ส่วนพระมารดา เมื่อถึงสิ้นอายุขัย  พระศพของพระนางไม่สามารถจะนำไปฝังที่ใดได้  เพราะไปฝังที่ใด  ทรายที่นั่น ก็จะดันขึ้นมา  จนต้องไปทำพิธีบนบานขอขมาที่สุสานของพระนางมัตสุหนี่  จึงสามารถนำไปฝังในบริเวณหาดทราบ  หาดทรายที่ฝังพระศพนั้น ก็กลายเป็นสีดำทันทีหลังจากที่ฝังพระศพเสร็จ  นี่เป็นเรื่องที่เล่าต่อ ๆ กันมาของ หาดทรายดำแห่งนี้ จ้ะ มาชมรูปที่ฉันนำมาฝาก ค่ะ 

      กลับถึงเรือ ประมาณ บ่ายสองครึ่ง พวกเราก็ขึ้นไปชั้นที่ 11 ไปทานอาหารมื้อบ่าย ซึ่งเขามีให้กินได้  เราไปเจอหญิงสาวชาวสิงคโปร์เลยได้ใช้ภาษาจีนกลางคุยกันสนุกสนาน เป็นหญิงนักธุรกิจ เขาให้นามบัตรไว้ด้วย บอกว่า ถ้าจะมาเที่ยวอีก เขาจะพาเที่ยวได้ พวกเราได้ถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึกด้วยค่ะ

       มีวงดนตรีเล็ก ๆ และนักร้องมาร้องเพลง แลัวพวกนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะพวกฝรั่ง(หญิง) ก็ออกไปเต้นรำอย่างสนุกสนาน รวมทั้ง เรยา ด้วย ส่วนฉัน น้อง และวัชรี ยืนชมการเต้นรำ ก็สนุกไปอีกอารมณ์หนึ่ง อิอิ  มาดูภาพที่ฉันเก็บมาฝากค่ะ 

      ร่วมงานอำลากันเสร็จแล้ว พวกเราก็ขึ้นลิฟท์ไปชั้น 11 เพื่อทานอาหารซึ่งเป็นอาหารบุฟเฟ่ เลือกทานได้ตามใจชอบ ทานอาหารกันตอน สองทุ่มครึ่งเสร็จก็ไปชั้นดาดฟ้าของเรือ เพื่อเดินย่อยอาหาร  เขามีหนังจอใหญ่มาฉายด้วย มีเตียงผ้าใบให้นอนรับลม ซึ่งลมพัดแรงมากทีเดียว ดูเป็นการผ่อนคลายอารมณ์ได้เป็นอย่างดี  มาชมภาพกันค่ะ 

   จากดาดฟ้า  เราก็ไปชมการเต้นรำ ซี่งเขาจัดให้นักท่องเที่ยวไปชม  กัน พวกเราก็ไปนั่งชมการแสดงเต้นโชว์ของพวกฝรั่ง ก็เป็นอาหารตา  ไปอีกบันเทิงหนึ่ง อิอิ  ฉันเก็บภาพมาฝากด้วยค่ะ 

       เช้านี้ ไปทานข้าวเช้าที่ชั้น 3 เป็นอาหารบุฟเฟ่ ค่อนยังชั่ว เราก็เลือกกินได้ตามใจชอบ มีบริการช็อกโกแลตร้อนด้วย อร่อยดี พวกเราส่วนใหญ่ตักข้าวต้ม กินกับกับข้าว มีเต้าหู้ยี้ กิมจิ ผัดผัก ตามแต่จะเลือก อาหารของเรือสำราญ มารีน่า  ใช้ได้ทีเดียว เจอกัปตันคนไทยด้วย เขาได้ยินพวกเราคุยภาษาไทย ก็เข้ามาทักและแนะนำว่า เป็นคนไทยมาทำงานที่เรือสำราญ มารีน่า หลายปีแล้ว เงินเดือนดี เดือนละเป็นแสน แต่ก็เหนื่อยมากทีเดียว  มาดูหน้าตาเขาหน่อย อิอิ

     ช่วงเย็นไปตามที่เขากำหนดให้ไปทานอาหารมื้อเย็นที่ชั้น 5 เจอ บริกร ที่บริการดี เอาใจนักท่องเที่ยวของตนที่ตนรับผิดชอบ (เขาจะแบ่งงานรับผิดชอบนักท่องเที่ยว กี่คน กี่โต๊ะ ก็ว่าไป )คนนี้ เจอตั้งแต่วันแรก  และมื้อสุดท้ายของวันนี้ก็เจออีก ต่างคนต่างจำกันได้ อาหารที่เราเลือก ก็ขอเพิ่มได้ด้วย (มื้อนี้) ได้กินต้มยำไทยด้วย แต่รสชาติแปลก ๆ ดี  ห้าห้า มาดูภาพอาหารและบริกร น่ารักบริการดีทีเดียว ชื่อว่า Julusorencio  เป็นชาวฟิลิปปินส์ก่อนจากกันพวกเราก็ถ่ายรูปกับเขาไว้เป็นที่ระลึก ด้วยนะ

