--[ประสบการณ์ ขอลายเซ็นดารา และ หน้าด้านขอถ่ายรูป!!!]--

ประสบการณ์ ขอลายเซ็นดารา และ หน้าด้านขอถ่ายรูป!!!

ก่อนอื่นขอเวิ่นเว้อ เกริ่นที่มาที่ไปก่อนซักครู่ครับ

ส่วนตัวผมเอง ตอนนี้ อายุก็ปาเข้าไปเยอะแล้ว จากเมื่อก่อนน้อง ๆ เรียกกันว่าพี่ แต่เดี๋ยวนี้ ใครเจอหน้าเค้าเรียกน้ากันหมด
ชีวิตผ่านมาก็ไม่ได้สนใจอะไรกับข่าวคราวความเป็นมาของดารา นักร้องอะไรเท่าไหร่นัก
อย่างมากก็ฟังเพลง อ่านข่าว ใครอะไรยังไงกับใครก็ช่างเค้าไม่เกี่ยวกับเรา

ทีวีไม่ได้ดูมานานมากน่าจะ 10 กว่าปีแล้ว มาดูเยอะช่วงหลัีง ๆ ที่มีบอลโลกนี่แหล่ะ

ส่วนละครนี่บอกศาลาตั้งแต่แม่ไล่ออกจากห้อง ตอนดูละครด้วยกันครั้งสุดท้าย
เพราะรำคาญที่ผมชอบด่าความประพฤติของพระเอกนางเอกละครที่แม่ติดงอมแงม

"โห โง่ได้อีก"
"เดี๋ยวพระเอกต้องโดนยิง"
"พระเอกตาบอดหรือไง นางเอกนมโตกว่าหัวเมิงอีก ยังไม่รู้ว่ามันเป็นผู้หญิง!!"
"ยืนขนหูแทบจะติดกันอยู่แล้วยังมองกันไม่เห็น"
"เอ้า ยิงกันเข้าไป ห่างกันไม่ถึงเมตรยิงกันไม่โดน เสียชาติเกิดเป็นตำรวจ"

ฯลฯ

บ่นมาก ๆ เข้าแม่ก็ไล่ไม่ให้ดู บอก ไปไกล ๆ เลย รำคาญ ฉันจะดูละคร!!

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ไม่เคยสนใจทีวีอีกเลย ดาราคนไหนมาใหม่ ๆ ก็ไม่รู้จัก
ทักนางเอกใหม่ ๆ ผิดเป็นอั้ม พัชราภาตลอดเพราะจำหน้าคนไม่ได้

จำแพนเค้ก กับ เป้ย ปานวาด สลับกันจนคนรอบข้างเอือมระอา

แยกหน้าพระเอกกับพระรองไม่ออกว่า ใครคือใคร คนไหนพระเอก คนไหนพระรอง
เพราะเรื่องล่าสุดที่ดูผ่าน ๆ คือ เรื่องอะไรซักอย่างช่อง 3 จำไม่ได้แล้ว T_T


ก็ประมาณนั้นแหล่ะครับ T_T

จนไป ๆ มา ๆ ชีวิตตกระกำลำบาก จับพลัดจับผลู น้ำขึ้นให้รีบตัก
น้ำมาปลากกินมด น้ำลดมดกินปลา เข็นครกขึ้นภูเขา (จะอีกนานไหมเมิง)
ได้มาทำงานวงการบันเทิง ซึ่ง วงการที่ว่าคือวงการลูกทุ่ง!!! (เหมาะกับหน้าเมิงมาก)

เป็นคนตัดต่อรายการต่าง ๆ ของสถานีลูกทุ่งแห่งหนึ่งในประเทศไทยนี่แหล่ะ

ยิ่งไปกันใหญ่ ขนาดดารานักร้องปกติ ยังไม่รู้จัก พอมาเจอนักร้องลูกทุ่ง ยิ่งเอ๋อกว่าเดิม
ตัดรายการไปก็ต้องคอยถามว่า นี่คือใคร ใครวะเนี่ย จนครีเอทีฟรายการเบื่อจะบอก
ได้ยินมันบ่นเบา ๆ ลอย ๆ ว่า "ตายดีำกว่าไหมพี่ หลงยุคขนาดนี้"

ผิดด้วยหรือ ที่เรารู้จักแต่ สรพงษ์ ชาตรี ทูล หิรัญทรัพย์ เนาวรัตน์ ยุกตะนันท์!!

แต่เวลาเปลี่ยนคน เวลาเปลี่ยน ใจคนเปลี่ยน ชั่งกระไร ใจหนอใจคน!!
ทำงานมานาน ๆ ก็เริ่มจะคุ้นหน้าคุ้นตากับนักร้องลูกทุ่งมากขึ้น

จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อปีที่แล้ว ระหว่างที่ผมเดินออกไปหาอะไรกินนอกสตูที่ทำงานอยู่
สายตาก็พลันไปเห็นนักร้องคนหนึ่ง ที่เตรียมมาออกรายการสดในสถานีี!!!

ปกติก็มีนักร้องลูกทุ่ง มาออกรายการที่นี่บ่อยอยู่แล้ว แต่ผมก็ไม่เคยสนเพราะไม่มีอะไรสะดุดใจ
แต่ทำไมผมมาสะดุดกับคนนี้

ผมเคยได้ยินว่า ดาราบางคน จะมีออร่า ให้เราสัมผัสได้

นักร้องคนนี้ก็เหมือนกัน ผมหันไปมอง แล้วอุทานออกมาว่า

"นี่มันนางฟ้าชัดๆ"

แต่ด้วยความที่ตัวเองไม่รู้จักว่าเธอเป็นใคร ทำให้ผมต้องค่อย ๆ กระแซะ ๆ เข้าไปถามครีเอทีฟ ว่า

"นั่นใครอ่ะ"

ครีเอทีฟ หันมาหาผมแล้วทำหน้าเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ว่า ยังมีคนอย่างนี้หลงเหลืออยู่หรือ!!
ทำงานวงการลูกทุ่ง แต่ไม่รู้จักนักร้องคนนี้!!

"ฝน ธนสุนทร"

ใช่แล้วครับ นักร้องที่ผมเห็น ชื่อ "ฝน ธนสุนทร" ราชินีวงการลูกทุ่งไทย ณ ตอนนี้!!
ผมหันไปมองเธอคนนั้นอีกครั้งแบบไกล ๆ แสงออร่า ส่องมาจนผมตาแทบบอด....

จากวันนั้น ถึงวันนี้ เวลาน่าจะผ่านมาประัมาณ 1 ปีได้ เธอก็กลับมาในชีวิตผมอีกครั้ง

เธอมาในรูปแบบของเทปเยี่ยมชมบ้าน ณ.วินาที ที่ครีเอทีฟรายการยื่นเทปมาให้ผมตัด
ผมถามว่า เทปนี้สัมภาษณ์ใคร มันบอกมาว่า

"ฝน ธนสุนทร"

ผมทำหน้าตกใจ แล้วถามกลับอีกครั้งว่า

"ใครวะ ไม่รู้จัก!!!"

ถ้าครีเอทีฟคนนั้น มันถีบผมได้ มันคงถีบผมตามชื่อมันไปแล้ว ติดแต่ว่า ผมอายุประมาณน้้ามันได้
มันก็เลยยังมีความเกรงใจอยู่บ้าง หรือไม่ก็ คงจะปลงกับสมองอันเล็กกว่าลิงชิมแปนซีของผมซะแล้ว

ก็อย่างว่า คนเราพอไม่ได้ยินชื่อนาน ๆ มันก็ลืมกันได้ แต่พอถึงเวลาตัดต่อจริง ๆ เธอก็เข้ามานั่งอยู่ในหัวใจผมอีกครั้ง!!

เป็นการตัด(ต่อ)เทปรายการที่มีความสุขมากที่สุดในชีวิตแล้ว
ปกติถ้ามีรายการที่ถ่ายนอกสถานที่และวุ่นวายอย่างนี้มา ผมจะบ่น 3 วันไม่ซ้ำ
แต่สำหรับเทปนี้ ให้ผมตัดเอง ร้อยเอง ใส่เสียงเอง แบบไม่ต้องมานั่งคุมนั่งสั่ง 3 วันผมก็ทำได้
ส่วนรายการอื่นที่รอคิวอยู่ก็ช่างมันก่อน ไว้ทีหลัง ขอทำของหวานใจตัวเองก่อนว้อย!!

2 อาทิตย์ที่ผ่านมา นับเป็นช่วงเวลาอันมีความสุข เพราะผมเจอฝน ธนสุนทรเกือบทุกวัน

เคยมีคนบอกผมตอนมาทำงานนี้ใหม่ ๆ ว่า งานที่ทำมักจะไม่ค่อยได้คุยกับใคร
วัน ๆ อยู่แต่กับเครื่องคอมฯ ถ้าเมื่อไหร่ที่พี่คุยกับคอมพิวเตอร์ได้ แสดงว่า พี่บรรลุแล้วซึ่งอาชีพ

และวันนี้ ผมก็บรรลุแล้ว!!!

เพราะผมคุยกับ ฝน ธนสุนทร ผ่านเทปที่ตัดได้แล้ว

คุยกับเธอ ทั้งที่เธอคุยกับ พิธีกรนี่แหล่ะ

"จริงหรือเปล่าคะ ที่ฝนตีปิงปองเก่ง" พิธีกรยิงคำถาม
"ไม่เก่งหรอกค่ะ แต่ตีได้ ที่บ้านก็มีโต๊ะปิงปองนะคะ" ฝนตอบ

"จริงเหรอครับ เก่งจังเลย ว่าง ๆ มาตีด้วยกันนะครับ" ผมคุยด้วย T_T

ผมบ้าไปแล้วววววว

.
.
.

เจอครีเอทีฟคนเดิม ก็เลยฝากบอกมันไปว่า ถ้าเจอฝนอีก ให้ขอลายเซ็นมาให้ด้วยนะ
มันก็ตอบตกลง เพราะคงยินดีที่ในที่สุด ผมก็จำหน้านักร้องได้แล้ว T_T

จนกระทั่ง วันจันทร์ที่ผ่านมา ครีเอทีฟคนเดิม เดินมาบอกผมว่า
เมื่อวาน มันเพิ่งไปถ่ายรายการกับฝนมา พร้อมยื่นเทปมาให้ผมตัด (อีกครั้ง)
ผมก็ถามมันว่า แล้วลายเซ็นที่ให้ขอล่ะ อยู่ไหน

มันบอกว่า ไม่ได้ขอมา พร้อมทำหน้าชิว ๆ
ผมก็เลยทำเป็นน้อยใจ พร้อมลอยหน้าลอยตาบอกมันไปว่า ใช่ซี๊............. ใช้แค่นี้ไม่ได้!!!

มันบอกว่า เปล่าหรอกพี่ ที่ไม่ได้ขอให้ เพราะว่า จะให้พี่ไปขอเอง
ผมก็บอกมันไปว่า "กุจะไปขอเค้าที่ไหนล่ะ นั่งอยู่แต่ในห้องตัดนี่ทั้งวันทั้งคืน หน้าผู้คนก็แทบจะไม่ได้เห็นอยู่แล้ว"

มันยิ้มพร้อมบอกข่าวที่น่าตกตะลึง

"วันพฤหัสฯ นี้ ฝน จะมาที่สถานีเรา พี่ก็ไปขอเองแล้วกัน เดี๋ยวหนูบอกให้"


โอ แม่ เจ้า โว้ยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
.
.
.
.
.

อารมณ์ ณ.ตอนนั้น ดีใจที่จะได้เจอศิลปินที่ชื่นชอบ และก็เตรียมตัว ว่าจะต้องเอาอะไรมาบ้าง
แน่นอน เราก็ต้องขอลายเซ็นใช่มะ เอาล่ะสิ เทปซีดี อะไรก็ไม่มีซักแผ่น ฟังจากไฟล์ที่ตัดตลอด
(เลวมาก แฟนคลับภาษาอะไรวะ ไม่เคยอุดหนุนสินค้าของเค้าเลย)

ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี จะไปซื้อ CD มาให้เซนต์ ก็ดูจะสร้างภาพเกินไปหน่อย
อย่ากระนั้นเลย ผมเคยออกแบบ ปก CD ให้กับ ฝน ธนสุนทร ในโอกาสที่มาถ่ายทำรายการ
คือ อัดรายการที่เธอออก ไร้ท์ใส่แผ่น แล้วส่งไปให้เธอนั่นแหล่ะครับ
ไอ้ครั้นจะส่งไปแบบ แผ่นเปล่า ๆ ก็กระไรอยู่ ครีเอทีฟ เลยมอบหมายให้ผมออกแบบปก CD เป็นงานงอกเพิ่มเติมไปซะเลย

ความคิดไวกว่าการกระทำ เอาวะ ไม่เหมือนใคร เอาแบบปก CD ที่กุออกแบบไว้นี่แหล่ะวะ ไปให้ ฝน ธนสุนทร เซนต์!!!
เค้าจะได้แปลกใจว่า เอ๊ะ ปกนี่มันคุ้น ๆ นะคะ เอามาจากไหน
ผมก็จะตอบว่า "อ๋อ ผมเป็นคนออกแบบเองแหล่ะครับ" (พร้อมทำหน้าเท่ห์ที่สุดในชีวิต!!)

