Bloggang.com : sansook : ตอนที่ 16 เปลวไฟในสายน้ำ

ตอนที่ 16 เปลวไฟในสายน้ำ

วีณาเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งเงียบขรึมมาพักใหญ่สีหน้าไม่ใคร่สบายใจนัก ดวงหน้าเรียวยังคงเผือดซีดเพราะยังไม่หายตระหนกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งพ้นผ่าน

“ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณตกใจ”

จีรัณเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปมองคนข้างกายแล้วเห็นใบหน้าเผือดซีดของเธอ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่กราดเกรี้ยวในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนลงจนหญิงสาวเริ่มผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก

“ไม่เป็นไรค่ะ”

วีณาพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจ แต่ประกายตาที่จ้องมองอีกฝ่ายยังฉายแววตื่นตระหนกระคนเคลือบแคลงสงสัย

“ผมคงเป็นพี่ที่แย่มากๆ “

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาขณะเพ่งสายน้ำที่กำลังตกจากหน้าผาแววตาทดท้อ

“ตอนนี้คุณทั้งสองอาจจะแค่ไม่เข้าใจกันแต่ถ้าลองได้พูดคุยปรับความเข้าใจทุกอย่างอาจจะดีขึ้นก็นะคะ”

วีณาจ้องเสี้ยวหน้าคมคายตาเขม็ง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเม้มแน่นเมื่อเห็นดวงหน้าของชายหนุ่มที่ดูสดใสเริ่มหม่นลงจนดูเครียดขรึม

“เอ่อ...”

หญิงสาวพยายามนึกหาคำพูดมาสนทนาเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายจากความเครียด แต่จนแล้วจนรอดก็นึกไม่ออกว่าจะชวนพูดคุยเรื่องอะไร เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรเธอจึงขยับตัวเอื้อมมือจะแตะหัวไหล่ผึ่งผายเพื่อผ่อนความตึงเครียดที่อีกคนกำลังเผชิญให้เบาบาง แต่ก่อนที่มือเรียวจะสัมผัสกับหัวไหล่ของชายหนุ่มอยู่ๆ จีรัณก็ผุดลุกขึ้นจนเธอตั้งตัวไม่ติด

“คุณจะไปไหนคะ!”

วีณาหดมือกลับพร้อมๆ กับผุดลุกขึ้นถามไถ่น้ำเสียงลนลาน

“ผมอยากไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่เงียบสงบ”

จีรัณจ้องสายน้ำสีเขียวครึ้มเบื้องหน้าแววตาว่างเปล่า ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจคล้ายกำลังช่างใจ เมื่อตัดใจได้ร่างสูงใหญ่จึงพุ่งหลาวลงน้ำไปโดยไม่สนใจเสียงห้ามของหญิงสาวข้างกายแม้แต่น้อย

“คุณจีรัณ! อย่าโดดค่ะ!...”

วีณาหวีดเสียงห้ามแต่ดูเหมือนจะช้าไปเพราะพอสิ้นเสียงของเธอ...ร่างสูงใหญ่ก็กระทบกับสายน้ำดังตูมจนน้ำสาดกระเซ็นเป็นวงกว้าง

“ว๊าย!!...”

นางแบบสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นท่าไม่ดีเธอจึงตัดสินใจกระโดดตามร่างสูงใหญ่ไปติดๆ

“คุณจีรัณ! “

ร่างเพรียวจมลงไปในน้ำอึดใจหนึ่งแล้วผุดขึ้นจากน้ำเรียกขานพลางหันซ้ายหันขวากวาดตามองไปรอบๆ

“คุณจีรัณ! คุณอยู่ไหน...คุณจีรัณ...“

ใบของวีนาเริ่มเซียวซีดเมื่อทุกอย่างรอบกายยังคงเงียบงัน หญิงสาวตีขาเพื่อพยุงร่างกายเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากจีรัณเธอจึงหลับตาลง หายใจลึกๆ ช้าๆ เพื่อผ่อนคลายร่างกายแล้วดำลงใต้น้ำอีกครั้ง

“คุณจีรัณ!....คุณจีรัณ!.....”

