เป็นความสุขเรียบ ๆ

ชอบคำนี้ครับพี่

จริง ๆ แล้ว ความสุขเรียบ ๆ นี่มันงามนะคะ เพราะหลังจากวิ่งวนไปวนมาในหัวใจตัวเองจนเหนื่อยแล้ว ก็ลองนั่งพักในใจเงียบ ๆ เลยค้นพบว่า อะไรคือความสุขของสามัญชนอย่างเราๆ

ใช่ค่ะ คล้ายๆหนูเลยค่ะ สีปีกับคนรักกับภาระใจอันหนักหน่วงและเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้เหนื่อยกับสิ่งใดนักหนา
สิ่งที่มองไม่เห้นนั้น มันริดรอนความคิด ความฝัน
ริดรอนแรงใจใฝ่ก้าว ริดรอนความสดใสในชีวิตไปหมด

แต่ก็ยังหวัง และเชื่อมั่นในความรักจึงอดทน

ในที่สุดโลกทั้งโลกก็เหมือนพังพินาศ เหมือนกับหนูจะไม่มีวันได้พบความสุขอีกเลยตลอดชีวิต มันเศร้าและเศร้า และเศร้า เมื่อเค้ามีคนอื่นโดยปกปิดเรามาตลอด..

ตื่นก็ร้องไห้ กินข้าวน้ำตาก็หยดใส่จาน นั่งเฉยๆน้ำตาก็พาลไหลรื้น แม้แต่หลับ ก็หลับไปพร้อมน้ำตา กระทั่งทนไม่ไหว ยังต้องลุกขึ้นมาถามฟ้า ว่าทำไมๆๆๆๆ

คำถามไม่รู้จบ ได้บังเกิดแก่ชีวิต ดังต้องคำสาป

จนแม่คิดว่า หนูอาจจะกลายเป็นคนบ้าเสียสติไปได้ง่ายๆ พยายามให้จิตใจหนูกลับมาตั้งสติ

พยามให้คิดถึงสัจธรรมแห่งชีวิต พยามเรียกเรากลับมาสู่ปัจจุบัน

หนูกลับมานั่งเขียนกลอน เขียนไปเรื่อยๆ อ่านไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไม่รู้ตัว เพราะกลอนเพียงอย่าเดียวที่จะรั้งสติหนูให้จดจ่ออยู่ตรงหน้า ไม่คิดถึงอดีตเลวร้าย

แล้วหนูก็ยิ้มได้อีกครั้ง หนูลืมความเสียใจไปตอนไหนก็ไม่ทราบได้ แต่เวลาแห่งความเศร้าสลดก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว
เหลือแต่ปัจจุบัน ที่คิดว่ามีความสุข มากขึ้น แม้จะไม่มีคนรัก หรือใครรักก็ตาม

เอ.. หนูมาบ่นอะไรแถวนี้นี่ อ่านงานของพี่นิดเดียว บ่นมายาวเลย แต่หนูคิดว่าหนูเข้าใจอารมณ์นั้นดีนะคะ
และรคิดว่าพี่คงเข้าใจอารมณ์โลกสลายของหนูเหมอืนกัน คิคิ

เมื่อวานฉันร้องไห้... วันนี้ฉันยิ้มได้.....

ตอบคุณน้องกวิสราค่ะ ตอนนั้น ขนาดพี่อายุสามสิบกว่าแล้วค่ะ ยังรู้สึกเหมือนโดนทุบด้วยของหนัก ๆ เกือบตายเหมือนกัน

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่น่าจะเกิด คนรักของพี่เป็นคนในแวดวงเดียวกัน ทุกอย่างเข้ากันได้ พ่อแม่คุยกันถึงขั้นว่าจะให้แต่งงานกัน ทุกคนในแวดวงวรรณกรรม (ยุคนั้น) รับรู้

แต่อยู่มาวันหนึ่ง ผู้ชายของพี่ก็เดินจากไปด้วยการไปเป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่น พี่ก็ได้แต่อึ้ง แต่ชีวิตมันต้องเดินต่อค่ะ เลยกลั้นใจเรียนให้จบ

