Bloggang.com : หวานเย็นผสมโซดา : พี่ชายที่ (ไม่) แสนดีของหวานเย็น

พี่ชายที่ (ไม่) แสนดีของหวานเย็น

หากใครที่รู้จักหวานเย็นผสมโซดา
คงแปลกใจกับคำว่าพี่ชาย
ก็หวานเย็นเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน แล้วจะมีพี่ชายได้ยังไงกัน
ก็นะ...พี่ชายที่หวานเย็นพูดถึง
เป็นลูกเลี้ยงหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของป้าของหวานเย็น
ส่วนหวานเย็นก็เป็นลูกสาวสุดที่รักของน้าของพี่ชายตัวดีคนนี้
และถ้านับกันตามลำดับเครือญาติก็คือเราสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
ถ้าถามว่าแล้วทำไมหวานเย็นไม่เรียกนายตัวดีว่าลูกพี่ล่ะ
หวานเย็นก็ขอตอบข้อข้องใจนี้ว่า
“ ก็พี่ชายหวานเย็นไม่ใช่นักเลงนี่ หวานเย็นเลยไม่เรียกว่าลูกพี่ ”
หากก็ไม่เคยเรียกนายตัวดีด้วยคำนำหน้าว่า ‘พี่’ อีกเหมือนกัน
คงเป็นเพราะเราสองคนค่อนข้างสนิทกันมั้ง
พี่ชายหวานเย็นอายุมากกว่าหวานเย็นแค่ 2 ปีเอง
เรียกว่าโตมาด้วยกัน เป็นทั้งเพื่อนเล่นและคู่กัดกันมาแต่อ้อนแต่ออก
แล้วคุณพี่ท่านก็ไม่เคยเรียกหวานเย็นว่า ‘น้อง’ เลยด้วย
เวลาเรียกแต่ละทีนี่ใช้ศัพท์สนิทสนมมากเลย
มากจนเวลาเพื่อนบางคนได้ยินยังต้องทำหน้าเหวอ
ก็นะ...เวลาพูดกับคนอื่น
นายตัวดีน่ะพูดจาได้ไพเราะเสนาะกรรณอย่างมากถึงมากที่สุด
ประมาณว่าสุภาพบุรุษในนิยายหลุดออกมายังไงยังงั้น
คำก็ ‘ครับ’ สองคำก็ ‘ครับ’
จนบางทีหวานเย็นยังหมั่นไส้จนอยากตอกให้น่าหงายไปเลยว่า
“ ถ้ามันคับมากนักก็หัดรับประทานให้มันน้อยลงสิ จะได้หลวม ”
แต่กับหวานเย็นนะหน้ามือเป็นหลังมือเลย
อยู่กับคนอื่นทำตัวเป็นกาแฟใส่นม น้ำตาล และครีมเทียมซะจนเลี่ยน
ทีกับน้องตัวเองล่ะ โห! กาแฟดำใส่บอระเพ็ดผสมด้วยยาขมเลยเชียว
คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนัก เจ็บใจ โอ๊ย! มันเจ็บใจ
คิดไปคิดมา คิดมาคิดไปจะโทษนายตัวดีนั่นก็ไม่ถูก
ก็เราสองคนโตมาด้วยกัน เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่จำความได้
เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็บรรดาพี่ชายคนอื่นๆ เขาโตเกินกว่าจะมาเป็นเพื่อนเล่นให้นายตัวดีแล่วน่ะสิ
ส่วนหวานเย็นน่ะยังมีพี่สาวอีกคนหนึ่ง...
พี่สาวลูกของลุง แต่ด้วยความที่พี่สาวของหวานเย็นน่ะเป็นคุณหนูไฮโซ
นานๆ จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเล่นให้หวานเย็น
ก็เลยมีแต่นายตัวดีนี่ล่ะที่ต้องจับผลัดจับผลูมาดูแลน้อง
ดูนะแต่ไม่แล กัดได้กัดดี กัดอยู่ทุกวี่ทุกวัน
จนน่าสงสัยว่าถ้าวันไหนไม่ได้กัดหวานเย็นพี่ชายคงเหงาปากตาย
คนอะไรปากมากก็เท่านั้น พูดจาไม่เข้าหูคนก็เป็นที่หนึ่ง
ฮึ่ม! ช่างน่าเตะนักเชียว
แต่พี่ชายตัวแสบก็อยู่เป็นเพื่อนเล่นกับน้องไม่นานหรอก
นายตัวดีอายุสักประมาณ 5 ขวบได้มั้ง
ป้าก็จับลูกชายเข้าเรียนชั้นอนุบาล
หวานเย็นก็เลยถูกส่งเข้าโรงเรียนตามไปด้วย
แต่เป็นคนละโรงเรียนกัน เราสองคนก็เลยห่างๆ กันไป