ไม่ถึงสองนาทีวีณาก็โผล่ขึ้นมา หญิงสาวร้องเรียกหาชายหนุ่มเสียงระงม พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเริ่มสั่นระริกเมื่อไม่เห็นวี่แววของคนร่างใหญ่ที่จมหายไปต่อหน้าต่อตา

“คนขี้ขลาด...เจอปัญหาเล็กน้อยแค่นี้คุณถึงกับยอมแลกชีวิตกับมันเชียวเหรอ...”

วีณาตัดพ้อเมื่อคิดเลยเถิดไปว่าจีรัณเลือกกระโดดน้ำตายเพื่อหนีปัญหา เมื่อเห็นว่าเธอไม่อาจค้นหาร่างของชายหนุ่มเพียงคนเดียวได้ หญิงสาวจึงว่ายตรงขึ้นฝั่งหวังไปตามจีรัชญ์มาช่วย

แต่ก่อนที่มือเรียวจะสัมผัสกับโขดหิน เงาดำไหวๆ ก็พุ่งพรวดขึ้นมาจนน้ำกระเซ็นเป็นวงกว้าง วีณาหันขวับไปทันทีด้วยความตกใจปนหวาดระแวง

เฮื๊อก!.....

ร่างเพรียวระหงสะดุ้งสุดตัว ดวงตาคู่งามเบิกโพลงเพราะกำลังตกใจสุดขีด ริมฝีปากซีดขาวสั่นระริกขยับจะกรีดร้อง แต่ทว่าช้ากว่าเจ้าของร่างใหญ่ที่คว้าเอวคอดบางไว้แล้วดึงหญิงสาวผลุบลงใต้น้ำอีกครั้ง

วีณาหลับหูหลับตาดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่งที่กอดรัดเธอไว้แน่นเป็นพัลวัน แต่ดูเหมือนชายหนุ่มหาได้ใส่ใจกับความหวาดกลัวที่เธอมี ร่างเพรียวระหงที่ฮึดฮัดขัดขืนเริ่มอ่อนแรงลงในขณะที่หูเริ่มอื้อเพราะไม่อาจทานแรงดันของน้ำ หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเมื่อรู้สึกว่ากำลังหายใจไม่ออก
สัญชาตญาณของการเอาตัวรอดสั่งให้เธอดิ้นเร่ารุนแรงเพื่อทางรอดสุดท้าย

จีรัณโอบกอดร่างอ่อนระทวยที่ใกล้หมดแรงไว้ในวงแขน ร่างสูงใหญ่เบียดร่างกายแนบสนิทไปกับเนื้อนวลที่กำลังดำดิ่งสู่ห้วงบาดาล ชายหนุ่มกระชับวงแขนข้างหนึ่งตรึงร่างเพรียวงามแล้วปล่อยมือข้างหนึ่งออกมือหนาประคองแก้มนุ่มเย็นชืดไว้ก่อนแนบริมฝีปากกับเรียวปากอิ่มตึง ชายหนุ่มค่อยสอดปลายลิ้นถ่ายเทลมหายใจร้อนผ่าวจากกายเขาสู่กายเธอ

ลมหายใจอุ่นซ่านที่แฝงไปด้วยความร้อนระอุแห่งไฟปรารถนาอันแรงกล้านำพาหัวใจดวงน้อยลอยละล่องอยู่ในความเหน็บหนาว วงแขนแกร่งโอบร่างสั่นระริกของหญิงสาวไว้แนบอก เรือนกายสูงใหญ่สั่นเกร็งเมื่อสุดจะทานทนกับแรงเสียดทานอันรุนแรงของไฟราคะที่กำลังลุกโซนจนสายน้ำฉ่ำเย็นไม่อาจช่วยผ่อนปรนความโหยหาที่มากล้นจนสุดคณานับให้มอดดับ

