง เป็นผู้รับ จะมากจะน้อยอย่างใดก็ตามแต่ นัท-คุง รู้สึกยินดีและขอบคุณมากๆครับ

เช่นกัน ขอบคุณ "ผู้รับ" ทุกๆคน ที่ยินยอมรับความปรารถนาดี (ยืนยันว่าดี ) จาก นัท-คุง แต่โดยดี และไม่ทำให้ นัท-คุง ต้องหน้าเจื่อนเหมือนกับเพื่อนร่วมชั้นตอน ม.2 อย่าง อิ-งะ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้ไป ก่อนจะให้นี่ นัท-คุง จะคิดมาจากบ้านแล้วว่ามันควรค่าและน่าจะดีสำหรับผู้รับจริงๆ (ฉะนั้น ถ้าเห็นว่ามันไม่มีพิษหรืออาจระเบิดได้ ก็รับๆไปเถอะนะครับ )


แล้วพบกันครับ





-- ขอบคุณที่แวะมาครับผม --

Create Date : 10 กันยายน 2550 Last Update : 10 กันยายน 2550 17:24:29 น. Counter : 497 Pageviews.		19 comments
Share Tweet

	:: ปฐมบทแห่งการเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของความทรงจำ ตอนที่ 1 :: กะว่าก๋า (6 เม.ย. 2564 06:08:42 น.)		:: เมืองประหลาด :: กะว่าก๋า (30 มี.ค. 2564 05:18:34 น.)
	มันไม่ได้เป็นของใคร นาฬิกาสีชมพู (29 มี.ค. 2564 06:45:16 น.)		บุญ ๑๐ ประการ **mp5** (13 มี.ค. 2564 08:47:11 น.)