นี่คือการมองในแง่ดี แต่ถ้ามองในแง่ร้ายล่ะ

ผมยื่นแผ่นปก CD ที่ออกแบบให้เธอเซนต์
เธอมองแล้วบอกมาว่า "ใครมันออกแบบไอ้ปก CD อันนี้เนี่ย ห่วยบรม"

ผมคงหมดความมั่นใจไปเยอะเลย (แต่ก็ยังไม่เลิกขอลายเซ็นหรอกนะ)


อย่างที่สองที่ต้องขอคือ ขอถ่ายรูปคู่!!!

โอววว แม่เจ้า รูปเรายืนคู่กับ ฝน ธนสุนทร มันคงดูเหมาะสมกันเหมือนกิ่งทอง ใบหยกแน่ๆ

ระหว่างที่กำลังฝันหวานอยู่นั้นเอง เวลาก็ผ่านไป จนมาถึงวันนี้

พฤหัสบดี ที่ 1 กรกฎาคม 2553

.
.
.
.
.
.

กล้องพร้อม แบ็ตเตอรี่ พร้อม แฟลตพร้อม
หน้าปก CD ขยาย 3 เท่าปริ้นท์มา 90 บาท พร้อม!!!
ฝน ธนสุนทร พร้อม

แต่ผม


ยังไม่พร้อม!!!!


ปรากฎว่า อายครับ (อายทำไม)
ก็นั่นน่ะสิ อายทำไม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ชีวิตนี้ไม่เคยขอลายเซ็นดารา ไม่เคยอยู่ใกล้ดาราระยะประชิดมาก่อน
อยู่ดี ๆ ไอ้ครีเอทีฟคนเดิมก็วิ่งออกมาจาก สตูฯ เพื่อมาตามผมในห้องตัด

เร็ว ๆ ๆ พี่ ฝน อัดรายการเสร็จแล้ว พี่เอาไปให้เซนต์เร็ว!!!

ผมตัวแข็งเป็นท่อนไม้ ทำอะไรไม่ถูก

"เอ่อ ....... เอ็งเอาไปให้เค้าเซนต์ให้พี่หน่อยดิ" ผมบอกออกไปตะกุกตะกัก

"เฮ้ยพี่ ไปเองเลย ไม่ต้องกลัว"

ว่าแล้ว มันก็เดินมาลากผมออกไปจากห้อง พร้อมกล้องถ่ายรูป

ไปถึงสตูฯ ฝน ยืนอยู่ในนั้น พร้อม ผจก.ส่วนตัว ฯลฯ

เธอช่างสว่างสดใสเหมือนเพิ่งซักมาด้วยบรีส เอ็กเซล สูตรไม่ต้องออกแรงซัก ไม่ต้องทำอะไรเลย
ผมชะงักนิดหน่อย ดึงครีเอทีฟที่กำลังลากผมให้หยุด แต่มันไม่ฟังเสียง เรี่ยวแรงผมตอนนั้น
ดูเหมือนจะสู้กับ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ได้ซะแล้ว

แค่ไม่กี่อึดใจ ผมก็มายืนอยู่ตรงหน้า "ฝน ธนสุนทร!!"

ไอ้ครีเอทีฟ แนะนำตัวให้ผมเรียบร้อย ว่า ผมเป็นใคร และกำลังมาทำส้งติงอะไรที่นี่
คุณฝน ยิ้ม ส่วนผม ละลายไปแล้วววววววววววว

ผมยื่นปกซีดี ขยาย 3 เท่า พร้อมปากกาเซนต์ชื่อไปให้ เธอยิ้มมมมมม แล้วบอกว่า ขอปากกาสีอื่นได้ไหมคะ!!
ผมเหลือบมองดู ไอ้ฟายเอ๊ย หยิบปากกาสีแดงมาเฉยเลย ปก CD สีแดงแปร๊ด ไม่เซนต์ก็รู้ว่า เซนต์ไปก็มองไม่เห็น
แถมสีอัปมงคลอีกต่างหาก เอาสีแดงมาเซนต์ชื่อ ผมคิดได้ยังไง??~

ผมก็นึกไม่ออกว่าผมหยิบปากกาสีนี้มาทำไม ทั้งที่ในห้อง มีทุกสี ทุกลายให้สะสมอยู่แล้ว T_T

ผมยืนค้างอยู่อย่างนั้น ทำอะไรไม่ถูก เหมือนถูกถีบไปยืนหน้าชั้น แล้วพูดอะไรไม่ออกนั่นแหล่ะ
ครีเอทีฟ คงเซงกับพี่มันที่เก่งแต่ปาก เลยวิ่งไปหยิบปากกาสีน้ำเงินมายื่นให้

คุณฝนยิ้มอีกครั้ง ผมกลายเป็นของเหลวอีกแล้วววววววววววว

"ให้ฝนเซนต์ว่าให้ใครคะ"

"เอ่อ............. ให้...... ครับ"


เธอก้มลงไปเซนต์ชื่อให้ ลายมือเธอห่วยมาก!!!
แต่ความรักมันบังตา ทำให้ผมมองว่า ทำไมเขียนซ้วยสวยยยยย T_T

ผมรับหน้าปก CD ขยาย 3 เท่ามาด้วยมืออันสั่นเทา
แล้วก็ทำท่าจะเดินออกไปเฉย ๆ ซะงั้น ทั้งที่กล้องยังคล้องคออยู่!!

