ว่าด้วยการปฏิบัติธรรม 7 วัน (2)

...

สวัสดีครับ

หลังจากวันที่ 2 ตอนบ่ายๆที่ผมปวดขาจากการนั่งขัดสมาธิจนแทบจะเรียก (เอาเอง ) ได้ว่า "เจียนตาย"
ช่วงหัวค่ำของวันเดียวกัน ผมก็รู้สึกใจชื้นและพากเพียรขึ้นมาอีกโขเมื่อได้ฟังธรรมบรรยายจากวิทยากรรับเชิญ "คุณฐิตินาถ ณ พัทลุง"

ในการปฏิบัติธรรมตลอด 7 - 8 วันนี้
วิทยากรที่เข้าร่วมอบรมและดูแลผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหมดจะมี 2 กลุ่มครับ
กลุ่มแรกก็คือ วิทยากรที่จะอยู่กับผู้ปฏิบัติธรรมทั้งวัน ชนิดที่เรียกว่าตื่นตี 4 แล้วเดินผ่านห้องกรรมฐานมาก็เจอ หรือก่อนนอนหลับก็ยังเห็นกันอยู่ ซึ่งทุกท่านทั้งหมดจะคอยดูแลและให้คำปรึกษาถึงปัญหาอันพึงมีพึงบังเกิดตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นั่น
รวมถึงเป็นผู้นำสวดมนต์และนำปฏิบัติธรรมตามกำหนดเวลา

กลุ่มที่สอง จะเป็นวิทยากรรับเชิญครับ บางท่านก็มาแต่เช้าตรู่เลย บ้างก็บ่ายและบ้างก็ค่ำ ตามแต่หัวข้อธรรมของแต่ละช่วงเวลาที่กำหนดไว้
เช่น เรื่องพระคุณของพ่อแม่ก็จะมีวิทยากรท่านหนึ่งโดยเฉพาะ หรือเรื่องภพภูมิก็จะมีวิทยากรอีกท่าน เป็นต้น
บางท่านที่สะดวกมาเราก็จะได้ฟังเสียงสดๆเห็นตัวจริง ส่วนบางท่านที่ไม่สะดวกเราก็จะได้รับฟังธรรมบรรยายผ่านดีวีดีจอยักษ์แทน (ซึ่งก็อึ้งๆไปเหมือนกันในตอนท้ายกับการที่ได้รับรู้ว่า วิทยากรที่เราเพิ่งได้รับฟังธรรมบรรยายของท่านผ่านดีวีดีจบไปนั้น ไม่สามารถมาได้เนื่องจากกำลังป่วยหนัก เป็นต้น รู้แล้วก็ยิ่งชวนให้นึกถึง อนิจจัง-ทุกขัง-อนัตตา ของร่างกายจริงๆเลยครับ )

ขอขอบคุณวิทยากรทุกท่านอีกครั้ง ณ โอกาสนี้ครับ

คุณฐิตินาถเล่าถึงประสบการณ์ตอนที่มาปฏิบัติธรรมในรูปแบบที่เราๆกำลังปฏิบัติกันอยู่ ว่าทุกข์กายกับการนั่งขัดสมาธิในระดับสูงพอๆกัน และเป็นประเภทที่นั่งปุ๊ปก็ปวดปั๊บเลยด้วย
แต่พอทำๆไปได้สักระยะหนึ่ง (ซึ่งคงหลายวัน) ก็เกิดความรู้สึกขึ้นมาว่า...ขาที่กำลังปวดกับใจของเรา มันเป็นคนละส่วนกัน
พอคิดได้ดังนี้ก็เริ่มไม่ใส่ใจกับความปวดดังกล่าว เพียงแค่กำหนดรู้ว่าความปวดกำลังเกิดขึ้นเฉยๆ
จนกระทั่งทุกวันนี้ คุณฐิตินาถสามารถนั่งสมาธิแบบขัดสมาธิขาไขว้กันได้ถึง 2 ชั่วโมง !!!

