ภาพพจน์ + ตัวตน ไม่เท่ากับความจริง 1. ค่ำคืน-สะอื้นไห้อยู่ในความใหลหลับ ด้วยว่าดวงอัจกลับกระจายเกลื่อน สูญสิ้นศรัทธา-ลาเลือน ผู้เป็นเหมือนเพื่อน-พี่-คู่ชีวิต อาทิตย์อัสดงแล้วในแววตา รัตติกาลอันเหว่ว้ามาห่มจิต ราตรีนี้ยาวยืดหม่นมืดมิด เวียนว่ายในห้วงคิด-ห้องจิตใจ 2. ตั้งคำถามมากมายหลายคำถาม ทว่าคำนิยามหามีไม่ ภาพพจน์ที่แลเห็นและเป็นไป หาใช่สิ่งแท้ที่แน่นอน ใครได้รับอภิสิทธิ์-ลิขิตใคร ป้ายสีให้ขาว-ดำ, ดี-สำส่อน หากชีวิตฉันผิดพลั้งบางบทตอน จำเป็นหรือต้องรุกต้อนและรุมตี แล้วปาดป้ายอคติที่จงชัง ถ่มถุยถากถางอย่างเต็มที่ ข่าวคาวเคล้าทุกข์-สนุกดี เป็นกับที่แกล้มเมรัยได้โอชา 3. ใครบางคนย่างกรายในความเงียบ ฉวยภาพพจน์อันได้เปรียบมาบังหน้า งำเงียบเชียบเฉยดั่งเคยมา บิดเบือนสัจจาว่าไม่จริง ภาพพจน์ -ตัวตน , ใช่-ไม่ใช่ ในเมื่อโลกน่าสงสัยไปทุกสิ่ง ในยุคแล้งน้ำใจให้พึ่งพิง ผู้คนมักเชื่อสิ่งที่เปลือกปลอม ยุคสมัยการสร้างมายาภาพ ผู้สวมคราบสุขุมละมุนละม่อม อาจฆ่าใครด้วยหัวใจที่จอมปลอม แนบเนียบแต่พรักพร้อมด้วยสามานย์ 4. ค่ำคืน-สะอื้นไห้อยู่ในความใหลหลับ จึงต้องจับเศษฝันอันหยาบกร้าน มิอยากตื่นพานพบเช้า-ร้าวราน ด้วยมุกม่านน้ำตายังพร่าพราย วันหนึ่งซึ่งภาพพจน์และตัวตน ร่วงหล่นตกแตกแหลกสลาย พลันพบว่าดวงแก้วที่แพรวพราย กลับกลายเป็นสวะสารเลว !!! ตีพิมพ์ครั้งแรก "ประกายกวี" กรุงเทพธุรกิจ 2544   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550 19 comments Last Update : 11 กรกฎาคม 2551 1:59:01 น. Counter : 1360 Pageviews. Share Tweet

ค่ะคุณพี่ อ่านแล้วลึกซึ้ง...เห็นภาพประกอบเป็นฉากฉากเลยค่ะ นึกเปรียบกับความรู้สึกของตัวเองที่ได้เจอะเจอกับเรื่องราวเฉกเช่นนี้...เช่นกัน ภาพพจน์ -ตัวตน , ใช่-ไม่ใช่ ในเมื่อโลกน่าสงสัยไปทุกสิ่ง ในยุคแล้งน้ำใจให้พึ่งพิง ผู้คนมักเชื่อสิ่งที่เปลือกปลอม ยุคสมัยการสร้างมายาภาพ ผู้สวมคราบสุขุมละมุมละม่อม อาจฆ่าใครด้วยหัวใจที่จอมปลอม แนบเนียบแต่พรักพร้อมด้วยสามานย์ มันโดนนะค่ะ....คุณพี่...ใช่ป่ะ..   โดย: angel_exx IP: 124.121.165.198 16 กุมภาพันธ์ 2550 22:21:30 น.

ช่วงนั้นอารมณ์คงรันทดท้อ.....   โดย: ปลายปัญญา 16 กุมภาพันธ์ 2550 22:29:30 น.

