ความฝัน...ความจริ ง...ความรัก จตุจักร สำเพ็ง และเออร์ลี่รีไทร์ ชีวิตในหนึ่งอาทิตย์สมัยเป็นนักข่าวใหม่ และนักข่าวอายุงานสิบกว่าปี ต่างกันแค่ 2 วันใน 7 วัน ในช่วงวีคเดย์ยังเต็มเหยียดไปด้วยการทำงาน งาน และงาน สลับกันระหว่างไปงานแถลงข่าว ไปสัมภาษณ์ นั่งพิมพ์ข่าวปิดหน้า พูดโทรศัพท์เพื่อเช็คข่าว และเขียนงาน บางวันอยู่ไม่ติดที่ บางวันจมจ่ออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เช้าจรดเย็น สิบกว่าปีที่ผ่านมาน้อยยิ่งกว่าน้อยที่ กลับบ้านก่อนฟ้ามืด ถึงบ้านค่ำมืดแล้วงานยังไม่เสร็จก็ต้องทำต่อถึงดึกดื่นค่อนคืน การนอนดึกตื่นเช้าดูเป็นเรื่องปกติ ปกติเสียจนรู้สึกว่าการนอนมากกว่า 5 ชั่วโมงต่อวันเป็นวิถีผิดปกติ ตอนทำงานใหม่ๆ ถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ทีไร เวลาจะหมดไปกับการนอน และนอน  เดี๋ยวนี้ต่างออกไป วันเสาร์คือช่วงเวลาแห่งการเปิดหูเปิดตา ไปร้านหนังสือ ไปดูหนัง ไปนั่งร้านกาแฟ ไปช้อปปิ้ง ไปเดินสวนจตุจักร ไปสำเพ็ง และสังสรรค์กับเพื่อนฝูงเมื่อย่ำค่ำ เพราะเห็นค่าของเวลามากขึ้น? หลายเดือนที่ผ่านมา ทุกวันเสาร์เป็นเวลาของกลุ่ม 3 คน นักข่าว 2 และอีก 1 อดีตนักข่าวที่ผันตัวเองไปสู่อาชีพอื่นที่มีเวลามากกว่า แต่ยังเป็นพนักงานบริษัทเอกชนเหมือนเดิม หลายเสาร์ติดต่อกันเราใช้เวลาไปกับการเดินมาราธอนที่ตลาดนัดจตุจักร สลับไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองบ้าง แต่ช่วงเกือบเดือนมานี้ เราเปลี่ยนแผนไปเดินเล่นที่สำเพ็ง จตุจักรกับสำเพ็งเหมือนกันตรงที่มีของเยอะแยะละลานตาให้เลือกดูกับหนทางที่คดเคี้ยววกวน ยากที่จะวกกลับมาที่เดิมร้านเดิมได้ ข้อตกลงที่ทำให้เราต้องเตือนกันเสมอๆ เมื่อเจอของถูกใจ คือ ชอบก็ซื้อเลย เพราะรู้ดีว่าการจะวนกลับมาหาอีกครั้งแทบไม่เป็นไปไม่ได้เลย เป้าหมายในการเดินจตุจักรกับสำเพ็งของพวกเรา นอกจากการช้อปปิ้ง คือการตามล่าหาไอเดียใหม่ๆ หลังจากนั่งถกเถียงกันมาหลายครั้งหลายครา และสรุปตรงกันว่าคงต้องหาอาชีพเสริมสำหรับบางคน และอาชีพใหม่สำหรับอีกบางคน แม้เราจะยังไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่ แรงบันดาลใจในการหาหนทางใหม่ๆ มาจากเพื่อนของเราคนหนึ่ง ฉันเป็นอิสระแล้วนะ(โว้ย)อิสระที่ว่า คือการลาออกจากงาน น้ำเสียงอันสุดลิงโลดทำให้หัวใจฉันพองโตตามไปด้วย ประหนึ่งได้สัมผัสกับความอิสระที่ว่าด้วยตนเอง ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร แต่ไม่อยากทำงานที่เดิมแล้ว ไม่ไหวจริงๆ น้ำเสียงของเจ้าของ อิสระยังสดใสเหมือนเดิมแม้ผ่านไปแล้ว 2 อาทิตย์ ไม่มีงานทำดีอย่างนี้นี่เองฉันคิด น้องสาวที่เพิ่งเปลี่ยนงานจากอาชีพตรวจสอบบัญชีในบริษัทข้ามชาติไปเป็นพนักงานแบงก์เล่าให้ฟังว่า ที่แบงก์เพิ่งประกาศรายชื่อคนเออร์ลี่ รีไทน์ กี่คนล่ะฉันถาม พันกว่าคน คนสุดท้ายชื่อคุณไชโย คนในแผนกเลยหัวเราะกันใหญ่น้องเล่าไปพลางอมยิ้มไปพลาง พันกว่าคนดูเยอะมาก แต่ไม่ได้ทำให้ฉันตกใจเท่ากับ คุณสมบัติของคนที่มีสิทธิเออร์ลี่ รีไทร์ ปีก่อนได้ยินว่าแบงก์อื่นให้คนที่อายุ 45 ขึ้นไปเออร์ลี่ฯได้ แต่ที่แบงก์เริ่มที่ 40 ขึ้นไปฟังแล้วอึ้ง คำพูดของเพื่อนสาวคนเดิมลอยกลับเข้ามาในความคิดฉันน่ะเฉยๆ ยังรู้สึกดีอยู่เลยที่ตัดสินใจลาออกจากงาน แต่คนที่บ้านเป็นห่วง(ว่ะ)เพื่อนบ่นๆ ธรรมดาแหละ ถ้าแกไม่เครียดก็ดีแล้ว ค่อยๆ คิดไปว่าจะทำอะไร เออติดกับดักมาตั้ง 13 ปีฟังแล้วนึกถึงตัวเอง แม้จะไม่เคยรู้สึกว่าติดกับ อะไรแต่ก็เริ่มถามตัวเองบ่อยๆว่าอยากมีชีวิตแบบไหนในอีก 10 ปีข้างหน้า วันก่อนกดไปที่หน้าเว็บของแบงก์แห่งหนึ่งที่มีโปรแกรมคำนวณเงินออม หน้าเว็บให้กรอกข้อมูล 2-3 อย่าง เช่น อยากเกษียณตอนอายุเท่าไร คิดว่าจะมีชีวิตอยู่ถึงอายุเท่าไร และอยากมีเงินใช้หลังเกษียณเดือนละเท่าไร กรอกเสร็จคลิกปุ่มประมวลผลโดยพลัน ผลลัพธ์ทำให้ฉันนั่งหัวเราะอยู่นาน และอดไม่ได้ที่จะเรียกพี่ๆ ที่นั่งใกล้กันมาดูด้วย เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นพร้อมกัน พลันที่ทุกคนมองเห็นคำตอบ คุณต้องเก็บเงินเดือนละ 46,365 บาท (ปีละเกือบห้าแสน!!!) จตุจักร สำเพ็ง และการถกเถียงในร้านอาหารทุกค่ำคืนวันเสาร์อาจต้อง เปลี่ยนหัวข้อจากอาชีพเสริมมาเป็นอาชีพใหม่?? ที่สำคัญกว่า การถกเถียงแลกเปลี่ยนไอเดียในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาคือการมีเป้าหมายชัดเจนว่าต้องมีคำตอบ 40ขึ้นไปก็เออร์ลี่รีไทร์ได้แล้วประโยคบอกเล่าดังสำทับขึ้นมากลางวงสนทนาเป็นระยะๆ ไม่มีคำตอบในสายลม เมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา 
ผมอยากแนะนำธุรกิจเครือข่ายปูแดง ไคโตซานครับ ไม่ว่าอยากจะทำเป็นอาชีพเสริมหรืออาชีพหลัก (อาชีพใหม่) เป็นงานอิสระที่หนัก แต่ไม่ยากเกินไปที่จะประสบความสำเร็จ .. เหนื่อย (งานไหนๆ ก็ต้องเหนื่อยทั้งนั้น จริงมั้ยครับ) แต่ หวังผลได้ ผลของการมีอิสรภาพอย่างแท้จริงในอนาคต
เข้ามาดูเว็บผมนะครับ //www.myPooDangway.in.th แล้วมาแชร์ความคิดเห็นกันนะครับ follow ผมได้ที่ Twitter @PooDang นะครับ ผมจะรอครับ โดย: A PooDang (<'))))-<
 ) วันที่: 14 ตุลาคม 2552 เวลา:20:03:04 น.อะไรจะมีความสุขมากกว่าไปกว่า การได้ทำสิ่งที่รัก
โดย: :) IP: 24.1.66.251 วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:13:38:35 น.
ในวัยทำงาน เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตก็หมดไปกับการทำงานและการนอน (โดยเฉพาะใหม่ก็มีแต่งานแล้วก็นอน 555) เวลาเป็นของมีค่า เอาเวลาไปทำอะไรสนุกๆ ทำแล้วมีความสุขก็ดีค่ะ ใหม่ก็พยายามจะแบ่งเวลาทำอะไรบ้างเหมือนกันค่ะ แต่สภาพร่างกายสู้ไม่ไหว เลยเป็นเหมือนเดิม ทำงานแล้วก็นอน ~_~
"ข้อตกลงที่ทำให้เราต้องเตือนกันเสมอๆ เมื่อเจอของถูกใจ คือ ชอบก็ซื้อเลย เพราะรู้ดีว่าการจะวนกลับมาหาอีกครั้งแทบไม่เป็นไปไม่ได้เลย" <-- ถูกต้องเลยค่ะ โดย: - in the deepest mist -
วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:17:30 น.มาหาเรื่องใหม่ๆอ่านอ่ะคะ.. แต่ก็ไม่เจอ :)
โดย: :) IP: 24.1.66.251 วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:23:23:55 น.
สวัสดีค่ะ :)
อ่านแล้วก็นึกชีวิตตัวเองเหมือนกัน ว่าจะติดกับดักไปถึงเมื่อไหร่ อยากเป็นอิสระกับเขาจริงๆ จังๆ เหมือนกันนะคะ ในหลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ ขอบคุณที่แบ่งปันกันค่ะ เขียนได้ดีมากจริงๆ โดย: Pingpong IP: 86.132.178.11 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:23:09:14 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เชอรี่ก็ถ่ายรุปสวยเหมือนกันเนอะ