ถ้าพิจารณาดูดีๆ
คำบอกกล่าวของคุณฐิตินาถกับวิทยากรคนอื่นๆก็ไม่ต่างกันเท่าไรเลย แต่ทำไมพอผมฟังในครานี้ปุ๊ปก็เกิดปิ๊งขึ้นมาได้?

มันก็คงจะเป็นแบบที่ใครต่อใคร (ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ ) ว่ากันว่า คนเรามีความโน้มเอียงที่จะเชื่อถือบุคคลที่เป็น "คนอื่น" มากกว่าคนที่ใกล้ชิด

อย่างกรณีดังกล่าว ผมเจอหน้าวิทยากรมา 2 วัน รู้สึกเหมือนกับทุกท่านเป็นคนใกล้ชิดคุ้นหน้าคุ้นตากันแล้ว จึงรู้สึก (ก็ไม่เชิง) ไม่เชื่อ
ในขณะที่คุณฐิตินาถ เป็นเหมือน "คนอื่น" ที่เพิ่งรู้จัก และเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าถึงคราวที่เคยมาปฏิบัติธรรมก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นพวกเดียวกันกว่าวิทยากร

ก็เป็นอีกเรื่องที่รู้สึกกับตัวเองครับ
ต่อไปคงต้องพินิจพิจารณาในทุกๆสิ่งให้ถี่ถ้วน ไม่ปล่อยให้ความรู้สึกอะไรต่างๆมาครอบงำ จนอาจทำให้มองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป

แล้วนับจากนั้น
ผมก็เริ่มที่จะตั้งหน้าตั้งตา "หมางเมิน" กับความปวด
แม้ว่ามันดูจะไม่ลดน้อยลง และทุกครั้งที่วิทยากรบอกว่าถึงเวลานั่งสมาธิจะรู้สึกเซ็งทุกครั้งไป แต่ผมก็มีความอยากจะสู้กับมันมากยิ่งขึ้น
ซึ่งก็ทำได้ไม่มากนักหรอกครับ แต่รู้สึกว่าเราเริ่ม "แบ่งแยก" และ "แยกแยะ" ได้นิดๆแล้ว (นิดเดียวจริงๆ ) ว่า "ใจเรา" กับ "ร่างกายของเรา" มันไม่ใช่สิ่งเดียวกัน

ขออนุญาตเล่าเรื่องเป็นตัวอย่างให้เห็นได้ชัดเจนปิดท้ายการอัพบล็อกคราวนี้มา ณ โอกาสนี้ละกันครับ (รู้สึกจะยาวเกินแล้ว)

เรื่องมันเกิดขึ้นในคืนสุดท้ายของการปฏิบัติธรรม ก่อนที่วันรุ่งขึ้นทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
คือโดยปกติวิทยากรจะไม่ให้แต่ละคนคุยกันครับ เพราะมันอาจจะทำให้ "ฟุ้งซ่าน" เช่น คุยกับเพื่อนก่อนไปเดินจงกรม ไปนั่งสมาธิ จิตอาจจะไปผูกกับเรื่องที่เพิ่งคุยกันมาเมื่อครู่
พาลให้ไม่มีสมาธิเอาเปล่าๆ
แต่นี่เป็นคืนสุดท้าย แต่ละคน (ซึ่งคงอัดอั้นมานาน...แม้จะแอบๆคุยกันไปบ้างก็เถอะ ) จึงเปิดฉากสนทนากันอย่างแหลกลาญ

ผมก็เช่นกัน ก็คุยอยู่กับคุณลุงท่านนึง (ซึ่งจริงๆก็ต้องเรียกเป็น "คุณปู่" ล่ะนะ เพราะลุงแกอายุ 76 ปีแล้ว) ซึ่งนอนอยู่เตียงชั้นล่างของผม คือเตียงที่ผมนอนเป็นเตียง 2 ชั้นน่ะครับ ผมนอนอยู่ชั้นบน

