Bloggang.com : Heavenworth : ละคร ดอกรักริมทาง ตอนที่ 17

มิถุนายน 2553

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

6 มิถุนายน 2553

ละคร ดอกรักริมทาง ตอนที่ 17

ตอนที่ 17

เช้าวันต่อมาปฐวีมาเคาะเรียกอู๊ดที่ห้องแต่เช้าแต่กลับไม่มีเสียงตอบใด ๆ ปฐวีเริ่มเป็นห่วง ระหว่างนั้นป้าอุ้งเดินมาเจอพอดีจึงบอกว่าอู๊ดออกไปทำธุระข้างนอกแต่เช้าแล้ว ปฐวีสงสัยว่าออกไปทำอะไร ที่จริงแล้วธัญญ์มารับอนุสร์ออกไปเพื่อ ล้างแผลที่คลินิก

“เมื่อคืนคุณวีสงสัยอะไรรึเปล่า”

“ก็..ท่าทางเหมือนสงสัยนิดหน่อย แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรนะคะพี่ธัญญ์ นุสเลยเดาใจ เค้าไม่ถูกเหมือนกันว่าคิดยังไง”

“เค้าโทรฯมาหาพี่เมื่อคืน ถามว่าพี่แจ้งตำรวจหรือยังเรื่องที่นายศักดิ์ลอบยิงนุส แต่ พี่บอกว่าทางเราไม่อยากให้เป็นเรื่อง ไม่อยากให้ยัยจิตรีแกรู้ว่านุสอยู่ที่ไหน จนกว่านุสจะหาพินัยกรรมเจอ”

“แล้วเค้าว่ายังไงคะ”

“เค้าบอกว่า เค้ารู้แล้วว่าพินัยกรรมอยู่ที่ ไหน เค้าจะคืนมันให้กับนุสด้วยมือของเค้าเอง”

“จริงเหรอคะ พี่ธัญญ์”

“ใช่ แต่พี่บอกเค้าว่าเราไม่ควรนัดกันตอนนี้ จนกว่าเค้าจะหาคำตอบได้ว่า เรื่องที่เรานัดพบกับเขาเมื่อวานมันรั่วไปเข้าหูยัยจิตรีได้ยังไง”

ปฐวีเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้นวลจันทร์กับปวีณาฟัง ทั้งสองตกใจมากเมื่อรู้ว่าถึงกับมีคนตามไปดักลอบฆ่าอนุสร์

“แล้วคุณอนุสร์เค้าปลอดภัยดีรึเปล่า”

“คุณอนุสร์ไม่เป็นไรครับ พวกมันยิงพลาดไป เลยโดนถาก ๆ แค่ตรงหัวไหล่ แต่ที่สำคัญ ยัยจิตรีแกส่งคนไปลอบฆ่าคุณอนุสร์ได้ แปลว่าแกต้องรู้เรื่องที่ผมนัดกับคุณอนุสร์ทางโทรศัพท์ แกรู้ได้ยังไง ใครเป็นคนบอกแก”

ป้าอุ้งที่นั่งฟังอยู่ด้วยเริ่มสงสัย ขณะที่ลำดวนใจหายวาบเพราะไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ขนาดนี้

“ทางโน้นเค้าสงสัยใครรึเปล่า”

“คุณธัญญ์เค้าว่าทางเค้าไม่ได้บอกใคร นอกจากตัวคุณอนุสร์เอง เพราะฉะนั้นข่าวมันก็ต้องรั่วไปจากทางเรา”

“แล้วทางเราล่ะ มีใครรู้บ้าง”

“มีผมกับอู๊ด ผมไม่ได้พูดกับใครแน่นอน ส่วนอู๊ดก็ .. อู๊ดเป็นคนสุดท้ายในโลก ที่จะทรยศคุณอนุสร์ ผมคิดไม่ออกจริง ๆ ว่ายัยจิตรี แกรู้เรื่องนัดได้ยังไง”

