sansook
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 40 คน [?]




คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...

คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...


คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...
โค้ดนี้เป็นภาพพื้นหลังนำไปวางที่ช่อง Script Area ค่ะ https://youtu.be/K2vg5yDgVX4
Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2553
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28 
 
10 กุมภาพันธ์ 2553
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add sansook's blog to your web]
Links
 

 
ตอนที่ 7 เหนือกว่า



ที่หน้าเรือนไม้หลังเล็กมีเงาตะคุ่มของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนกำมือแน่นในขณะที่ร่างกายสั่นเทาราวกับว่าอากาศที่อยู่รายรอบหนาวเหน็บเต็มที

หญิงสาวรูปร่างสูงสมส่วนยืนเม้มปากแน่นเหมือนพยายามสะกดกลั้นแรงอารมณ์จนใบหน้าบูดบึ้ง สองแก้มเนียนมีน้ำตาไหลอาบเปรอะเปื้อนด้วยความคับแค้นใจ...

“ถ้าคิดจะเอาชนะฉันด้วยวิธีนี้ก็ให้มันรู้กันไปว่าแกกับฉันใครมันจะแน่กว่ากัน”
หญิงสาวเข่นเขี้ยวด้วยความคับแค้นใจแล้วหมุนร่างเดินจากไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยเปลวอัคคีแห่งความริษยาที่ร้อนแรง

เช้าวันใหม่ที่โต๊ะอาหารหญิงสาวร่างสมส่วนนั่งตัวตรงจิบกาแฟไปเรื่อยๆ ด้วยประกายตากร้าวดุ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่เดินเข้ามาหยุดมือที่กำลังยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบแล้วค้างอยู่อย่างนั้น

“ไงเมื่อคืนคงร่านจนสมใจสินะถึงเพิ่งลุกขึ้นได้”

เสียงเหน็บแนบโพล่งออกมาจากริมฝีปากสีแดงเข้ม ตามด้วยเสียง กึก! ยามวางถ้วยกาแฟลงบนจานรอง

“พี่อิจฉาฉันเหรอ”

วราตรีหยุดเท้าที่กำลังจะย่างผ่านแล้วหมุนตัวเดินกรีดกรายเข้าไปในห้องอาหารด้วยท่วงท่าอันแสนยียวน

“นังคนหน้าด้าน!”

“ฉันหน้าด้านแล้วทำไม จะให้นั่งหน่อมแน้มแอบรักเขาอยู่ข้างเดียวแบบพี่งั้นเหรอเชอะฉันไม่ใช่คนโง่แบบพี่นี่”

“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับรัชญ์ ผู้ชายคนนั้นเป็นของฉัน”
วีรตาผุดลุกขึ้นตวาดเสียงลั่นบ้าน

“หน้าไม่อายพูดออกมาได้ยังไงว่าพี่รัชญ์เป็นของพี่ ฉันถามจริงๆ เถอะพี่รัชญ์เขารู้บ้างไหมว่าพี่คิดยังไงกับเขา พี่ก็เห็นว่าฉันกับพี่รัชญ์คบกันมาตั้งแต่ฉันอยู่มหาลัยแล้วพี่ล่ะอยู่ตรงไหนไม่ทราบ”

วราตรียักไหล่ถามน้ำเสียงยียวนจนคนถูกจี้ใจดำเดือดพล่านไปด้วยโทสะ
“แกมันสำส่อนมั่วไม่เลือกราตรีฉันรู้ที่แกเสนอตัวไปนอนกับรัชญ์เพราะแกต้องการให้เขารับผิดชอบมารหัวขนที่อยู่ในท้องแกใช่มั้ย”

“ถ้าใช่แล้วพี่จะทำไมพี่รัชญ์รักฉันก่อนกลับพี่รัชญ์ยังบอกเลยว่าจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอฉันให้ถูกต้องอาทิตย์หน้าพอคุณพ่อคุณแม่กลับมาจากอุบลฯ ฉันจะเรียนท่านเรื่องแต่งงาน”

หญิงสาวยืดตัวยกมือขึ้นกอดอกบอกเสียงเยาะ

“ไม่จริง! รัชญ์ไม่ใช่คนโง่ราตรีแกอย่ามาเพ้อเจ้อไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่จะยอมแต่งงานกับผู้หญิงสำส่อนอย่างแก”

วีรตาหวีดเสียงออกมาอย่างเหลืออด

“หยุดบ้าซักทีฉันเบื่อเต็มทนแล้วกับความบ้าของพี่หลายปีมานี้ที่ฉันต้องห่างกับพี่รัชญ์ก็เพราะความงี่เง่าเจ้าอารมณ์ของพี่ เป็นโรคจิตหรือยังไงถึงได้แอบรักเขาอยู่ข้างเดียว พอกันทีพี่รตาฉันจะย้ายไปอยู่กับพี่รัชญ์แล้วอย่ามาห้ามเชียวเพราะฉันจะไม่ฟังพี่อีกแล้ว”

“ไม่ได้ราตรีแกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นรัชญ์เป็นของฉันแกไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเขา”

“เมื่อไหร่จะยอมรับซักทีว่าพี่เป็นคนอื่นต่อให้ฉันไม่ยุ่งกับพี่รัชญ์ชาตินี้เขาก็ไม่เอาพี่หรอก พี่ไม่เห็นเหรอขนาดฉันไปทำงานอยู่ที่กรุงเทพตั้งหลายปีพี่รัชญ์ก็ยังรักและรอฉันคนเดียว เลิกเพ้อฝันยึดครองผู้ชายที่เขาไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซักที”

“นังราตรี! แกกล้าดียังไงถึงมาว่าฉันแบบนั้น”

“ฉันไม่คุยกับพี่แล้วฉันเหนื่อยขอตัว”

วราตรีหมุนตัวเดินออกจากห้องอาหารไปด้วยสีหน้าเอือมระอากับอาการหวงก้างของพี่สาว

“กรี๊ด!!!”

วีรตาที่เก็บกักความขัดเคืองไว้ภายในระเบิดเสียงหวีดร้องออกมาแล้วทรุดลงร่ำไห้ให้กับความพ่ายแพ้ที่เธอไม่อาจยอมรับได้....

“ฉันต้องไม่แพ้...ฉันต้องไม่แพ้...รัชญ์ต้องเป็นของฉันคนเดียวต่อให้เป็นแกฉันก็ไม่ให้...นังราตรี”

ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางสีฉูดฉาดกราดเกรี้ยว ขณะมือทั้งสองข้างกำแน่นแสดงอารมณ์ของเจ้าเป็นอย่างดีว่าตอนนี้กำลังเดือดดาลเต็มอัตรา ริมฝีปากสีแดงเข้มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงก่อนจะพึมพำน้ำเสียงเอาเรื่อง....

***********************

วีรตาจ้องมองหญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังนั่งหัวเราะเบาๆ อยู่ในห้องอาหารด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรกับใคร หญิงสาวหยุดความคิดที่ล่องลอยอยู่ในเหตุการณ์เก่าๆ ที่ผ่านมานับสามปีแล้วกำมือแน่นอยู่ที่ประตูอีกด้านด้วยอาการสั่นเทาไปด้วยแรงอารมณ์ที่เริ่มประทุ

“รัชญ์ต้องเป็นของฉันคนเดียว...ฉันไม่ยอมให้ใครพาเขาไปจากฉันหรอก”

หญิงสาวโพล่งออกมาแล้วหมุนตัวเดินไปอีกทางด้วยประกายตาที่ไม่ไว้วางใจกับสิ่งใด ใบหน้าฉูดฉาดบูดบึ้งเมื่อนึกถึงจีรัณ พี่ชายคนเดียวของจีรัชญ์ที่กำลังพยายามหาทางรักษาอาการผิดปกติของน้องชายคนเดียว หลายปีมานี้มีจิตแพทย์ทั้งในและต่างประเทศหมุนเวียนมารักษาอาการเจ็บป่วยที่ทุกคนยังหาคำตอบไม่ได้ว่าแท้จริงจีรัชญ์ป่วยเป็นอะไร และอะไรเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนไปจนทำให้ชีวิตคู่ที่กำลังราบรื่นถึงกับพังยับ
ร่างสูงสมส่วนเดินตัวตรงขึ้นบันไดไปยังห้องทำงานของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นอดีตน้องเขย ใบหน้ากราดเกรี้ยวในคราแรกปรับเปลี่ยนเป็นฉ่ำหวานเมื่อจุดหมายอยู่ห่างไม่ถึงห้าก้าว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก มือเรียวยกขึ้นเคาะประตูเพื่อขออนุญาตแล้วผลักบานประตูแทรกกายเข้าไปด้านในด้วยความคุ้นชิน

