อยากจะบอกว่าอ่านบล็อคของคุณแล้ว เราจะร้องตามเลยค่ะ

ของเราติดต่อไม่ได้มาสองวันแล้ว ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ที่ไหน ทำอะไร

ความรู้สึกนี้มันทรมานมากค่ะ กับคำว่าไม่รู้เนี่ย ตอนนี้เราอยู่ที่ทำงาน ร้องไม่ได้เหมือนกัน มันรู้สึกแย่มากๆ เลยค่ะ

เราอยากรู้แค่ว่า เป็นยังไงบ้าง ไม่เข้าใจเลยว่าจะปิดมือถือไปทำไม เค้าจะรู้บ้างไหมว่าทำให้เราทรมานแค่ไหนเนี่ย.....เฮ้อ....

จะมาปลอบใจกลายเป็นพากันเศร้าไปซะงั้นเลยค่ะ..... เข้มแข็งไว้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ

เคยเป็นอย่างนี้ สุดท้ายก็กลับไปหา กลับไปคุย จนในที่สุดเราจะรู้เองว่าต้องอยู่ตรงไหนของความสัมพันธ์

ยิ่งหนี ยิ่งทุกข์ ยิ่งร้อนรน ยิ่งคิดถึง

หัวใจเราเอง เราก็ต้องดูแล ความสุขอยู่ตรงไหน ไขว่คว้าเถอะนะคะ

ขอบคุณมากๆๆน่ะค่ะ
ช่วยได้เยอะเลยค่ะ

ยิ้มไว้นะจ๊ะ

เหงา ๆ ก็ไปฟังเพลงให้กำลังใจที่นแม่มดนะคะ
แล้วอย่าไปนับมันเลยได้ไหมวัน และเวลา
หาที่ให้ใจไปอยู่ที่อื่นบ้างนะคะ
เวลาคิดถึงเค้าจะได้น้อยลง
หาที่แบ่งปันเวลาของความคิดไปไว้ที่อื่นบ้างนะคะ
พอคิดน้อยลง เราก็จะชินกับการไม่คิด ความสุขใจก็
จะใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
หากจะคิด ก็คิดถึงตอนมีความสุขด้วยกันอย่างที่ทำนี่ก็ดีนะคะ
คิดถึงแล้วยิ้มได้ เป็สัญญาณที่ดี กว่าคิดถึงแล้วเศร้าใจ
แม่มดเป็นกำลังใจให้นะคะ

เก็บความรู้สึกดีดีต่อกันไว้น๊า

ระลึกและจดจำแต่สิ่งที่ดีดีก็พอค่ะ

คิดถึงเขาทุกลมหายใจ

คิดถึงได้

แต่กลัวหายใจไม่ออก

รักเขาหมดหัวใจ

รักได้

แต่กลัวหัวใจจะหยุดเต้น

เก็บลมคิดถึงใส่ลงในใจ

คิดถึงเขาให้พอดี

รักเขาให้พอเข้าใจ

แล้วคุณก็จะมีความรักอยู่ได้

ถ้ารู้จักบำบัดหัวใจดวงนี้




เป็นกำลังใจให้เหมือนกันนะคะ^^

เข้าใจดีค่ะ

แต่เรากลับรู้สึกว่า

ยิ่งเราเหนื่อยเท่าไร ดูเหมือนเค้าจะทุกข์น้อยลงไป

เราต้องทำเฉยๆดูบ้าง

หาอะไรทำ ไม่ต้องไปคิดถึงเค้าให้มาก

แล้วเราจะรู้สึกว่า

เค้าจะเข้ามากขึ้น

สู้ๆ นะคะ

เอาใจช่วยนะคับสู้

เหมือนกันเลย...เค้าจะรู้บ้างมั้ยว่ามีคนคิดถึงเค้า
และเค้าจะเคยคิดถึงคนที่คิดถึงเค้าอย่างเราบ้างมั้ย