ป้าอุ้งคิดสักพักก็พยักหน้ากับตัวเอง อย่างมั่นใจจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจ้านายฟัง ก่อนจะตามออกมาดูลำดวนที่แอบออกมาบ่นอยู่คนเดียวข้างนอก

“นังลำดวนเอ๊ย เกือบตกนรกแล้วไหมล่ะ ไม่นึกเล้ย ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้”

“ฉันนึกอยู่แล้วเชียว ว่าต้องเป็นหล่อน”

ลำดวนหันมาเห็นป้าอุ้งเดินนำนวลจันทร์ ปวีณา ปฐวีเข้ามา ลำดวนหน้าซีด

“คุณป้าอุ้ง คุณนวล คุณณา .. ค...คุณวี”

“เราเองหรอกเหรอลำดวน ที่แอบเอาเรื่องในบ้าน ไปบอกพวกยัยจิตรี”

“หนู .. หนู คือว่าหนู ..”

“อย่าบอกนะว่าเปล่า เพราะฉันมีหลักฐาน ว่าหล่อนเป็นคนทำ”

ป้าอุ้งส่งบิลค่าโทรศัพท์บ้านให้ปฐวีดู

“มีคนใช้โทรศัพท์ โทรฯจากบ้านเราไปที่มือถือของเจน ก่อนหน้าที่ผมจะออกเดินทางไปพัทยาจริง ๆ”

“อิฉันเห็นกับตาว่านังลำดวนมาแอบฟังตอนที่คุณวีอ่านจดหมายนัดให้เจ้าอู๊ดฟัง พอลับหลังฉัน แกก็คาบข่าวไปบอกยัยจิตรีใช่ไหม รับมา”

“คือหนู .. หนูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ หนูแค่โทรฯไปบอกคุณเจน เพราะคุณเจนแกอยากรู้ว่าคุณวีไปไหน ไปทำอะไรกับใครบ้าง แกว่าแกอยากจะหาทางมาพบคุณวีเพื่อขอคืนดีน่ะค่ะ”

“แล้วเธอก็ช่วยเค้างั้นเหรอ! เสียแรง อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะทรยศตาวี”

“ทรยศลูกชั้นยังไม่พอ ยังไปช่วยให้คน ชั่วมาทำร้ายคนดี ๆ ที่เค้าไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย มันน่าจริง ๆ นะ ลำดวน”

“ไล่ออกไปเลยค่ะ คุณนวล คนไม่รู้ผิดชอบชั่วดีแบบนี้ เลี้ยงไม่ได้”

ลำดวนกอดขานวลจันทร์ร้องวิงวอน

“คุณนวลขา คุณณาขา อย่าไล่หนูออกเลยค่ะ หนูสาบานได้ หนูไม่ได้คิดร้ายกับคุณ วีจริง ๆ หนูไม่รู้ว่าคุณเจนแกจะไปบอกคุณจิตรี .. แล้วหน้าตาดี ๆ สวย ๆ หยั่งคุณสองคน นั้น ใครจะนึกล่ะคะว่าจะเป็นคนร้าย .. หนูไม่รู้จริง ๆ ยกโทษให้หนูนะคะ คุณวี”

ลำดวนร้องไห้ฟูมฟาย นวลจันทร์กับปวีณา ถอนใจเฮือกมองหน้าปฐวี

“เอาล่ะ ๆ ฉันไม่ไล่ออกก็ได้ แต่ลำดวนต้องรับปากนะ ว่าต่อแต่นี้ไปจะไม่ไปยุ่งกับสองคนพี่น้องนั่นอีก”

“หนูรับปากค่ะ หนูเข็ดแล้ว เข็ดคนสวยจนตายจริง ๆ”

