บันทึกทุรนของลูกพ่อคนหนึ่ง บันทึกทุรนของลูกพ่อคนหนึ่ง 28 มิถุนายน 2550 ฝนสาดโหมโถมถั่งพรั่งพรูกัมปนาทกราดเกรี้ยว แต่ในขณะหนึ่งขณะนั้น ขณะที่สบตาฟ้า พลันสายฟ้าฟาดแปลบสะท้อนในดวงตาเอ่อท้นมุกน้ำตา กระแสอารมณ์ยังคงทบเทวษ สายฝนพร่างพรายช่างไม่ต่างไปจากภาวะภาย ในของเราเลยในขณะนี้เลยแม้แต่น้อย แม้ว่าใจจะร่ำร้องทุรนทุราย ไม่ อยากให้ถึงวันนี้ แต่ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง แม้จะเห็นใบหน้านั้นนับไม่ถ้วนครั้ง แต่ความอาดูรยังลึกล้ำจนเหลือ พรรณนา ก้มลงจูบหน้าผากเย็นชืดของพ่อ พลันน้ำตาวาบวับ แม้จะหลั่งน้ำตาเพียงใด เราจำเป็นต้องเคารพต่อธรรมชาติ เพราะพ่อได้คืน ลมหายใจคืนสู่ธรรมชาติแล้ว เรา..มนุษย์น้อยไม่อาจหาญใดที่จะไปยื้อยุด ดวงชีวิตของพ่อไว้ได้ และจำต้องนำสิ่งเหล่านี้มาเป็นสัจธรรมรำลึกเพื่อจาร จำไว้ในชีวิตว่า ทุกผู้นามจะต้องอยู่ใต้กฏแห่งธรรมชาติ มิมีใครเลี่ยงฝืนไป ได้พ้นแม้แต่คนเดียว เมื่อวันนั้นมาถึง วันนี้...ลูกจะรับร่างไร้วิญญาณของพ่อไปที่วัด วันนี้...ลูกจะทำหน้าที่ลูกที่มีต่อพ่อเป็นครั้งสุดท้ายให้ดีที่สุด วันนี้...ลูกจะก้มกราบเท้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พ่อจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติไปนิรันดร์ วันนี้..ลูกจะบอกพ่อเป็นครั้งสุดท้ายว่า ลูกรักพ่อมากเพียงใด ทั้งในยามมี ชีวิตและยามจากลา พ่อคะ...นอนหลับให้สบายเถอะนะคะ พ่อ 1-27 มิถุนายน 2550 ระหว่างการเดินทางจากชิคาโก้มากรุงเทพในครั้งนี้นับว่าเป็นการเดินทางที่ ร้อนทุรน เพราะพ่อซึ่งป่วยเป็นมะเร็งตับมาตั้งแต่ปีที่แล้วทรุดหนัก จนต้องนำ เข้าโรงพยาบาลเอกชนละแวกบ้าน เราลนลานเดินทางจากสนามบินมาสู่โรงพยาบาล และเฝ้าไข้อยู่เช่นนั้นเป็น เวลาเกือบเดือน โดยอาศัยห้องพักผู้ป่วยเป็นบ้านจำเป็น เพราะลูกรู้ว่า พ่อ เฝ้ารอการคืนเรือนของลูกอย่างใจจดใจจ่อ และเวลาของพ่อก็เหลือน้อยเต็ม ทีแล้ว จึงจำเป็นต้องใช้ทุกวินาทีกับพ่อให้คุ้มค่าที่สุด พ่อดีใจ หน้าตาแช่มชื่น ดวงตาใสแวววาวราวเด็กได้ของเล่น ใจพ่อคงส่อง ประกายที่เห็นหน้าลูกอีกครั้ง