     คืนนี้ พวกเราต้องเตรียมตัวจัดกระเป๋าให้เรียบร้อย เพราะพรุ่งนี้เช้า ต้องรีบตื่น เพราะห้องอาหารเขาจะเปิดเวลา 6.30-8.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่เรือจะเทียบท่าให้พวกเราขึ้นฝั่ง 

     วันที่ 22 มกราคม 59 

     เช้านี้เราตื่นกันเช้ามากกว่าปรกติ เพื่อไปทานอาหารเช้า มื้อสุดท้ายสำหรับทริปล่องเรือสำราญในครั้งนี้ อาหารก็เหมือนทุกครั้งที่เราเคยทานนั่นแหละ  ทานเสร็จ เราขั้นห้องพัก เพื่อเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะลากระเป๋าลงมาข้างล่างและเตรียมไปจ่ายเงินสดตามที่เราไปซื้อสินค้าเขาไป กว่าจะเสร็จ ก็พอดี เรือเทียบท่า แต่กว่าจะลงจากเรือได้ เขามีการแบ่งคนลงจากเรือตามบัตรสีที่เราได้รับมาครั้งแรก โดยมีเจ้าหน้าที่มาคอยชี้แจงและปล่อยคนออกจากเรือ นับเป็นขั้นตอนที่ละเอียดมากพอควร 

       เรามาถึงภาคพื้นดินแล้ว ก็ต้องจ้างแท็กซี่ไปสนามบิน  ครั้งแรก คิดว่าจะไปเที่ยวก่อน เพราะเครื่องบินออกตั้งบ่ายสามกว่า แต่ก็กลัวกลับไม่ทัน เลยไปเที่ยวสนามบินเทอร์มินอล 1 (เราต้องไปขึ้นเครื่องที่ เทอร์มินอล 2) แต่ก็ไม่มีปัญหา เพราะมีรถรับส่งใช้เวลาประมาณ 5 นาทีเท่านั้น 

       สนามบินของสิงคโปรสวยงามมาก พวกเราเดินเที่ยวและถ่ายรูปที่สนามบิน 1 หลายรูปอยู่  

       เดินจนขาเมื่อยไปหมด และเห็นเวลาจะเที่ยงนี้  อาหารที่ เทอร์มินอล 1 เราก็เข้าไปไม่ได้ จึงขึ้นรถรับ ส่ง ผู้โดยสารของสนามบินเขามาที่เทอร์มินอล 2 ซึ่งเราต้องมาขึ้นเครื่งนี่ บ่ายสามกว่า ใช้เวลา ประมาณ 5 นาที ก็มาถึง โห! สวยกว่า เทอร์มินอล 1 นะ คงเพราะเพิ่งสร้างใหม่  และใกล้วันตรุษจีน  เขาจัดสถานที่ไว้สวยงามมากเลย ลงจากรถ ก็มีวิวให้ถ่ายภาพเลย  อิอิ

     หลังจากที่พวกเราถ่ายรูปสวย ๆ งาม ๆ แล้ว  เราก็เดินหาร้านอาหาร เพื่อทานมื้อเที่ยวก่อนขึ้นเครื่องบิน ได้ร้านข้าวมันไก่กินแล้ว คนไปซื้อกินกันเยอะเหมือนกัน พวกเราทุกคนชิมข้าวมันไก่ของประเทศสิงคโปร์  รสชาติก็ใช้ได้นะ แต่ไม่ใช่ร้านที่มีชื่อเสียงว่าอร่อยตามคำแนะนำของชาวจีนที่เราเจอและถามเขาไว้  เราไม่มีเวลาไปกินตามร้านที่เขาแนะนำหรอก  กินในร้านอาหารสนามบินไปก่อนก็แล้วกัน

       และแล้วพวกเราก็ได้ขึ้นเครื่องบินกลับประเทศไทยอันแสนอบอุ่นของเราโดยสวัสดิภาพ  หลังจากที่ผ่านด่านคนเข้าเมืองเรียบร้อยแล้ว  ก็ประมาณ น่าจะ หกโมงกว่า  น้องกับเรยาไปทางเดียวกัน จ้างแท็กซี่ไป  ส่วนฉันอาศัยรถลูกสาวของวัชรีมารับ เลยไม่ลำบาก กลับถึงบ้านทุ่มกว่าแล้ว  เฮ้อ ! เหนื่อยเหมือนกันนะ

       การท่องเที่ยวของฉันก็จบลงไปอีกทริปหนึ่งแล้ว เป็นความสุขในชีวิตจริง ๆ หวังว่า ฉันคงมีโอกาสได้ไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ ที่ยังไม่ได้ไปอีกมากมายในโลกกว้าง  อิอิ แล้วมาเขียนเล่าให้เพื่อน ๆใน บล็อกนี้ อ่านอีก ค่ะ หวังว่า บล็อกเรือสำราญ ครั้งนี้ ท่านผู้อ่านคงได้รับความเพลิดเพลินบ้าง นะคะ  สวัสดี ค่ะ