สาระดีครับพี่ พี่คงเศร้านะดูเลยนะเท่าที่ผมอ่านดู ที่พี่เขียนก็คงยังไม่ถึงเศษเสี้ยวของการเจ็บปวด สวัสดีครับ   โดย: น้องยศ IP: 202.44.70.50 17 กุมภาพันธ์ 2550 2:56:53 น.

มันเป็นความจริงแบบนั้น ที่คนเราคงปฏิเสธไปไม่ได้เลย แม้แต่ตัวเราเองแท้ๆ บางคราวก็คลับคล้ายสิ่งจอมปลอม ที่ยากจะเข้าใจว่าทำไม ถึงต้องเช่นนั้น สังคมตั้งกฎเกณฑ์มามากมายเหลือเกิน บางอย่างก็ไม่ใช่สิ่งที่เราเป็นแต่เรากลับต้องเดินตามกฎ กรอบ เหมือนกับนักขาย เหมือนกับนักประชาสัมพันธ์ เหมือนกับนักการเมือง เหมือนกับ เหมือนกับเหมือนกัน อีกมากมาย มันก็แค่ภาพพจน์ กฎกติกามารยาททางสังคม แปลกแท้ มนุษย์เรามิสารถอิสระเสรีได้บริสุทธ์ อ่านบทกวีของเจ๊แล้วยิ่งมาอ่านตอนท้ายว่าร้องไห้ไปด้วย รู้สึกสะเทือนใจ เหมือนกัน ใครได้รับอภิสิทธิ์-ลิขิตใคร ป้ายสีให้ขาว-ดำ, ดี-สำส่อน หากชีวิตฉันผิดพลั้งบางบทตอน จำเป็นหรือต้องรุกต้อนและรุมตี ใครบ้างไม่เคยผิดพลั้ง ใครบ้างไม่เคยผิดพลาด ใครบ้างอยากล้มเหลว บางทีเราอาจมิได้เสียใจเพราะความผิดพลาดนั้น แต่เราอาจเสียใจที่ผู้คน รอบข้าง มิอาจเข้าใจเราได้ เป็นบทกวีที่อ่านมาแล้วรู้สึกหดหู่มากเลยเจ๊   โดย: กวิสรา IP: 61.19.65.232 18 กุมภาพันธ์ 2550 14:46:19 น.

ความรักมักเป็นเช่นนี้ สิ่งที่เราคิดว่าเป็นสิ่งแน่นอน อาจจะเป็นแค่ภาพลวงก็ได้ เพราะฉะนั้น คนเราควรเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองให้ได้ แม้ในยามที่เจ็บช้ำหนาวเหน็บที่สุด   โดย: Kala_mydog 18 กุมภาพันธ์ 2550 21:44:22 น.

คุณพี่ขา....ยังต้องเจออีกเยอะ พวกเอียนๆ เลี่ยนๆ อะค่ะ...อิอิ วันนี้อยู่ที่ทำงาน ได้มีโอกาสเช็คเมล์ เลยได้อ่านที่คุณพี่ไปโพสต์ไว้ที่บล็อคค่ะ ไม่ได้คุยกันเลยช่วงนี้ พรุ่งนี้มีบวงสรวงภาพยนตร์องค์บาก2 นะคะ ตั้งแต่เช้าเลย เมื่อวานได้ไปกราบท่านมุ้ยมา... ที่สัญญาจะส่งของไปให้รอแปปนะคะ กะว่าจะแนบลายเซนต์ของท่านมุ้ยติดไปด้วยค่ะ...   โดย: angel_exx IP: 124.120.38.220 21 กุมภาพันธ์ 2550 14:40:53 น.

ป้า, ทำไรอ่ะ พักนี้ เงิยบๆ นะ ไม่มีเรื่องเมาท์ อีกแล้วเหรอ หนมปัง น่ะ เป็นไงมั่ง อยากรู้ โอ๊ะ อยากรู้   โดย: ดาริกามณี 23 กุมภาพันธ์ 2550 15:54:19 น.