จนกระทั้งช่วง ม.ต้น แม่ส่งหวานเย็นเข้าเรียนในโรงเรียนเดียวกันกับพี่ชาย
เราสองคนเลยโคจรกลับมาเจอกันอีกครั้ง
แต่...อย่าได้คิดนะว่านายตัวดีโตขึ้นแล้วจะทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี
หมอนั่นน่ะยังคงรักษาความเป็นพี่ชายปากปีจอ
(อย่าแปลกใจไปเลยค่ะก็พี่ชายหวานเย็นเกิดปีจออ่ะ
ถ้าปากปีวอกคงแปลกแล้วล่ะ) ไว้เป็นอย่างดี
ประดุจเกลือรักษาความเค็มเลยทีเดียว
เคยทำตัวอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ช่างเสมอต้นเสมอปลายดีจังเลยเนอะ
อืม...อันที่จริงก็ดีขึ้นบ้างหรอกค่ะ
ทุกวันหลังเลิกเรียนนายตัวดีจะต้องรอกลับบ้านพร้อมหวานเย็น
เนื่องจากเป็นคำสั่งของป้านั่นเอง
ถ้าหวานเย็นเลิกเรียนก่อนหวานเย็นก็เพ่นกลับก่อน คนเป็นพี่ก็วิ่งตามไปสิ
คิดแล้วสะใจเป็นที่สุด (บอกแล้วไงคะว่าหวานเย็นน่ะจอมภูตมาร)
ตรงกันข้ามถ้านายตัวดีเลิกก่อนก็ต้องนั่งรอ ยืนรอ น้องสุดที่รักคนนี้
แล้วค่อยเดินกลับบ้านพร้อมกัน
(หวานเย็นต้องไปนั่งรอพ่อหรือแม่มารับอยู่ที่บ้านป้าน่ะค่ะ)
มีอยู่วันหนึ่ง จำได้ว่าเป็นวันสอบกลางภาค
นายตัวดีสอบเสร็จก่อนตั้งแต่เที่ยง
แต่ต้องนั่งรอหวานเย็นจนถึงบ่ายสองโมง น่าสงสารเนอะ
แต่พอหวานเย็นลงมาจากห้องสอบ
แทนที่จะได้กลับบ้าน ทั้งๆ ที่หวานเย็นนัดให้แม่มารับไว้แล้วเชียว
พี่ท่านกลับลากหวานเย็นไปนั่งจ๋องอยู่ข้างสนามบาสเกตบอล
ไม่รู้วิญญาณนักบาสเกตอบอลมือหนึ่งเข้าสิงห์รึไง มันน่านักเชียว
แล้วหวานเย็นก็ได้แต่นั่งรอ...รอจนเบื่อเลยล่ะ ถามทีไรก็บอกว่า
“ อีกเกมส์เดียวนะ อีกเกมส์เดียว ” เกมส์เดียวทั้งปี
แต่ก็ต้องกัดฟันรอ...รอจนหมดความอดทน
หวานเย็นก็ลุกขึ้นเดินกลับบ้าน คิดในใจว่ากลับเองก็ได้ ไม่เห็นต้องง้อเลย หวานเย็นไม่ใช่เด็กอนุบาลนี่
นายตัวดีเห็นแบบนี้ก็เลยทิ้งลูกบาสในมือ
หันไปคว้ากระเป๋าหนังสือที่หวานเย็นวางทิ้งไว้บนม้านั่งข้างสนามบาสฯ วิ่งตามหัวตูบเลย
นึกแล้วก็ขำ แต่ตอนนั้นขำไม่ออกเลยจริงๆ นะ โมโหซะมากกว่า
‘ไอ้พี่บ้า ปล่อยให้เรารอ’
นายตัวดีวิ่งตามมาจนทัน แต่เรียกให้ตายหวานเย็นก็ไม่ตอบ
ไม่พูดด้วยสักคำ หน้ายังไม่อยากจะมองเลย
แปลกเนอะ! หวานเย็นไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าพี่ชายปากปลากัดจะยอมง้อน้องสาวคนนี้
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ยอมลงทุนง้อ
‘คงกลัวป้าว่าล่ะมั้ง’ หวานเย็นคิดว่างั้นนะ
เราสองคนพี่น้องเดินกันมาเรื่อยๆ
โดยที่คนเป็นพี่ยังไม่เลิกล้มความพยายามที่จะง้อ
ปล่อยให้ง้อซะให้เข็ด แล้วเชื่อไหมคะ
จากเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะโกรธนานนักในวันนั้น
หวานเย็นกลับงอนอยู่ได้เป็นเดือนเลยทีเดียว เดือนครึ่งเลยด้วยซ้ำ
พอเลิกเรียนก็หนีกลับก่อนไม่มีการรอโดยเด็ดขาด
เจอหน้ากันก็หลบไปเลี่ยงมา
แต่ก็นะ...พี่น้องกันนี่ หลบให้ตายสุดท้ายก็ไม่พ้นอยู่ดี
วันนั้นเป็นวันที่แม่มารับกลับบ้านช้ากว่าปกติ
นายตัวดีกลับมาทันตอนที่หวานเย็นกำลังจะเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน
ช่วงที่เดินสวนกันนั่นแหละ นายปากปลากัดก็กระซิบบอกว่า
“ เลิกงอนได้แล้ว โตแล้วนะเราน่ะ ”
หนอยแหนะ! ไอ้พี่บ้า ว่าหวานเย็นเป็นเด็กไม่รู้จักโตเหรอ
ฮึ่มๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นตัวเองโดนปล่อยให้นั่งรอเหงกอยู่แบบนั้นบ้างจะรู้สึกยังไง หวานเย็นล่ะอยากรู้นัก
แต่วันรุ่งขึ้นหวานเย็นก็ยอมคืนดีด้วยนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

