Bloggang.com : sansook :

ตอนที่ 11 ความวางใจก่อเกิดไอรัก

รพิชาหยิบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์ไม้ข้างห้องอาหารเดินออกไปด้านนอก หญิงสาวแย้มยิ้มออกมาเมื่อมองเห็นบรรยากาศโดยรอบดูร่มรื่นเย็นสบายจนรู้สึกเบิกบานไปทั้งใจ จากจุดที่เธอยืนอยู่นับว่าเป็นทางลมเพราะมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านอยู่ตลอดเวลา

จีรัชญ์ที่เดินลงบันไดมาอย่างเร่งรีบหยุดกึกเมื่อเห็นร่างบอบบางหากเต็มแน่นไปด้วยวัยสาวกำลังยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ชายหนุ่มจ้องมองคนที่กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศของธรรมชาติในยามเช้าด้วยความรู้สึกที่แปลกออกไป ร่างสูงใหญ่กำยำตามแบบฉบับหนุ่มชาวไร่เดินผ่านห้องโถงตรงไปที่ประตูด้านหน้าแทนที่จะเดินไปยังห้องอาหารเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

คุณหมอสาวยืนมองสนามหญ้าและกลุ่มไม้ดัดที่จัดวางอย่างเป็นสัดส่วนด้วยความรื่นรมย์ ก่อนจะย่างเท้าเข้าไปพินิจไม้ยืนต้นขนาดกลาง ใบรูปไข่ค่อนข้างกลมแต่ปลายและโคนใบเว้าลึกมองเหมือนใบแฝดติดกันที่ปลูกอยู่ในสวนหย่อมอย่างสนใจ

“ดอกอะไรหน้าตาแปลกๆ จะชงโคก็ไม่ใช่”

หญิงสาวถามตัวเองแล้วเอียงคอจดจ้องช่อดอกไม้สีเหลืองช่อใหญ่ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด

“โยทะกา”

จีรัชญ์ที่เดินออกมาทันได้ยินคำถามของหญิงสาวเอ่ยขึ้น รพิชายืนเหยียดตัวตั้งตรงโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงทุ้มกังวานของใครอีกคนดังมาจากด้านหลัง

“ชื่อโยทะกาเหรอคะ ดิฉันนึกว่าเป็นชงโคเสียอีก”

ถึงจะตกใจที่อยู่ๆ เจ้าของบ้านหน้าดุก็โผล่มาโดยไม่ให้สุ่มให้เสียง แต่หญิงสาวก็พยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงพร้อมทั้งสะกดอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านให้นิ่งเฉยไม่แสดงความประหม่าใดๆ ออกมาให้ตัวเองขายหน้า

“โยทะกาอยู่ในสกุล BAUHINIA เช่นเดียวกับกาหลงและชงโคจึงมีลักษณะหลายอย่างคล้ายคลึงกัน”

ชายหนุ่มอธิบายเสียงเรียบๆ

“ดิฉันไม่ค่อยเห็นคนนิยมปลูกดอกไม้ชนิดนี้ซักเท่าไหร่ เห็นแล้วก็แปลกตาดีนะคะ”

“เดี๋ยวนี้คนส่วนมักนิยมปลูกกล้วยไม้ ลีลาวดี หรือไม่ก็ชวนชม ไม้ประดับส่วนใหญ่มักจะเป็นไม้มงคลอื่นๆ ตามความชอบมากกว่าดอกไม้แบบไทยๆ”

“เห็นจะจริงค่ะเพราะเดี๋ยวนี้คนมักจะปลูกตามๆ กันจะว่าไปในจำนวนดอกไม้ที่ดิฉันรู้จักจริงๆ เห็นจะมีแค่ไม่กี่ชนิด”

“ผมชอบดอกไม้แบบไทยๆ นี่แหละเพราะดอกไม้พวกนี้บางชนิดมีสรรพคุณเป็นยาสมุนไพรและให้คุณประโยชน์มากมายไม่ใช่เพียงแค่ความสวยงาม”