ก็คุยกับลุงแกไปเรื่อยๆถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ จนราว 4 ทุ่มแล้วมั้งครับ
วิทยากรที่มีหน้าที่ดูแลห้องนอนของผู้ปฏิบัติธรรมชายก็เลยมาบอกให้ผมกับลุงและคนอื่นๆนอนกันได้แล้ว เพราะวันรุ่งขึ้นยังคงต้องตื่นตี 4 มาปฏิบัติธรรมส่งท้ายกันต่อ

ผมก็เอนตัวเตรียมพร้อมท่านอนทันที เพราะระหว่างสนทนาก็อยู่ที่เตียงอยู่แล้ว
ล้มตัวลงนอนปุ๊ป ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว และกำลังจะตั้งป้อมหลับตา...
ก่อนที่จะเห็นเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเดินมาตรงแผงสวิทช์ไฟ-พัดลมที่อยู่ใกล้ๆกับเตียงผม (ในห้องเปิดแอร์ก็จริง แต่มีคนอยู่เยอะ กว่าจะเย็นเลยใช้เวลาสักพัก บางคราก็ต้องเปิดพัดลมไว้ก่อน)
และพูดขึ้นว่า "เสียงมันดังจัง...นอนไม่หลับ"
ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดสวิทช์พัดลมตัวที่อยู่ใกล้ๆเตียงผม

แล้วผมก็ต้อง "อึ้ง" ครับ
เมื่อพบว่า...สภาพรอบตัวมันเงียบมากกกกกก...
แปลกใจว่าทำไมมันเงียบได้ขนาดนี้

เรื่องของเรื่องคือ
พัดลมตัวที่อยู่ใกล้ๆกับเตียงผมเนี่ย ใบพัดมันมีปัญหามาได้สักวันสองวันแล้ว เวลาเปิดมันก็จะมีเสียง แต๊ก แต๊ก พอให้ได้รำคาญ
แต่ระหว่างที่ผมคุยกับลุงอยู่ ผมไม่แม้แต่จะได้ยินเพียงสักนิดเลยว่ามีเสียงดัง แต๊ก แต๊ก ของพัดลมอยู่
การณ์กลับเป็นผมรู้สึกว่าเสียง แต๊ก แต๊ก ที่รบกวนเพื่อนร่วมห้องจนนอนไม่หลับต้องลุกมาปิดพัดลม เป็นเรื่องปกติและผมสามารถหลับได้ลงแม้จะมีเสียงรบกวนอยู่ก็ตาม

คิดแล้วก็ได้แต่บอกตัวเองว่า "เผลอแล้วหนอ", "ไม่ได้มีสติอยู่กับตัวเองเลยหนอ"
ตั้งแต่เข้าห้องนอนมา ใจผมก็ไปเกาะติดกับเรื่องโน้นเรื่องนี้ เรื่องที่นอน เรื่องที่คุยกับคุณลุง เรื่องที่วิทยากรมาเตือนให้เข้านอน เรื่องจัดข้าวของเตรียมพร้อมกลับบ้านวันรุ่งขึ้น และเรื่องอื่นๆ
แต่ไม่ได้สนใจกับเสียงดังที่ปรากฎให้ได้ยินอยู่ตลอดเวลาเอาเสียเลย

ลาไปแบบเขินๆ ณ ที่นี้เลยละกันครับ


--ขอบคุณที่แวะมาครับผม--

Create Date : 01 กันยายน 2549 Last Update : 1 กันยายน 2549 13:07:13 น. Counter : 1095 Pageviews.		36 comments
Share Tweet

	: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - ชัมบาลา : กะว่าก๋า (11 ม.ค. 2568 05:42:07 น.)		สลัดโรลไส้กรอก - ปูอัด (10.1.2568) ฟ้าใสวันใหม่ (10 ม.ค. 2568 09:16:18 น.)
	รวมธรรม14 นาฬิกาสีชมพู (12 ม.ค. 2568 07:41:17 น.)		BlogGang Popular Award ครั้งที่ 21 BlogGang.com (6 ม.ค. 2568 10:13:44 น.)