แม้จะรู้แล้วว่าข่าวรั่วออกไปได้ยังไงแต่นวลจันทร์ ปวีณา และปฐวีก็ยังไม่สบายใจนัก ปวีณาบอกให้ปฐวีคืนรูปให้อนุสร์เพื่อยุติเรื่อง ทั้งหมด แต่ปฐวีก็ขอทำอะไรอีกอย่างเพื่อพิสูจน์สิ่งที่เขาคิดก่อน นวลจันทร์ว่าให้รีบจัดการก่อนที่จิตรีจะทำอะไรมากไปกว่านี้

เวลาเดียวกันนั้นจิตรีก็บอกเจนจิราให้ไปเยี่ยมอู๊ดที่บ้านปฐวี เจนจิราโวยวายเพราะเกลียด อู๊ดเข้าไส้ จนจิตรีต้องเริ่มออกคำสั่งกับน้องสาว

“ยัยเจน ทำตามที่พี่สั่งได้ไหม”

“ไม่ค่ะ พี่ต้องบอกเจนก่อน ว่าทำไมพี่ถึงคิดว่าไอ้อู๊ดมันจะบาดเจ็บ แล้วมันสำคัญยังไง ทำไมพี่ถึงต้องรู้ให้ได้ ไม่งั้นเจนไม่ไป”

“พี่บอกเธอก็ได้ ... พี่สงสัยว่าไอ้อู๊ดมัน จะไม่ใช่ไอ้อู๊ด”

“หมายความว่ายังไงคะ ไอ้อู๊ดไม่ใช่ไอ้อู๊ด แล้วมันเป็นใคร”

“พี่สงสัยว่ามันจะเป็นนังอนุสร์ปลอมตัวมา”

“ไอ้อู๊ดคืออนุสร์ปลอมตัวมา มันจะเป็นไปได้ยังไงคะ ก็ยัยอนุสร์ลูกเลี้ยงของพี่จิตรีเค้าเป็นผู้หญิงนี่คะ”

“แล้วเธอเคยเห็นกับตาเหรอเจนว่าไอ้อู๊ดมันเป็นผู้ชายจริง ๆ”

“นี่พี่จิตรีคิดว่ามันเป็น ... อุ๊ย แต่ถ้าอู๊ดคือยัยอนุสร์ ก็เท่ากับว่าวีไม่ได้รักผู้ชาย วีไม่ได้เป็นเกย์ ... นี่แปลว่าเจนเสียผู้ชายดี ๆ อย่างวี ให้กับผู้หญิงคนอื่นหยั่งงั้นเหรอคะ โอ๊ย ตายแล้ว ไม่ยอมอ้ะ เจนไม่ยอม”

“อย่าตีโพยตีพายได้ไหมยัยเจน เธอต้องช่วยพี่ก่อน เธอต้องไปพิสูจน์ให้ได้ว่าไอ้อู๊ดคือนังอนุสร์จริง ๆ รึเปล่า”

“ก็ถ้าใช่ แล้วพี่จิตรีจะทำยังไงคะ”

“พี่ก็จะกำจัดมันให้พ้นทางของเราสองคนไง มรดกของคุณณพจะต้องตกเป็นของพี่ ส่วนคุณวี ก็จะกลับไปเป็นของเธอ .. ดีไหม”

ปฐวีให้ทินกรช่วยหาทนายมาเพื่อขอข้อมูลในการพิสูจน์ตัวบุคคลกับทางราชการ เมื่อมีคำร้องอย่างถูกต้องเจ้าหน้าที่จึงสืบค้นข้อมูล ให้ทินกรได้ยินชื่ออู๊ดก็ข้องใจว่าปฐวีต้องการสืบประวัติอู๊ดเพื่ออะไร แต่ปฐวีว่าขอเวลาพิสูจน์ความ จริงก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง

เวลาเดียวกันนั้นอนุสร์ที่ยังอยู่ในคราบของอู๊ดกลับมาช่วยป้าอุ้งทำงานบ้าน ป้าอุ้งจึงบอกเรื่องที่ปฐวีตามหาและดูท่าทางเป็นห่วงอู๊ดมาก ระหว่างนั้นเจนจิราก็มาถึงบ้านปฐวีตามที่จิตรีสั่งให้มา ทีแรกลำดวนกับป้าอุ้งไม่ยอมให้เจนจิราเข้าบ้าน แต่เจนจิราก็แกล้งขู่อู๊ดว่าจะแฉความลับ อู๊ดจึงยอมเปิดประตูให้เจนจิราเข้ามาคุยด้วย ขณะที่ปฐวีเห็นประวัติของนายอนุชา ใจซื่อแล้วก็เริ่มเครียด

เจนจิราบอกให้อู๊ดเข้าไปคุยกันสองต่อสองในห้องและไม่ยอมให้ฮั่งตู๋เข้าไปด้วยโดยอ้างว่าแพ้ขนหมา ขณะที่ป้าอุ้งกับลำดวนแอบดูอยู่นอกห้องด้วยความเป็นห่วง

“ฉันรู้ ว่าเธอกับคุณวีรักกัน”

อู๊ดตกใจ พูดไม่ออก “คุณเจน”

“รู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงรู้ เพราะวีเค้าขอ ยกเลิกการแต่งงานกับชั้น เพราะเค้ามีคนใหม่แล้ว .. คนคนนั้นก็คือเธอยังไงล่ะ”

“เอ่อ ไม่จริงหรอก คุณเจนพูดอะไร”

“ทำไมจะไม่จริง วีเค้าชอบเธอ ฉันมองตาวีก็รู้ ว่าเค้าชอบเธอ”

“ม..ไม่จริงหรอกครับ คุณวีจะมาชอบผมได้ยังไง”

เจนจิราจับแขนอู๊ดไว้ทั้งสองข้าง จาก ยิ้มเปลี่ยนเป็นโหดเสียงกร้าว

“เพราะแกเป็นคนร้อยเล่ห์ แอบมาหว่านเสน่ห์ให้วี ตอนที่ชั้นเผลอไง”

เจนจิราตะปบที่ไหล่อู๊ดอย่างแรง อู๊ดไม่ทันระวังตัวร้องโอ๊ยออกมา เจนจิราดีใจ

“แกเจ็บไหล่ พี่จิตรีเดาไม่ผิด แกเป็นแผลที่ไหล่จริง ๆ ด้วย”

อู๊ดถอยหน้าซีดทำอะไรไม่ถูกรู้ทันทีว่าเจนจิรามาเพื่อจุดประสงค์อะไร

“แกคืออนุสร์ พัฒนปรีดีใช่ไหม”

“ไม่ ไม่ใช่”

อู๊ดเดินถอยหนีเจนจิรารุกไล่เข้าไป

“ไม่จริงแล้วเดินหนีทำไมล่ะ ถ้าไม่จริง แล้วทำไมต้องหน้าซีดขนาดนั้น แกคืออนุสร์ แกปลอมตัวเป็นไอ้อู๊ดตบตาทุก ๆ คน ฉันหลงคิดว่าแกเป็นผู้ชาย เลยไม่ได้ระแวง แกเลยมาแย่งวีไปจากฉัน แกหลอกลวงฉัน หลอกลวงทุกคน รวมทั้งวีด้วย”

“ไม่จริง”

“เดี๋ยวก็รู้ ว่าจริงหรือไม่จริง”

“คุณจะทำอะไร”

เจนจิราพุ่งเข้าใส่อู๊ดพยายามจะถอดเสื้อ อู๊ดเพื่อพิสูจน์ให้ได้

“ฉันจะดูให้เห็นกับตาน่ะซี ฉันจะทำให้แกยอมรับให้ได้ ว่าแกเป็นผู้หญิง”

“ปล่อยนะ ปล่อย”