จีรัชญ์บอกออกไปตามความรู้สึก รพิชาถึงกับอึ้งจนเริ่มสับสนเมื่อได้ยินบทสนทนาของคนที่เธอกำลังจะรักษาอาการทางจิตบอกเล่าถึงเรื่องราวต่างๆ จนชักสงสัยขึ้นมาตงิดๆ ว่าตกลงจีรัชญ์มีอาการผิดปกติจริงๆ หรือทุกอย่างเป็นแผนการอันแยบยลที่จีรัณสร้างขึ้นตามข้อสันนิษฐานของวีนากันแน่

“ดูคุณจีรัชญ์จะมีความรอบรู้เกี่ยวกับไม้ดอกไม้ประดับไม่น้อยเลยนะคะ”

“ภรรยาผมเธอชอบดอกไม้”

พอได้ยินคำตอบคุณหมอคนสวยก็ถึงกับนิ่งไปชั่วอึดใจ...จีรัชญ์แต่งงานแล้วงั้นเหรอ...ถ้าแต่งงานแล้วทำไมไม่เห็นจีรัณพูดถึงหรือแนะนำภรรยาของเขาให้เธอรู้จักบ้าง...

“เหรอคะ”

ถึงจะรู้สึกสงสัยแต่เธอก็เลือกที่จะนิ่งเฉยแล้วตอบรับเพียงสั้นๆ

“ผู้หญิงกับดอกไม้เป็นของคู่กันคุณหมอคิดว่าไงครับ”

จีรัชญ์หันไปถามแล้วยิ้มน้อยๆ

“ก็คงจะจริงเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่หลงรักดอกไม้กันทั้งนั้น แม้แต่ตัวดิฉันเอง”

รพิชาตอบกลับไปทันที หญิงสาวจ้องหน้าคนไข้หนุ่มของตัวเองตาเขม็งแล้วตัดสินใจเอ่ยชวนให้ชายหนุ่มอยู่ร่วมสนทนากับเธอเพื่อตรวจสภาพจิตตามลักษณะพฤติกรรมที่ปรากฏโดยใช้หลักการสังเกตเมื่อประมวลจากการสนทนาคร่าวๆ แล้วเห็นว่าจีรัชญ์ไม่ได้ผิดปกติอะไร

“เห็นทีดิฉันคงต้องขอคำแนะนำและความรู้เล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับดอกไม้ที่คุณปลูกเพื่อเพิ่มพูนความรู้ให้กับตัวเองแล้วล่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจีรัชญ์พอจะมีเวลาว่างมั้ยคะ”

“ถ้าคุณสนใจผมก็ยินดี ผมว่าเราไปนั่งคุยกันตรงโน้นดีกว่าเชิญครับ”

จีรัชญ์พยักหน้าแล้วชี้ชวนให้หญิงสาวเดินตามไปยังชุดรับแขกกลางแจ้งที่จัดวางไว้ตรงหน้าระเบียงข้างสวนหย่อม รพิชายิ้มน้อยๆ แล้วเดินตามชายหนุ่มไปอย่างว่าง่าย

“นอกจากดอกเบญจมาศแล้วคุณปลูกดอกไม้ชนิดอื่นอีกไหมคะ”

หญิงสาวเริ่มบทสนทนา แล้วจับสังเกตอาการในยามที่ชายหนุ่มเผลอแสดงออกมาทางสีหน้าท่าทางและระดับความรู้สึกว่ากำลังสับสน งุนงง หรือเป็นปกติ

“นอกจากดอกเบญจมาศแล้วก็มีดอกหน้าวัว ที่เห็นเป็นโครงสีขาวๆ เราปลูกผักปลอดสารพิษ ห่างออกไปอีกร้อยเมตรเป็นโรงเพาะเห็ดหอม เห็ดโคนญี่ปุ่น ถัดจากไร่ดอกไม้ผมให้คนลงลิ้นจี่กับลำไยอีกร้อยกว่าไร่แบ่งไปชนิดละครึ่ง ส่วนที่เห็นเขียวๆ อยู่นั่นเป็นไร่ข้าวโพด”

“เป็นการเกษตรที่ครบวงจรดีนะคะ ภูมิอากาศของที่นี่ถือว่าเหมาะแก่การเพาะปลูกมากเลยทีเดียว”

