Bloggang.com : sansook :

ตอนที่ 9 ปม

รพิชานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับกองเอกสารที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะมานับชั่วโมง ใบหน้านวลเนียนดูเคร่งขรึมจนคนที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่อีกด้านเอียงคอมองอย่างสงสัยว่าคุณหมอคนสวยกำลังหนักใจกับเรื่องอะไรในเอกสารปึกใหญ่ที่กองอยู่บนโต๊ะไม้ขัดเงาตัวหรูที่ตั้งอยู่ข้างหน้าต่าง

“พิณมีอะไรหรือเปล่าสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”

วีนาหันไปถามก่อนจะหยิบรีโมทฯ กดปิดโทรทัศน์

“ก็ประวัติของคุณจีรัชญ์น่ะซี”

“ประวัติเค้าเป็นยังไงเหรอ?”

นางแบบสาวลุกจากโซฟาเดินตรงเข้าไปหยิบแฟ้มเอกสารเล็กๆ สีดำที่วางอยู่กลางโต๊ะขึ้นมาดู หญิงสาวมองแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือแล้วกวาดตามองไปรอบๆ โต๊ะ...

“พิณอย่าบอกนะว่าไอ้สี่ห้าแฟ้มที่เกลื่อนอยู่บนโต๊ะเนี่ยเป็นประวัติของคุณจีรัชญ์ทั้งหมด”

“ก็ใช่น่ะซี คุณจีรัณแยกผลการตรวจและขั้นตอนในการรักษาของแพทย์แต่ละคนไว้คนละแฟ้ม เท่าที่อ่านจากผลการวินิจฉัยของแพทย์แต่ละคนเราว่ามันดูแปลกๆ นะนา”

“แปลกยังไง?”

“แปลกตรงที่ไม่มีแพทย์คนไหนสรุปอาการป่วยของคุณจีรัชญ์ไว้ จากบันทึกหมอทุกคนระบุแค่ว่าคนไข้ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าที่ควร และจากการสังเกตอาการก็ไม่มีอะไรผิดปกติทั้งสิ้น”

รพิชายื่นบันทึกของหมอคนก่อนๆ ให้พร้อมกับครุ่นคิด

“ถ้าบทสรุปของหมอคนก่อนๆ เป็นแบบนี้เราว่าบางทีคุณจีรัณอะไรนั่นอาจกำลังคิดทำอะไรกับน้องชายตัวเองก็ได้”

“ทำไมนาคิดแบบนั้นล่ะ ดูนาจะอคติกับคุณจีรัณจังไปเคืองอะไรเขาหรือเปล่าฮึ”

“เราไม่ได้อคตินะพิณแต่มันตงิดๆ น่ะพิณก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าบทสรุปของหมอคนอื่นๆ เค้าระบุชัดเจนออกขนาดนั้นว่าคุณจีรัชญ์เค้าปกติดี คนปกติอยู่ดีๆ ดันไปพาจิตแพทย์มารักษาทำแบบนี้ถ้าคุณจีรัชญ์ไม่บ้าก็จริงๆ ก็คงเป็นแผนอันแยบยลของอีกคนแล้วล่ะ ตอนเช้าเราได้ยินเค้าพูดว่าคุณจีรัชญ์เป็นเจ้าของไร่บางทีเค้าอาจจะกำลังคิดกำจัดน้องชายตัวเองก็ได้”

วีนาตอบแบบไม่เสียเวลาคิด ถึงจะรู้สึกหวิวใจแปลกๆ และรู้สึกเสียดายหากจีรัณเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายจนอาจสร้างเรื่องเลวร้ายขึ้นมา แม้จะรู้สึกพึงใจแต่เธอก็ไม่อยากปล่อยใจไปกับความรู้สึกในเบื้องลึกที่กำลังอ่อนไหวจนน่าหวาดหวั่น

“มองโลกในแง่ร้ายมากไปหรือเปล่านา”

รพิชากลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่เมื่อได้ฟังคำสันนิษฐานจากเพื่อน

“เราบอกแล้วไงว่าเราไม่ไว้ใจคุณจีรัณเราว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้วางใจ เวลาอยู่ใกล้ๆ เรารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง”

