ผู้แปล วงศ์สิริ สังขวาสี มิยาบิ
โปรยปกหลัง
ค่ำวันหนึ่งอาคิโอะได้รับสายตรงจากภรรยา
เสียงที่ต่ำมาละล่ำละลักและบอกให้กลับบ้านด่วน เมื่อเขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ดัวยใจที่สังหรณ์ว่ามารดาของเขาอาจป่วยหนัก ทว่าปลายสายกลับไม่ให้ความกระจ่างแต่อย่างใด หนำซ้ำยังกำชับว่า ห้ามบอกใคร และห้ามใครมาบ้านในเวลานี้อย่างเด็ดขาด
เขาพะวักพะวนตลอดเส้นทางการกลับบ้าน และเมื่อมาถึงบ้านก็พบความผิดปกติไปจากเคย
บ้านปิดไฟมืด มีกลิ่นฉุนกึกบางอย่างกระทบประสาทสัมผัสที่เริ่มขมึงเกลียว
เสียงแหบแห้งของภรรยาสั่งห้ามเขาเปิดไฟ
และเมื่อประตูบ้านถูกเปิดออกไปสู่สวนข้างบ้านของเขา
สิ่งที่เห็นตรงหน้าแทบทำให้เส้นประสาทขาดสะบั้น...นั่นคือ!!!
หลังอ่าน
แม้ว่าทั้งหน้าปก และโปรยปกหลัง จะชวนให้คิดถึงการฆาตกรรม....ค่ะ ในเรื่องเองก็เปิดฉากด้วยคดีฆาตกรรม แต่โทนเรื่อง ตลอดจนการเล่าเรื่องนี่เน้นดราม่า เรื่องของครอบครัวเสียมากกว่า
ผู้เขียนบอกแต่แรกเลยว่าฆาตกรคือใคร และผู้แวดล้อมพยายามอย่างไรในการจะอำพรางคดี ซึ่งจุดนี้ก็แทรกให้เห็นถึงโครงสร้างของครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น ร่น ต่อร่น ( แอบรำคาญตัวละครบางตัวว่า จะงี่เง่าไปไหนเนี่ย ทำไมทำตัวแบบนี้ ) ซึ่งน่าจะเป็นปัญหาสังคมข้อนึง ที่ต้องขบคิด
ตำรวจผู้สืบคดี คือ คางะ ( จากเรื่อง อย่าหลุดว่าฆ่า ) ซึ่งก็มีปัญหาในครอบครัวของตัวเองเช่นกัน...อืม ในจุดนี้จขบ ก็ไม่ค่อยชอบคางะในแง่มุมนี้เลยแฮะ...แม้จะมีเหตุผลแบบนั้นก็เถอะ
ฉากไคลแมกซ์ท่วงสุดท้าย ( ฝั่งฆาตกร ) ตามความรุ้สึกของเราแล้ว มันน่าจะกระชากอารมณ์ได้มากกว่านี้นะ ทำไมอ่านแล้วยังเฉย ๆ ชา ๆ ชอบกล.... ไม่รู้เหมือนกันว่าขาดอะไรไป
ก็เรียกว่า อ่านเรื่องดราม่าในฉากฆาตกรรมค่ะ...
วันที่: 11 มีนาคม 2556 เวลา:23:35:54 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [