น้ำตาไม่ใช่คำตอบ..แต่เป็นทางออกในตอนนี้

วันนี้ฉันแบกหน้าตาแบบแย่ๆ มาทำงาน หลังจากเมื่อคืน ดูหนังเรื่อง “ สบายดี หลวงพะบาง” จบ ตอนก่อนหนังจะจบ มีฉากหนึ่งที่นางเอก ไม่มั่นใจตัวเองว่า เค้าจะยังรู้สึกชอบพระเอกอยู่หรือไม่ หลังจากที่เวลาที่คนที่ 2 คน ที่จะเรียนรู้กันมันน้อยเกินไป นางเอกได้บอกกับพระเอกว่า “ 1 ปี ผ่านไปเราจะยังคิดถึงกันอยู่เหมือนเดิม หรือต่างคนต่างจะลืมกันไปแล้ว” ฉันไม่ได้เปรียบตัวเองว่าเป็นนางเอกอะไรนั่นหรอกนะ ฉันแค่รู้สึกว่า เรื่องของฉันกับนางเอกใกล้เคียงกัน ตรงที่ว่า เวลาแค่ไม่กี่วัน จะทำให้เรารู้สึกมากมายได้ขนาดนี้เลยหรอ?? ผู้ชายก็อาจจะคือผู้ชาย พอได้ใกล้ชิดกับใครด้วยหน่อย ก็จะรู้สึกดีขึ้นมากับคนๆนั้น ฉันคิดว่าเค้าก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน แต่ในส่วนของพระเอกเรื่องนี้ ถึงเค้าจะมีแฟนอยู่แล้ว แต่ด้วยวิถีชีวิตที่ต้องมีการอยู่ร่วมกัน พระเอกมีแฟน แต่ไม่ได้รู้สึกรักแต่แค่รู้สึกว่า แฟนตัวเองรักตัวเองแต่ตัวพระเอกเองแค่รู้สึกว่า ยังดีที่มีคนรักแต่รู้สึกรักไม๊ ก็ไม่ใช่แต่แค่ผูกพัน.....

ฉันจำได้ว่า เมื่อคืนฉันร้องไห้ไปชั่วโมงกว่าๆ จนตาเริ่มบวมจนรู้สึกได้ ฉันนอนร้องไห้อยู่คนเดียวแบบนั้น จนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเพื่อนคนหนึ่ง ฉันรู้ว่า ฉันไม่ควรทำอย่างยิ่งแต่ฉันอึดอัด... ฉันได้ยินเพื่อนพูดกลับมาว่า “ ทำใจซะเหอะ มรึงร้องไห้ไปเค้าจะรู้ไม๊ว่ามรึงคิดถึงเค้าขนาดนี้” นั่นสิ เค้าจะรู้ไม๊ว่า ฉันเสียใจขนาดนี้ แต่ฉันก็เลือกที่จะตอกย้ำตัวเองแบบนั้น ขอบคุณเพื่อนๆ ที่มาคอมเม้นว่า ทำไมฉันต้องคิดที่จะไม่โทรหาเค้า ทำไมฉันไม่เลือกที่จะทำสิ่งที่ฉันอยากได้ ฉันฝืนตัวเองทำไม ความรู้สึกดีดีให้มันมีอยู่ดีกว่า ตอนที่มันจะไม่เหลืออะไรเลย

ฉันตอบไม่ได้ว่า ฉันรักเค้าหรอ?? ไม่นะ ฉันไม่ได้รักเค้า ฉันแค่รู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีที่ได้มีเค้า เพราะถึงฉันจะมีเค้าจริงๆ ฉันยังไม่รู้ว่าตอนจบของฉันและเค้าเป็นแบบไหน ฉันแค่อยากได้เค้าไว้เป็นพี่ชายหรือคนที่ฉันรู้สึกดีดี แบบมีขอบเขตในแบบที่ควรจะเป็นแค่นั้นเอง ฉันเคยบอกกับเค้าเสมอว่า ฉันรู้สถานะตัวเองว่าได้แค่ไหน ฉันไม่เรียกร้องไม่ร้องขออะไรที่มากเกินกว่าที่เค้าจะทำให้ได้ แม้ว่าจะน้อยใจบ้างก็ตาม ที่สิ่งที่ขอไปแล้วมันไม่ได้อะไรกลับมา

ฉันเคยถามเค้าว่า “จะได้เจอกันอีกไม๊” เค้าแทบจะให้คำตอบกับฉันในคำๆ นี้ไม่ได้เลย ทุกคนอ่านเรื่องของฉันมา คงรู้สึกสมเพสฉันใช่ไม๊ แค่เจอฉันยังไม่มีโอกาส แค่คิดถึง ฉันยังบอกไม่ได้ในตอนนี้ ความรู้สึกอัดอั้นทุกอย่าง ฉันไม่สามารถบอกและพูดให้ใครฟังได้ น้ำตาเท่านั้น...ที่จะช่วยให้ฉันลดความอึดอัดของฉันได้ ฉันคงเป็นแบบนี้อีกสักพัก มีน้ำตาเป็นเพื่อนอีกสักพัก ฉันไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ หลายๆ คนวนเวียนเข้ามาในชีวิตของฉันมากมาย แต่ทุกคนไม่ได้ทำให้ฉันต้องมาเสียน้ำตาเท่ากับเค้าคนนี้เลย เพราะอะไรนะ...

ฉันเคยบอกแล้วว่า ระหว่างชิวิตของเค้าและฉัน วงจรทางเดินของเราไม่น่าและไม่สามารถมาเจอกันได้เลย แต่วันนี้ฉันได้รู้จักเค้าและได้รู้สึกดีกับเค้าแล้ว มันก็คงดีพอและควรเก็บไว้ในความทรงจำก็พอแล้วใช่ไม๊??

พี่คะ สัญญา ได้หรือเปล่า ว่า พี่จะไม่ลืม น้องคนนี้ พี่ยังจะคิดถึงน้องคนนี้ ถ้าพี่ได้ผ่านไปทางนั้น ที่ตรงนั้น เมื่อไร พี่จะยังคิดถึงคนคนนี้เสมอ แค่นี้ค่ะ ที่อยากได้ แต่สำหรับตัวฉันที่นั่น ฉันขอไม่กลับไปอีกเลย....

Create Date : 26 สิงหาคม 2551		12 comments
Last Update : 26 สิงหาคม 2551 12:41:12 น.
Counter : 798 Pageviews.
Share Tweet