แล้วเราก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทางอีกจนได้
หลังจากที่นายพี่ชายจอมแสบเรียนจบระดับอนุปริญญาแล้วใช้เวลาส่วนใหญ่ให้หมดไปกับการช่วยกิจการของทางบ้าน
ส่วนหวานเย็นเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย
ก็เลยห่างๆ กันไปอีกครั้ง
จนกระทั่งวันที่ป้าโทร. มาสั่งการไว้กับแม่ว่าให้หวานเย็นไปช่วยเขียนการ์ดเชิญในวันเสาร์
การ์ดเชิญอะไรนะเหรอคะ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่นายตัวดีจะบวช
ก็เลยมาอัญเชิญน้องสาวสุดที่รัก...รักจนขอบตาเขียวเลยเชียว ให้ไปช่วยเขียนการ์ดเชิญ
กำหนดการหันหน้าเข้าวัดของนายตัวดีตรงกับวันที่หวานเย็นต้องไปต่างจังหวัดพอดี
ไปทำหน้าที่พี่พยาบาลในงานรับน้องใหม่นอกสถานที่ ณ จ.สระบุรี
หวานเย็นก็บอกนายตัวดีตามตรงล่ะค่ะว่า
คงไม่ได้มางานเพราะต้องไปทำหน้าที่รุ่นพี่ปี 2 ที่ดี
แต่ดูเหมือนพี่ชายจอมแสบจะมั่นใจมากไปนิด
นายนั่นคงคิดว่าถึงอย่างไรหวานเย็นก็ต้องเห็นเขาสำคัญกว่าคนอื่นอยู่แล้ว
ก็ในเมื่อเราสองคนโตมาด้วยกันนี่นะ
แต่หวานเย็นกลับเลือกงาน...เลือกหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
เลือกที่จะไปต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ รุ่นพี่และรุ่นน้อง
ไม่ใช่ว่านายตัวดีไม่มีความสำคัญหรอกนะ ก็มันจำเป็นนี่นา
หวานเย็นรู้ถึงยังไงพี่ชายก็ต้องเข้าใจน้องสาวคนนี้เสมอ
หวานเย็นใจร้ายใจดำจังเลยเนอะ ทิ้งคนเป็นพี่ได้ลงคอ
หวานเย็นวิ่งวุ่นแทบตายแหนะ ก็นะ...หน้าที่พี่พยาบาลใครว่าหมูล่ะ
ยิ่งรุ่นน้องบอบบางเท่าไหร่ รุ่นพี่ก็เหนื่อยมากขึ้นเท่านั้น
แต่เชื่อมั้ยคะ ไม่มีใครเห็นในสิ่งที่หวานเย็นทำสักคน
เสร็จงานรับน้องคราวนั้น
หวานเย็นก็เดินทางกลับบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ต่อมา
แม่บอกว่านายตัวดีเคืองหวานเย็นน่าดูเลย
แถมมีการอาฆาตว่า “ เจอหน้ามันต้องเตะ งานพี่ตัวเองแท้ๆ กลับไม่มา ”
เฮ้อ! ไม่แปลกหรอกที่นายตัวดีจะโกรธ
เป็นหวานเย็นก็คงโกรธและโกรธมากด้วย
หวานเย็นคงเป็นน้องที่แย่มากเลยเนอะ
ที่ผ่านมานายตัวดียอมน้องสาวจอมเกเรคนนี้มาตลอด
หวานเย็นก็หาเรื่องอาละวาดได้ตลอดเหมือนกัน

2 ปีแล้วสินะ 2 ปีที่หวานเย็นไม่เคยได้เจอหน้าพี่ชายของหวานเย็นอีกเลย
ไม่เคยโผล่หน้าไปรับการลงโทษ ไม่เคยแวะไปหาหรือทักทาย
แต่พี่ชายรู้มั้ย หวานเย็นมีอะไรจะบอกล่ะ
“ ตัวนิ่มขอโทษนะสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษที่เกเรไปนิด ”
ไม่รู้พี่ชายจะได้ยินไหม แต่หวานเย็นอยากบอกล่ะ
เอาเป็นว่าถ้าพี่ชายจะแต่งงานเมื่อไหร่ หวานเย็นจะไปนะ
ไปให้นายตัวดีเห็นหน้ามันตลอดงานเลย
แล้วอย่ามาบ่นล่ะว่าหวานเย็นน่ารำคาญ ไม่งั้นโดนเตะแน่นายตัวดี
คิดถึงนะ รู้เปล่า?

Create Date : 19 สิงหาคม 2548

Last Update : 28 พฤศจิกายน 2548 15:57:41 น.

4 comments

Counter : 586 Pageviews.