START | STOP
 






ต้องขออนุญาติเพื่อน ๆ ที่ตามเป็นห่วงกันอยู่นะครับ ผมยอมรับเลยครับ ว่า
ตอนนี้ความสามารถในการเรียบเรียงเรื่องที่จะบอกใน 1 อาทิตย์ที่ผ่านมานั้น
ผมไม่สามารถทำได้เลยแม้แต่นิดเดียว


ผมยังทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตผมตอนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อยครับ
ทั้ง ๆ ที่ผมพยายามจะลืมมันแล้วก็เถอะ


ช่วงนี้เกิดเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างขึ้นกับผมซึ่งบอกไว้ก่อนเลยว่า มีแต่เรื่องที่ดี ๆ ทั้งนั้น
ดีอย่างไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นกับคนอย่างผม


แต่ว่า ยิ่งผมหลอกตัวเอง ว่าผมมีความสุขมากเท่าไหร่ ความรู้สึกคิดถึงของผมที่มีต่อเจ๊โหด
ก็ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ ซึ่งผมไม่รู้จะทำยังไง


ขอโทษครับ ที่ผมทำให้กำลังใจ และความเป็นห่วงจากเพื่อน ๆ ที่ส่งมาให้หลากหลายช่องทาง

ต้องเป็นหมันโดยสิ้นเชิงในวันนี้


ผมคงขอแค่ "เวลา" เท่านั้น ที่ซักวันนึง มันคงจะทำให้ผมแข็งแรงขึ้นได้อีกครั้ง และจะเปิดใจรับสิ่งใหม่ ๆ ที่มันจะเข้ามาในชีวิต

แต่ตอนนี้ ยอมรับครับว่าผม "อ่อนแอ" เหลือเกิน "อ่อนแอ" กับทุกสิ่ง ที่อยู่รอบ ๆ ตัวผม

ไม่ว่าจะเป็น
สถานที่ต่าง ๆ ที่เคยไป / โรงหนังที่เคยเข้า / ประโยคที่เคยพูด /
มือที่เคยจับ / เอวที่เคยโอบ / โทรศัพท์ที่เคยใช้ / เบอร์ที่เคยโทร /
หนังสือที่เคยอ่าน / ห้องที่เคยอยู่ / ฯลฯ

สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยงมันไม่ได้ เพราะมันอยู่รอบ ๆ ตัวผมอยู่ตลอดเวลา
นั่นก็หมายความว่า ถ้าผมต้องการจะหนีมัน ผมก็ต้องหลับตาไม่มอง ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น
ซึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะชีวิตผมยังต้องดำเนินต่อไป

ซึ่ง ศัตรู ตอนนี้ของผมมีเพียงอย่างเดียวคือ "ใจของผมเอง" ที่ผมจะต้องเลือกที่จะ สู้กับมัน หรือจะ ยอมแพ้


ตอนนี้ผมอาจจะยังสู้ "ใจของผมเอง" ไม่ได้ซักเท่าไหร่ แต่เมื่อเวลาผ่านไป การเยียวยาจากเวลาจะเกิดขึ้น

ซึ่งตอนนั้น ผมก็คงจะกลับมาเป็น สมันน้อย เบอร์ 14 หรือ น้าหมัน ของเพื่อน ๆ เช่นเดิม


ขอโทษเพื่อน ๆ ทุก ๆ คนด้วยครับ

แข็งแรงแล้วผมจะกลับมาแจ้งให้เพื่อน ๆ ทราบถึงตอนต่อไป

ขอบคุณ

สมันน้อย เบอร์ 14 (M3B)