วีนาบอกไปตามความรู้สึก

“งั้นต่อไปนาก็อย่าไปอยู่ใกล้เค้าซิถ้ารู้สึกไม่ดีก็ถอยห่างออกมา”

รพิชาไม่กล้าบอกออกไปว่าจีรัณมีอำนาจเหนือจิตใจคนอื่น เพราะเกรงว่าวีณาจะตระหนกจนใจฝ่อ

“พิณว่าเค้าแปลกไหมล่ะ”

“ก็เปล่านิ เอางี้ถ้านารู้สึกเหมือนใจไม่อยู่กัเนื้อกับตัวก็ลองตั้งสมาธิปล่อยใจให้จดจ่ออยู่กับความรู้สึกของตัวเองไม่ต้องไปสนใจกับความรู้สึกอื่นที่กำลังแทรกเข้ามา”

รพิชาแนะนำไปตามหลักจิตวิทยาที่เคยร่ำเรียนมา

“เราไม่ได้เรียนทางจิตวิทยามาเราจะหลีกเลี่ยงได้ยังไง อีกอย่างเราก็คนห่างวัดให้นั่งสมาธิกำหนดจิตให้ว่างอะไรแบบนั้นไม่ถนัดจริงๆ ” นางแบบสาวขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างกังวล

“ตอนที่ ผอ. บอกให้เรามาทำงานนี้ท่านพูดถึงงานวิจัยของเรา บางทีคุณจีรัชญ์อาจมีความผิดปกติที่อยู่ภายในจิตใต้สำนึกก็ได้ เราอยากลองคุยกับคุณจีรัชญ์แล้วสังเกตดูว่าเค้าป่วยจริงๆ หรือว่าเป็นอย่างที่นาคิด”

“จะไปยังไงล่ะ พิณก็เห็นนี่ว่าคุณจีรัชญ์อะไรนั่นโบกมืออยู่ไหวๆ ว่าห้ามหมอโรคจิตเข้าใกล้ในรัศมี 100 เมตร”

“ก็เพราะเป็นแบบนั้นน่ะซีเราถึงต้องรบกวนมนต์เสน่ห์อันร้ายกาจของนางแบบชื่อดังอย่างนา”

รพิชายิ้มแฉ่งออกมาเมื่อเห็นสีหน้าผงะน้อยๆ ของนางแบบสาว

“พิณอย่าบอกนะว่าจะให้เราไปเคาะห้องเรียกคุณจีรัชญ์ออกมาตอนนี้ โหย..สามทุ่มครึ่งแล้วเราไม่เสี่ยงแน่”

“เราก็ไม่ได้จะให้นาไปลากคุณจีรัชญ์มาตอนนี้ซักหน่อย”

“เฮ้อ! ค่อยยังชั่ว เราไม่ได้กลัวหรอกนะถ้าจะให้ไปลากคุณจีรัชญ์อะไรนั่น แต่พอคิดว่าจะต้องเจอมันใจหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ บอกก็บอกเถอะพบเจอนายแบบหน้าตาหล่อเหลามาก็เยอะแต่ก็ไม่เร้าใจเท่าคนนี้เลยนะพิณ ผู้ชายอะไรหล่อล่ำน่าดูชม สงสัยเพราะเป็นหนุ่มชาวไร่แหงๆ เลยโอ๊ย...พูดแล้วหัวใจกระตุกชะมัด”

วีนาทีท่าโล่งอกโล่งใจแล้วสาธยายถึงความรู้สึกที่อยู่เบื้องลึกออกมา

“ว๊าย ยัยนาหล่อนพูดอะไรแบบนั้นฮึ”

รพิชายกมือขึ้นทาบกับอกที่อยู่ๆ เพื่อนสนิทก็โพล่งความรู้สึกอันล่อแหลมออกมา

“จะตกใจทำไมเราก็แค่รู้สึกดีๆ กับคุณจีรัชญ์ ก็แค่ชอบธรรมดาๆ ไม่เห็นจะผิดแปลกอะไร”

“เรานึกว่านาชอบคุณจีรัณซะอีกเห็นเหนียมเหลือเกินเวลาที่อยู่ใกล้ๆ”

“ก็บอกแล้วไงว่าเรารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง” คนถูกย้อนหลบตาไม่กล้าโพล่งความรู้สึกลึกๆ ออกไป

“ที่เป็นแบบนั้นสงสัยจะแอบปิ๊งเค้าล่ะซี ใจถึงลอยละล่องไม่อยู่กับเนื้อกับตัว“

รพิชาได้ทีรีบดักทางแล้วหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อเห็นแก้มนวลๆ ของเพื่อนรักเปลี่ยนเป็นสีตำลึงสุก พอเพื่อนพูดแทงใจจนหาทางไปไม่ได้วีนาจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วพูดกลบเกลื่อนขึ้นทันที...

“แต่จะว่าไปคุณจีรัณเค้าก็เท่ดีนะตัวสูงสมาร์ทหน้าตาก็คมออกไปทางลูกครึ่งด้วย โอ๊ย! ถ้าสองคนนี่มาจีบ เราคงเลือกไม่ถูกเลยล่ะพิณ”

“แม่นางวันทองอะไรกันมาอยู่บ้านเค้าไม่ถึงสองวันก็จะพาลเป็นนางพญาเทครัวแล้วหรือไง”

“ก็แหมเราแค่พูดเล่นๆ คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ แต่พูดจริงๆ นะถ้าให้เราเลือกเราก็เลือกไม่ถูกจริงๆ นั่นแหละถึงคุณจีรัณจะหล่อแต่ก็หล่อแบบมีเงื่อนงำเพราะเราไม่รู้ว่าเค้าคิดร้ายกับน้องตัวเองหรือเปล่า ส่วนคุณจีรัชญ์ถึงจะคมเข้มแมนแอนด์แฮนซั่มแต่ลึกๆ เกิดเป็นโรคจิตขึ้นมา บรื๋อ...ไม่อยากจะคิด”
วีนาลอยหน้าลอยตาสันนิษฐานไปตามเรื่องตามราว

“ถ้าอยากรู้ก็ต้องช่วยกันหาข้อเท็จจริง”

รพิชาได้ทีรีบดึงเพื่อนให้เข้ามาเดินในเส้นทางของตัวเอง

“ได้ทีรีบต้อนเชียวนะแม่หมอโรคจิต พิณเราถามจริงๆ เถอะพิณไม่รู้สึกปิ๊งๆ ปั๊งๆ กับสองหนุ่มบ้างเลยเหรอ”

“เราเป็นหมอหน้าที่เราคือมารักษาคนป่วยให้หาย”

“โธ่! คุณหมอขาเรื่องรักษาก็รักษาไปซีใจคอจะไม่คิดมีแฟนอีกเลยหรือยังไง เอ...หรือว่าจะรอแต่พี่หมอคนเดียว”

วีนาหรี่ตาเย้าแหย่

“พูดอะไรแบบนั้นนาก็รู้ว่าเรากับพี่หมอเป็นได้อย่างมากก็แค่เพื่อนร่วมงาน”
นางแบบสาวที่กำลังทำหน้าทะเล้นเปลี่ยนเป็นหมองลงแทบจะทันทีเมื่อความคึกคะนองของตนกำลังไปสะกิดแผลใจของเพื่อนรัก วีณาถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นรอยรอยยิ้มเจื่อนๆ ผุดออกมาจากริมฝีปากของรพิชา

“พิณเราขอโทษ”

“นาไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยจะมาขอโทษทำไม”

“เราไม่ควรพูดถึงพี่หมออีก” วีนาบอกเสียงอ่อยๆ

“การที่เราจะเอ่ยถึงคนรู้จักบ้างมันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องผิดอะไรนี่นา อย่างคิดมากสิ”

ถึงแม้คำพูดของวีนาจะแทงใจจนรู้สึกปวดแปลบ แต่เธอก็ต้องปล่อยความรู้สึกย่ำแย่ที่คอยรบกวนจิตใจให้ผ่อนเบาแล้วปล่อยให้ปมปัญหาเหล่านั้นเลือนหายไปกับกาลเวลาที่หมุนไป

“พิณทำเหมือนไม่แคร์อะไรเลย”

“แล้วนาคิดว่าเราจะต้องแคร์อะไรล่ะ”

รพิชาเลิกคิ้วน้อยๆ ท่าทางไม่ได้ใส่ใจนัก

“พิณก็รู้ว่าพี่หมอเจอปัญหาอะไรอยู่ พิณจะหันหลังให้กับความรักครั้งนี้จริงๆ เหรอ”

“ปัญหาของพี่หมอก็คือบททดสอบเราไม่ได้หันหลังให้ความรัก เราแค่ถอยออกมาอยู่กับตัวเองและเราก็มีความสุขดีที่ได้มีชีวิตที่เป็นของเรา”

“เราเชื่อว่าพี่หมอรักพิณมาก ทำไมพิณไม่ลองให้โอกาสกับตัวเองแล้วก็...”

