มิถุนายน 2551
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
8 มิถุนายน 2551
 

ระหว่างรักแล้วทุกข์และทุกข์ที่ไม่ได้รัก ??

ระหว่างรักแล้วทุกข์ กับ ทุกข์ที่ไม่ได้รัก?? คุณเลือกที่จะเป็นแบบไหน
ในตอนแรก ฉันคิดว่า ฉันขอทุกข์ที่ไม่ได้รักดีกว่า เพราะมันเจ็บตั้งแต่แรก
ที่ต้องรู้ว่าไม่มีเค้าแล้วจะดีกว่า แต่พอจะถึงตอนที่จะต้องตัด จะต้องบอกเค้าจริงๆ ฉันกลับทำไม่ได้จริงๆ แบบที่ฉันเลือกหรือที่ฉันคิดไว้

ตอนนี้ ฉันเริ่มเห็นแก่ตัว ที่จะขอมีเค้าไว้กับฉัน ทั้งๆ ที่ฉันรู้ว่ามันผิดที่คิดแบบ
นั้น มันผิดตั้งแต่เริ่มคิด มันผิดตั้งแต่ ยังไม่ได้เริ่ม ทุกคนต้องเจ็บปวดไม่ต่าง
กัน ฉันผิดในสิ่งที่ฉันคิด เค้าก็ผิดในสิ่งที่เค้าทำ เค้าคิด

ตอนแรกเริ่มที่ได้รู้จัก ฉันไม่ได้คิดแบบนี้นี่ แล้วทำไม มันต้องมาจบแบบนี้
ด้วย ฉันหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ ตอนแรก เราแค่คุยกันว่า เราต้อง
เป็นแค่ คนรู้จัก แค่พี่ แค่น้อง แล้ว อะไรๆๆ ทำไม มันเปลี่ยนเป็นแบบนี้ไป
ได้ ความเหงา ไม่ได้ทำให้เรา จิตใจอ่อนแอ ใช่ไม๊??

มันไม่ได้ทำให้เรา รู้สึกดีดี ต่อกันใช่ไม๊ ทุกอย่าง มันเป็นความเข้าใจ
ฉันเข้าใจ ในตัวเค้า เป็นที่ปรึกษาให้กับเค้า รับฟังปัญหาของเค้า ที่ใครๆ ไม่
สามารถรับฟัง หรือรับรู้ได้ แต่เป็นฉันใช่ไม๊ ที่รับรู้ รับฟังปัญหานั้น แล้วทำไม

มันกลับกลาย เป็นความเห็นใจ ที่มันรู้สึกแปลกๆ ทำไม มันเป็นความรู้สึก
ที่อยากดูแล อยากเป็นส่วนหนึ่ง

ทำไม ฉัน ถึง คิดว่า ถ้า เป็นฉัน ฉันคงไม่ทำแบบนี้ คงให้เค้ามีโลกส่วนตัว
มีอิสระในความคิด มีกรอบของโลกส่วนตัวของเค้าบ้าง

แต่....ถ้าจริงแล้ว ฉัน จะทำได้จริงหรอ ??

ฉัน ตอบตัวเอง ไม่ได้ เหมือนกัน ตอนแรก ฉัน แค่อยากรู้จักเค้า แค่คิดว่า
เค้าคงเหมือนผู้ชายทั่วๆไป ที่เจ้าชู้ ไปเรื่อยๆ ตามสไตค์ เหมือนที่ฉัน เคยเจอ
มา แต่ พอฉันได้คุย ครั้งแรก ที่ฉันได้คุย ฉันบอกกับตัวเอง ได้เลยว่า
ฉัน ต้อง นั่งรอโทรศัพท์ เค้าแน่นอน...

