Bloggang.com : sansook :

ตอนที่ 6 รอยอดีต

หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งในชุดผ้าฝ้ายตัวยาวสีขาวเดินเนิบนาบไปตามเส้นทางเล็กๆ ที่โรยด้วยกรวดที่ใช้สัญจรไปมาระหว่างตัวตึกที่งดงามราวปราสาทของกษัตริย์โรมันกับบ้านไม้หลังกะทัดรัดที่ปลูกอยู่ท่ามกลางสวนดอกเบญจมาศที่มีหลากสีหลายพันธุ์ซึ่งปลูกห่างไปเกือบสามร้อยเมตร ใบหน้าหวานละมุนเบ้หน้าพลางขยับไฟฉายในมือเมื่อรู้สึกเหมือนเท้าเหยียบเข้ากับก้อนกรวดเม็ดเขื่องที่ระเกะระกะอยู่บนเส้นทาง

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องเส้นทางที่กำลังย่ำไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อเม็ดบางๆ ที่ผุดออกมาตามไรผม หญิงสาวเงยหน้าแล้วผุดรอยยิ้มออกมาเมื่อมองเห็นแสงไปสีนวลลอดออกมาจากเรือนไม้หลังเล็กๆ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบก้าว

“พี่รัชญ์จ๋า”

เสียงหวานแว่วกังวานเมื่อผลักบานประตูแล้วแทรกกายเข้าไปด้านใน

“เอ๊ะเสียงใครกันช่างคุ้นหู”

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กำยำยืดตัวเต็มความสูงก่อนจะละมือจากเครื่องยนต์ที่นั่งปล้ำมาทั้งวันหันไปทางต้นเสียง รอยยิ้มอบอุ่นผุดออกจามุมปากสีเข้มเมื่อเห็นคนที่เดินเร็วๆ เข้ามาเป็นสาวน้อยหน้าตาน่าเอ็นดู ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่ลงจ้องคนที่เดินใกล้เข้ามาด้วยประกายตาอบอุ่นจนหญิงสาวยิ้มกว้างอย่างยินดี

“พี่รัชญ์ซ่อมอะไรอยู่เหรอคะดูสิหน้าตามอมแมมยังกับเด็กซนแน่ะ”

ดวงหน้าหวานละมุนย่นจมูกพลางชะโงกหน้าไปมองกองอะไหล่ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นปูนซีเมนต์หยาบๆ สีหน้าไม่ปลื้มซักเท่าไหร่

“พี่กำลังชุบชีวิตเจ้าจิ๊กโก๋ให้ฟื้นคืนชีพ เห็นมันแอ้งแม้งมาหลายปีดีดักปลุกมันมาขัดๆ ถูๆ เผื่อฟลุ๊คเกิดวิ่งได้ขึ้นมาพี่จะได้พาราตรีออกไปเที่ยวไกลๆ ไงจ๊ะ”

“โธ่พี่รัชญ์จ๋าเจ้าจิ๊กโก๋จิ๊กกี๋ของพี่มันม่องเท่งมานานนับทศวรรษ จะชุบชีวิตให้ตื่นยังไงก็คงอาการร่อแร่ ราตรีไม่นั่งไปไหนไกลๆ โดยมีเจ้านี่เป็นผู้นำทางแน่”

หญิงสาวส่ายหน้าไม่เอาด้วยเด็ดขาด

“ทำไมไม่ให้กำลังใจกันเลยฮึ”

“พี่รัชญ์อายุปาเข้าไปจะยี่สิบหกแล้วนะคะเล่นตั้งชื่อของใช้เป็นเด็กอนุบาลแบบนี้ใครรู้เข้าอายเขาแย่”

“โธ่ราตรีจ๋าราตรีเป็นแฟนพี่ยังไงถึงไม่รู้จักวีรกรรมของเจ้าจิ๊กโก๋สุดซ่าส์ของพี่ พูดแล้วจะหาว่าคุย คุยแล้วจะหาว่าโม้ เจ้าจิ๊กโก๋มันมีวีรกรรมสุดซนมากล้นเหลือหลายจนจดไม่หวาดไม่ไหว แต่ก่อนไปแอบหลงรักสาวสวยระดับดาวมหาลัยก็ได้ไอ้จิ๊กโก๋นี่แหละพาหลบดงบาทาของคู่แข่งมหาภัยทั้งหลาย พี่ว่าถ้าซ่อมไม่ได้จะอันเชิญมันไปเป็นอนุสรณ์สถานแห่งตำนานรักของเรา พี่ล่ะแสนภูมิใจ๊ภูมิใจที่ได้ขี่มันพาราตรีเหาะหนีคู่แข่ง”

