ครบรอบ ๑ ปีกับ “น้องกิ่ง” ของแม่ อันที่จริงเรื่องที่ “เขียนถึงแม่เมื่อวันแม่” นั้นเป็นส่วนที่ตัดทอนออกมาจากเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่รู้ว่าแม่จะต้องตัดขาไปจนถึงวันที่ฉันได้ไปพบแม่ครั้งแรกนับจากผ่าตัดไป ก่อนหน้านั้นฉันก็จินตนาการไปต่างๆนานา นึกถึงภาพแบบในละครที่จะต้องมีผ้าก๊อซพันแผลเปรอะเลือดพันอยู่ที่ขา ฯลฯ แต่ภาพจริงก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร แม่นอนห่มผ้าอยู่ดูปกติดีทุกประการ พอฉันเดินไปที่เตียงแม่ก็เลิกผ้าห่มแล้วยื่นขาที่มีผ้าพันแผลสีเนื้อๆพันอยู่ขึ้นมา ถ้าดูเผินๆ ไม่นับขนาดที่สั้นลงแล้วก็ดูเหมือนกับพันผ้าแก้ปวดเคล็ดขัดยอกธรรมดา แม่โบกขาซ้ายส่วนที่ยังเหลืออยู่ทักทายฉัน พร้อมพากย์เสียงเหมือนกำลังเชิดหุ่นเล่านิทาน “ซาหวัดดีคับ พี่คับ ผมเป็นน้องใหม่คับ” ฉันเข้าไปกอดแม่เพราะฉันเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้พบแม่เลยตั้งแต่ถูกตัดขา ทั้งที่ไปเฝ้าแม่ตลอดจนถึงวันที่คิดว่าแม่จะได้กลับบ้าน ฉันนัดให้น้องสาวมารับแม่กลับตอนสายส่วนตอนเช้าฉันก็มาทำงานตามปกติ เพราะต้องเป็นคนดูแลพ่อ วันนั้นฉันร้องไห้เป็นครั้งแรกกับเรื่องนี้ แต่สุดท้ายก็ทำตลกกลบเกลื่อนไปจนได้ คงจะเป็นกลไกทางจิตในการลดความตึงเครียดอย่างหนึ่งอันเป็นคุณสมบัติของทุกคนที่บ้านเมื่อตั้งสติได้ ทำให้ขณะที่เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงครอบครัวของฉันจึงยังอุตส่าห์สามารถคิดหามุขตลกขบขันมาเฮฮากันได้ คนอื่นคงนึกว่าบ้านนี้มันบ๊องๆ และด้วยเหตุผลหลายๆ ประการ น้องสาวจึงเรียกขาข้างซ้ายที่เหลืออยู่ครึ่งแข้งของแม่ว่า “น้องกิ่ง” และทำให้เกิดมุขอำๆ กันในบ้านว่า แม่เข้าโรงพยาบาลเพราะมีน้อง คุณหมอศัลย์ฯ ที่เป็นคนผ่า...เอ้อ ตัดขาให้ก็บอกพี่ชายกับน้องสาวฉันว่าคุณปู่คุณย่าของหมอก็เป็นเบาหวานถึงขั้นต้องตัดขาเหมือนกัน หมอก็เป็นคนตัดให้เอง แต่ตัดแล้วเอาแต่นอนซม จิตใจไม่สู้สุดท้ายก็เลยจากไป ดังนั้นกำลังใจของตัวคนไข้จึงเป็นสิ่งสำคัญ พวกเราออกจะโล่งใจมากถึงมากที่สุดเพราะถ้าแม่มัวแต่เศร้าพวกเราคงทำอะไรต่อไม่ถูก เนื่องจากในการเจ็บป่วยครั้งก่อนๆ แม่จะซึมเศร้าข้าวปลาไม่เป็นอันกิน ทั้งๆ ที่อาการไม่ได้วิกฤตเท่าคราวนี้ แม่มักจะร้องห่มร้องไห้โทษตัวเองที่ทำให้เดือดร้อนต้องเสียค่ารักษาพยาบาลแพงแสนแพง เป็นเหตุให้พวกเรากังวลใจกันในตอนแรกว่าถ้าแม่ถอดใจเราอาจจะเสียแม่ไปได้ คราวนี้แม่มามาดใหม่เป็นคนเฮฮาเสียเอง ถ้าแม่พร้อมสู้เราก็พร้อมเป็นกองเชียร์สนับสนุนอยู่แล้ว ลักษณะแผลของแม่จะเป็นการตัดขาท่อนล่างจากครึ่งหน้าแข้งลงไปออก คุณหมอจะเก็บผิวหนังส่วนน่องเหลือไว้เพื่อตลบขึ้นมาปิดเนื้อในส่วนที่ตัดออกไป ทำให้ดูคล้ายๆ มีปากกว้างๆ อยู่แถวๆ หน้าแข้ง ในตอนแรกจะมีสภาพบวมอยู่บ้างเหมือนขาของตุ๊กตาหมี เหมือนขาก้านกล้วย ฯลฯ อะไรก็แล้วแต่จะพากันจินตนาการให้สนุกๆ กันไป แต่ถ้าเราคอยพันผ้าไว้ เนื้อจะค่อยๆ กระชับและปลายจะเล็กลง เพื่อสะดวกในการใส่ขาเทียมในเวลาต่อมา ขอเอาเรื่องชุดนี้มาอัพแทรกก่อนหมอดูมินิซีรีส์ถัดไปนะคะ เรื่องอาจจะยาวนิดหน่อย แต่อยากให้เป็นการแบ่งปันประสบการณ์เกี่ยวกรณีเจ็บไข้ได้ป่วยของคนที่เรารักที่บ้าน ที่ไม่มีใครอยากให้เกิด   Create Date : 25 มกราคม 2551 36 comments Last Update : 25 มกราคม 2551 11:15:46 น. Counter : 571 Pageviews. Share Tweet

