--[พ่อของผม]-- >"เผี๊ย ๆ ๆ ๆ" "ไอ้ติ่ง อย่างไปตีมัน เอ็งจะตีมันทำไม มันทำอะไรผิด" เสียงย่าของผมกำลังห้าม ลูกชายคนรองสุดท้องของย่า ซึ่ง ก็คือ พ่อของผมนั่นเอง ไม่ให้ตีหลานแก ซึ่งก็คือผม ไปมากกว่านี้ แต่ลูกของย่า ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟังคำของย่าเลย ยังคงลงมือหวดหลานของย่า ด้วยความแรง ตามดีกรีความเมาในตอนนั้น "มึงอย่าร้องนะ" เสียงพ่อผมตะคอกใส่ผม เวลาที่ตีผม แล้วผมร้องไห้ สิ่งที่พ่อถืออยู่ คือ ทุกสิ่งที่พ่อพอจะหาได้ใกล้ ๆ ตัว เมื่อเวลาที่อารมณ์ของพ่อถึงขีดสุด เรื่องราวทุกในเหตุการณ์ตอนนั้น ผุดขึ้นมาในความทรงจำของผม เมื่อผมกำลังนั่งอยู่บนรถไฟฟ้า แล้วเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอุ้มเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่ตรงข้ามผม ความรู้สึกผมที่ได้เห็นตอนนั้นกับพ่อลูกคู่นี้คีอ "น่ารักดีแฮะ ผู้ชายอุ้มลูกเนี่ย ดูน่ารักกว่าผู้หญิงอีก" มองดูเค้า แล้วก็ย้อนมาคิดถึงเรื่องของพ่อตัวเอง พ่อผมเสียไปหลายปีแล้ว ถ้าจะนับจริง ๆ ก็ประมาณ 5 ปีได้ พ่อผมเสียก่อนผมคบกับเจ๊โหด เพราะฉะนั้น มันก็น่าจะประมาณ 5 ปี พ่อผมตายด้วยโรคที่สังคมรังเกียจ "โรคเอดส์" หรือโรคภูมิคุ้มกันบกพร่องนั่นเอง พ่อผมเสียในขณะที่ผมกำลังทำงานอยู่ วันนั้นเมื่อ 5 ปีที่แล้ว "ตรู๊ดดดด" เสียงโทรศัพท์มือถือ ของผมดังขึ้นชื่อที่ขึ้นโชว์ที่หน้าจอโทรศัพท์ คือชื่อของ น้องสาวผมเอง "พี่ตุ้ม" "มีอะไร" "พ่อเสียแล้ว" "ห๊ะ" "พ่อเสียแล้ว" หลังจากนั้นก็ฟังอะไรไม่รู้เรื่อง เพราะน้องสาวผมเอาแต่ร้องไห้ ผมก็ได้แต่ปลอบ เพราะก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน "พี่ตุ้มจะมางานศพพ่อไหม" "ไปสิ ที่ไหน เมื่อไหร่ล่ะ" "พรุ่งนี้ เค้าจะเผาเลย ตอนเที่ยงนะพี่ตุ้ม พี่ตุ้มมาให้ได้นะ" "เออ ๆ พี่จะรีบไป" พูดตรง ๆ อารมณ์ผมตอนนั้น ผมไม่เสียใจซักเท่าไหร่ที่พ่อแท้ ๆ ของผมตาย เพราะว่า ตอนผมเด็ก ๆ พ่อกระทำกับผมไว้เยอะมาก เยอะขนาดที่ ถ้าผมเล่าออกมา เพื่อน ๆ ต้องไม่เชื่อแน่ ๆ เอาซักเรื่องแล้วกัน "เพื่อน ๆ เคยโดนผูกมือมัดกับขื่อบ้านไหมครับ ผูกห้อยอยู่อย่างนั้น แล้วตีด้วยหวาย ตีเสร็จแล้ว เอาน้ำเกลือราด" ผมโดนมาแล้วครับ ฟังดูเหมือนจะเวอร์ ไอ้หมัน เวอร์ไปหรือเปล่า นั่นสิ ขนาดผมโดนเอง ผมยังว่ามันเวอร์เลย คนบางคนตีลูกด้วยเหตุผล แต่พ่อผมไม่ใช่ พ่อจะเรียกผมมาตีทุกครั้งที่พ่อเมา แล้วพ่อผมก็เมาทุกวันซะด้วยสิ พ่อตีผมจนญาติ ๆ ผมสงสาร ต้องให้ผมไปอาศัยนอนด้วย ตอนกลางคืนที่พ่อผมออกไปกินเหล้า ทำให้หลาย ๆ ครั้ง ผมเอาตัวรอดจากไม้เรียวของพ่อไปได้ แต่ก็หลายครั้งที่ผมหลบมันไม่พ้น!!!! "ยอมรับครับ ว่าผมออกจะเกลียดพ่อผมด้วยซ้ำ" ดังนั้น เมื่อผมอายุได้ประมาณ 13 ขวบ ผมจึงเดินทางเข้ากรุงเทพ เพื่อหนีให้พ้นพ่อผมเอง!!! หลังจากผมเข้ามาอยู่กรุงเทพแล้ว ไม่กี่เดือน พ่อก็ขายบ้าน ที่กำลังจะโดนธนาคารยึด แล้วก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น ทำให้ต่อจากนั้น ผมกับพ่อ ก็ไม่ได้เจอกันอีก จนครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นพ่อผม ในขณะที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ ก็คือ เมื่อแกป่วยมาก แล้ว ญาติ ๆ ที่บ้านเก่าผม โทรมาตามให้ผมไปดูหน่อย ผมไปถึงที่นั้น ประมาณตี 1 กว่า ๆ ญาติ ๆ ผมทุกคน เหมือนรอให้ผมไปถึง "มาแล้วเหรอ" "ครับ เป็นไงบ้าง" "ไม่รู้เหมือนกัน เอ็งเข้าไปดูหน่อยไหม" "อยู่ไหนล่ะ" "ในห้องเก่าของย่าน่ะ" สภาพที่ผมเห็น พ่อผม ต่างจากเมื่อครั้งที่ผมยังอยู่กับพ่อราวฟ้ากับดิน พ่อแก่ขึ้นมาก พ่อ ผอม ผอมมาก ผอมจนเหมือนกับว่า มีแต่หนังกับกระดูกเท่านั้น แล้วที่น่าสังเกตุคือ มีแผลพุพองขึ้นตามตัว พ่อเห็นผมเดินเข้าไป แกก็ลุกขึ้นมานั่งด้วยแรงที่เหลือน้อยเต็มทนของพ่อ "ตุ้มเหรอลูก" "ครับ พ่อเป็นไงบ้าง" "พ่อไม่ไหวแล้วลูก" "ทำไมล่ะ ก็เห็นยังดีอยู่นี่" (ผมโกหก) "เหรอ 555" (ผมว่าพ่อก็คงแกล้งหัวเราะเหมือนกัน) "พ่อไปหาหมอมั่งไหมเนี่ย" "ก็ไปมา" "เค้าบอกว่าเป็นอะไร" "เค้าบอกว่าเป็นโรคปอด กับ งูสวัสดิ์" "งูสวัสดิ์เหรอ" "อือ" "เอาล่ะ พ่อนอนต่อเหอะ กินไรยังเนี่ย" "กินแล้ว" "งั้นพ่อนอนนะ ผมจะออกไปคุยกับอาหน่อย" "ตุ้ม" "ครับ" "พ่อขอโทษนะลูก" "ขอโทษทำไม" "ขอโทษที่พ่อชอบตีลูกตอนลูกยังเด็กๆ" "โอ้ย ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันผ่านไปแล้วครับ" "อืมมม ขอบใจที่ไม่โกรธพ่อนะ" หลังจากนั้นแกก็ล้มตัวลงนอน แล้วนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพ่อในขณะที่ยังมีชีวิต!!!!!! หลังจากนั้นประมาณ 5 เดือน (ซึ่งช่วงนั้น ผมงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาเลย ได้แต่ฝากน้องสาวไปเยี่ยมอยู่เรื่อย ๆ ให้เงินค่าหมอไปบ้างเป็นบางครั้ง) ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากน้องสาว ดังที่บอกไปแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ต้องเดินทางไปที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดนครสวรรค์ เป็นวัดที่รับดูแลผู้ป่วยที่ได้รับเชื้อ HIV ระยะสุดท้าย เพื่อไปงานศพ พ่อของผมเอง ผมไปถึงขณะที่พระกำลังสวด เป็นการสวดอย่างสั้นและเร็ว เนื่องจากศพที่ตายด้วยโรคนี้ จะไม่เก็บไว้นาน ต้องรีบเผา พระสวดเสร็จก็เอาโลงศพ ใส่เข้าไปในเมรุ เลย ศพของพ่อได้รับการทำพิธีศพอย่างง่าย ๆ ไม่มีรูปตั้งหน้าศพ มีเพียงบัตรประชาชนใบเดียวที่วางอยู่ข้างหน้าให้รู้เพียงแค่ว่า คนที่อยู่ในโลงนี้ เป็นใคร มาจากไหน อายุเท่าไหร่!!! ไม่มีแขกเหลื่อมาร่วมงาน เพื่อน ๆ ที่พ่อเคยแคร์เมื่อตอนยังมีชีวิต ไม่มีใครมาซักคน มีเพียงญาติพี่น้อง และ ครอบครัวเท่านั้น ที่มาร่วมงานศพของพ่อ ผมจำได้ถึงตอนที่เจ้าหน้าที่วัด กำลังดันโลงศพของพ่อเข้าไปสู่เมรุ เพื่อทำการประชุมเพลิงนั้น น้ำตาของผมไหลออกมา โดยไม่รู้ตัว!!! นั่นทำให้ผมได้รู้ว่า คนเรา กว่าจะเห็นความดีของคนอื่น บางครั้งก็ต้องรอให้สูญเสียเค้าไปซะก่อน ผมจำได้ว่า ........ เมื่อตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ผมยังอยู่กับพ่อ แม่ทิ้ง ผม, น้องสาว และพ่อไป ขณะที่ผมยังเด็ก ๆ ผมจำได้ ว่าพ่อทำกับข้าวไม่เป็น แต่จะทำยังไงเมื่อยังมีลูกที่ยังเด็ก อยู่กับพ่อด้วย ตู้เย็นบ้านผม ไม่มีอะไรอยู่เลย นอกจาก ไข่ไก่จำนวนมาก "ไข่เจียว ดูเหมือนจะเป็นอาหารประเภทเดียวที่พ่อผมทำเป็น" เมื่อถึงเวลา พ่อกลับมาจากทำงาน พ่อจะเข้าครัว ตีไข่ ใส่น้ำปลา ใส่หอมหัวใหญ่ หรือใส่พริก ตามแต่ที่พ่อชอบ แล้วก็ลงมือเจียวไข่ ณ.เวลาที่ผมยืนดูศพพ่อกำลังถูกชำระล้างโดยพระเพลิงอยู่ ดูเหมือน กลิ่นไข่เจียวของพ่อจะผุดขึ้นมาในความทรงจำของผมในตอนนั้น ไป ๆ มา ๆ คนที่ดูเหมือนจะเกลียดพ่อมากที่สุด กลับกลาย เป็นคนที่ร้องไห้ให้พ่อมากที่สุด พ่อครับ เวลาที่เราอยู่ร่วมกันมันน้อยเหลือเกิน ถึงที่ผ่านมา พ่อจะทำไม่ดีกับผมไว้มาก แต่ว่า ผมรู้ว่าพ่ออยากให้ผมเป็นคนดี พ่อจะบอกอยู่เสมอ ๆ ว่า "มึงอย่าเป็นอย่างกูนะ" "มึงต้องรับผิดชอบ ทำผิด มึงต้องยอมรับผิด" "มึงอย่าโกหก" "มึงอย่าขโมยของใคร" ซึ่งทุกครั้งที่พ่อพูดคำพวกนี้ พ่อจะตีผมไปด้วย ผมอยากให้พ่อได้เห็นผมเหลือเกิน ได้เห็นว่า ลูกชายที่พ่อตีอยู่เมื่อตอนมันเด็ก ๆ ตอนนี้ มันโตแล้ว มันเลี้ยงและ ส่งเสีย ลูกสาวอีกคนของพ่อที่พ่อรักเค้ามากจนจบปริญญาตรี จนตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว แล้วก็ไม่เคยทำอะไรที่พ่อห้ามไว้ ผมไม่โกหก ผมไม่ขโมยของใคร ผมไม่ปัดความผิดให้คนอื่น และที่สำคัญที่สุด พ่อทำให้ผมเกลียดเหล้า!!!!! ผมจะไม่กินเหล้าโดยไม่จำเป็น เหล้าไม่เคยสร้างคน เหล้าถูกสร้างมาเพื่อทำลายอย่างเดียว ทำลายทั้งคนกิน ทั้งครอบครัว (ครอบครัวผมเป็นต้น) .............................................. ถ้าสวรรค์ให้เวลาผมกับพ่อ อีกครั้ง พ่อครับ ผมอยากบอกพ่อว่า "ผมขอบคุณครับ" สมันน้อย เบอร์ 14 ปล. กรรมใดที่พ่อได้ก่อขึ้นทั้งหมด เวลาที่ผ่านมาพ่อคงได้ชดใช้มันไปหมดแล้ว และผมหวังว่า ตอนนี้พ่อคงกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุข อยู่ในที่ ๆ พ่อควรอยู่ แล้วเราคงได้พบกัน เมื่อถึงเวลาอันสมควร..........
คิดถูก ทำถูก ที่สุดแล้วจ๊ะน้องหมัน
หากน้องหมันมีครอบครัว พี่เชื่อว่าเจ้าหมันน้อยต้องมีพ่อที่ดีแน่ๆ ว่าแต่ตอนนี้หาแม่เจ้าหมันน้อยให้ได้ก่อนนะ อิอิ  แล้วนี่แม่ของน้องหมันกลับมาอยู่กะน้องหมันได้ไงอ่ะจ๊ะ  โดย: ladybear (ladybear
 ) วันที่: 4 ธันวาคม 2548 เวลา:19:03:35 น.ทุกอย่างผ่านมาแล้ว
อดีตมักสอนบทเรียนที่ล้ำค่าเสมอ จดจำและอย่าก้าวลงไปซ้ำที่เดิม ป่านนี้คุงพ่อคงมองดูด้วยความรักและความภูมิใจในตัวน้าหมันแล้วเชื่อสิ โดย: หมีน้อย IP: 202.133.144.121 วันที่: 4 ธันวาคม 2548 เวลา:21:49:24 น.
เศร้าจังน้า เหมือนผมแหละ พ่อผมก้อเสียไปตั้งแต่ผม 5 ขวบ
น้ายังดีกว่าผมนะที่ยังจำอะไรๆ ได้ แต่ผมจำแทบไม่ได้เลย วันพ่อนี้ผมก้อนึกถึงพ่อผมนะ ไปทำบุญให้ผู้ให้กำเนิดเราดีกว่านะน้า ผมคิดว่าเป็นการทำดีที่สุดแล้ว โดย: 200SX IP: 58.9.190.96 วันที่: 4 ธันวาคม 2548 เวลา:21:59:54 น.
หุหุ.....อย่าว่าหมันเป็นพ่อที่ดีเลย.....
 หาแม่ของลูกให้ได้ก่อนเถอะ.....หมันน้อย  โดย: พี่เฟิร์นเองจ้า.... IP: 61.91.126.195 วันที่: 5 ธันวาคม 2548 เวลา:1:26:12 น.
แวะมาเยี่ยมค่ะ...ไม่รู้จะเม้นท์อารายเลยยยยยยอ่ะ
เรามักเห็นค่ากับสิ่งหนึ่งเมื่อเราสูญเสียมันไปแล้วเสมอ ...เอาเป็นว่าตอนนี้... ดูแลคนที่น้าหมันรัก และรักน้าหมันให้มากๆ ล่ะกันนะคะ  โดย: คริสตอลสีชมพู
วันที่: 5 ธันวาคม 2548 เวลา:19:30:18 น.โดย: gaa
วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:17:14:42 น.เอาน่าพี พี่ยังดีกว่าเราเยอะ เราไม่มีความทรงจำเรื่องพ่อเลย
เรารู้แค่ว่าพ่อเราเป็นใคร ก็แค่นั้น แต่เรื่องอื่น ไม่รู้เลยจริงๆ เพราะพ่อเราตายตั้งแต่เราอายุยังไม่ถึง 5 เดือน เรารู้จักพ่อผ่านคำบอกเล่าของแม่เท่านั้น ... โดย: ถึงหนูจะไม่สวยแต่หนูก็จนนะคะ (ถึงหนูจะไม่สวยแต่หนูก็จนนะคะ
) วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:19:40:00 น.อ่านแระน้ำตาไหล แง ๆๆๆ แต่พ่อพี่มะดุ แต่ตอนนี้ชักเริ่มบ่น
แหะ ๆๆๆๆๆ แต่ไง พ่อก้อยังเป็นพ่อวันยันค่ำเนอะ ทานไปสบายแระ เรา ๆ อยู่กันก้อต้องหมั่นทำความดีต่อไปเน้อ โดย: พี่ปุก IP: 61.91.207.11 วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:21:48:23 น.
สุขสันต์วันพ่อย้อนหลังค่ะ
เรื่องเข้ากับบรรยากาศวันพ่อมาก อ่านแล้วน้ำตาซึม โดย: ลูกแมวjudge_chula@hotmail.com IP: 203.172.217.129 วันที่: 7 ธันวาคม 2548 เวลา:11:03:02 น.
 "รักพ่อวันละนิดจิตแจ่มใส" ไม่ได้แวะมาพักเดียว ซึ้งอีกแล้วนะน้าฯ โดย: ทาเคโซ IP: 203.172.34.235 วันที่: 7 ธันวาคม 2548 เวลา:13:52:34 น.
อย่างน้อย คุณ ก็ มีความทรงจำ เกี่ยวกับพ่อ ซึ่ง เป็นสิ่งที่ บางคนไม่เคยมี ........
 โดย: d_yong IP: 203.144.158.122 วันที่: 7 ธันวาคม 2548 เวลา:16:37:38 น.
สวัสดีค่ะแวะมาเยี่ยมค่ะสบายดีไหมคะไม่ได้มาเยี่ยมนานแล้วค่ะเพิ่งจะว่างน่ะคะมีความสุขมากๆนะคะ
โดย: oryzaja
วันที่: 7 ธันวาคม 2548 เวลา:20:40:51 น. อ่านแล้วอึ้ง อึ้งแล้วเศร้า เศร้าแล้วซึ้ง...............โดย: p_tham
วันที่: 8 ธันวาคม 2548 เวลา:3:57:52 น.ไม่กล้าอ่านต่อ กลัวร้องไห้ในที่ทำงานครับ
โดย: afternoonsea IP: 61.91.139.99 วันที่: 8 ธันวาคม 2548 เวลา:14:45:50 น.
ขอให้คุณพ่อไปสู่สุคติค่ะ
โดย: Kittykitten IP: 58.8.250.55 วันที่: 8 ธันวาคม 2548 เวลา:23:45:46 น.