“ซ่าส์มันหยดจนสลบเหมือดไม่ฟื้นแบบนี้เนี่ยนะ ไม่เห็นจะน่าภูมิใจเลยซักนิด”

ใบหน้าอ่อนเยาว์บิดเบ้พร้อมกับทับถมด้วยน้ำเสียงสมเพชเวทนากับสภาพของเศษเหล็กตรงหน้าจนคนตัวใหญ่หัวเราะคิกคักออกมา

“ปากนางนั่นหนาช่างเจรจาจนน่าจูบ ปากดีๆ แบบนี้ต้องจูบสั่งสอน”

จีรัชญ์เลียริมฝีปากทำหน้ากระหายจนอีกฝ่ายชักสีหน้าไม่ถูกกับอาการหื่นที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ ของชายหนุ่มมาดขรึมที่เห็นจนชินตา

“หยุดเลย...พี่รัชญ์...ขืนก้าวเข้ามาอีกก้าวก็อย่าหาว่าราตรีไม่เตือนก็แล้วกัน”
มือบางยกขึ้นกางพร้อมกับส่ายหน้าไปมาว่าอย่าเสี่ยงดีกว่า

“โถๆ ดูทำหน้าเข้าตื่นตัวหรือตื่นเต้นจ๊ะนั่น”

ชายหนุ่มหัวเราะขบขันกับสีหน้าพราวระยับของแฟนสาวพร้อมกับขยับเท้าก้าวเข้าไปหา

“ราตรีห้ามแล้วนะขืนก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียวราตรีจับปล้ำจริงๆ ด้วย”

จีรัชญ์หัวเราะร่าออกมาเมื่อเห็นประกายตาวิบวับของหญิงสาวเบื้องหน้า ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปขยี้เรือนผมนุ่มสลวยด้วยความเอ็นดู วราตรีก็เป็นซะอย่างนี้บทจะสวีตทีไรแม่คุณก็เล่นพูดใส่จนหมดอารมณ์ให้ได้ทุกทีสิน่า

“ว๊าย! พี่รัชญ์มือเปื้อนดำปี๋มาขยี้ผมเค้าหัวได้เน่ากันพอดี”

วราตรีใช้แขนทั้งสองข้างปัดมือหนาออกจากศีรษะอย่างรังเกียจ

“ก็พี่ปล้ำเจ้าจิ๊กโก๋มาทั้งวันจะไม่ให้มันดำได้ยังไง อย่าทำท่ารังเกียจรังงอนมันสิเจ้านี่มันเป็นซี้ปึ๊กพี่เชียวนะ เกิดมันน้อยใจไม่ยอมฟื้นเห็นทีคงต้องเอาไปขายเป็นเศษเหล็ก”

“รถคันใหญ่ๆ มีออกเต็มบ้าน เงินทองก็เยอะแยะจนไม่รู้จะไปขุดหลุมฝังไว้ที่ไหน พี่รัชญ์นี่ยังไงมามาเสียเวลาซ่อมเจ้าเศษเหล็กนี่อยู่ได้ ราตรีไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเจ้าจิ๊กโก๋มันมีอะไรดีนักหนา”

“จิ๊กโก๋เอ๊ย..ดูเถอะแม่ย่านางของแกเขาสาปส่งไม่เอาแกแล้วเห็นมั้ยนั่น ตื่นๆ สิไอ้ลูกพ่อขืนม่องเท่งไม่รู้ฟ้าแบบนี้เห็นทีได้แงะแกออกมาขายเป็นเศษเหล็กจริงๆ นะเออ..”