อ่านจนจบเลยค่า น้ำตาจะไหล แต่ครอบครัวนางไม้ ก็รักใคร่สามัคคีกลมเกลียวกันดีน่ะค่ะ คนป่วย ต้องการกำลังใจจากคนรอบข้างเป็นสิ่งสำคัญค่า ขอให้คุณแม่หายไว ๆ น่ะค่ะ ว่าไปเรื่องเบาหวานเนี่ย ที่บ้านดาวก็เป็นกันทั้งบ้านเหมือนกัน เห็นเค้าบอกว่าเป็นกรรมพันธ์ด้วย เพราะญาติพี่น้องดาวเป็นเกือบทุกคน   โดย: hoshi_nao 25 มกราคม 2551 11:30:12 น.

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะ   โดย: ชินโจมายุ 25 มกราคม 2551 12:03:15 น.

รู้สึกจะยังไม่ได้ตั้งเป็นหน้าหลักนะเนี่ย   โดย: หอมกร 25 มกราคม 2551 12:06:27 น.

อ้อ ตั้งแล้วโทษทีๆ จขบ. เองก้อต้องระวังตัวนะจ๊ะ เพราะว่าเป็นกรรมพันธุ์กันมาทั้งครอบครัว   โดย: หอมกร 25 มกราคม 2551 12:12:14 น.

คุณแม่เข้มแข็งมากๆเลยนะคะ...เป็นครอบครัวที่อบอุ่นรักกันดูแลกัน.. ......มีความสุขมากๆนะคะ........   โดย: mukphuket 25 มกราคม 2551 12:26:31 น.

ชีวิตเป็นสิ่งเปราะบางจริง ๆ ค่ะ ลิตช์ขอเป็นกำลังใจให้นะ แล้ว....อย่าไปใช้ยาแบบ Heath นะค๊า ลิตช์เองก็เคยกินยาคลายเครียดเหมือนกันค่ะ แต่จะใช้เมื่อจำเป็นแบบหนักหนาสาหัสจริง ๆ ลิตช์ ว่าใช้วิธีออกกำลัง และทำใจให้สบาย ๆ ปล่อยวาง จะดีกว่าและสิ่งที่ได้ผลดีที่สุด คือ การนั่งสมาธิ ค่ะ   โดย: ลิตช์ (Litchi ) 25 มกราคม 2551 12:30:53 น.