“ที่นี่อากาศเย็นสบายอุณหภูมิโดยประมาณอยู่ที่ 20 องศาอากาศละแวกนี้จึงเย็นสบายตลอดปีจนได้รับการขนานนามว่าเป็นแดนสวรรค์เมืองในหมอก”

“คุณเกิดที่นี่เลยหรือเปล่าคะฟังจากน้ำเสียงดูคุณมีความสุขนะคะเวลาพูดถึงที่นี่”

“เปล่า ผมเกิดที่สวิตเซอร์แลนด์ส่วนพี่จีสเกิดที่เฮลซิงกิคุณพ่อผมเป็นนักการทูตเราเลยต้องย้ายบ้านบ่อยๆ “

จีรัชญ์บอกเล่าไปเรื่อยๆ จนคุณหมอที่กำลังแอบสัมภาษณ์เริ่มพอใจกับความเป็นกันเองในน้ำเสียงที่เปล่งออกมา

“ขอโทษนะคะที่ละลาบละล้วง”

ถึงแม้อีกฝ่ายจะยอมเปิดปากบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ แต่รพิชาก็ใจเย็นพอที่จะสร้างความคุ้นเคยโดยไม่ถามคำถามเชิงรุกจนทำให้อีกคนเกิดความตึงเครียด เมื่อชายหนุ่มตอบคำถามที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเธอจึงรีบออกตัวเพื่อให้คนไข้ของเธอรู้สึกวางใจ

“คุณเป็นหมอประจำตัวผมไม่ใช่เหรอ จะซักประวัติผมบ้างก็ไม่เห็นแปลก”
รพิชาถึงกับหน้าชาเมื่อพ่อคนไข้หน้าดุโพล่งคำพูดแทงใจออกมาโต้งๆ จนเธอถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ พอเห็นประกายตาเยาะหยันออกมาจากดวงตาคมดุคุณหมอที่กำลังใจเริ่มเสียค่อยๆ ปรับสีหน้าและอารมณ์ให้มั่นคงมากกว่าเดิม...คนบ้าอะไรจะมารู้ความคิดของหมอ...เห็นทีอีตานี่คงไม่ใช่คนบ้าในระดับธรรมดาๆ เสียแล้วกระมัง...หญิงสาวนึดค่อนขอดอยู่ในใจ

“ตอนนี้ดิฉันยังไม่ได้อยู่ในระหว่างการรักษาจึงไม่จำเป็นต้องซักประวัติคุณหรอกค่ะ”

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ก่อนจะช้อนตามองคนไข้เจ้าปัญหาของตัวเองด้วยความรู้สึกอึ้งปนขำ

“งั้นเหรอครับ”

จีรัชญ์เลิกคิ้วน้อยๆ แล้วยักไหล่เหมือนไม่ใคร่ยี่หร่านักกับคำแก้ตัวของคุณหมอคนสวย

“เราจะคุยกันเรื่องอื่นไม่ใช่เหรอคะ” รพิชาบอกแก้เก้อ

“คุณเป็นหมอที่แปลกไม่เหมือนใครเลยจริงๆ หมอคนอื่นเวลาคุยกับผมมักจะรีบร้อนวินิจฉัยอาการของผมจนน่ารำคาญ”

“ดิฉันก็เห็นคุณเป็นปกติดีนี่คะไม่เห็นจะต้องวินิจฉัยอาการป่วยที่คุณเป็น บางทีคุณจีรัณเธออาจจะเห็นคุณเครียดกับงานเลยเข้าใจผิดว่าคุณ...ป่วย”
รพิชาเกือบหลุดคำว่าป่วยทางจิตออกไปแต่ก็ยั้งปากได้ทัน

“บางทีผมอาจจะป่วยโดยไม่รู้ตัวก็ได้”

“เอาไว้ดิฉันจะสรุปให้อีกทีค่ะว่าคุณป่วยจริงหรือเป็นแค่โรคอุปทาน”

จีรัชญ์จ้องใบหน้านวลผ่องของหญิงสาวตรงหน้าแววตาอ่อนลง ใบหน้าขาวหากกร้านจนดูคล้ำแดดฉายแววเป็นมิตรจนคนถูกจ้องเริ่มใจชื้นขึ้นมานิดๆ ถึงจีรัชญ์จะดูดุดันจนน่าเกรงขามแต่น่าแปลกที่เธอสัมผัสได้กับความอ่อนโยนที่แผ่กระจายออกมาจากน้ำเสียงของชายหนุ่ม