จีรัชญ์ตบมือลงบนตัวถังรถมอเตอร์ไซด์ญี่ปุ่นแบบสี่จังหวะคันเก่าๆ ที่สภาพย่ำแย่สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวังแม้ว่าความหวังที่มีจะริบหรี่เต็มทีก็ตามเถอะ

“พี่รัชญ์มีเงินจนล้นบ้านจะซื้อมอไซด์ซักสิบคันก็ยังได้ไม่เห็นจะต้องมานั่งซ่อมเจ้าเศษเหล็กนี่ให้ตัวเปื้อนเลย มานี่เลยพ่อตัวดีมือเปื้อนน้ำมันเครื่องดำปี๋แบบนี้ใครเขาจะรักลง”

คนร่างเล็กดึงท่อนแขนกำยำพาไปที่อ่างล้างหน้าที่อยู่หน้าห้องน้ำ หญิงสาวเทสบู่เหลวใส่มือหนาแล้วชี้ให้ชายหนุ่มทำความสะอาดมือที่เปื้อนน้ำมันเครื่องสีหน้าบ่งบอกว่ารังเกียจความโสโครกเต็มทน

“มืดค่ำขนาดนี้จะถ่อสังขารมาทำไมก็ไม่รู้”

ชายหนุ่มบ่นงึมงำขณะขัดถูคราบน้ำมันที่ติดอยู่บนมือออกอย่างจริงจัง

“ไม่มาได้ไงมีแฟนภาษาอะไรก็ไม่รู้ วันๆ ไม่รู้จักเอาอกเอาใจจะพาแฟนไปเที่ยวให้รู้สึกว่าไม่ได้โดดเดี่ยว แฟนแบบนี้น่าทิ้งให้เหี่ยวเฉาเป็นดอกเบญจมาศค้างปีซะจริง”

“พี่ทำงานราตรีก็เห็นดูๆ ทำหน้าเข้างอเป็นม้าหมากรุกแล้วนั่น”

“ไม่งอได้ไงวันๆ ถ้าพี่รัชญ์ไม่อยู่ในไร่ก็นั่งงมอยู่กับซากเจ้าจิ๊กโก๋ ราตรีไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าแค่มอเตอร์ไซด์เก่าๆ คันเดียวมันมีความสำคัญอะไรนักหนาพี่ถึงทุ่มเทกับมันนัก สองปีแล้วนะที่ราตรีเห็นพี่พยายามซ่อมมัน ขนาดช่างที่เค้าเก่งๆ ยังสั่นหน้าไม่เอาด้วยแต่พี่ก็ยังดื้อดึงจะปลุกมันจนฟื้นให้ได้ ถ้าราตรีไม่มาหาพี่คงลืมไปแล้วมั๊งว่ายังมีคนรักรอขันหมากอยู่”

ใบหน้าหวานละมุนบูดบึ้งเมื่อความน้อยใจที่สุมแน่นจนอยู่ในอกเริ่มออกอาการเรียกร้องความสนใจ

“รถคันนี้คุณแม่ซื้อให้ต่อให้มีใหม่ซักกี่คันก็เทียบค่าไม่ได้หรอก”

ชายหนุ่มหันไปบอกอีกคนแววตาหม่นเศร้าแล้วพูดต่อไปอีกว่า

“ราตรีคงไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่าของต่างหน้ามันมีค่าสำหรับพี่มากขนาดไหน”

“พี่รัชญ์จ๋าราตรีขอโทษ...”

พอได้ฟังดวงหน้าหวานละมุนที่งอง้ำปรับเปลี่ยนเป็นเผือดลงในทันใด นั่นเพราะรู้สึกผิดที่ไปสะกิดบาดแผลของชายหนุ่ม

“ราตรีไม่ต้องขอโทษหรอกจ๊ะ มันไม่ใช่ความผิดของใครอย่าคิดมากเลย”
“พี่รัชญ์ขาราตรีขอโทษค่ะที่เอาแต่ใจจนไม่นึกถึงความรู้สึกของพี่ โถ...คนดีบาดแผลตรงนี้ยังไม่หายดีใช่ไหมคะ”

วราตรีทาบมือลงบนหน้าอกกำยำแล้วไล่ต่ำลงไปโอบแขนกอดรัดเอวหนาซุกหน้าลงบนอกแกร่ง ก่อนจะเขย่งปลายเท้าแนบริมฝีปากกดย้ำลงบนหน้าอกด้านซ้ายหวังใช้ความรักที่มีช่วยปิดบาดแผลอันยาวนานให้แนบสนิทดังเดิม
“ราตรีอย่าทำแบบนี้...พี่ใจจะขาดไม่รู้เหรอ”

จีรัชญ์กอดรัดเรือนร่างอรชรไว้แน่นขณะเงยหน้ากัดฟันข่มความต้องการที่กำลังพล่านไปทั่วสรรพางค์กายให้นิ่งสงบ