"เฮ้ย พี่ ถ่ายรูปด้วยดิ จะไปไหน" ไอ้ครีเอทีฟคนเดิมคว้าตัวไว้ได้อีกครั้ง

สารภาพว่าใจผมไม่อยู่กับตัวไปแล้วตอนนั้นมันไปอยู่ไหนก็ไม่รู้วววววว

"พี่ฝนคะ ถ่ายรูปคู่พี่เค้าหน่อยนะคะ" ครีเอทีฟคนเดิมจัดแจงให้เสร็จสรรพ
"มาพี่ เดี๋ยวหนูถ่ายให้" มันคว้ากล้องไปเตรียมถ่าย
"พี่หมันไปยืนกับพี่ฝนเลย" มันจัดแจงเรียบร้อย พร้อมเอากล้องแนบตา

คุณฝน เต๊ะท่าแบบมืออาชีพ ส่วนผม

ผม


ผม


ผม


"เฮ้ย พี่หมันไปยืนอะไรตรงนั้น"

จากภาพที่ผมมาดูทีหลัง ปรากฎว่า ผมไปยืนอยู่ข้างหลัง ฝน ธนสุนทร
กลายเป็นแบ็คกราวให้เธอซะงั้น กล้องหลุดโฟกัส จับแต่ฝนคนเดียว ส่วนผม เป็นวิญญาณเบลอ ๆ ดวงหนึ่ง
ซึ่งจะหายวับไปตอนไหนก็ได้ T_T

ณ.วินาทีนั้น ทำอะไรไม่ถูกแล้ว เรียกก็ไม่ได้ยินแล้ว

มารู้ตัวอีกที ก็กลับมาที่ห้องแล้ว พร้อมกล้อง และ ลายเซ็น
ปรากฎว่า ครีเอทีฟคนเดิมนั่้นแหล่ะ ที่เป็นคนจัดการยืน จัดท่าทางให้ถ่าย (แน่นอน ยืนตัวตรงเป็นทหาร หน้าตาเอ๋อ ๆ)
เพราะมันเห็นแล้วว่า สติผมคงหลุดลอยไปแล้วแหง ๆ ตั้งท่าจะเดินกลับห้องท่าเดียว T_T

มันเลยจัดให้ เพราะเห็นเรียกร้องเหลือเกิน ตอนคุณฝนยังไม่มาก็ปากดีเหลือเกิน
จะให้เค้าเซนต์ที่เสื้อมั่งล่ะ ที่หัวใจมั่งล่ะ ที่หัวมั่งล่ะ
พอเธอมาจริง ๆ กลับใบ้รับประทาน และ แปลงร่างเป็นท่อนไม้เดินได้ซะงั้น!!


ผมไม่รู้ว่าคุณฝน ธนสุนทร คิดยังไง ที่อยู่ดี ๆ ก็มีคนที่ดูท่าทางแล้วไม่ค่อยเต็มเต็งมาขอถ่ายรูปด้วย
เพราะดูจากรูป เธอก็ยิ้มแย้มดี (ส่วนผมเหมือนคนปัญญาอ่อนมาก T_T)

ผมว่าเธอคงชินแล้วล่ะ เพราะเธอเป็นดารานักร้อง มีคนขอลายเซ็นเยอะมาก มีคนขอถ่ายรูปไม่ได้เว้ณ

ถ้าคุณฝนได้อ่าน ก็อยากจะบอกว่า คุณฝนชินแล้ว

แต่ผม


ครั้งแรกในชีวิตครับ!!!



ขอได้รับความขอบคุณจาก


สมันน้อย เบอร์ 14


ปล.นี่ดีนะที่เป็นคุณฝน ธนสุนทร เพราะถ้าเป็น อุดม แต้พานิช หรือ อัสนีย์ - วสันต์ โชติกุล ผมคงช็อคตายไปเลย
เพราะ ไอดอลผมทั้งนั้น ^_^

Create Date : 02 กรกฎาคม 2553 Last Update : 2 กรกฎาคม 2553 0:54:02 น. Counter : 2938 Pageviews.		14 comments
Share Tweet