ครอบครัวนี้กำลังใจล้นหลามเลยครับ ดีใจด้วยครับ แวะมาขอบคุณที่แจ้งให้ทราบเกี่ยวกับข้อเท็จจริงครับ มีคนก่อนหน้าก็มาแจ้งบอกไว้เรื่องเดียวกันเลยครับ จาก : เด็กชายที่หนีออกจากบ้านหลังเขียนจดหมายในวันเด็ก   โดย: ฮิโระ (ordinary_hero ) 25 มกราคม 2551 12:44:29 น.

คุณนางไม้ เรื่องของชีวิตและสุขภาพ บางทีมันก็เลือกไม่ได้เนอะที่จะเจอหรือไม่เจออะไร แต่อ่านแล้วรู้สึกถึงความเข้มแข็งของคุณแม่คุณนางไม้ได้เลยคะ ว่าสุดยอดขอเป็นอีก 1 กำลังใจให้เข้มแข็ง เมื่อกี้ก็พึ่งอ่านเรื่องเศร้าของเพื่อนอีกคนมา น้ำตาแทบไหล แต่ก็ต้องอดกลั้นไว้เดี๋ยวจะมีคนหาว่าเราบ้า อยู่ๆก็ร้องไห้ แต่การมีกำลังใจที่ดี ก็ทำให้เราสามารถยืนหยัดอยู่ได้อย่างมั่นคงนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณแม่มีสุขภาพกายและใจที่ดีนะคะ ถึงจะมีน้องกิ่งมาอยู่ด้วย แต่ก็ถือว่าน้องกิ่งเป็นกิ่งไม้ที่ต่อกิ่งก้านสาขาเต็มหัวใจของทุกคนเลยนะคะ   โดย: eeh (คิตตี้น้อยสีชมพู ) 25 มกราคม 2551 13:35:29 น.

อ่านแล้วรู้สึกเศร้าแล้วก็เสียวแทนนะครับ คุณพ่อของผมก็เป็นเบาหวานครับ เมื่อปลายปีที่ผ่านมาก็เพิ่งเข้าโรงพยาบาลศิริราชครับ น้ำตาลในเลือดผิดปกติ ทำให้ท่านช็อคครับ คุณพ่อผมไปนอนที่โรงพยาบาลศิริราช ในกลุ่มเตียงที่จัดไว้สำหรับผู้ป่วยเป็นโรคเบาหวานโดยเฉพาะ ที่ผนังปลายเตียงมีโปสเตอร์เกี่ยวกับโรคเบาหวานติดไว้เต็มเลย มีโปสเตอร์แผ่นนึงบอกวิธีการรักษาความสะอาดที่เท้าของผู้ป่วยโรคเบาหวาน ระวังไม่ให้เป็นแผลที่เท้า มีรูปประกอบให้ดูด้วย จนท้าย ๆ ของโปสเตอร์มีรูปของผู้ป่วยที่ต้องถูกตัดขาออก พอผมมาอ่านเรื่องของคุณแล้ว ภาพพวกนั้นลอยขึ้นมาในสมองเลยครับ ผมนึกแล้วก็อดเสียวไม่ได้ครับ แต่ได้ถาวนาให้ทุกคนที่เป็นเบาหวานอาการไม่กำเริญ (เพราะผมรู้มาจากคุณหมอว่า โรคเบาหวานเป็นแล้วจะเป็นไปจนตาย รักษาไม่หายขาด) ขอให้คุณแม่ของคุณอาการดีขึ้นเร็ว ๆ นะครับ ขอให้คุณคอยอยู่เป็นกำลังใจให้คุณแม่ของคุณด้วยนะครับ ผมจะคอยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ   โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 25 มกราคม 2551 13:36:32 น.