จีรัชญ์เงยหน้าจากแฟ้มงานที่อยู่ในมือจ้องคนที่เดินเข้ามาแววตาเฉยชา ก่อนจะถามไถ่น้ำเสียงไม่ใคร่สบอารมณ์เท่าใดนัก

“เข้ามาทำไม”

“รตาเห็นคุณจีรัณคุยกับผู้หญิงอยู่ในบ้านพวกเธอเป็นใคร”

“เป็นหมอ”

ชายหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าอ่านเอกสารในมือด้วยท่าทีที่บ่งบอกชัดเจนว่าไม่ประสงค์จะเสวนาต่อ

“พี่จิสพาหมอพวกนั้นมาทำไม”

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของรตารัชญ์ลืมไปแล้วเหรอว่ารตาเป็นเมียคุณ” ถลาเข้าไปพร้อมกับแสดงฐานะของตน

“หยุด! นะรตาหยุดพูดซะทีเรื่องที่เกิดขึ้นผมบอกแล้วไงว่าผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ผมรักราตรีเมียผมมีคนเดียวคือราตรีและผมจะไม่ยอมรักใครอีกจำไว้”
ชายหนุ่มโยนแฟ้มในมือแล้วผุดลุกขึ้นด้วยแรงอารมณ์ที่เริ่มเดือดดาล

“ราตรีตายไปแล้วคุณเป็นคนฆ่าเธอเองคุณจำไม่ได้หรือไง”

เมื่อเห็นอารมณ์ของชายหนุ่มเริ่มประทุวีรตาจึงโพล่งคำกล่าวหาออกมาด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ

“ผมไม่ได้ทำ”

“คุณทำให้น้องฉันตาย”

“รตาเรื่องมันผ่านมานานแล้วเมื่อไหร่คุณจะยอมรับซักทีว่าทุกอย่างมันคืออุบัติเหตุ”

“วันที่ราตรีตายคุณบอกฉันเองว่าคุณจะรับผิดชอบชีวิตฉันรัชญ์คุณต้องแต่งงานกับฉัน”

“ผมไม่ได้รักคุณหยุดเรียกร้องในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ซักที ทุกวันนี้ผมก็ดูแลคุณตามที่คุณเรียกร้องมันยังไม่พออีกเหรอกับความสุขสบายที่เป็นอยู่ รตาผมเป็นสามีของน้องสาวคุณเหตุการณ์เก่าๆ ผมไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น และผมก็ไม่ใช่พระยาที่จะเทครัวเอาพี่เอาน้องมาทำเมียหรอกนะ”

“รตาเป็นเมียคุณรตาไม่ยอมอยู่แบบนี้แน่”

“รตาคุณเป็นผู้หญิงมาพูดปาวๆ แบบนี้คุณจะเสียหาย ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่รับรู้ว่าผมไปมีอะไรกับคุณตอนไหน และผมบอกได้เลยว่าผมไม่ชั่วขนาดไปนอนกับคุณทั้งๆ ที่มีราตรีแน่ๆ เลิกโกหกเถอะผมรู้ว่าคุณคิดยังไงกับผมแต่ผมรับไม่ได้จริงๆ ถ้าจะต้องอยู่กินกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวของเมีย”

จีรัชญ์ล้วงมือลงประเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก วีรตายืนกำมือแน่นด้วยรู้สึกทั้งอายทั้งเจ็บใจ นับสามปีตั้งแต่วราตรีจากไปเธอก็พยายามร้องขอความรับผิดชอบที่เธอทึกทักเอาเองว่าถ้าวราตรีตายอย่างไรเสียจีรัชญ์ก็ต้องเห็นแก่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งแล้วยอมรับเธอ แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่ได้เป็นไปตามที่คาดคิดเพราะไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าใดจีรัชญ์ก็ยังคงจมปลักอยู่กับความรักที่มีให้น้องสาวของเธอจนไม่ยอมเปิดใจให้กับใคร