วีนาถึงกับค้างคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อมองเห็นสีหน้าเย็นชาของคุณหมอคนสวย รพิชาเป็นคนใจแข็งเด็ดเดี่ยวข้อนี้เพื่อนสนิทที่คบหากันมาหลายปีอย่างเธอรู้อยู่แก่ใจดี แต่การที่เพื่อนรักจะวางเฉยกับปัญหาที่เผชิญมันออกจะดูเย็นชาเกินไปสำหรับการปล่อยคนรักที่กำลังจะหมั้นในอีกไม่กี่เดือนให้แก้ปัญหารักไม่ลงตัวโดยลำพัง

“โอกาสเรามีให้ตัวเองเสมอนาไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่เราแล้วนาล่ะไม่คิดเปิดโอกาสให้ใครๆ มาขายขนมจีบบ้างเลยหรือ”

“อย่าวกมาหาเราซี เรื่องหัวใจพิณไม่ต้องห่วงหรอกเราเบื่ออยู่คนเดียวเมื่อไหร่รับรองผู้ชายมายืนให้เลือกกันเป็นพรวน เราเป็นห่วงพิณไม่อยากให้ปล่อยเวลาดีๆ ให้ผ่านเลยเดี๋ยวจะมานั่งเสียใจทีหลังซะเปล่าๆ จริงๆ ปัญญาที่พี่หมอกับพิณเจอมันก็ไม่ได้หนักหนาถึงขั้นต้องแยกทาง พิณทำไมไม่อยู่ช่วยพี่หมอแล้วเรียกร้องสิ่งที่มันควรเป็นของพิณคืนมาล่ะ ”

“สิ่งที่ควรเป็นของเราคืออิสระไง นาไม่ดีใจเหรอที่เรามีชีวิตเป็นของตัวเองและอยู่กับความสุขที่เราเลือก”

รพิชาเงยหน้ามองเพื่อนแล้วผุดรอยยิ้มสดใสออกมา

“พิณจ๋า เรารู้ว่าพิณไม่ได้มีความสุข เดี๋ยวนี้เวลาเดินเร็วจะตายไปเวลามันก็เหมือนสายน้ำนั่นแหละที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับถ้าพิณจะปล่อยให้มันผ่านไปมันก็จะผ่านไปไม่หวนกลับมาเราแค่ไม่อยากให้พิณเสียใจทีหลัง”

วีนาเอื้อมมือไปจับมือของเพื่อนรักแล้วบีบกระชับอย่างห่วงใย

“ขอบคุณนะที่ห่วงเรานาดีกับเราเสมอ เราไม่เป็นไรจริงๆ ถึงแม้เวลามันเป็นดังสายน้ำที่ไม่ไหลย้อนกลับเราก็ไม่เสียใจหรอก เพราะปัญหาก็เช่นกันเมื่อเกิดขึ้นมันก็ผ่านไป ทุกปัญหาอยู่ที่ตัวเราทั้งนั้นว่าจะจับยึดเพื่อสร้างภาระให้กับความรู้สึกหรือว่าจะปล่อยผ่านเพื่อความสบายใจ ในชีวิตคนเราถึงแม้จะมีปัญหาเกิดขึ้นซ้ำๆ ซากๆ แต่หากความเป็นจริงปัญหาเหล่านั้นย่อมแตกต่างกันปัญหาเกิดขึ้นเพื่อทดสอบจิตใจและสติปัญญานั่นเพราะปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออกของมันเสมอปล่อยมันไปเถอะ”

“เรานับถือใจพิณจริงๆ บอกตรงๆ นะถ้าเราเจอเหตุการณ์แบบนี้สติคงแตกไปเลยล่ะ”