“ผมอยากให้บทสรุปของผมสิ้นสุดที่คุณ”

จีรัชญ์บอกอย่างเบื่อหน่าย

“ถ้าคุณเปิดใจและไว้ใจดิฉันเราจะจบความกังขาทั้งหมดด้วยกันดีไหมคะ”
พอได้ยินคุณหมอเจ้าของไข้เอียงหน้าน้อยๆ แล้วร้องขอความไว้วางใจด้วยน้ำเสียงหวานหยด จีรัชญ์ที่พยายามตั้งป้อมกีดกันเธอให้ถอยออกไปให้ห่างๆ ตัวถึงกับนึกเอ็นดูกับท่าทางอันแสนจะเป็นธรรมชาติของเจ้าหล่อน

“ผมจะไว้ใจคุณได้แค่ไหน ว่าคุณจะไม่จับผมมัดแล้วส่งไปอยู่ในโรงพยาบาล”

“ถ้าดิฉันจะทำแบบนั้นวันนี้ดิฉันคงไม่มายืนอยู่ที่บ้านหลังนี้หรอกค่ะ”

“ผมไว้ใจคุณก็ได้แต่อย่าหักหลังผมล่ะ”

จีรัชญ์พูดติดตลกมากว่าจะจริงจังกับคำพูดที่เพิ่งโพล่งออกไป

“สัญญาค่ะว่าจะไม่หักหลัง”

รพิชายกมือข้างหนึ่งขึ้นเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจและสร้างความน่าเชื่อถือให้กับคนไข้

“ทำไมคุณถึงเลือกเป็นหมอโรคจิตล่ะ”

คนถูกถามถึงกับสะดุ้งน้อยๆ กับสรรพนามที่ชายหนุ่มเรียกขาน

“เอ่อ...รบกวนเรียกดิฉันว่าจิตแพทย์ได้มั้ยคะ ที่คุณเรียกเมื่อกี้บอกตรงๆ มันฟังแปล่งๆ เหมือนดิฉันไม่ค่อยปกติเลยนะคะนั่น”

“ฮ่าๆ ขอโทษทีครับ ผมเรียกหมอประจำตัวผมเสียเคยเลยติดปาก หวังว่าคุณหมอคงไม่ถือสาคนก้ำกึ่งบ้าแบบผมหรอกนะครับ”

จีรัชญ์ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำร้องขอของคุณหมอคนสวย

“ไม่ถือสาหรอกค่ะ แต่เรียกให้ถูกไว้ก็ดีเวลาคนอื่นได้ยินจะได้ไม่คิดว่าดิฉันมีความผิดปกติทางจิต”

รพิชาบอกยิ้มๆ พอเห็นรอยยิ้มฉายชัดออกมาจากดวงหน้าหวานละไมของหญิงสาวเบื้องหน้า ชายหนุ่มที่ทำท่าเฉยเมยมาตลอดก็ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ จีรัชญ์พยายามปิดกั้นความรู้สึกที่กำลังพล่านไปทั้งสรรพางค์กายให้นิ่งสงบ...พอได้รับอิทธิพลจากรอยยิ้มอันงดงามชายหนุ่มถึงกับงุนงงว่าเพียงแค่รอยยิ้มของเธอมันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนขนาดนี้เลยเหรอ...

“คุณออกไปรักษาคนไข้นอกสถานที่แบบนี้บ่อยมั้ยครับ”

“ไม่เคยเลยค่ะ ถ้าจะบอกว่าคุณคือคนไข้คนแรกจะเชื่อมั้ยคะ”

“ถ้าคุณหมอยืนยันผมก็ต้องเชื่อสิครับ คนเป็นหมอไม่โกหกหรอก”

“ใครบอกคะ บางครั้งหมอก็ต้องโกหกบ้างเหมือนกัน อย่างคนไข้บางคนทานยาไปแล้วแต่โวยวายว่ายังไม่ได้ทานเราก็ต้องโกหกไปบ้าง”