แวะมาสวัสดีตอนบ่ายแก่ ๆ จากเดนมาร์กจ้ะเจ๊ ปล.ชอบบทกวีนี้จัง มันดูรุนแรงแต่ก็แฝงไว้ด้วยคติให้คิดและความเศร้า ผู้คนในยุคนี้ เยอะนักที่เป็นดั่งบทกวีนี้ แย่จังเจ๊   โดย: Blomster_DK 23 กุมภาพันธ์ 2550 23:34:37 น.

ช่วงนี้รู้สึกละอายแก่ใจ เพราะตั้งใจว่าจะแปลงานบางชิ้น ก็ไม่ได้ทำ ตั้งใจว่าจะเขียนเรื่องละคร บรอดเวย์ที่ไปดูมา ก็ยังไม่ได้ทำ ตั้งใจว่าจะหัดทำเค้ก ก็ยังไม่ได้ทำ ตั้งใจว่าจะเย็บผ้านวม (มันขาด ไม่ใช่เย็บสวย ๆ เหมือนคนอื่นเค้า) ก็ยังไม่ได้ทำ ละอาย ๆ ๆ เต็มไปด้วยความละอายและความเกียจคร้าน เมื่อวาน อยากตบตัวเองซักฉาด ดันเอาเสื้อดำไปซักปนอีกแล้ว ผลคือ เสื้อสีส้มกลายเป็นสีช้ำเลือดช้ำหนอง รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยที่ไม่ได้เรื่องเลย งานบ้านก็ไม่เก่ง งานเขียนที่เคยคิดว่าพอทน ตอนนี้ ไม่ขยับ กลับนิ่งอยู่กับที่ เอางานเก่า ๆ มาโพสต์ ไปเรื่อยๆ ไปอ่านงานคนอื่น รันทดท้อสุดใจ ใครเคยเป็นอย่างงี้บ้างน้อ   โดย: Kala_mydog 24 กุมภาพันธ์ 2550 2:02:56 น.

หวัดดีคะคุณพี่ เรื่องซักผ้าเป็นเหมือนกันเลย เปลี่ยนสีผ้าเป็นว่าเล่นประจำค่ะ...กลายเป็นสีเน่าๆ แถมเสื้อสีดำ ไปซักรวมกับผ้าอื่น สีดำจะเป็นขนไม่สวย....แล้วก้ไม่เคยจำซะทีโดนบ่นบ่อยๆ อย่าเพิ่งท้อนะพี่...มันคงเป็นบางช่วงของชีวิตนะพี่ บางช่วงก็ลื่นไหล บางช่วงก็ติดขัด ธรรมชาติ อย่าไปฝืนหรือรู้สึกว่ามันผิดปกตินะจ๊ะ เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ คิดถึงนะ อาทิตย์นี้ถึงอาทิตย์หน้าจะอยู่เขาใหญ่ตลอด เขา work shop ภาพยนตร์กันนะจ๊ะ ถ่ายจริงต้นเดือนแล้ว ได้ไปทำงาน เหมือนได้ไปเที่ยวพักผ่อนด้วย สูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอดดีก่า คริคริ   โดย: angel_exx (ALFA-TANGO ) 25 กุมภาพันธ์ 2550 3:32:32 น.

ชอบครับ กวีชิ้นนี้...ฉายชัด...   โดย: pu_chiangdao 25 กุมภาพันธ์ 2550 11:31:38 น.