“ทำไม? ทำไม? ฉันมันสู้นังราตรีมันไม่ได้ตรงไหนทั้งๆ ที่นังสารเลวนั่นสำส่อนจนหาพ่อเด็กในท้องไม่ได้ ทั้งๆ ที่ฉันสะอาดบริสุทธิ์นับยี่สิบกว่าปีฉันสู้อุตส่าห์ครองความบริสุทธิ์รักษาพรหมจรรย์ที่มีเพื่อมอบให้คุณฉันทำถึงขนาดนี้ทำไมคุณถึงไม่หันมามองฉันบ้าง”

หญิงสาวก่นด่าน้องสาวแล้วสรรเสริญตัวเองด้วยน้ำเสียงเขียวขุ่น ความคับแค้นใจที่ถูกเมินเฉยยิ่งสุมแน่นอยู่ในอกจนทำให้แรงอาฆาตวิ่งพล่านไปทั้งความรู้สึก...น่าแปลกที่หัวใจและจิตใจของจีรัชญ์จะเข้มแข็งหากหัวใจของชายหนุ่มไร้ซึ่งความรัก หรือว่าหนทางเดียวที่เธอจะแทรกเข้าไปหาชายหนุ่มได้มีเพียงความอ่อนไหวของจิตใจเท่านั้น...ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วเธอจะแทรกเข้าไปครอบครองหัวใจของชายหนุ่มได้อย่างไร...หากจีรัชญ์ยังปิดประตูหัวใจแล้วจมอยู่กับความรักที่ตายไปกับวราตรี...


***************

“อ้าวรัชญ์จะไปไหนล่ะนั่น”

จีรัณที่เดินขึ้นบันไดมาเอ่ยทักเมื่อเห็นน้องชายคนเดียวเดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้องทำงานที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมาก

“จะกลับบ้านที่ไร่”

“จะกลับไปทำไมรัชญ์ไม่ค้างที่นั่นมาสองสามปีแล้วไม่ใช่เหรอ รัชญ์ไปคุยกับพี่ซักครู่สิเรามีเรื่องต้องคุยกัน” พยักหน้าชวนแล้วเดินนำไปที่ห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่อีกฟากหนึ่ง

“ถ้าพี่จีสจะคุยเรื่องการรักษาอาการป่วยที่ผมเป็น ผมว่าพี่ให้ผู้หญิงคนนั้นกลับไปเถอะผมไม่ได้เป็นอะไรผมสบายดี”

จีรัชญ์บอกปฏิเสธแต่ก็ยอมเดินตามพี่ชายไปอย่างว่าง่าย

“คนป่วยมักไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยรัชญ์พี่หวังดีกับรัชญ์นะ อาการของรัชญ์ตอนนี้มันอาจจะนิ่งๆ แต่เราวางใจไม่ได้หรอกว่ามันจะแสดงอาการออกมาอีกตอนไหน ถ้ารักตัวเองรัชญ์ต้องออกมาจากความรู้สึกผิดแล้วยอมรับการรักษาพี่เชื่อว่าหมอที่พี่เชิญมาเธอสามารถรักษาได้”

“ผมยอมรักษาก็ได้แต่ขอเปลี่ยนหมอได้ไหมผมไม่อยากอยู่ใกล้ผู้หญิง”

“ทำไมแกกลัวไปตกหลุมรักคุณหมอคนสวยเขาหรือไง”

จีรัณผลักประตูห้องทำงานแทรกตัวเข้าไปแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับหรี่ตามองน้องชายอย่างรู้ทัน

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ควรมีความรักให้กับใครอีก”

คนเป็นน้องแทรกกายตามมาติดๆ แล้วเดินไปหยุดที่หน้าต่าง จีรัชญ์มองร่างสูงโปร่งในชุดลำลองสบายๆ แววตาเรียบเฉย แต่พอเลยไปทางอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ความรู้สึกไม่พอใจก็ประทุขึ้น

“ผู้หญิงคนนั้นมีจิตใจที่เข้มแข็งเธอต้านอำนาจของพี่ได้ พี่เชื่อว่าเมื่อไหร่ที่รัชญ์มีอาการเธอจะควบคุมมันได้”