อู๊ดพยายามดิ้นรนหนี แต่เจนจิราก็คว้าตัวเอาไว้ อู๊ดเสียเปรียบเพราะแขนเจ็บ ทั้งสองปล้ำกันนัวเนีย ด้านนอกป้าอุ้งกับลำดวนแอบดู เห็นเจนจิรานั่งคร่อมอู๊ดที่นอนอยู่กับพื้นก็ตกใจคิดว่าเจนจิราหน้ามืดเห็นอู๊ดเป็นปฐวีเลยไล่ปล้ำ ทั้งสองจึงทั้งทุบกระจกและตะโกนห้าม เจนจิราหันมาเห็นป้าอุ้งกับลำดวนโวยวายอยู่นอกหน้าต่างจึงยิ้มอย่างสะใจ

“มีคนมาช่วยด้วย ดีจะได้เห็นกันให้หมด ว่าแกเป็นใครกันแน่”

เจนจิราจะกระชากเสื้อ ขณะที่อู๊ดดิ้น รนหนี ที่หน้าห้องฮั่งตู๋ตะกายประตูพยายามจะเข้าไปช่วยอู๊ด ป้าอุ้งถือกุญแจวิ่งมาจะเปิดเข้าไปโดยมีลำดวนวิ่งตามมาอย่างตื่นเต้น ปฐวีกลับ มาได้ยินพอดีจึงรีบแย่งกุญแจมาและบอก ว่าจะจัดการเอง ปฐวีเปิดประตูเข้าไปเห็นเจนจิรากำลังทุบประตูห้องน้ำเรียกอู๊ดออกมา

“อะไรกันเนี่ยเจน คุณทำอะไรของคุณ”

“วีมาก็ดีแล้วค่ะ ไขกุญแจเปิดประตูให้ เจนด้วย เจนจะกระชากหน้ากากของไอ้อู๊ดออกมาให้วีดู วีจะได้รู้ซะทีว่าความจริงคืออะไร”

อู๊ดเอาหูแนบประตูฟังเสียงเจนจิราคุยกับปฐวีด้วยความกลัวว่าเจนจิราจะบอกความจริงกับปฐวี ขณะที่ปฐวีแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“เจนพูดถึงเรื่องอะไร ความจริงอะไร”

“ก็ความจริงว่าไอ้อู๊ดเป็นใครไงคะ มันถึงเวลาแล้วค่ะที่วีจะได้รู้ว่าคนที่วีรักและปกป้องมันมาตลอด มันโกหกหลอกลวงขนาดไหน”

“เจนมีหลักฐานอะไร ถึงคิดว่าอู๊ดหลอก ผม”

“หลักฐานก็อยู่ที่ตัวมันนั่นแหละค่ะ ตัวจริง ๆ ของมัน ที่มันปกปิดเอาไว้”

ปฐวีชะงักเป็นห่วงกลัวความลับของอู๊ดจะถูกแฉ อู๊ดเองก็กำลังแอบฟังอย่างลุ้นระทึก

“เฉยอยู่ทำไมล่ะคะวี เปิดประตู เอาตัวมันออกมาซีคะ เจนจะทำให้วีเห็นเอง ว่า ไอ้อู๊ดมันไม่ใช่ไอ้อู๊ด มันไม่ใช่เด็กผู้ชาย แต่มันเป็น...”

“หยุดนะเจน หยุดพูดเดี๋ยวนี้ ผมไม่อยากฟังคำกล่าวหาพล่อย ๆ”

“วีไม่เชื่อเจนก็ลากตัวมันออกมาซีคะ เจนเห็นกับตาว่าไอ้อู๊ดมันมีแผลที่ไหล่ แผลที่เดียวกับ ..”