....เธอกำลังจะขาดใจตาย....วีณาพร่ำบอกตัวเองเมื่อหัวสมองของเธอที่ปวดหนึบหนับเปลี่ยนเป็นล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่า ยามเรือนกายแข็งแกร่งเบียดบดร่างสาวก็แทบระทดระทวยคล้ายกำลังหมุนวนไปกับห้วงอารมณ์หวามหวิวประหลาด

มือเรียวที่อ่อนกำลังแข็งขืนขึ้นทันใดเมื่อเรียวลิ้นอุ่นจัดกำลังแทรกซอนหาใช่แค่ส่งลมหายใจจากเขาเข้าสู่กายเธอ ห้วงเวลาที่อยู่ใต้น้ำนับได้เพียงไม่กี่นาทีแต่ในความเร่าร้อนที่เธอได้รับกลับหยุดห้วงเวลาที่มีให้เหมือนยาวนานจนรู้สึกอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ไปกับความซาบซ่านจากปลายลิ้นอุ่นจัดยามแทรกลึก

จีรัณดีดตัวพาหญิงสาวในอ้อมกอดลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกช้าๆ พลางโอบกอดร่างเพรียวไว้แน่น

วีณาสูดลมหายใจลึกๆ เมื่อค้นพบอากาศอันบริสุทธิ์ หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วก็หลุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกแสบตาจนลืมไม่ขึ้น

“คุณ...จีรัณ! คุณคิดจะทำบ้าอะไร...”

ถึงจะตื่นตระหนกกับสิ่งที่เธอเพิ่งเผชิญ แต่นาทีนี้ความโกรธดูเหมือนจะมีมากกว่าวีณายกมือขึ้นนวดดวงตาเบาๆ พร้อมกับแหวเสียงเอาเรื่องคนเจ้าเล่ห์ด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกระดับความเคืองได้เป็นอย่างดี

“ผมเปล่าทำอะไร...”

จีรัณผุดรอยยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นท่าทางกลัวปนโกรธของหญิงสาว

“เปล่าบ้าอะไร...เมื่อกี้คุณ...”

คำพูดสุดท้ายถูกกลืนกลับลงคอเมื่อเธอกระดากเกินกว่าจะพูดตอกย้ำว่าตัวเองถูกล่วงเกินอะไรไปบ้าง หญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นจ้องใบหน้าชายหนุ่มตาเขม็ง

“เมื่อกี้ผมแค่ช่วยถ่ายเทอากาศให้กับคุณผมหวังดีนะครับ”

จีรัณยิ้มพรายประกายตาระริกเมื่อเห็นเรียวปากอิ่มตึงเผยอแย้มยั่วยวน ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ฉายแววเจ้าเล่ห์วูบสลดเมื่อเห็นเส้นเลือดฝอยกระจายอยู่ในดวงตาฉ่ำหวานจนแดงช้ำ

“คุณเจ็บตามากมั้ย”

ชายหนุ่มคว้าข้อมือเรียวแล้วดึงเธอเข้าหาตัว

“ปล่อยฉันนะ คนฉวยโอกาส”

วีณาบิดแขนขืนตัวไว้

“ผมเป็นห่วง”

“ห่วงกลัวฉันไม่ตายหรือยังไง ปล่อยฉันขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้”

“น้ำกำลังเย็นสบายไหนๆ ตัวคุณก็เปียกแล้ว เรามาว่ายน้ำเล่นแก้ร้อนไม่ดีกว่าเหรอ”

จีรัณจ้องใบหน้าเผือดซีดสลับแดงแววตาฉ่ำหวาน กว่าจะได้อยู่ใกล้กว่าจะได้แนบชิดเขาถึงกับยอมลงทุนตัวเปียก ทุ่มถึงขนาดนี้มีเหรอจะปล่อยให้โอกาสที่มีหลุดรอดไปง่ายๆ