เสียใจด้วยนะคะ
แล้วก็ดีใจด้วยที่น้าหมัน ลืมความรู้สึกเจ็บปวดที่เคยได้รับไปได้บ้างแล้ว อ่านเรื่องนี้แล้วได้ใจไปเลยอะ ซึ้งๆๆ รักพ่อมากกว่าเดิม 30 Levels ป.ล. ช่วยขยายฟอนท์ให้มันใหญ่กว่านี้ได้มั๊ยคะ ตัวโคตรเล็กเลยอะ แก่แล้วช่วยๆหน่อยนะจ๊ะ ยิ้มอ่านเรื่องน้าหมันเกือบทุกเรื่องเลยนะเนี่ย ตลกดี เหมือนอ่านการ์ตูนเลยอะ  โดย: ยิ้มสู้
วันที่: 10 ธันวาคม 2548 เวลา:11:55:18 น. หนูอ่านแล้ว น้ำตาซึมเลย  โดย: --gIgEEg1g33-- IP: 202.7.190.131 วันที่: 26 มิถุนายน 2549 เวลา:3:13:36 น.
//0abdb7d12a48fe17b7dbf7c888ee82a7-t.fb4pfgd.info 0abdb7d12a48fe17b7dbf7c888ee82a7 [url]//0abdb7d12a48fe17b7dbf7c888ee82a7-b1.fb4pfgd.info[/url] [url=//0abdb7d12a48fe17b7dbf7c888ee82a7-b2.fb4pfgd.info]0abdb7d12a48fe17b7dbf7c888ee82a7[/url] [u]//0abdb7d12a48fe17b7dbf7c888ee82a7-b3.fb4pfgd.info[/u] 57d12818c724def9553d777cb035c034
โดย: Arnaldo IP: 85.155.46.82 วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:16:06:31 น.
พ่อกะแม่ คือพระผู้ให้ ที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินคือ ท่านให้ชีวิต
คิดถึงกระทู้ที่เคยอ่าน เด็ก 4 คนจาก 2 ครอบครัว หนูเชื่อเหลือเกิน เมื่อตอนท่านมีชีวิตต้องมีสักช่วงเวลาที่ท่านรู้สึก เสียใจ ที่ทำกับลูก แต่การรักลูกของแต่ละคน วิธีการสอนลูก ไม่เหมือนกัน ท่านไปแล้ว ขอให้ท่านไปสู่ความสงบสุขคะ โดย: หนูเล็ก IP: 71.103.13.55 วันที่: 4 เมษายน 2550 เวลา:14:25:25 น.
เศร้าจัง
นึกถึงป๊าของข้าน้อย ... เวลาม้าไม่อยู่ แล้วป๊าต้องรีดกระโปรงอนุบาล ป๊าจะบ่นว่า "ทำไมจีบมันเยอะนักเนี่ย" แล้วพอม้ากลับจากต่างจังหวัด ป๊าก็โดนม้าด่า ว่า "รีดกระโปรงลูกยังไงเนี่ย จีบมันแตกหมดแล้ว" แล้วตอนป๊าทำกับข้าว ป๊าจะถามลูกสาวว่า ... อยากกินไข่เจียวนุ่มๆ กรือ กรอบๆ ข้าน้อยดันเลือก .. กรอบๆ ... ป๊าสุดที่รัก ใส่โกกิลงไปในชามไข่เจียวเฉยเลย แล้วก็ตีๆๆๆๆ ก่อนลงกระทะ .. ผลคือ มันไม่กรอบ -_-" โดย: แค่ก้อนหินที่อยากบินได้
วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:21:08:19 น.เข้ามาอ่านแล้วร้องไห้เลย
โลกนี้ยังมีคนที่ลำบากกว่าเรา เฮ้อ โดย: DekArtKVC IP: 222.123.225.193 วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:3:21:03 น.
|
สมันน้อย เบอร์ 14
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?] สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิด โดยนำ ภาพถ่าย,รูปภาพ, บทความ,งานเขียน รวมถึงข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดใน Blog แห่งนี้ ไปใช้เผยแพร่ .ไม่ว่าส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์ โดยไม่ได้ รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด 
Custom Search
Group Blog All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend               |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
ชีวิตคนก็แบบนี้ล่ะ ถ้าเราเอาอดีตที่ขมๆ มาเป็นยารักษาได้ มันก็ทำให้อนาคตดีได้อะ