น้ำตาคลอเลยค่ะพี่นางไม้ฯ แต่ไม่ได้เศร้าใจอะไรเลย ใบหน้าเปื้อนยิ้มเสียด้วยซ้ำ คุณแม่ของพี่นางไม้ฯ ท่านเข้มแข็งมากเลย อ่านแล้วได้กำลังใจไปด้วยเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่นำมาแบ่งปันนะคะ   โดย: ~Baan_Ohana~ 25 มกราคม 2551 13:46:04 น.

สวัสดึค่ะพี่นางไม้ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมากๆเลยน่ะค่ะ และพี่ก็ทำได้ดี....คุณแม่พี่ต้องหายวันหายคืนแน่ๆต่ะ เปนอีกกำลังใจที่ส่งไปให้น่ะค่ะ   โดย: pranfun 25 มกราคม 2551 14:30:29 น.

ขอขอบคุณในทุกกำลังใจนะคะ แล้วก็ขอชี้แจงเพิ่มเติมเมนท์ของคุณกล่องด้วยค่ะ เผื่อจะได้ช่วยกันระวังไม่ให้เกิดซ้ำรอย เมื่อ ๓ ปีก่อน แม่เคยมีแผลที่เท้าค่ะ ขนาดว่าทำแผลทุกวัน และไปทำที่โรงพยาบาลด้วย แต่คิดว่าหายแล้วก็ไปเที่ยว มาพบอีกทีลามเร็วมาก เพราะคนเป็นเบาหวานจะไม่ค่อยรู้สึกเจ็บ รอบนั้นเข้าเอกชนเหมือนกัน แต่หมอรักษาด้วยยาปฏิชีวนะ(แสนแพง) และการผ่าเอาหนองออกจนหายสนิท (ถ่ายรูปไว้ด้วยนะ แต่อย่าให้เอามาแปะเลย สยอง---ไปขอหลังไมค์) แต่ของคราวนี้เชื้อมันอยู่ในข้อกระดูกเลยแล้วค่อยๆ ลามออกมา ไม่ได้มาจากแผลภายนอก ตอนแรกแม้แต่หมอก็นึกว่าเป็นเกาต์เทียม และก่อนหน้าจะต้องตัดขา ก็มีอาการน้ำตาลสูงจนไม่รู้เรื่องเหมือนกัน หมอใช้คำว่า confused คือพูดจาไม่รู้เรื้องเลย จำใครก็ไม่ได้ เกือบนึกว่าผีเข้าด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายพูดไม่เป็นภาษา ตอนก่อนคริสต์มาสไปนอนไอซียูตั้ง ๔ คืนแล้วกลับมาส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน   โดย: นางไม้หน้า3 25 มกราคม 2551 14:58:52 น.

ตาม มาซับ เหงื่อให้ อะจ้า อิ อิ อิ ***********   โดย: คนสาธารณะ 25 มกราคม 2551 14:59:57 น.

อาการก่อนส่งโรงพยาบาลก็คือ ไปเที่ยวกลับมาแล้วเหมือนคนเป็นลมแดด ตัวร้อน (ฉันเลยมัวแต่เช็ดตัวให้) แม่จำอะไรไม่ได้ พูดจาสับสน และสุดท้ายพูดไม่เป็นภาษา อาการในคราวนั้นคือน้ำตาลสูง ความดันสูง เพราะติดเชื้อในกระแสเลือด (กรวยไตอักเสบ) แต่เราไม่รู้ว่าที่จริงมาจากข้อเท้าที่บวม ที่ใจหายมากคือ แม่มองเราตาแป๋ว แต่จำพวกเราไม่ได้เลย ทั้งแผลที่เท้าและน้ำตาลสูงนี้ ล้วนเกิดในเวลาที่เราให้แม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เลยอยากแนะนำว่า การที่เพื่อนเห็นใจกันนั้นเป็นเรื่องดี แต่แอบตามใจ(ปาก)กันลับหลังลูกเขาด้วยความคิดที่ว่า "อยากกินอะไรก็กินไปเฮอะ แล้วค่อยไปฉีดยาเอา" แล้วเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ คนที่เดือดร้อนด้วยก็ไม่ใช่เพื่อนสักหน่อย ถัดมาอีกสองสัปดาห์แม่ก็รู้สึกเองว่าไม่ค่อยสบายกำลังจะมีอาการคล้ายตอนที่น้ำตาลสูง เลยเป็นฝ่ายขอให้พาไปโรงพยาบาล อาการก็ประมาณติดเชื้อจากทางเดินปัสสาวะอีก แต่พอจะกลับบ้าน หมอกระดูกจับไปเอ็กซ์เรย์แล้วเลยขอให้ตัดวันนั้นเลยก่อนเชื้อจะลามไปกว่านี้ ทุกวันนี้ ก่อนนอนจะมีการโบกมือ โบกไม้ และโบกน้องกิ่งเพื่อกู๊ดไนท์ลูกอยู่เลยค่ะ   โดย: นางไม้หน้า3 25 มกราคม 2551 15:12:36 น.