“ฉันหนาวจะขึ้น”

เสียงใสๆ เริ่มขุ่นเขียวเมื่อชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะยอมทำตามคำร้องขอ

“มาเถอะ...เล่นน้ำคนเดียวผมเหงา”

“ไม่...ฉันไม่อยู่ให้คุณฉกฉวยโอกาสอีกเป็นครั้งที่สองแน่”

พอเห็นประกายตาฉ่ำหวานฉายชัดออกมาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ วีณาที่เริ่มวูบวาบไปกับแรงเร้าจากกายชายก็ถึงกับหาทางหนีเอาตัวรอด

“ผมบอกแล้วไงว่าเมื่อกี้ผมช่วยคุณ ผมไม่ได้มีเจตนาเป็นอย่างอื่น”

“โกหก...”

“ถ้าคุณไม่เชื่อผมจะสาธิตให้เห็นถึงความแตกต่างว่าเมื่อกี้เป็นหลักการช่วยเหลือไม่ใช่การล่วงเกิน”

จีรัณหรี่ตาจ้องเรียวปากอิ่มที่กำลังเผยอแย้มแววตาพึงใจ ชายหนุ่มออกแรกกระชากร่างเพรียวเข้าหาตัว วีณาที่ไม่ทันระวังตัวถลาฝ่าสายน้ำเข้าประทะกับอกแกร่ง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองใบหน้าตระหนกของหญิงสาวแววตาเว้าวอน ขณะแขนแข็งแรงโอบกอดเอวคอดยึดร่างเพรียวให้แนบสนิทกับลำตัว

“ว๊าย!!...”

ใบหน้าสวยเผือดซีดผงะหงายพร้อมกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ วีณาหัวใจแทบวายเมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มโน้มใกล้เข้ามา หญิงสาวส่ายหน้าพร้อมกับอ้าปากหวีดร้อง แต่ก่อนที่เสียงหวีดร้องของเธอจะแผดจนดังก้องไปทั้งป่าริมฝีปากอุ่นจัดของจีรัณก็ประทับลงมาห้ามเสียงใสกังวานให้จมจุกอยู่แค่ลำคอ

หญิงสาวพยายามดิ้นรนผลักไสแต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงของเธอจะไม่มีผลอะไรกับวงแขนแข็งแรงที่กำลังพันธนาการเธอแน่นหนาราวเหล็กแกร่งก็ไม่ปาน
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ในขณะที่หัวใจหล่นวูบดำดิ่งลงสู่บาดาลข้างใต้เมื่อริมฝีปากอุ่นจัดที่ประทับลงมาหาเพียงแค่ปิดกั้นเสียงหวีดร้อง แต่กลายเป็นว่าเขากำลังแทรกเรียวลิ้นร้อนผ่าวโลมไล้กลีบปากนุ่มละมุนด้วยจุมพิตอันร้อนแรงจนร่างสาวที่แข็งขืนในคราแรกระทดระทวยแทบจมดิ่งลงใต้น้ำ

วีณากลั้นหายใจปล่อยร่างกายที่เบาพลิ้วให้ดำดิ่งลึกลงทุกทีๆ จีรัณกอดรัดร่างระหงแนบกับแผงอก แล้วหมุนร่างเคลื่อนกายพิงกับโขดหินใหญ่ที่อยู่ห่างไม่ถึงศอก เสียงลมหายใจเข้าออกเร็วๆ ของหญิงสาวกำลังบอกให้รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังชักนำได้รับการตอบสนองด้วยดีเพียงใด ชายหนุ่มแทบระเบิดความพลุ่งพล่านที่กำลังผงาดอยู่ในเรือนกายให้พวยพุ่งไปกับแรงอารมณ์อันเร่าร้อน

เสียงครวญแว่วหวานที่คลอแผ่วเบา เมื่อผสานกับเรือนกายอรชรที่เบียดบดอยู่เหนือร่างทำให้เลือดหนุ่มที่เดือดปุดๆ แทบพวยพุ่งเป็นลาวา จีรัณพยายามสะกดกลั้นความต้องการที่ใกล้ขาดผึงให้อยู่ในระดับพองาม

“ปล่อย...ฉัน...คุณจีรัณ...”