ทำให้อาการแรก ๆ ของพ่อดูไม่น่าหนักใจเท่า ไหร่ แม้ว่าจะต้องให้อาหารทางสายก็ตาม เนื่องจากพ่อไม่สามารถทาน อาหารได้ด้วยตัวเอง ใจลูกก็ยังหวังให้พ่อฟื้นคืนดีดังเดิม จะมีบ้างเป็นบางคืนที่พ่อท้อแท้ใจป่วย ตื่นมาร้องไห้เงียบ ๆ บอกแต่ว่า คิดถึง แม่แทบทนไม่ไหว อยากกลับไปอยู่กับแม่โดยเร็ว จากนั้น พ่อก็จะเงยหน้า มองลูกเหมือนเด็กๆ พลางขอร้องว่า เช็ดน้ำตาให้พ่อหน่อยนะ ในขณะที่พ่อ นอนนิ่งให้ลูกเช็ดน้ำตา ใจลูกบอบช้ำทรมานยิ่งกว่าความทรมานอื่นใดในโลก ด้วยเข้าใจลึกล้ำถึง ความทุกข์ของพ่อในยามที่สูญเสียแม่ คนที่พ่อรักที่สุดไปเมื่อสี่ปีก่อน ก่อนหน้าพ่อจะเสียประมาณหนึ่งอาทิตย์ พ่อดูเหมือนจะดีขึ้น อยากทานโน่น นี่ นมกล่องที่พ่อชอบ นมเปรี้ยว น้ำผลไม้ และมังคุด ทุกครั้งที่พ่อบอกว่าอยากกินอะไร ลูกจะดีใจเป็นล้นพ้น พยายามไปสรรหา ของกินที่พ่อชอบและอยากกินมาป้อนพ่อทีละน้อยด้วยไซริงค์ที่ใช้ฉีดยา และพ่อก็กินอย่างมีความสุข ยิ้ม ตามองลูก ร้องขอกินอีกเรื่อยๆ ทำให้พวกเราลูกหลานพี่น้องดีใจมาก เริ่มหวังกันอีกครั้งว่า พ่อคงเอาชนะ มะเร็งร้ายได้จากกำลังใจที่เข้มแข็ง ยาของหมอและไวตามินต่าง ๆ ทั้ง จากอเมริกาที่ลูกเขยจัดส่งมาให้และที่เพื่อนๆช่วยกันหามาให้พ่อ แต่พวกเราหารู้ไม่ว่า ความสุขช่วงนั้นเป็นเหมือนเปลวเทียนที่สว่างขึ้นมา เป็นวาบสุดท้าย ก่อนจะมอดดับลงนิรันดร วันเวลาของลูกในโรงพยาบาลแขวนกับลมหายใจของพ่อ เฝ้ามอง จดจ่อ ระแวดระวังประคองใจพ่อทุกขณะจิตดั่งช้อนฟองไข่อันเปราะบาง ทุกวินาที แต่สุดท้ายก็ถึงวันที่ทุกคนแสนหวั่นกลัวคือเมื่อเราตระหนักชัดเจนแล้วว่า เวลาของพ่อเหลือน้อยเต็มที ลูกเริ่มหาซีดีของท่านพุทธทาสมาเปิดให้พ่อฟัง เพื่อโน้มนำไปสู่ภาวะจิตว่าง ก่อนละจากโลกนี้ไป และเพื่อนลูกซึ่งเป็นนักปฏิบัติธรรมได้มาสวดมนต์ให้ พ่อ สลับกับการสวดชินบัญชรของลูกอย่างต่อเนื่อง และในขณะที่ลูกสวด เพื่อนลูกก็ได้ทำสมาธิแผ่เมตตาให้พ่อในห้องด้วย ในขณะที่เพื่อนสวด ลูกก็ กุมมือพ่อไว้แนบแน่นมั่นคงให้พ่ออุ่นใจว่า เรายังอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ลมหายใจของพ่อแผ่วลงท่ามกลางเสียงสวดมนต์ของลูกและในเวลาเดียว กัน ลูกจับมือพ่อไว้แน่นในขณะที่ความเย็นเยียบเริ่มเกาะกุมร่างกายพ่อทีละ น้อย เสียงสวดมนต์ยังคงดังสม่ำเสมอ ลมหายใจพ่อก็แผ่วลงตามเสียงสวดมนต์ และพ่อลืมตามองหน้าพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย ลูกจะต้องส่งพ่อสู่สุคติตาม ความเชื่อในพุทธศาสนา จึงกระซิบที่หูพ่อว่า “พ่อคะ อย่าห่วงลูก อย่าห่วงหลาน อย่าห่วงญาติพี่น้อง ให้ยึดเอาพระ ธรรมเป็นที่พึ่งและจากไปด้วยจิตว่าง ให้ปล่อยวางทุกสิ่งลง ความตายไม่ใช่ เรื่องน่ากลัว เป็นเพียงความเคลื่อนจากสิ่งหนึ่งไปอีกสิ่งหนึ่ง” พ่อพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง และแผ่วลมหายใจไปทุกขณะ ท่ามกลางเสียงสวดมนต์ที่ยังดังต่อเนื่องจนสิ้นลมหายใจสุดท้ายของพ่อ และ มือเย็นเยียบของพ่อยังอยู่ในมืออุ่นๆของลูก ในขณะที่ทุกคนกอดพ่อไว้แนบ แน่นในนาทีที่พ่อสิ้นลม ซึ่งพ่อได้กลับคืนสู่ธรรมชาติอย่างสงบและสง่างาม ในเวลานั้น 28 มิถุนายน 2550 สายฝนยังคงสาดสายพร่างพรมราวฟ้าร่ำไห้ ร่างของพ่อสงบนิ่งอยู่บนตั่ง เตี้ย รอการมาถึงของน้ำหลวงอาบศพจากสำนักพระราชวัง และน้ำอบลอย ดอกไม้จากมวลหมู่มิตรที่จะมา “ส่ง” พ่อไปอีกภพหนึ่งเป็นครั้งสุดท้าย พ่อดูสงบ นิ่งเย็น มือที่ยื่นออกมาเพื่อรอรดน้ำจากลูกหลานญาติมิตรแสดงม รณสัจธรรมโดยสมบูรณ์แบบว่า ความตายคือการละวางทุกอย่าง ไม่ สามารถเอาสิ่งใดติดตัวไปได้ ขึ้นอยู่กับว่า ใคร จะมองทะลุสัจธรรมข้อนี้ หรือไม่ เท่านั้นเอง และนำมาปรุงชีวิตให้พร้อมด้วยความไม่ประมาท ก่อน หัตถ์แห่งมรณะจะเอื้อมมาเกาะกุมวิญญาณ ขอให้วิญญาณพ่อสู่สุคติ **ร่างของพ่อมอดไหม้สลายธาตุ ณ วันที่ 3 กรกฏาคม 2550 เมรุวัดชล ประทาน ปากเกร็ด โดยท่านปัญญานันทภิกขุแสดงธรรมก่อนฌาปนกิจ ** บันทึกหน้านี้ปรากฏในหนังสืองานพระราชทานเพลิงศพ อาจารย์สมพร แพรกทอง (คู่มือมนษย์ของท่านพุทธทาส) เมื่อวันที่ 3 กรกฏาคม 2550   Create Date : 06 กรกฎาคม 2550 30 comments Last Update : 11 กรกฎาคม 2551 2:36:19 น. Counter : 483 Pageviews. Tweet