ถามว่า เค้าใช่ ผู้ชายในสเปกไม๊ ตอบได้เลยว่า ใช่เลย เค้ามีอะไรๆ หลาย
อย่างแบบที่ฉันอยากได้ แต่มันอาจติดอะไรแค่ไม่กี่ข้อ ในสเปกของฉัน

หน้าตาดี สุภาพ ฐานะ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ ( อาจมีบ้างแต่เล็กน้อย )

ฉันถามหน่อย คุณสมบัติ แบบนี้ มีใครบ้างที่ไม่อยากได้ ไม่อยากมี
ฉันบอกกับตัวเองเสมอ ว่าฉันควรอยู่แค่ไหน ได้แค่ไหน

ฉันบอกกับตัวเอง ได้เลยว่า ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว ฉันไม่อยากรู้จัก
ฉันไม่ต้องการใครเพิ่มเติมในชีวิตฉันแล้ว หลายๆ คนที่ฉันคุยอยู่
ฉันก็ตัดสัมพันธ์โดยที่ฉัน ไม่รับโทรศัพท์ของใครๆ เหล่านั้น ไม่ตอบแมสเสจ
ไม่ตอบเมล์ ไม่มีอะไรใดๆ จากฉัน ให้คนที่ฉันเคยใส่ใจเค้าบ้าง แต่ไม่มาก
ขนาดนี้ มันอาจเป็นความคิดอะไร ที่โง่ๆ ที่ฉันจะมานั่งรอโทรศัพท์บ้าๆ ไร
ของเค้า แต่ฉันก็เลือกที่จะทำ

ฉัน ไม่เห็นอนาคต ไม่เห็นอะไรในวันพรุ่งนี้เลย ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป
ฉัน จำ ครั้งแรก ที่เจอกัน มันไม่ได้ โรแมนติกอะไรเลย เพราะดูท่าทาง
เค้า น่าจะเป็นคนโรแมนติกคนหนึ่ง แต่ฉันกับเพื่อนกับพาเค้าไปนั่งกินร้าน
เหล้าปั่น ธรรมดาข้างทาง ที่มีแต่วัยรุ่น วัยทำงาน ฉันคิดว่า เค้าคงไม่เคยได้
ไปนั่งร้านแบบนี้ สไตค์นี้สักเท่าไรหรอก เพราะด้วยการงานของเค้า ฉันไม่รู้
นะว่า ฉันคิดไปเองหรือป่าว ที่ฉันว่า เค้าอึดอัด หรืออึดอัด เพราะเป็นการ
เจอกัน ครั้งแรก ด้วยหรือเปล่า??


2-3 วัน ที่เจอกัน บรรยากาศสวย โรแมนติก แต่ฉัน ไม่ได้รู้สึกอะไร
เท่ากับ คนที่ไปด้วยเลย แค่ได้เจอ ที่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์เท่ากับคนไป
ด้วยเลย ฉันแทบไม่ได้ ออกไปไหนเลย นอกจากนอนอยู่ในห้องพัก
นอนหลับ อ่านหนังสือ เล่นอินเตอร์เนท

ส่วนเค้าก็ยุ่งแต่กับงานของเค้า ไม่ได้เจอกันเลย นอกจากตอนเย็น
ที่จะต้องไปรับ ไปกินข้าว แค่นั้นเอง

แต่..มันทำให้ฉันรู้สึกดีดี ขึ้นมาได้ แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้รู้ว่า เค้าโทรมาถาม
ว่า" ทำอะไรอยู่คับ " " ทานข้าว หรือยัง " แค่นั้นมันก็สุขใจและกับการที่
ฉัน ไม่ต้องมานั่งอยู่ออฟฟิสคอยรับโทรศัพท์เรื่องงานของฉัน...

แล้ว ก็แปลกด้วยนะ ช่วงที่ฉันไป ไม่มีโทรศัพท์เรื่องงาน เข้ามาถึงฉันเลย
ทั้งๆ ที่ช่วงนั้น งานด่วนมาก แต่กลับไม่มีโทรศัพท์ถึงฉัน เรื่องงานเลย....

วันสุดท้าย ที่ฉัน จะได้เจอเค้าเป็นวันสุดท้าย ฉันยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึก
ของฉัน เป็นยังไง ฉัน รู้แค่ว่า เพื่อนโทรมาชวนไปเที่ยวส่งท้าย ก่อนกลับ

ฉัน ตอบ เพื่อน ไปว่า " ไม่ไปอ่ะ ฉันอาบน้ำแล้ว จะนอน เตรียมตัวกลับ "

แล้ว ฉันก็เดินเข้าห้องน้ำ ไปนอนแช่น้ำอุ่นอยู่แบบนั้น เกือบ 2 ชั่วโมงได้

พรุ่งนี้ ฉัน ต้องกลับแร้วหรอเนี่ยยย ให้ตายสิ ฉันไม่อยากจะกลับเลย

ถ้า ฉัน หยุด เวลา ได้ คง ดี สิ นะ ยืด เวลา ของ ฉัน ออก ไป อีก สัก

2 - 3 วัน ได้ไม๊......


ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ มานั่งเช็ดผม ดู ทีวี เก็บกระเป๋าไปเรื่อยๆ สักพัก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา " กินไรยัง กินไรไม๊ " เฮ้อออ ให้ตายดิ ฉันอยากจะ
ร้องไห้ ให้ หายบ้า ไปเลย พรุ่งนี้ ฉันจะไม่เจอเค้าแล้วใช่ไม๊เนี่ยยย


สักพัก เค้าก็มาเคาะประตู แล้วบอกว่า ให้แต่งตัว จะพาไปกินข้าว ฉันไม่
อยากจะกินข้าว ไม่หิว แต่........ฉันอยากจะหยุดเวลาตอนนี้ไว้มากกว่า

ฉัน ได้แต่ถามเค้าว่า " พรุ่งนี้ ฉันจะได้เจอเค้าไม๊ "

ฉันจะมีโอกาส ได้เจอเค้าอีกหรือเปล่า ซึ่งเค้าก็ตอบฉันไม่ได้เหมือนกัน
แล้ว ฉันกับเค้า เจอกันเพื่ออะไรเนี่ยยย เจอ เพื่อให้ทรมาณ เจอเพื่อจะได้
รู้จักหน้าตา เจอเพื่อว่า คนเคยรู้จักกัน แค่นั้นเองหรอ....

นั่นสิ มันได้แค่นั้นไง ฉันต้องตอบตัวเองว่า มันคือแค่นั้น....


เพราะมันมีอะไร มากกว่านั้น ไม่ได้ และเป็นไปไม่ได้

หลายๆ คน มักบอกกับเราเสมอว่า " ความสุข มัก อยู่กับเราได้ไม่นาน "

เรื่องนี้ มัน คือ เรื่องจริง เรื่องของฉันกับเค้า มันแค่ฝันไปจริงๆ

ตอนนี้ วันนี้ ฉัน ยังไม่รู้ เลย ว่าฉัน ตื่นจากฝันนั้นหรือยัง หรือฉันยังฝันอยู่

อะไร ที่มัน ไม่น่าจะเป็นไปได้ มันก็เป็นไปได้ แม้มันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
และมันจะเกิดขึ้นอีกหรือเปล่าก็ยังไม่รู้.........



แต่....ฉันก็เลือก ที่ รัก แล้ว ทุกข์ มากกว่า ที่ ทุกข์ แล้ว ไม่ได้รัก แค่นั้นเอง









Create Date : 08 มิถุนายน 2551
Last Update : 8 มิถุนายน 2551 17:05:19 น. 4 comments
Counter : 500 Pageviews.  
Share
 
 
 
 
ไม่เลือกทั้งสองอย่างได้ไหม
เป็นคนเห็นแก่ตัวน่ะ
ไม่อยากให้ตัวเองเจ็บ เลยไม่เลือกเลยสักแบบ
 
 

โดย: Xenosaga วันที่: 8 มิถุนายน 2551 เวลา:22:47:43 น.  

 
 
 
ไม่รักจะรู้ได้งัยว่าทุกข์ ทุกข์ทำไมเมื่อยังไม่ได้รัก

เปนกะลังจัยให้จ๊ะ
 
 

โดย: บ้าได้ถ้วย วันที่: 9 มิถุนายน 2551 เวลา:0:22:17 น.  

 
 
 
ต้องวิ่งหาความรักไม่ใช่ให้ความรักตามหาจ้า.........
 
 

โดย: KoNSaRaLeW (tanongsak312 ) วันที่: 8 กรกฎาคม 2551 เวลา:9:14:09 น.  

 
 
 
ถ้าเธอรู้จักรัก
แสงแดดจะทำให้เธออุ่น
ลมหนาวจะทำให้เธอหลับสบาย
 
 

โดย: ลูกตาลบูด IP: 203.185.133.16 วันที่: 27 กรกฎาคม 2551 เวลา:9:33:14 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

 ซายูริ
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

[Add  ซายูริ's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com