หญิงสาวร่ำร้องออกมาเมื่อเรียวปากได้รับอิสระ ขณะดิ้นรนออกจากวงแขนที่กำลังโอบกระชับร่างกายจนแทบกระดุกกระดิกไม่ได้

จีรัณไม่ได้สนใจกับน้ำเสียงเอาเรื่องและท่าทีขัดขืนของหญิงสาวในอ้อมกอด ชายหนุ่มไล้มือไปตามแก้มเนียนนุ่มที่เปียกชื้น พราวไปด้วยหยดน้ำอย่างเสน่หา ยามปลายนิ้วลากผ่านไปตามเนื้อผิวร่างสาวแทบหลอมละลายไปกับไอร้อนที่ผะผ่าวอยู่รอบกาย

“ปล่อย...อย่าทำแบบนี้”

วีณาส่ายหน้าไปมาเมื่อปลายนิ้วหนากำลังลากผ่านลำคอลงไปด้านล่าง

“อย่ากลัว...ผมสัญญาว่าจะไม่แตะต้องคุณมากไปกว่า...จูบ”

พอได้ฟังคำมั่นที่จีรัณโพล่งออกมาหญิงสาวก็แทบกลั้นใจตาย พิโธ่! พิธัง! มันยังมีอะไรที่มากกว่าจูบอีกเหรอเนี่ย...

“คุณปล่อยฉันก่อนได้มั้ย...ฉันอึดอัด”

หญิงสาวพยายามขยับตัวกางมือผลักไสร่างแกร่งให้ออกห่าง

“หยุดดิ้นก่อนซีครับ”

“คุณก็ปล่อยฉันออกก่อนซี คุณคิดจะรังแกฉันหรือยังไง”

วีณาเงยหน้ามองใบหน้าคมคายที่ผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ใบหน้าเผือดซีดเริ่มมีสีชมพูจางๆ เมื่อรู้สึกวูบวาบในยามจ้องริมฝีปากสีเข้ม

“ผมไม่เคยคิดรังแกคุณ ผมแค่ยืนยันว่าไอ้ที่ผมจูบคุณไปเมื่อกี้มันแตกต่างกับสิ่งที่ผมพยายามช่วยคุณ”

“ช่วยบ้าช่วยบออะไร ที่คุณทำมันไม่เห็นจะแตกต่างกันซักเท่าไหร่ ”

“เอ..ดูท่าคุณจะยังไม่เข้าใจ เห็นทีคงต้องเริ่มใหม่อีกครั้ง...”

“บ้า...คนบ้าปล่อยฉันนะ...คนเลวทำไมคุณถึงฉวยโอกาสกับฉันนัก...ปล่อย”

“ผมไม่ได้ฉวยโอกาสที่ผมทำไปเป็นเพราะหัวใจของผมร่ำร้องอยากโอบกอดคุณเหลือเกิน”

“คุณหมายความว่ายังไง “

“ผม...พอใจกับทุกอย่างที่ประกอบเป็นคุณเท่านี้ถือเป็นเหตุผลที่ชัดเจนได้ไหม”

ชายหนุ่มกระซิบขณะคลอเคลียริมฝีปากอยู่บนกลีบปากนุ่ม

วีณาถึงกับเหวอเมื่อได้ฟังคำตอบจากชายหนุ่ม หญิงสาวเผยอริมฝีปากหวังปรามให้อีกคนยุติการล่วงเกินที่กำลังคุกคามสัญชาตญาณของอิสตรีให้หลงเพริศไปกับรสรักที่ชายหนุ่มกำลังนำเสนอด้วยความชำนาญ