จากนั้นก็มีโอกาสได้พบรักใหม่อีกครั้ง และแต่งงานกันในที่สุด พี่ไม่อาจสรุปได้ว่า ความรักครั้งนี้จะเป็นไปในทิศทางไหน เพราะการแต่งงานอาจจะเป็นแค่การเริ่มตนเท่านั้น

แต่ถ้าถามพี่ ปัจจุบัน พี่มีความสุขค่ะ เป็นความสุขเรียบ ๆ ง่ายและงาม ในความมีอยู่จริงของชีวิต

นั่นสิคะ ความรักนี่ก็แปลก สุขล้นพ้น และทุกข์สาหัส
มิอาจคาดเดาได้ ชีวิตมันแสนผกผันเอาดื้อๆ ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพียงกระพริบตาเดียว สมองเราก็อึ้ง หูก็อื้อ หัวใจจะหยุดเต้นเสียให้ได้

จนเดี่ยวนี้หนูชักจะกลัวความรักไปเสียแล้ว กลัวซ้ำรอยเดิม กลัวความเสียใจแสนสาหัส เพราะกว่าจะปีนออกจากบ่อความเศร้า มองย้อนกลับไป ความเศร้าเพราะความรักมันเป็นนรกชัดๆ

บางครั้งบางอารมณ์ก็นึกอยากจะรักใครสักคน
อยากให้ใครสักคนเป็นที่รัก

แต่พอมีคนเข้ามา เราก็กลัวเกินกว่าจะรับเข้ามาในใจได้
วกวนๆเป็นแบบนี้ จนรู้สึกประหลาดๆเหมือนกัน อิอิ

อย่ากลัวค่ะ ก่อนแต่งงาน พี่คิดหนักเหมือนกัน เพราะกลัวจะผิดหวังอีก มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกัน บางครั้ง อยากจะรักใครสักคน หลังวิกฤติความรักผ่านไป แต่ก็กลัวเกินกว่าจะเริ่มต้นใหม่ กลัวแบบที่เรียกว่าฝังหัวเลยจริงๆ

สามีพี่ปลอบแกมขู่อยู่นาน กว่าพี่จะตอบตกลง เพราะไอ้ความกลัวแบบฝังหัวนี่แหละค่ะ

แต่เชื่อพี่เถอะว่า เมื่อเราก้าวพ้นออกมาจากปลักความเศร้าแห่งวันวานแล้ว และเรามองย้อนกลับไปดู เราจะตระหนักชัดถึงสัจจธรรมแห่งการพลัดพราก แต่ช่วงที่เรายังจมปลักอยู่ เราจะมองไม่เห็นอะไร

อย่าสิ้นหวังในความรักเลยนะ ความไม่รู้จักรักจะทำให้ชีวิตมนุษย์กลายเป็นโศกนาฏกรรม

นั่นสิคะ หนูก็ว่ามันฝังใจมากๆเลย ตลกดี
งั้นเดี๋ยวรอเจ้าชายผ่านมาก่อน ฮ่าๆๆ

รอไมได้อะ ผู้ชายไม่มีขายในซุปเปอร์มาร์เกต อยากได้ ไปตีหัวเข้าบ้านเลย

อ่านแล้วก็รู้สึกชีวิตคนเรา ไม่ต่างกัน มีเศร้า และเสียใจ แต่ถ้ามีความหวัง ชีวิตก็มีค่า แต่จะมีใครซักกี่คนที่จะรู้ว่าคุณค่าที่แท้จริงของการมีชีวิติ คืออะไร..การอดทน..และการเข้าใจตนเอง จะทำให้เรา เข้าใจโลกใบนี้มันสวยงาม กว่าที่เคยผ่านมา...เห็นด้วยใหม

เรียนคุณเจริญขวัญ..
สบันงา ขอบคุณมากเช่นกันนะคะ ที่คุณกรุณาแวะที่กระทู้ และขอบคุณเช่นเดียวกันค่ะ กับผลงานเขียนดีๆ ที่มีมาให้ได้อ่านเสมอค่ะ ชื่นชม ชื่นชอบ ปลื้ม และแอบๆ เข้ามาอ่านและติดตามผลงานคุณเสมอๆ นะคะ ..take care ค่ะ

ชอบครับ
ขอให้ทุกชีวิตมีความสุข