พี่นางไม้คะ น้ำอ่านเรื่องของพี่จบแล้ว คุณแม่พี่นางไม้เก่งและเข้มแข็งมาก ๆ เลยค่ะ ท่านคงอยากจะเข้มแข็งเพื่อลูก ๆ ทุกคนจะได้ลดความกังวลลงและจะได้มีกำลังใจกันมากขึ้นด้วยค่ะ น้ำเห็นด้วยกับคุณหมอนะคะกำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด และยิ่งถ้าตัวเองมีกำลังใจจากตัวเองด้วยแล้วนั้นยิ่งทำให้สภาพจิตใจดี ร่างกายก็จะแข็งแรงตามไปด้วยค่ะ น้ำส่งกำลังใจให้พี่นางไม้ด้วยคนนะคะ ขอให้พี่เข้มแข็งและสู้ ๆ นะคะ ป.ล.น้ำก็ภาวนาว่าอย่าให้แพ้ท้องเล้ย เจ้าประคู้ณ แต่ช่วงอาทิตย์นี้เล่นพะอืดพะอมทู้กวัน ต้องสู้ ๆกับอาการมันค่ะ ไม่อยากอ้วกเล้ยเสียดายข้าว อุตส่าห์กินไปซะตั้งเยอะแนะ   โดย: nam_sila 25 มกราคม 2551 15:41:10 น.

คุณแม่เก่งและเข้มแข็งมากๆค่ะ เมื่อเช้าโทรไปหาแม่เพราะเป็นวันคล้ายวันเกิดตัวเอง คิดถึงแม่ค่ะ เพราะวันที่เราเกิด แม่เกือบเอาชีวิตไม่รอดอ่ะ รักแม่มากๆนะคะ   โดย: wanwitcha 25 มกราคม 2551 16:39:56 น.

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม จะทุกข์หนักขนาดไหนก็ตาม เราก็ต้องการกำลังใจค่ะ ยิ่งคนในครอบครัวนี่ล่ะสำคัญ นักแลค่ะ ต้องคอยให้กันประจำเลย ... เรื่องอาการป่วยเหล่านี้ต้องระวัง หมั่นสังเกตอาการ เอาไว้เรื่อยๆ ยิ่งเรื่องของเบาหวานไม่จำเป็นจะต้อง เป็นโรคของพันธุกรรมแล้วค่ะเดี๋ยวนี้ เพราะสมัยนี้ โรคภัยมันมาเยือนกันได้บ่อยๆ อย่างคนที่รู้จักกันนะค่ะ เมื่อก่อนเป็นนักกีฬา แข็งแรงมาก ออกกำลังกายดี ปรากฏว่าพอแก่ตัวมาหน่อยดันเป็นมะเร็งหนีจากเรา ไปกันเกือบหมดแล้วอ่ะคะ แปลกมาก ... เพราะฉะนั้นเวลาฟังเรื่องเกี่ยวกับโรคภัยทางสุขภาพ เราทีไรก็ต้องระวังหมั่นสังเกตให้มาก เป็นอะไรก็ต้อง แบบว่าแว๊บไป รพ.ให้หมอเค้าดูก่อนเลยคะ .. ดีใจที่เรื่องราวของครอบครัวเป็นไปด้วยดีนะคะ คุณแม่ก็ฮาเฮ คุณลูกก็เฮฮา แบบนี้ไม่มีอะไรทำลาย ความสนุกสนานของครอบครัวได้หรอกค่ะ ...   โดย: JewNid 25 มกราคม 2551 17:11:33 น.