ขณะนี้ เจ้าของบล็อคอยู่กรุงเทพค่ะ หลังจัดการงานศพพ่อแล้ว จำต้องอยู่รอจัดการเรื่องมรดก จะกลับอเมริกาอีกทีเดือนกันยายนนะคะ จะพยายามเข้ามาเช็คในบล็อคบ่อย ๆ ฝากข้อความไว้ได้ค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณพิเศษสำหรับสัจภูมิ ละออ เพื่อนยามทุกข์ที่มาทั้งวันสวดและวันเผา   โดย: Kala_mydog 6 กรกฎาคม 2550 16:28:56 น.

แวะมาเยี่ยมก่อนกลับบ้านครับ มีความสุขในทุกๆ วันนะครับ   โดย: มิสเตอร์ฮอง 6 กรกฎาคม 2550 16:55:37 น.

อ้อ ลืมขอบคุณหมี่เป็ด มนตรี ศรียงค์ ที่พอรู้ข่าวเรื่องพ่อก็ส่งหนังสือเล่มล่าสุดมาให้พ่อ และอุตส่าห์โทรมาถามไถ่ข่าวคราวเป็นระยะ ขอบคุณพิเชษฐ์ แสงทอง ที่งัดความชำนาญเรื่องพ่อแม่ป่วยเป็นมะเร็งมาปลอบโยน ขอบคุณวุฒิ "เพื่อนสมัยเรียน มธ"ที่ขับรถจากสุราษฏร์แบบม้วนเดียวจบมาร่วมงานศพพ่อ ขอบคุณลูกนัท จอย ปุ้ม และจูน เพื่อนสมัยสาธิต มศว ปทุมวันที่ยืนเคียงข้างทุกครั้งคราวทั้งในยามสุขและทุกข์ ขอบคุณน้องแม่จิตรและกวิสราที่เมล์มาปลอบโยนตลอดเวลา   โดย: Kala_mydog 6 กรกฎาคม 2550 17:30:45 น.

ขอบคุณเพื่อนร่วมงานจากบริษัทแปลน ที่ถึงแม้เราจะลาออกมาสามปีแล้ว แต่ก็ทะยอยมาเคารพศพพ่อ   โดย: Kala_mydog 6 กรกฎาคม 2550 17:32:48 น.

เสียใจด้วยนะ ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เราเพิ่งจองตั๋วได้ กะว่าจะแวะไปกราบสวัสดี ก็อดซะแล้ว หนูกราบลาตรงนี้นะคะคุณลุง บีเข้มแข็งอยู่แล้วใช่มั้ย พ่อได้อยู่ท่ามกลางลูกหลานและคนที่รักใคร่ในช่วงเวลาสุดท้าย นั่นดีที่สุดแล้วละ ได้ทำหน้าที่ลูกแล้ว เหลือไว้แต่ความทรงจำที่ดีไว้กีบตัวตลอดไป   โดย: ตา (Febie ) 6 กรกฎาคม 2550 18:03:43 น.

เข้มแข็งนะเจ๊ ต่อไป เราต้องเข้มแข็งขึ้น   โดย: ดาริกามณี 6 กรกฎาคม 2550 18:09:23 น.

เสียใจด้วยนะครับ เจ๊ทำหน้าที่ดีที่สุดเท่าที่ลูกพึงปฏิบัติต่อพ่อแล้ว   โดย: สายลม-ลอย IP: 125.27.234.152 6 กรกฎาคม 2550 18:12:17 น.

ขอให้กรรมดีที่คุณพ่อได้เคยกระทำในชาติภพนี้ นำพาดวงวิญญาณคุณพ่อไปสู่สุขคติด้วยเถิด   โดย: เอ๊กกี่ 6 กรกฎาคม 2550 18:31:41 น.

เสียใจด้วยนะครับ ทราบข่าวจากเว็บหมี่เป็ด ตั้งใจจะไปฟังสวดและพบเจอให้กำลังใจบ้างสักคืน... หรือไม่ก็จะไปวันเผา แต่ก็พลาดทั้งเพ อภัยผมด้วย แล้วค่อยเจอกันนะครับ   โดย: ไอ้ปลง พ่อเป็นมะเร็งเหมือนกัน IP: 124.120.48.153 6 กรกฎาคม 2550 21:34:42 น.

มะเร็งเป็นโรคที่ทุกคนต้องเจอ ถ้าอายุยืนยาวพอจะแก่ได้ เราเองก็กลัวๆว่ะ สูบุหรี่จัด เมาจัด แต่ไงก็นะ ถ้าจะตายไป ก็ขอตายอย่างไม่ทรมานละวะ มันเลือกได้ปะวะเนี่ย ทุกคนต้องพลัดพราก เตี่ยเราตายเมื่อปี46 แกสูบบุหรี่จัด ผ่าตัดกล่องเสียงมาเกือบ20ปี เฮ้อ แต่แกก็ยังอายนุยืนจน93ปีนะ แกไม่เมาไง ไม่กินเหล้าไม่กินของเมาทั้งสิ้น ไม่รู้ทำไมลูกชายคนเดียวของแกจึงขี้เมาชิบเป๋ง ดูแลตัวเองนะ   โดย: หมี่เป็ดว่ะเฮ้ย IP: 125.25.237.124 7 กรกฎาคม 2550 22:21:52 น.