“ผมบอกให้หยุดพูดไงเจน อู๊ดเจ็บไหล่ เพราะของตกใส่ ผมเป็นคนทำมันเจ็บเอง .. เจนกลับบ้านไปได้แล้ว แล้วผมขอสั่งห้าม ต่อแต่นี้ไปเจนอย่ามาวุ่นวายกับคนของผม ในบ้านของผมอีก”

“วีกล้าไล่เจนขนาดนี้เลยเหรอคะ ได้ค่ะ เจนไปก็ได้ แล้วซักวันวีจะต้องเสียใจที่ทำกับเจนแบบนี้”
เจนจิราเดินกระแทกออกไป ปฐวีถอนหายใจโล่งอก ขณะที่อู๊ดลุ้นจนหมดแรงทรุดลงกับพื้น แต่ยังไม่เข้าใจว่าปฐวีแก้ตัวแทนทำไม ระหว่างนั้นฮั่งตู๋ก็เห่าเรียก อู๊ดเปิดประตูออกมาเจอปฐวีอยู่ด้วยและบอกว่ามีเรื่องต้องคุยกัน อู๊ดหน้าจ๋อยคิดว่าต้องโดนปฐวีสอบสวนแน่ อู๊ดเดินตามปฐวีออกจากห้อง ฮั่งตู๋เดินตาม ปฐวีหยุดพูดกับฮั่งตู๋

“รออยู่ที่บ้านก่อนนะฮั่งตู๋ ฉันกับเจ้านายแก มีเรื่องสำคัญจะต้องทำ”

ปฐวีมองหน้าอู๊ดอย่างมีความหมาย อู๊ดใจสั่น ปฐวีพาอู๊ดไปที่บริษัทพร้อมกับบอกว่าไม่อยากให้คนที่บ้านได้ยินเรื่องที่อู๊ดจะสารภาพกับเขา

“สารภาพ สารภาพอะไรครับ”

“สารภาพว่า จริง ๆ แล้ว แกเป็นใคร”

อู๊ดมองหน้าปฐวี ใจหายวับ ตอบเสียงอ่อย “ผม...ผมก็เป็นอู๊ดของคุณวีไงครับ”

“ไม่ใช่ แล้วก็เลิกพูดแบบนี้กับฉันได้แล้ว”

“ทำไมล่ะครับ ผมก็พูดอย่างนี้กับคุณวีมาตลอด”

“นั่นมันเมื่อก่อน แต่แกไม่จำเป็นต้องทำตัว เป็นอู๊ดอีกแล้ว เพราะฉันรู้แล้ว ว่าแกไม่ใช่”

ปฐวีหยิบเอกสารจากกระเป๋าเสื้อส่งให้ อู๊ดรับมาดูเห็นเป็นบัตรประชาชนของผู้ชายหน้าดำหนวด เฟิ้มคนหนึ่งชื่อ นายอนุชา ใจซื่อ อู๊ดเงยหน้ามองปฐวีอย่างรู้สึกผิดมาก

“ในเมื่อแกไม่ใช่อนุชา ใจซื่อ แกจะบอกฉันได้ไหม ว่าแกคือใคร”

อู๊ดมองปฐวีอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

“อ้อ หรือถ้าจะให้ถูก ฉันควรจะถามว่า... “เธอ” จะบอกฉันได้ไหมว่า ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ เค้าเป็นใคร”

“นี่คุณวีรู้”

ปฐวีพยักหน้า “แต่ที่ฉันอยากรู้มากกว่านั้นก็คือ เธอเป็นใคร เธอเป็นอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า... ช่วยพิสูจน์ให้ฉันเห็นหน่อยได้ไหม”