อือ คุณแม่มองโลกในแง่ดีจริงๆ เนอะ เข้าใจแล้วละ ว่านางไม้ได้ความเฮฮา..มาจากใครเนอะ   โดย: littlebitlittlemore 25 มกราคม 2551 17:17:00 น.

คุณแม่กำลังใจดีมากเลยค่ะ คนป่วยยิ้มได้คนรอบ ๆ ข้างก็พลอยยิ้มไปด้วยนะคะ... ยายหยินก็เป็นเบาหวานเหมือนกันค่ะ ยายจะมีปัญหาที่ตา แต่ยายจะชอบตื่นนอนตอนเช้า ๆ มาเดินกวาดรอบ ๆ บ้าน แก่บอกได้ออกกำลัง เวลาเห็นแก่แข็งแรงเราก็สบายใจไปด้วย...   โดย: PS-pani 25 มกราคม 2551 17:33:42 น.

แม่เก่งมากๆ แม่สู้ๆๆๆๆ นะคะนางไม้ แม่อ้วนเชียร์แม่ของนางไม้ด้วย เชียร์"น้องกิ่ง" คุณพระรักษานะคะ เฉลยภาพไม่ค่อยปริศนา เลม่อน จ้า เอาไป 1 กอด(แม้จะไม่อยากได้ก้อจะให้)   โดย: แม่อ้วนคนสวย 25 มกราคม 2551 18:01:17 น.

คุณแม่สู้ๆ โย่วๆๆ   โดย: Charlotte Russe 25 มกราคม 2551 18:42:17 น.

โดย: ฮิโระ (ordinary_hero ) 25 มกราคม 2551 21:07:50 น.

ขอให้คุณแม่พี่นางไม้ฯ สุขภาพแข็งแรงนะคะ แม่เกด *** คุณป้านางไม้ฯคับ ฝากบอกคุณยายนะคับว่าสู้ๆ น้องทะเล   โดย: แม่เกด + น้องทะเล (gadeja ) 25 มกราคม 2551 21:31:15 น.

สวัสดีค่ะคุณนางไม้ คุณแม่กำลังใจดีจังเลยค่ะ อ่านแล้วขอยกนิ้วให้คุณแม่ว่าคุณแม่มองโลกในแง่ดีมากๆ ครอบครัวคุณนางไม้อบอุ่นและเข้มแข็งจริงๆ ค่ะ   โดย: แป๋วภูเก็ต 25 มกราคม 2551 23:09:53 น.

คุณแม่เก่งมาก ๆ เลยค่ะ กำลังใจจากคนรอบข้างเป็นสิ่งสำคัญจริง ๆ เนอะ เพราะคนไข้ตัดขาส่วนใหญ่ก็จะซึมเศร้าอ่ะค่ะ คุณแม่คุณนางไม้ฯ กำลังใจดีมาก ๆ แล้วยังได้กำลังใจจากครอบครัวด้วย แบบนี้อีกไม่นานก็หายสนิทค่ะ...   โดย: Almondblist 25 มกราคม 2551 23:38:49 น.

คุณแม่ สู้ สู้!!!!   โดย: ไม่รัก...แต่ใส่ใจ 25 มกราคม 2551 23:40:35 น.

มาให้กำลังใจคุณแม่คนเก่งนะคะ ขอให้คุณแม่เข้มแข็ง และสุขภาพแข็งแรงจ้า   โดย: thaispicy 26 มกราคม 2551 0:22:13 น.

