โปรยปกหลัง

        ย้อนนึกทบทวนตั้งแต่รู้จักเสกสุธา ปัณณิกาพบด้วยความประหลาดใจว่าแท้จริง จะเรียกว่าเธอไม่รู้จักเขาเลยก็ว่าได้  เพื่อนรักในวัยเยาว์ที่ชื่อเสกสุธาตายจากไปแล้ว ฝังอยู่ในดินแดนของอดีตอย่างไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้อีก  เสกสุธาคนที่เธอแต่งงานด้วยเป็นชายแปลกหน้าผู้มีดวงหน้าเหมือนเพื่อนรักของเธอเท่านั้น แต่ตัวจริงของเขาไม่ใช่...

        เขาเป็นภาพลวงตา ซึ่งถูกเหตุการณ์หลายเรื่อง หลายวาระค่อย ๆ ลอกตัวจริงออกทีละชั้น ทีละชั้น จนประจักษ์...

        เสกสุธาเป็นตัวของเขามาแต่ไหนแต่ไร เขาคือดวงตะวันสว่างงาม จนไม่มีใครเห็นจุดดับมืดในรัศมีอร่ามเรือง เธอเองก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร...นานจนมีลูกกับเขานั่นแหละ ถึงได้เห็นความจริงข้อนี้...

หลังอ่าน

     นิยายชีวิต ในฉากพีเรียด  เล่าเรื่องโดยการรำลึกความหลัง ระหว่างตัวละคร  คือปัณณิกา และเสกสุธา สลับกัน  ต้องบอกว่าเป็นการดำเนินเรื่องที่คมคายมากเลยทีเดียว  การต่อช่วงของแต่ละคนในปัจจุบัน และสลับไปยังอดีต ทำได้เรียบลื่น ไร้รอยสะดุด... บางฉากเป็นการเล่ากันทั้งสองคน แต่ต่างมุมมอง  ทำให้เห็นชัด ถึงความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร เห็นความเป็นไป เห็นพัฒนาการทางอารมณ์ และตัวตน ทำให้ตัวละครมีมิติชัดเจน  ชวนให้เราเชื่อ และอินไปกับเรื่องราว...

      จากปกหลังก็พอให้รู้คร่าว ๆ ละว่า เหตุการณ์จะเป็นไปอย่างไร  แต่ก็ยังอดลุ้นไปกับตัวละครเสียมิได้  และชวนให้อยากรู้ถึงบทสรุปของเรื่องราว ....

      เป็นความฉลาดของผู้เขียนที่สร้างเรื่องราวของ เสกสุธา ย้อนรอยกับความเป็นไปของเสกพร ได้อย่างแนบเนียน  ราวกับรอยกงเวียน  ที่ล้อทับกัน....สุดท้ายแล้วชะตากรรมของทั้งคู่ไม่แตกต่างกันเลย  จุดพีคของเรื่องมันไปอยู่กลาง ๆ เล่ม อ่านถึงท้าย ๆ เลยอดรู้สึกว่ามันดูรวบรัดไปหน่อยหรือเปล่านะ...

       ความรักของพระนาง เป็นรักของชายที่รักจริง รักเดียวมั่นคง...( ยังมีเหลืออีกมั้ยในความเป็นจริง )  แม้นางเอกจะมีรักแรกที่หลงผิด  แต่รักสุดท้ายของเธอก็เปี่ยมสุข  จบลงด้วยดีค่ะ