“เราก็ใช่ว่าจะเข้มแข็งอะไร แต่ช่างมันเถอะทางเลือกของใครก็ของมัน”
วีนาจ้องหน้าเพื่อนรักตาเขม็ง นี่กระมังคือความแตกต่างที่ใครๆ ต่างขอกว่ารพิชานั้นแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง บุคลิกภายนอกของคนเราไม่สามารถบ่งบอกได้เลยว่าตัวตนข้างในแท้จริงแล้วเป็นดังภาพที่เห็นหรือไม่ สิ่งที่ทำให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของแต่ละคนอยู่ที่จิตใจและความรู้สึกนึกคิดต่างหาก
“นามองเรายังกับไม่เคยพบเคยเจอกันอย่างนั้นแหละ”

คุณหมอสาวหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนรักดูฉงนฉงายจนน่าขัน

“ก็ไม่เคยพบจริงๆ นั่นแหละคนอะไรโดนฉกคู่หมั้นไปต่อหน้าต่อตา ยังมาทำเฉยอีกแน่ะ”

“เรายังไม่ได้หมั้นกับพี่หมอ”

รพิชาพูดดักคอ

“เออๆ ว่าที่คู่หมั้นก็ได้ คบมาตั้งนานไม่รู้จริงๆ นะเนี่ยว่ามีเพื่อนเป็นน้ำแข็ง อาไร้คบกับแฟนมาตั้งสี่ห้าปีบทจะไม่เอาก็หันหลังชิ่งหนีมาเสียงอย่างนั้น”
“เราไม่ได้หนีหรอกเพียงแต่คิดว่าเราไม่ควรอยู่ตรงนั้น”

“ทำไมพิณไม่คิดบ้างล่ะว่าผู้หญิงอีกคนต่างหากที่ไม่ควรยืนอยู่ตรงที่ที่ควรเป็นของพิณ”

วีนายังไม่ยอมลดละ

“นาลองคิดดูอีกด้านซิ ว่าถ้านาเป็นผู้หญิงคนนั้นนาจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้”

รพิชายิ้มบางๆ เมื่อเห็นสีหน้ายุ่งยากใจของหญิงสาวอีกคน

“สาธุ ลาออกจากหมอไปบวชซะไปเรารึก็เป็นห่วงยอกย้อนแบบนี้อยู่เป็นแม่ชีเฝ้าโรงพยาบาลบ้าไปเถอะย่ะ ไปดูหนังต่อดีกว่าหงุดหงิดชะมัด”

พอเจอคำถามยอกย้อนของคุณหมอเข้าไปวีนาที่พยายามหาทางเชื่อมความสัมพันธ์ของเพื่อนให้คงเดิมถึงกับเป๋ไม่เป็นท่า ช่างย้อนมาได้ลองเธออยู่ในสถานการณ์ถูกทับจนท้องมีเหรอจะไม่เรียกร้องความยุติธรรมให้กับตัวเอง หมอพิณนะหมอพิณเล่นอัดคำถามจังๆ ลงมากลางแสกหน้าแบบนี้แล้วใครมันจะกล้าเชื่อมต่อ..

พอเห็นท่าสะบัดก้นเดินตุ๊บป่องๆ ของเพื่อนรักรพิชาก็อดขบขันไม่ได้ ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนหวังดีแต่เธอก็ต้องชี้ให้วีนาเห็นถึงความเป็นจริง แต่ไหนแต่ไรวีนาก็เป็นแบบนี้เสมอมองทุกอย่างเป็นเรื่องสวยงามไปหมดขืนเธอเออออไปด้วยมีหวังแม่นางแบบตัวดีคงบุกไปที่โรงพยาบาลแล้วประกาศลั่นว่าฉันมาทวงว่าที่คู่หมั้นของเพื่อนคืนเป็นแน่แท้...คุณหมอสาวยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นใบหน้าสวยเฉียบหันมาแล้วย่นจมูกใส่ก่อนจะสะบัดไปจ้องหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังสว่างจ้า...

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2553
1 comments

Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2553 15:06:45 น.

Counter : 619 Pageviews.

Share
Tweet

สวัสดีค่ะ

เป็นเรื่องราว ที่ชวนอ่าน น่าติดตาม

อ่านสนุกค่ะ

โดย: LoveTurJang 23 กุมภาพันธ์ 2553 13:29:13 น.