.....ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงนะครับ..... .....นอนหลับฝันดีนะครับ ..   โดย: doctorbird 26 มกราคม 2551 1:13:27 น.

ที่บ้านป้าแป๋ว มีป้าแป๋วคนเดียวค่ะที่ออกจะเครียดๆ ไปซะหมด ซีเรียสซะตลอดเวลา แหะๆ ส่วนอิลุงและลูกๆ ออกแนวตลก บางทีเวลาป้าแป๋วเครียดเค้าก็เล่นตลกให้ดูแต่ป้าแป๋วชอบไม่ทันมุข แถมดุอีกต่างหาก แหะๆ ต้องปรับปรุงตัวอีกหน่อยนะคะ ฝันดีค่ะ   โดย: แป๋วภูเก็ต 26 มกราคม 2551 1:40:42 น.

โห นางไม้จ๋า แซ่บๆ แล้วยิ่ง นัวๆ นี่ใช่เรย...   โดย: แม่อ้วนคนสวย 26 มกราคม 2551 6:22:39 น.

บางที่ ความเจ็บป่วยก็ทำให้เราฉลาดขึ้นนะ มันช่วยให้เราตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตที่มีอยู่ เวลาที่เหลืออยู่ ช่วยให้เราตระหนักถึงคุณค่าของความรักที่บริสุทธิ์ของผู้ที่รักเราและผู้ที่เรารัก   โดย: IMO 26 มกราคม 2551 8:41:35 น.

สวัสดีค่ะ เป็นยังไงบ้างค่ะ สบายดีนะค่ะ ยังไงก็ดูแลสุขภาพ ด้วยนะจ๊ะ   โดย: ยอพระกลิ่น 26 มกราคม 2551 14:25:11 น.

ต้องขอชมจากใจค่ะว่า คุณแม่ของคุณนางไม้กำลังใจดีมาก คนป่วยนี่ กำลังใจสำคัญมากทีเดียวค่ะ   โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 26 มกราคม 2551 14:26:30 น.

เอากำลังใจมาส่งอีกรอบค่ะพี่นางไม้ฯ ................................... หวานพยายามหารุปมะปรางริ้วจากเน็ต เพื่อจะอัพบล็อกเนื่องจากได้แรงบันดาลใจจากพี่นางไม้ฯ แต่หายากจริงๆ ค่ะ ไปเจออยู่รูปหนึ่งสวยทีเดียว แต่เป็นของเพื่อนในบล็อกที่นี่ เลยไม่รบกวนดีกว่า ถ้าพี่นางไม้ฯไม่กล่าวถึง หวานก็ไม่ได้สนใจไปหาดูรูปนะคะ เคยแต่ได้ยินผ่านๆ แต่พอได่เห็นแล้ว ทึ่งค่ะ ทำได้ยังไง นอกจากจะริ้วธรรมดา ยังมีริ้วแบบก้นหอย และลายเต่าอีกด้วย ขอบคุณพี่นางไม้ฯ สำหรับความรู้เพิ่มเติมค่ะ   โดย: ~Baan_Ohana~ 26 มกราคม 2551 22:30:23 น.

ขอบ คุน มั่ก ก้าบบบบบบบบบ ที่ เข้า มา Happy Birthday ป๋ม กะ ป๋า ก้าบบบบบ แว้ว ก้อ ขอบคุน ที่ อ่าน เรื่อง ราว บ้า บ้า บอ บอ ของ ครอบ ครัว ป๋ม ก้าบบบบบบบบบ ว่าง ว่าง แวะ มา คุย กัน อีก นะ ก้าบบบบบ รัก เอ่ม เอ้ม ซา เหมอ จาก เอม ก้าบบบบบบบ   โดย: dogamania 26 มกราคม 2551 23:11:51 น.

เข้ามาอ่านแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะสำหรับคำแนะนำและกำลังใจที่มีให้ค่ะ ดีใจแทนคุณนางไม้ฯด้วยค่ะที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี   โดย: pinkyrose 8 สิงหาคม 2552 21:32:15 น.