“แต่หมอคนอื่นๆ เค้าถอดใจกันไปหมดแล้วพี่ก็เห็นว่าผมไม่ได้มีอาการอย่างที่เคยเป็นมานานแล้ว”

“รัชญ์ความผิดปกติที่รัชญ์เป็นมันมาโดยที่เราไม่รู้ตัวพี่ไม่อยากสูญเสียใครอีก พวกเราสูญเสียมาพอแล้วไว้ใจเธอเปิดใจของรัชญ์เพื่อชีวิตในวันหน้าของรัชญ์ได้ไหม”

“รตาคงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่อย่างสบายพี่ก็น่าจะรู้”

จีรัชญ์หันไปเผชิญหน้ากับพี่ชายแววตาหนักใจ

“เรื่องนั้นรัชญ์ไม่ต้องห่วงพี่จะดูแลคุณหมอเธอเอง ถึงรตาจะมีอำนาจควบคุมทางจิตที่เข้มแข็งแต่พลังของพี่ก็เหนือกว่าเธอ ตอนนี้พี่ห่วงแค่รัชญ์เท่านั้นว่าจะพลาดท่าอีกเมื่อไหร่”

“ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร”

“เพราะเราไม่รู้ไงเราถึงต้องพึ่งคุณหมอให้เธอช่วย พี่เชื่อว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น”

“แต่ถ้าเธอต้องมีอันตรายเพราะผมมันก็ไม่แฟร์กับเธอเหมือนกัน พี่จีสตอนนี้ผมไม่ควรอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนพี่ก็น่าจะรู้ผมไม่อยากให้ใครต้องมารับเคราะห์อีก”


จีรัณจ้องหน้าน้องชายแววตากังวลไม่ต่างกัน ใช่อยู่ที่เขามีอำนาจเหนือกว่าวีรตา แต่หากประมาทคนที่น่าเป็นห่วงก็คงไม่พ้นรพิชา...แต่เมื่อเลือกไม่ได้เพื่อน้องชายเขาก็จำเป็นต้องเสี่ยงกับทุกอย่างที่ยังพอเลือกได้...





Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2553 13:22:47 น. 7 comments
Counter : 425 Pageviews.

 


โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:49:08 น.  

 


โดย: tuk_ora วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:17:21 น.  

 
นำตาไหล รอตั่งนาน


โดย: wasi IP: 61.7.167.185 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:17:50 น.  

 
ช่วงนี้พี่สาวเราเงียบหายไปนาน

สบายดีไหมค่ะ เอ๋ก็งานยุ่งมากเหมือนกัน

ไม่ค่อยได้แวะมาเม้นท์เท่าไหร่เลย

คิดถึงเสมอค่ะ......


โดย: น้องเอ๋ IP: 192.168.0.4, 61.47.26.146 วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:9:41:44 น.  

 
สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปโดยไม่ได้แจ้ง พอดีช่วงที่หายๆ ไปตัองรีไรท์ เรื่องเรือนรักนางรอ เพื่อพิมพ์พร้อมกับเขียนตอนพิเศษเพิ่มเติมเลยไม่ได้อัพ ตอนนี้รีไรท์เรียบร้อยแล้ว แสนสุขคงกลับมาสร้างความสุขให้ผู้อ่านที่รักทุกท่านเหมือนเดิมค่ะ....


โดย: sansook วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:22:49 น.  

 
whenever you felt that your heart is going to breakdown
feel it with the love of God ask for his and then you will
find out what is the truth love in Your life as he does for me!


โดย: da IP: 203.144.144.165 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:0:34:46 น.  

 
แล้วรู้หรือยังล่ะ "วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก"
อยากบอกอะไรก็จะรับรู้ไว้...ว่าฉันก็เป็นเหมือนเธอ..
อยากบอกให้เธอได้รู้ไว้เธออยู่ในใจฉันเสมอไม่เคยลืม
เวลาเจอก็ดีใจถึงแม้ว่าไม่ได้พูดได้คุยกับเธอก็ตาม
แต่อยากให้รู้ว่า "ยังรัก" เสมอ เช่นกัน


โดย: วินัย นักรบนพดล IP: 210.246.186.4 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:20:25:49 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.