แม้จะเป็นการสูญเสียผู้เป็นที่รัก แต่ความรักยังคงอยู่ ณ ดวงใจ ห้วงภายในบางครั้ง คิดถึงวันเก่าๆ เราก็พบรอยยิ้มแต่ใบหน้าอาบน้ำตา ถนนสายชีวิตที่พ่อฟันฝ่ามาเพื่อลูก ยาวไกลเพียงนี้ ส่งลูกที่ต้นทาง ลูกจะเดินทางไกลและฝ่าฟัน แข็งแกร่งอย่างพ่อ ชีวิตยังคงดำเนินไป และความรักของพ่อยังคงอยู่ ลูกยังเป็นลูกของพ่อชั่วนิรันดร์   โดย: กวิสรา IP: 61.19.65.169 7 กรกฎาคม 2550 23:12:33 น.

เหมือนอยู่คนเดียวบนโลกอันโหดร้าย ดอกไม้ใด ๆ ก็สลดหมดงาม ยังอยู่ในภาวะ "ทำใจไม่ได้" น้ำตาที่อาบรดหัวใจทุกวัน ช่างแสบขมนัก   โดย: Kala_mydog 8 กรกฎาคม 2550 20:52:54 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ ช่วงนี้หนูก็ยุ่ง เพราะคุณพ่อไม่สบายเหมือนกัน   โดย: สายลมอิสระ 9 กรกฎาคม 2550 18:55:34 น.

ขอขอบคุณมิตรสหาย แม้เพียงไม่มากมายนักที่แวะมา แต่หากเราไม่ได้คุยกันช่วงนี้ โปรดเข้าใจว่า จขบ ยังอยู่ในภาวะ"ทำใจ" เพราะสิ้นแล้วทั้งพ่อและแม่ โดยเฉพาะพ่อ จขบ.บินกลับไปมาหลายรอบเพื่อดูแล จึงยังทำใจไม่ได้ในขณะนี้ที่จะยอมรับการจากไป ตื่นขึ้นมาก็เห็นแต่หน้าพ่อทุกหนแห่ง หากไม่ได้แวะเวียนไปหาเพื่อนๆ อย่าขัดเคืองกันนะคะ   โดย: Kala_mydog 10 กรกฎาคม 2550 7:50:32 น.

บี เสียใจด้วยนะ...แต่เข้าใจว่าเธอเข้าใจและทำใจกับการจากไปของพ่อไว้แล้วใช่มั้ย เธอยังดี ที่ยังมีโอกาสใกล้ชิดสัมผัสจนถึงลมหายใจสุดท้าย ตอนแม่เราเสีย เราทำได้เพียงแค่ควบมอเตอร์ไซค์จากเชียงใหม่ถึงบ้านที่เชียงดาว ตีสอง แต่ไม่ทันดูใจหรอก แต่ก็นั่นแหละ...การจากพราก ทำให้เรารู้จักชีวิต และการมีอยู่ชัดมากขึ้น เราโทรบอกฝนแล้วเน้อ...   โดย: pu_chiangdao 10 กรกฎาคม 2550 9:37:48 น.

เพิ่งออกจากป่า มาถึงกรุงเทพฯ วันนี้ค่ะ ได้ทราบข่าวหลายวันแล้ว....พยายามหาเบอร์โทรติดต่อ แต่ติดต่อไม่ได้ ได้เบอร์บ้านญาติของพี่บีมานะคะ.. ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ อยากคุยกับพี่บี จะอยู่กรุงเทพฯถึงวันที่ 15 แล้วต้องกลับเข้าป่าไปอีกถึงสิ้นเดือน เดี๋ยวหลังไมค์ เบอร์โทรศัพท์ดีกว่านะคะ คิดถึงจริงๆ....   โดย: exx IP: 124.121.165.36 10 กรกฎาคม 2550 17:56:59 น.

โดย: เอ็กซ์ (อีกรอบ) IP: 124.121.166.138 10 กรกฎาคม 2550 19:09:12 น.