“ราตรีชอบอยู่ในอ้อมแขนของพี่รัชญ์ค่ะ”

หญิงสาวซุกหน้าเบียดร่างกายแนบชิดกับอกแน่นกระชับ ปลายนิ้วเรียวสีนวลผ่องดังแสงจันทร์อร่ามเรืองรองไล้ไปตามแผงอกแกร่งด้วยความเสน่หา วราตรีที่กำลังกระเจิดกระเจิงไปกับไอรักของสรีระอันงดงามของบุรุษเพศเม้มปากแน่นเพื่อสะกดใจไม่ให้เตลิด แต่ดูเหมือนจีรัชญ์มีมนต์เสน่าอันมหาศาลเรือนร่างสมวัยหนุ่มช่างเย้ายวนชวนให้เธอใหลหลงจนห้ามความปรารถนาที่พุ่งพล่านแทบไม่ไหวในยามอยู่ชิดใกล้

ฝ่ามือนุ่มละมุนดุจแพรไหมไล้ไปตามคางสากที่รกไปด้วยไรหนวดสีเขียวครึ้ม ริมฝีปากสีชมพูระเหรื่อเผยอแย้มเมื่อปลายนิ้วไล้ไปตามริมฝีปากสีเข้มด้วยหัวใจที่ไหวระรัว ร่างอรชรบดเบียดร่างกายให้แนบสนิทกับเรือนร่างแข็งแกร่งของคนรักอย่างลืมตัวเมื่อเห็นประกายตาสีน้ำตาลอ่อนพราวระยิบระยับดังดวงดาวที่พร่างพราวอยู่ปนปลายฟ้า จนความปรารถนาที่พยายามระงับไว้ระเบิดพวยพุ่งจนไม่อาจทัดทานได้อีก

“ราตรีอย่า...”

เสียงทุ้มปรามน้ำเสียงแหบพร่าเมื่อริมฝีปากอิ่มแตะแต้มไปตามลำคอ วงแขนเรียวเล็กตวัดโอบรัดรอบคอแล้วโน้มใบหน้าคมคายลงมาก่อนจะเงยหน้าแนบริมฝีปากร้อนระอุคลึงไล้เชิญชวน จนความต้องการเฉกเช่นบุรษชนวิ่งวุ่นกันให้พล่าน

“แน่ใจเหรอคะว่าพี่ต้องการแบบนั้นจริงๆ...”

ร่างอรชรเบียดทรวงอกแนบกับร่างกำยำขณะขยับเรือนร่างเย้ายวน แล้วกระซิบถามเสียงพร่าพรายคล้ายสติเริ่มหลุดลอยไปกับแรงเร้าที่เธอเป็นผู้จุดประกายอย่างไม่คิดเหนียมอายกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นซักนิด

“พี่ว่ามันอาจจะไม่เหมาะหากเรายังไม่....”

“ไม่อะไรคะ พี่รัชญ์ก็รู้ว่าราตรีพร้อมที่จะเป็นทุกอย่าง...ของพี่”

ดวงตาคู่งามจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยประกายแพรวพราวจนจีรัชญ์เริ่มกังขาว่าวราตรีที่เคยนุ่มนวลอ่อนหวาน และค่อนข้างหวงตัวในคืนนี้ทำไมถึงดูร้อนแรงจนแทบเป็นคนละคน แต่ดูเหมือนความกังขาที่มีจะค่อยๆ เลือนลางจางหายเมื่อเรียวลิ้นอุ่นชื้นค่อยๆ สอดประสานแล้วดูดทึ้งริมฝีปากเขาด้วยรสจูบอันร้อนแรง

เสียงครวญแหบห้าวดังกระชั้นอย่างรัญจวนยามร่างเล็กๆ แอ่นเย้าเชิญชวนขณะจับมือหนาหากนุ่มนิ่มเกาะกุมคลุกเคล้าอกอิ่มได้ตามชอบใจ เมื่อสัญชาตญาณแห่งบุรุษเพศถูกปลุกให้ตื่นฟื้นอารมณ์ดิบเฉกเช่นบุรุษจึงลุกพรึ่บจนยากดับมอด

“ราตรีจะไม่เสียใจใช่มั้ยกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น”