หญิงสาวบอกเล่าถึงวีรกรรมและการรักษาอันสุดแสนจะพิสดารในยามที่ต้องปราบคนไข้ แล้วหัวเราะเสียงสดใสเมื่อนึกถึงบรรดาคนไข้สุดแสบทั้งหลายที่เคยผจญมา จีรัชญ์นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าจากรั้วโรงพยาบาล

รพิชายังคงเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ชายหนุ่มฟังไปเรื่อยๆ จนคนฟังได้แต่หัวเราะผสมโรงไปกับคุณหมอสาวจนทำให้บรรยากาศที่เฉยชาในคราแรกเปลี่ยนเป็นครื้นเครงและเป็นกันเองขึ้น

“คุณอยู่กับคนบ้าตลอดแบบนั้นท่าทางจะอารมณ์ดีนะครับ”

“ก็ขำๆ ค่ะ เอ๊ะ...คุณคิดว่าดิฉันจะซึมซับอาการจากคนไข้หรือเปล่าคะเนี่ย”

รพิชาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าเก้อๆ ของอีกคน จีรัชญ์ยิ้มอายๆ เมื่อถูกหญิงสาวต้อน ชายหนุ่มยิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวเรียงเป็นระเบียบดังสร้อยมุกเมื่อเห็นสีหน้ากลั้นยิ้มของเธอ พอได้พูดคุยกับหญิงสาวแบบจริงๆ จังๆ ความรู้สึกบางอย่างจึงเริ่มก่อเกิด...

เวลานี้ถึงแม้เขาจะไม่ได้รู้สึกเกินเลยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าคุณหมอคนสวยที่กำลังหัวเราะร่าเริงอยู่ตรงหน้ากำลังทำให้เขาเริ่มสนใจและสบายใจในยามได้พูดคุยกับเธอ...พอเริ่มวางใจไอรักก็ก่อเกิดจีรัชญ์ที่ละวางความรู้สึกอ่อนไหวกับไอรักมาเนิ่นนานเริ่มเปิดความต้องการขึ้นมาอีกครั้ง...เมื่อไอรักเริ่มอบอวลชายหนุ่มจึงบอกความรู้สึกที่มีออกไป

“ถ้ามีคุณเป็นหมอเจ้าของไข้ ผมคงยินดีมากๆ ที่จะเป็นคนไข้ของคุณ”
หญิงสาวถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่ออยู่ๆ จีรัชญ์โพล่งคำพูดแปลกๆ ออกมา รพิชาจ้องหน้าชายหนุ่มแล้วเลิกคิ้วน้อยๆ เหมือนไม่แน่ใจกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินถึงจะหวั่นๆ แต่เธอก็พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่มีด้วยคำพูดทีเล่นทีจริงเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับตัวเอง

“ถึงไม่อยากเป็นเห็นทีจะเลี่ยงยากแล้วล่ะค่ะ คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าดิฉันมาที่นี่เพราะอะไร”

“ฮ่าๆ นั่นสิครับ เอ...แบบนี้เห็นทีผมคงต้องไม่รีบร้อนที่จะหาย”

รพิชายิ้มออกมาเมื่อเห็นความทะเล้นของชายหนุ่มปะปนออกมากับแววตาและท่าทางในยามที่ลืมตัวถึงแม้การสนทนาของเธอกับจีรัชญ์จะดูเหมือนเป็นการสนทนาในหัวข้อทั่วๆ ไปแต่เธอก็ไม่ได้ละเลยกับหน้าที่ของตัวเอง
หลังจากสังเกตมาชั่วระยะเวลาหนึ่งเธอเชื่อว่าในยามจีรัชญ์หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินฟังยังไงก็ไม่น่าใช่เสียงหัวเราะของคนที่กำลังป่วยทางจิต

เท่าที่ดูลักษณะการพูดและกระแสความคิดของจีรัชญ์ก็ดูเป็นปกติ ความต่อเนื่องของความคิดก็ไม่ได้ขาดหายเป็นท่อนๆ หรือหยุดโดยฉับพลันจนไม่สามารถปะติดปะต่อจนออกนอกเรื่อง ในด้านสีหน้าและอาการแสดงอารมณ์ทั่วๆ ไปก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติดี

หากสรุปโดยรวมไม่ว่าจะเป็นการรับรู้การแสดงปฏิกิริยาในยามโต้ตอบกับสิ่งเร้าการรับรู้เวลา สถานที่ สภาวการณ์ และความจำจีรัชญ์ก็อยู่ในข่ายที่เป็นดังเช่นคนปกติธรรมดาทั่วๆ ไป...