เพิ่งเข้าไปเช็คเมล์ ได้เห็นจดหมายแล้ว...   โดย: อีกทีนะ มือไวไปหน่อย IP: 124.121.166.138 10 กรกฎาคม 2550 19:10:25 น.

เสียใจด้วยนะคะ ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้ ขอให้ความเข้มแข็งกลับคือสู่บีในเร็ววัน   โดย: กฤติศิลป์ IP: 202.57.183.100 11 กรกฎาคม 2550 10:25:33 น.

เสียใจด้วยครับ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของโลกนะ สักวันก็ถึงตาเรา *** พ่อผมก็ตายด้วยโรคมะเร็ง ความตายพรากพ่อไปจากเรา แต่ก็นำความเข้าใจเรื่องต่างๆมาสู่เรามากขึ้น เมื่อความตายมาสู่เรา ก็คงทำให้คนอีกหลายคนเข้าใจเรื่องราวได้เพิ่มขึ้น *** ชีวิตยังเดินหน้าต่อไป...   โดย: โกสล อนุสิม IP: 210.246.72.71 11 กรกฎาคม 2550 22:46:21 น.

ขอโทษนะคะที่เพิ่งทราบข่าวคราว เชื่อว่าความทุกข์โศกที่มีจะค่อยจางไป เพื่อดวงวิญาณที่สงบของพ่อคุณบี เพราะแม้ในยามลมหายใจสุดท้าย พ่อก็คงดีใจ ภูมิใจ ที่มีลูกอย่างคุณบีอยู่ด้วย และท่านได้ไปอย่างสงบ และคงเชื่อว่าลูกของท่านจะเข้มแข็ง   โดย: สายน้ำพระจันทร์ IP: 125.25.241.156 12 กรกฎาคม 2550 20:42:28 น.

สวัสดีจ๊ะบี ค่อยสบายขึ้นแล้วใช่ไหมคะ   โดย: พี่ยาย IP: 203.113.50.14 16 กรกฎาคม 2550 0:06:45 น.

ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่แวะมานะคะ โดยเฉพาะญาติทางน้ำหมึก ตอนนี้ ไม่ค่อยออนไลน์ หากจะถามกันตรง ๆ ก็คงจะบอกอีกครั้งว่า ยังทำใจไม่ได้กับการสูญเสีย นอกจากนี้ ตอนนี้ เหมือนปัญหาทุกปัญหาจะโถมเข้ามาจนเซ กำลังอยู่ในช่วงพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ต้องขออภัยนะคะ หากไม่ได้ไปแวะหากันเหมือนเดิม   โดย: Kala_mydog 18 กรกฎาคม 2550 18:35:02 น.

สมทรงเสียใจด้วยนะที่พ่อจากไป ขอให้ความเข้มแข็งจงอยู่กับเธอนะ ชีวิตจำต้องดำเนินต่อไป แม้ว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญก็ตาม   โดย: จันทร์กระดาษ IP: 203.113.71.36 20 กรกฎาคม 2550 22:22:55 น.

ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว นับจากวันที่พ่อจากไป เรายังคงตื่นมาตอนตี 5 เดินไปเดินมา ร้องไห้ไม่หยุด รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในโลก คิดถึงแต่พ่อ คิดถึงพ่อเหลือเกิน ไม่รู้ว่า จะสามารถมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร หากไม่มีพ่อ   โดย: Kala_mydog 25 กรกฎาคม 2550 7:51:25 น.