ใบหน้าขาวเนียนกระจ่างใสของจีรัชญ์แดงก่ำเมื่อเปลวเพลิงแห่งราคะกำลังชักนำให้ร่างกายเดินหน้าเพื่อปลดเปลื้องความปรารถนาที่กำลังมากล้นจนไม่อาจปิดกั้นแรงเร้าที่กำลังจะฝ่าทะลุออกมา

วราตรีที่พร้อมกับทุกอย่างไม่ขานรับหรือปฏิเสธ นั่นเพราะเธอตั้งใจให้ทุกอย่างเกิดขึ้นในวันนี้ เมื่อร่างระทวยไม่ขัดขืนหรือห้ามปรามเหมือนทุกครั้ง ชายหนุ่มจึงตวัดอุ้มร่างอรชรขึ้นแนบอกเดินตรงไปที่ประตู แล้วใช้ไหล่ดันประตูแทรกกายเข้าไปด้านใน

จีรัชญ์วางร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะแนบตัวลงมาช้าๆ จรดปลายจมูกซุกไซ้ซอกคอกรุ่นละมุนไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของแป้งฝุ่นที่เขาคุ้นชิน ร่างน้อยๆ สั่นสะท้านไปกับสัมผัสร้อนรุมของริมฝีปากหนายามจูบไล้ไปตามเนื้อผิว ลมหายใจของหญิงสาวหอบกระเส่าเมื่อปลายนิ้วร้อนสอดไล้เนื้อผิวที่อยู่ภายในใต้อาภรณ์จนรู้สึกเหมือนถูกนาบด้วยความร้อนจนร่างกายใกล้หลอมละลายเต็มที

ชุดผ้าฝ้ายตัวยาวที่เธอสวมใส่ดูเหมือนไม่ใช่ปราการที่ดีนัก ในยามมือใหญ่ปัดป่ายตัวชุดกระโปรงก็ร่วงหล่นลงข้างเตียง วราตรีที่กำลังกระเจิดกระเจิงกับความแปลกใหม่แทบกลั้นหายใจเมื่อปลายนิ้วอุ่นจัดลากวนอยู่บนเนินอก ความรู้สึกซ่านไหวจนหัวใจแทบหยุดเต้นสร้างความทรมานให้กับกายสาวจนแทบอยากกรีดร้องออกมาเพื่อร้องขอให้ปลดปล่อยเธอออกจากความร้อนรุ่มที่กำลังสุมไหม้อยู่ในอก

“ได้โปรด.....พี่รัชญ์....”

ใบหน้าหวานละมุนบิดเบี้ยวขณะร่างกายบิดเร่าเมื่อกายสาวเบื้องล่างถูกสำรวจหาแหล่งอารยธรรมแห่งลุ่มแม่น้ำอันอุดมสมบูรณ์ เสียงเว้าวอนสั่นพร่าพร้อมกับร่างกายที่แอ่นเย้าสร้างความตื่นตะลึงให้กับชายหนุ่มไม่น้อย เมื่อวราตรีผู้อ่อนหวานที่เขารู้จักแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนจนเผาความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ควรมีไปเสียสิ้น

ไม่มีเสียงห้ามเหมือนทุกครั้ง ไม่มีท่าทีอิดออดอย่างที่เคยเป็น เมื่ออาหารตรงหน้าถูกจัดวางพร้อมอุ่นจนสามารถตักกินได้ตามต้องการ ผู้ที่หิวโหยกับรสชาติอาหารไหนเลยจะปฏิเสธ ริมฝีปากหยักหนาทาบลงบนเรียวปากบางกระชับอย่างเร่าร้อนคล้ายหิวกระหายเป็นนักหนา

วราตรีนอนระทวยเป็นอาหารชั้นเลิศให้อีกคนลิ้มรสได้ตามต้องการ เสียงครวญครางคล้ายเสียงสะอื้นที่ดังแผ่วมาเป็นระยะๆ สร้างความรัญจวนใจกับการดื่มกินอาหารอันโอชะจนรู้สึกเพลินเพลินเหมือนได้ยินเสียงแว่วหวานของเครื่องคนตรีในยามขับขานกล่อมเกลา

