อยู่กับปัจจุบัน..
หลังจากกลับมาจากบวชแล้ว วันแรกที่ก้าวออกจากวัด ฟุ้งซ่านมากมาย คาดหวังไว้ว่าเค้าจะโทรมาหา หลังจากเปิดโทรศัพท์แล้ว สรุปฉันคิดผิด ผิดจริงๆ นั่งรถไปฟุ้งซ่านไปแล้วก็ทำใจว่า ต้องอยู่ให้ได้ อยู่กับความจริง อย่านึกถึงอดีต อย่าไปคิดถึงอะไรที่ผ่านมาแล้ว พระท่านสอนมาแบบนั้น ฉันควรพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ แค่นี้ก็พอแล้วเค้าหล่อ หน้าตาดี มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกที่จะมีใครๆ มารุมล้อมเค้า หล่อ รวย ใครจะไม่สนใจ ในเมื่อฉันยังสนใจแล้วคนอื่นๆ จะรู้สึกแบบฉันบ้างไม่ได้หรอ?? เค้าจะไม่สนใจฉัน ไม่ต้องโทรหาฉันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะฉันไม่ใช่ คนสวยอะไร แถมงี่เง่า ได้เรื่องด้วย เค้าไม่ต้องใส่ใจฉันเลยก็ได้ แต่เค้าก็ยังโทรหาฉันแล้วแต่โอกาสที่จะมี ฉันยังจะเรียกร้องอยากได้อะไรอีกหรอ??เมื่อวานคุยกัน เค้าบอกกับฉันว่า พูดไม่ค่อยดี คิดอะไรอยู่ มีอะไรทำไมไม่ถาม ฉันบอกเค้าไปว่า ฉันไม่กล้าสำคัญตัวหรอก ว่ายังไง ฉันรู้ว่าฉันเป็นอะไร ได้แค่ไหน ไม่กล้าคิดอะไรหรอก เค้า หัวเราะ แล้วบอกว่า คิดอะไรไปเอง คิดไปเอง...ฉันก็คิดอะไรไปเองตั้งแต่เริ่มต้น อยู่แล้วนี่ ตอนนี้เวลาที่เราห่างกัน มันจะทำให้ฉันเริ่มหมดใจ เริ่มหมดความรู้สึก แม้ทุกอย่างจะอยู่ลึกๆ ในใจมันก็คงเป็นได้แค่นี้เท่านั้นเอง ฉันไม่อยากรู้จักใคร ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร ไม่ต้องการใคร เพราะอะไร??
เป็นกะลังใจให้นะสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เวลา สถานที่จะพาเราสะสมสิ่งแปลกใหม่อยู่ตลอดเวลา และแล้วเราจะนึกว่าไม่น่าตัดสินใจเลือกก่อนเลย
เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