จำได้ว่า วันที่ 25 เดือนที่แล้ว พ่อบ่นร้อนเหลือเกิน และขอนางพยาบาลอาบน้ำ ซึ่งพ่อไม่ได้อาบน้ำมาร่วมเดือน นอกจากเช็ดตัวบนเตียง เช้าวันที่ 25 มิถุนายน เรามองพยาบาลพยุงพ่อไปอาบน้ำ กลับมา พ่อนั่งหัวเปียก หน้าตายังคงง่วงงุนแต่ดูสบายขึ้น เราถามพ่อว่า สบายขึ้นมั้ยคะ พ่อบอก สบายขึ้นเยอะ ได้อาบน้ำ ตัวก็หอม ไม่เหม็นสาบเหมือนแต่ก่อน พ่อเริ่มไม่อยากดูทีวี ก่อนพ่อเสียอาทิตย์หนึ่ง แต่พ่อพยายามกินอาหารทางปาก และกินโน่นกินนี่เบาๆ ได้ด้วยตัวเอง ซึ่งเราก็เอาไซริงค์ป้อนพ่อทีละน้อย เหมือนป้อนลูกนก แม้สองวันก่อนสิ้น พ่อยังถามว่า พ่อกินนมดีน่า จะได้หรือเปล่า ตอนนั้น อาการพ่อไม่สู้ดีแล้ว เราเลยไม่กล้าให้ทานอะไรทางปากอีก เพราะเหมือนว่าระบบการย่อยของพ่อจะไม่ยอมทำงานเท่าไหร่ พ่อเสียเมื่อตอนตีสองครึ่งของคืนวันที่ 27 ข้ามไป 28 ภาพแห่งวันเหล่านั้นยังไม่เลือนหายไปจากใจเลยแม้แต่น้อย   โดย: Kala_mydog 25 กรกฎาคม 2550 8:03:57 น.

คืนระหว่าง 27-28 มิถุนายน วันนี้ของเมื่อเดือนที่แล้ว พ่อสิ้นในอ้อมกอดของลูก ตอนที่กลับมาเขียนบล็อคเป็นเวลา 5.20 am นอนไม่หลับ ได้แต่คิดถึงพ่อว่า พ่อจากเราไปหนึ่งเดือนแล้วนะ ยังทำใจไม่ได้ ไม่รู้ว่า อีกนานเท่าไหร่ จะเลือนไปจากความทรงจำ อาจจะต้องใช้เวลาชั่วชีวิต พ่อขา ลูกคิดถึงพ่อเหลือเกิน   โดย: Kala_mydog 28 กรกฎาคม 2550 5:23:03 น.

เข้ามาเจอบล๊อคของพี่บีได้แบบฟลุคๆ ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยนะคะ   โดย: จู-ฮาวายอี้ คะ IP: 72.234.183.74 30 กรกฎาคม 2550 10:32:50 น.

พี่บีคะ ...คุณตาสมพร แพรกทอง ที่สวี ใช่มั้ยคะ...คุณตาเคยให้โอกาสนุช ทำงานที่โรงเรียนรักธรรมค่ะ (ปี 45)...นุช ก็นามสกุลแพรกทองค่ะ..(อยู่สุราษฏร์) นุชเสียด้วยนะคะ..ไม่ทราบและคิดไม่ถึงว่าคุณยายและคุณตาจะจากไปเร็ว ..พี่บีคะ..ถึงว่าเราจะไม่เคยเจอกันแต่เราก็เป็นพี่น้องกันได้ใช่ไหมคะ..นุชเสียใจด้วยใจจริงค่ะ คุณตาและคุณยายเป็นคนดีมาก ท่านคงมีความสุขแล้วค่ะ ตอนนี้นุชเป็นครูสอนที่โรงเรียนบ้านนาสารค่ะ จะเป็นไปได้มั้ยถ้านุชจะติดต่อกับพี่บีแบบนี้นะค่ะ..พี่บีมีเมล์มั้ยคะ...ของนุช (noonuch086281@hotmail.com) หวังว่าพี่บีคงไม่รังเกียจนะคะ   โดย: น้องนุชค่ะ IP: 61.19.203.210 20 กันยายน 2550 11:13:43 น.

บี พี่กบแสดงความเสียใจด้วยน่ะ เป็นธรรมดาที่เราต้องเสียใจกับการสูญเสียคนที่เรารักไป แต่ให้คิดว่านี่คือสัจธรรม วันหนึ่งก็ต้องกลายเป็นเราเหมือนกัน แล้ว บีก็ได้ทำหน้าที่ลูกอย่างดีที่สุดแล้ว ได้ส่งคุณพ่อไปอย่างสงบด้วยพระธรรม พระคุ้มครองนะบี   โดย: พี่กบ IP: 71.203.26.99 5 ตุลาคม 2550 22:19:37 น.