หญิงสาวหลับตาพริ้มเฝ้ารอห้วงเวลาแห่งความงดงาม ความรักที่มีมากจนล้นใจเมื่อประสานรวมกับบทรักอันเร่าร้อนจึงทำให้ครรลองของความอภิรมย์เปิดรับกายแข็งแกร่งที่ผงาดท้าทายด้วยความเต็มใจยิ่ง ใบหน้าคมคายยังคงแดงก่ำเมื่อความต้องการใกล้พวยพุ่ง ชายหนุ่มกัดฟันข่มความต้องการที่มากล้นจนนึกห่วงคนร่างเล็กที่ดูท่ายังไม่รู้ว่าห่าฝนยามมีพายุสาดซัดถาโถมเข้าปะทะมันรุนแรงขนาดไหน

จากการสำรวจเพื่อประเมินระดับแรงพายุที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทำให้ความรู้สึกที่เขาควรดีใจหดหายไปสิ้น จีรัชญ์ไม่ได้นึกแปลกใจซักเท่าไหร่เมื่อสิ่งที่เรียกว่าปราการในวัยสาวของวราตรีไม่มีหลงเหลือให้เขาได้ภาคภูมิใจ เมื่อความเร่าร้อนจากกายสาวร่ำร้องอย่างไม่อาย ชายหนุ่มจึงสนองตอบกลับไปด้วยความเร่าร้อนที่เสียงเว้าวอนในคราแรกเปลี่ยนเป็นหวีดร้องและสนองกลับชนิดไม่คิดยอมเสียเปรียบ

ไม่มีเสียงปลอบโยนอย่างที่คิดไว้ว่ายามใดเข้าครอบครองเธออาจจะหวาดหวั่นจนน่าใจหาย วราตรีผู้เดียงสาในสายตาของเขามาตลอดกำลังลืมตัวลืมกายไปกับความคุ้นชินในเชิงรักที่เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงอ่อนหวานยามทะยานอยู่ในห้วงรักจะคุ้มคลั่งดังพายุ ยามเรือนร่างอรชรผงาดขึ้นครอบครองแรงกดย้ำที่กระหน่ำดุจห่าฝนช่างหนักหน่วงจนแรงโถมในแต่ละครั้งทำให้ท่อนไม้แข็งแกร่งแทบหักโค่น

เสียงพายุที่กระหน่ำลงมาดังอื้ออึงจนหูอื้อตาลายไปกับความความรุนแรงของแรงโถมในแต่ละครั้ง จีรัชญ์ที่คึกคะนองดังฟ้าร้องครืนๆ ในคราแรกเปลี่ยนเป็นปุยเมฆที่ล่องลอยไปตามแรงลมโดยมีมวลพายุที่ก่อตัวเป็นผู้พัดพาให้เขาล่องลอยไป เสียงฟ้าร้องครืนๆ ที่อยู่รายรอบทำให้เขารับรู้ได้ว่าหากฟ้าไม่หยุดร้องหากสายฟ้ายังฟาดเปรี้ยงพายุที่ดำเนินอยู่ก็จะกระหน่ำอยู่เช่นนั้นไม่ผันเปลี่ยน

เสียงครวญดังอื้ออึงราวฟ้าผ่าเริ่มแผ่วลงเมื่อหยาดน้ำฟ้าหลั่งรินจนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งผืนดิน ชายหนุ่มสูดลมหายใจคล้ายเพิ่งค้นพบอากาศอันบริสุทธิ์เพื่อรับเอาบรรยากาศที่เรียกว่าฟ้าหลังฝนเข้าเต็มปอดแล้วปรือตาขึ้นมองใบหน้าสุขสมที่หลับพริ้มอยู่บนอกในขณะที่ทุกอย่างยังประสานแน่น

วราตรีเร่าร้อนจนนาทีสุดท้ายความชำนาญของเธอเป็นความประทับใจที่เขาบอกได้คำเดียวว่าชาตินี้คงยากที่จะลืมเลือนกับอนุภาพอันรุนแรงของพายุร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไป...โดยไม่เฉลียวใจซักนิดว่ายามใดพายุร้ายพ้นผ่าน...หายนะที่ทิ้งไว้ย่อมมีมากมายมหาศาล....

Create Date : 29 มกราคม 2553
1 comments

Last Update : 29 มกราคม 2553 11:30:40 น.

Counter : 774 Pageviews.

Share
Tweet

whenever you felt that your heart is going to breakdown
feel it with the love of God ask for his and then you will
find out what is the truth love in Your life as he does for me!

โดย: da IP: 203.144.144.165 8 กุมภาพันธ์ 2553 23:35:06 น.