ปฐวีเดินไปเปิดประตูห้องเล็ก ๆ ที่เตรียมไว้ พยักหน้าให้อู๊ดเข้าไป อู๊ดมองหน้าปฐวีไม่อาจขัดขืนได้ ค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องที่ปิดไฟมืด ปฐวีปิดประตูให้อู๊ดเข้าไปเปิดสวิตช์ไฟเมื่อไฟสว่างจึงเห็นหุ่น ผู้หญิงตั้งอยู่กลางห้อง บนตัวหุ่นมีเสื้อผ้าผู้หญิงพร้อม วิกผม แบบเดียวกับที่อนุสร์ใส่วันที่โดนยิง อู๊ดเดินเข้า ไปใกล้เห็นมีโน้ตแปะอยู่เลยหยิบมาอ่าน

“ใส่เสื้อผ้าชุดนี้ แล้วขึ้นไปหาฉันที่ดาดฟ้า ฉันรอเธออยู่...ปฐวี”

อู๊ดมองเสื้อผ้าอย่างละเอียดอีกครั้งแล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่พบกับปฐวีเมื่อวันก่อน

“คุณวีรู้แล้วว่าเราคืออนุสร์ (หนักใจ) เราจะทำยังไงดี”

ที่ดาดฟ้าชั้นบนปฐวีจุดเทียนในโคมแก้วที่วางเรียงรายรอบ ๆ เก้าอี้สำหรับนั่งคุย ดาดฟ้าที่มืด ๆ กลายเป็นสวยงามโรแมนติก ปฐวีครุ่นคิด

“จากผู้ชายกลายเป็นผู้หญิง จากไอ้อู๊ดกลาย เป็นคุณอนุสร์ จากคนใช้กลายเป็นคุณหนูมหาเศรษฐี ...แล้วยังจะมีอะไรเปลี่ยนไปอีกไหม” ปฐวีแอบวุ่น วายใจนิด ๆ “แล้วเราจะทำตัวยังไง จะทำตัวเหมือนเดิม หรือจะต้องเริ่มทำความรู้จักกันใหม่...แล้วเราจะ เรียกเธอยังไงดี อู๊ดหรืออนุสร์”

ปฐวีตั้งสติ สูดลมหายใจลึก ๆ บอกกับตัวเองอย่างมีความหวัง “จะอู๊ดหรืออนุสร์ มันก็แค่ชื่อ แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เราสองคนเคยมีต่อกันมันก็ต้องยังเหมือนเดิมสิ จริงไหม”

ปฐวีลงนั่งรออย่างมีความหวัง ขณะที่อู๊ดใส่ชุดอนุสร์เรียบร้อย ดูสวยงาม เดินเข้ามามองดูตัวเองในกระจกบานยาวที่ตั้งอยู่ในห้องด้วยสีหน้าหนักใจ

“เราจะบอกกับคุณวีว่ายังไง...เขาจะโกรธเรา ไหม ที่เราหลอกเขามานานขนาดนี้”

อู๊ดนิ่งคิด ยิ่งไม่สบายใจ ที่ดาดฟ้าปฐวีดูนาฬิกาข้อมือชักเริ่มกังวลใจเพราะอู๊ดหายไปนานเกินไป จึงรีบวิ่งลงมาดูที่ชั้นล่าง ปฐวีเคาะประตูเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบ ปฐวีจึงเปิดประตูเข้าไปและพบเพียงห้องว่างเปล่า กลางห้องมีหุ่นใส่เสื้อผ้าของอู๊ดพนมมือไหว้ที่มือหุ่นมีกระดาษโน้ตเสียบอยู่

“คุณวีครับ ผมยอมรับสารภาพว่าผมโกหก หลอกลวงคุณวี แต่ผมมีความจำเป็นต้องทำ หวังว่าคุณวีคงจะเข้าใจ ในเมื่อคุณวีรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว ผมคงไม่อาจอยู่สู้หน้าคุณวีต่อไปได้ ผมขอโทษที่จากไปโดยไม่ได้ลา แต่ผมสัญญา ว่าจะจดจำความเมตตา ที่คุณวีมีให้กับผม...ตลอดไป...อู๊ด อนุชา”