พอเรียวปากสวยเผยอแย้มชายหนุ่มที่รอโอกาสอันงดงาม ก็แนบริมฝีปากแทรกปลายลิ้นคลอเคลียอ่อนหวานก่อนดึงรั้งร่างเพรียวแนบกับเรือนกาย เมื่อไอร้อนจากรสรักเริ่มทวีขึ้นหญิงสาวจึงไม่อาจปฏิเสธความต้องการที่ร่างกายกำลังเปิดรับกับทุกสิ่ง

จีรัณหลับตาปล่อยความรู้สึกของตนให้ล่องลอยไปกับหญิงสาว พอเรียวปากอิ่มตอบรับกับทุกสิ่งที่เขากำลังชักนำชายหนุ่มก็แทบบ้าคลั่ง ยามอกอวบอิ่มบดเบียดเสียดสีกับอกแกร่งเขาก็แทบหมดความอดทน....

“...ผมอยากพาคุณไปให้ไกลกว่านี้...แต่ผมรักคุณเหลือเกิน...ผมจะอดทนให้คุณรักผมด้วยหัวใจ...เมื่อวันนั้นมาถึงผมสาบานว่าผมจะหอบดวงดาวทั้งจักรวาลมาวางไว้ตรงแทบเท้าคุณ...”

จีรัณกระซิบบอกเสียงพร่า ขณะกัดกรามแน่นพยายามสะกดอารมณ์ดิบที่ปะทุให้บางเบา วงแขนแกร่งกอดกระชับร่างเพรียวที่ระทดระทวยไว้ในอกด้วยความรู้สึกรักที่เต็มล้นไปทั้งใจ...

แรงอารมณ์ของหญิงชายที่ใกล้ขาดผึงหยุดความเกรี้ยวกราดของหญิงสาวให้ซุกตัวเงียบงันอยู่ในอกอุ่น....หัวใจสีหวานที่ปวดแปลบด้วยความละอายยามเผลอกายเผลอใจไปกับแรงอารมณ์ ถูกถ้อยคำหวานล้ำปลอบประโลมทำให้หัวใจพองโตจนคับแน่นไปทั้งอก....

จีรัณกอดร่างนุ่มนิ่มแล้วยิ้มให้กับความอดทนที่เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะยอมถอยให้ง่ายดายเช่นนี้ หากเธอเป็นเหมือนผู้หญิงที่เคยพานพบ หากแม้นเธอมิใช่ผู้หญิงที่ยึดหัวใจของเขาให้หยุดอยู่แค่เธอ และหากเวลานี้จิตใจเขามิได้ตรึงอยู่เพียงเธอ เขาสาบานว่าต่อให้ต้องถูกเปลวไฟอันร้อนแรงแผดเผาให้เป็นเถ้าถ่านเขาก็พร้อมพาเธอทะยานข้ามไปสู่จุดหมาย

เมื่อเธอมีค่ามากกว่าแค่ฉาบฉวยเพียงเท่านี้มันก็ถือว่าหักหาญจนเกินความพอดี จะใจเย็นไม่แตะต้องให้เธอขวัญเสียหัวใจก็ร่ำร้องเหลือเกิน จะยอมเดินตามความต้องการเฉกเช่นบุรุษเพศก็ไม่อาจข่มเหงเธอได้...ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อสุดท้ายความรักที่มีทำให้เขายอมพ่ายกับทุกสิ่ง....

Create Date : 17 มีนาคม 2553

Last Update : 17 มีนาคม 2553 10:33:43 น.

2 comments

Counter : 603 Pageviews.

Believe in God and with this believe
he will help you to pass through all the difficultlity
as he does to me just believe

โดย: da IP: 168.120.73.82 วันที่: 17 มีนาคม 2553 เวลา:12:09:14 น.

ทักทายตอนเช้าคร้า^^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 17 มีนาคม 2553 เวลา:12:48:20 น.