“คุณหมอมองผมเหมือนกำลังตรวจคนไข้อย่างนั้นแหละ”

จีรัชญ์พูดก่อนจะเอนกายพิงกับพนักเก้าอี้แล้วประสานมือวางลงบนหน้าอก

“ดิฉันแค่แปลกใจค่ะว่าทั้งๆ ที่คุณปกติดีทำไมคุณจีรัณถึงคิดว่าคุณป่วย”

“ไม่รู้ซีครับผมว่าพี่จีสคงหาหมอมารักษาอาการอกหักของผมมากกว่า”

พอเริ่มวางใจและคุ้นเคยกับหญิงสาวจีรัชญ์ที่เก๊กดุมาตลอดก็ถึงกับหลุดเก๊ก

“ถ้าคุณจีรัณคิดแบบนั้นจริงๆ เห็นทีคงจะเชิญหมอมาผิดประเภทแล้วล่ะค่ะ”
“คุณหมอสวยขนาดนี้ไม่ผิดหรอครับ”

จีรัชญ์ผุดลุกขึ้นแล้วจ้องหน้าคุณหมอคนสวยด้วยประกายตาที่รพิชาเห็นถึงกับร้อนผ่าวไปทั้งหน้า...

“ที่โรงพยาบาลมีหมอเฉพาะทางที่สวยๆ หลายคนเดี๋ยวดิฉันจะแนะนำให้ รักษากับหมอที่เชี่ยวชาญโอกาสหายขาดมีสูงขืนปล่อยให้ดิฉันรักษาเห็นทีคงไม่มีอะไรดีขึ้น”

พอเห็นแววตากรุ้มกริ่มของคนไข้รพิชาก็ถึงกับเป๋ไม่เป็นท่า

“ผมไม่ต้องการหมอคนไหนแล้วล่ะครับ ตอนนี้หมอที่รักษาผมได้เห็นทีจะมีแต่คุณไหนๆ คุณก็มาแล้วใจคอคงจะไม่ปล่อยให้ผมป่วยจนตายหรอกนะครับ”

จีรัชญ์โพล่งออกมาชนิดไม่คิดไตร่ตรอง พอได้ยินบทสรุปของชายหนุ่มเบื้องหน้าคุณหมอคนสวยก็ลมแทบใส่ เอาแล้วซีงานนี้เธอต้องเจอกับคนไข้ขี้หลีอีกแล้วเหรอนี่ ไม่น่าสร้างความสนิทสนมจนเกินพอดีเลย...เฮ้อถูกคนไข้โรคจิตจีบแบบนี้เห็นทีได้นอนผวาจนหัวตั้งแน่ๆ

ใบหน้านวลเนียนที่ร่าเริงเริ่มฉายแววกังวลออกมาเมื่อสถานการณ์ในเวลานี้ดูจะพลิกผันจนน่าห่วง หากเลือกได้เธออยากให้อีตาจีรัชญ์อะไรนี่กลับไป ดุ เดือด เหมือนเดิมดูท่าน่าจะปลอดภัยกว่า...เฮ้อ! อาการบ้ายังสรุปไม่ได้แล้วต่อไปจะผวาแค่ไหนไม่อยากจะนึกเลยให้ตาย....

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2553
3 comments

Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2553 12:15:22 น.

Counter : 487 Pageviews.

Share
Tweet

เที่ยงแล้วๆๆ หม่ำๆๆ ให้อร่อยน้า^^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 24 กุมภาพันธ์ 2553 12:24:33 น.

up up

โดย: wasi IP: 119.42.115.172 24 กุมภาพันธ์ 2553 15:59:59 น.

หมอเขินเลย กลายเป็นกลัวคนไข้แทนซะแล้ว สงสัยคนไข้จะเป็นคนบ้ารักหมอซะแล้ว

โดย: ต่างแดน IP: 80.214.254.87 24 กุมภาพันธ์ 2553 17:28:32 น.