ปฐวีนิ่งอึ้งไปแทบไม่อยากเชื่อ

“จดจำฉันไว้ตลอดไปงั้นเหรอ...เพื่ออะไร”

ปฐวีจ่อกระดาษโน้ตกับเปลวเทียนจนไหม้ มองดูเถ้ากระดาษปลิวไปกับสายลมกลางคืนด้วยความน้อยใจ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรฯ หาธัญญ์

“ครับ คุณวี”

“เค้าอยู่กับคุณธัญญ์ใช่ไหมครับ”

“ครับ”

“ผมนึกแล้ว...ดีครับ ผมจะได้ไม่ต้องกังวล อย่างน้อย เขาก็อยู่กับคนที่เขาไว้ใจ”

ธัญญ์รู้สึกได้ว่าปฐวีเสียใจเหลือบมองอนุสร์ “คุณวีจะพูดกับเขาไหมครับ”

“ไม่ ผมไม่มีอะไรจะพูด แค่จะบอกคุณธัญญ์ ว่า ผมพร้อมแล้ว ที่จะคืนภาพเขียนให้กับคุณอนุสร์”

“ที่ไหน เมื่อไหร่ครับ”

“ที่ไหน เมื่อไหร่ ก็ได้ครับ ขออย่างเดียว ผมขอให้คุณอนุสร์ มารับภาพเขียนภาพนั้น ด้วยมือของเธอเอง”

ธัญญ์วางสาย ถอนใจเบา ๆ

“เค้าโกรธนุสมากไหมคะ พี่ธัญญ์”

“คงเสียใจมากกว่า นุสไม่น่าหนีมาเฉย ๆ แบบนี้”

“นุสหลอกคุณวีมาตั้งนาน นุสอาย นุสไม่กล้าสู้หน้าเค้า”
“นุสคงเลี่ยงไม่ได้หรอก เพราะเขาจะคืนภาพเขียนที่ซ่อนพินัยกรรมให้กับเรา แต่เขาจะขอให้กับมือนุสคนเดียวเท่านั้น”

ธัญญ์พาอนุสร์มาถึงบ้านก็ถามว่ามีเรื่องอะไรอยากเล่าให้เขาฟังไหม อนุสร์ว่าไม่เป็นไรบอกให้ธัญญ์ไปพักผ่อนส่วนตัวเองขออยู่คนเดียว แล้ว อนุสร์ก็ออกมานั่งคิดถึงปฐวีอยู่คนเดียว ขณะที่ปฐวีเองก็กำลังคิดถึงอนุสร์อยู่เช่นกันโดยมีฮั่งตู๋อยู่เป็นเพื่อน

“ขอบใจนะฮั่งตู๋ จริงอย่างที่เค้าว่า ในโลกนี้ มีแต่ความรักของหมาเท่านั้น ที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง อีกไม่กี่วัน เราก็ต้องจากกันแล้วนะ ฉันต้องพาแกไปส่งคืนให้เค้า คงไม่มีวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมอีกแล้ว”

“คุณวีพูดแบบนี้คงคิดถึงเจ้านายผมใช่ไหมครับ”

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะผูกพันกับใครได้มากขนาดนี้ .. ฉันไม่นึกเลยว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้าย ไม่คิดเลยว่าเค้าจะไปโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ”

ปฐวีเศร้า ฮั่งตู๋เอาจมูกมาชนเลียแผล็บแทนคำปลอบใจ ปฐวีดึงฮั่งตู๋มากอด

“ขอบใจ ฮั่งตู๋ .. อย่างน้อย ก็ยังมีแกที่ไม่ได้เปลี่ยนไป .. ไม่เหมือนใครบางคน”

ปฐวีนึกถึงอู๊ดแล้วอดน้ำตาคลอไม่ได้

จบตอนที่ 17
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 06 มิถุนายน 2553

Last Update : 6 มิถุนายน 2553 16:31:03 น.

0 comments

Counter : 993 Pageviews.