หวัดดีค่ะเจ๊.... ขอบคุณเจ๊มากๆค่ะสำหรับข้อความนี้... " สิ่งที่น่าเศร้าในชีวิต คือการพบคนที่มีความหมายอย่างมากสำหรับเรา แต่มาค้นพบภายหลังว่าเราไม่ได้ถูกกำหนดมาเพื่อสิ่งนั้น และจะต้องปล่อยให้ผ่านพ้น ชีวิตคนเรามักเต็มไปด้วยเรื่องราวแบบนี้ ด้วยวัย ด้วยหน้าที่ ไม่อาจเอื้อให้เราคร่ำครวญหวลไห้ได้มากนัก ทางออกที่ดีสุดคือ จำต้องเดินผ่านไป แม้ว่าจะผ่านไปด้วยน้ำตา... " และแม้ว่าคน คนนั้นจะทำให้เราเจ็บปวดสักเท่าใดก็ตาม.... ต่อจากนี้ไป...คงไม่มีน้ำตาให้ใครอีกแล้วค่ะ... " ชีวิตต้องดำเนินต่อไป " ทำหัวใจให้อุ่นๆไว้นะคะเจ๊...ร่ายกายจะได้ไม่หนาวมากค่ะ...   โดย: อุ้ยค่ะ... IP: 203.144.130.176 25 กุมภาพันธ์ 2550 11:52:48 น.

เพลงประจำบล็อคนี้คือเพลง Canon in D และเป็นเพลงประจำบล็อคนี้มานานแล้ว โปรดเข้าใจไว้ด้วย หากใครจะมาทึกทักเอาว่า จขบ เพิ่งมาเปลี่ยน ถือว่าขาดความเคารพต่อจขบ คริๆ   โดย: Kala_mydog 25 กุมภาพันธ์ 2550 20:32:31 น.

บทนี้ชอบความหมายมากๆ ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าช่างจินตนาการเปรียบเทียบได้แง่คิดดี พออ่านลงมาถึงได้รู้ว่าอิงความจริง แต่ถ่ายทอดออกมาได้ยอดเยี่ยม ทำไมชั้นฟังเพลงบล็อกแกไม่ได้ฟระ   โดย: ตรีนุช3903 26 กุมภาพันธ์ 2550 0:53:55 น.

ชีวิตชั้นมันเศร้านะ แก คนที่อยู่ก็ไม่ได้รัก คนที่รักก็ไม่ได้อยู่ อยู่กับความว่างเปล่าของความจริง   โดย: Kala_mydog 26 กุมภาพันธ์ 2550 1:13:43 น.

วันนี้ช่างแสนเศร้า นั่งฟังเสียงฝนหล่นในหัวใจ ฉันพยายามลืมเลือน คำรักที่ใครคนหนึ่งพร่ำบอกในราตรีอัน หนาวเหน็บได้พลันสลายกลายเป็น ความว่างเปล่าท่ามสายลมตะวัน ออก   โดย: Kala_mydog 26 กุมภาพันธ์ 2550 8:03:02 น.

ทั้งสายลมเกรี้ยวกราด ทั้งหิมะยะเยือกหนาว และฝนคมบาดลึก ฟินิกซ์ไม่อาจโบยบินฝ่าข้ามห้วงฟ้า ปีกหักคว้างกลางลมหนาวที่กรรโชกพัด สิ้นใจกลางลานหิมะ เดียวดาย   โดย: Kala_mydog 26 กุมภาพันธ์ 2550 21:40:27 น.

อ่านแล้ว ก็เศร้าเหมือนกันนะ แต่ชีวิตเป้นของเรา เป็นมนุษย์ชีวิตก็เรียนรู้ถุกบ้างผิดบ้าง หากต้งต้งอยู่บนพื้นฐานของความดี ใครจะว่าอะไรก็ช่างเถอะนะ ดีชั่วมันอยู่ที่เราเอง...เราเท่านั้นที่รับผลของการกระทำของเราเอง..ปลูกอะไรได้อย่างน้น   โดย: สัณห์ศุลี IP: 58.136.229.212 18 เมษายน 2551 17:14:13 น.

แวะมาหาหญิงสาวในเงาพลบที่เจ๊ว่าเขียนไว้อ่าน เพราะกำลังจะเขียนถึงนังเงาบ่ายแล้ว ยังหาไม่เจอ...แต่มาเจอกวีบทนี้ อึ้ง...สังคมนิยมสร้างมายาภาพด้วยเปลือกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ ไม่ใช่เพิ่งมี วันนี้เปลือกที่ว่ามันคงหนาและหนักเกินกว่าจะมองเห็นเนื้อในแล้วมั้งเจ๊   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 19 กันยายน 2551 10:31:09 น.