เพื่อนๆในบล็อกแกงค์หายไปหมด คิดถึงจัง คิดถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เทคโนโลยียังไม่พรากเราจากกัน ความจริงใจผ่านคอมเมนต์แต่ละคอมเมนต์มันมีค่าจัง มันหมายความว่าคุณต้องอ่านทุกสิ่งอย่างของคนๆนึง เพื่อที่จะได้ทิ้งคอมเมนต์ไว้ได้ มันดูจริงใจกว่าเฟสบุคเยอะ ที่อะไรๆก็ง่ายไปหมด ดูฉาบฉวย ไม่จริงใจ

และคนที่เขียนบล็อก เป็นคนที่ตั้งใจมากเลยนะ เพราะมันมีกี่ขั้นตอน กว่าจะพับบลิชได้ มันง่ายกว่าแค่คลิกตั้งสเตตัสในเฟส แลดูจริงจัง ^^ 

อยากจะกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง บล็อกที่ทำขึ้นอาจไม่ได้มีประโยชน์อะไร แต่แค่อยากเก็บความทรงจำที่ดีและไม่ดีในชีวิตเอาไว้ กลัวว่ามันจะหายไปกับกาลเวลา อย่างน้อย นอกจากรูปภาพแล้ว เชื่อว่าตัวอักษรก็เป็นเครื่องมือในการเก็บความทรงจำที่ดีเหมือนกัน

เพราะทุกครั้งที่กลับมาอ่าน จะมองเห็นตัวเองในอดีต และยิ้มให้กับทุกสิ่งอย่างที่เกิดในชีวิต ไม่ว่าจะดีหรือร้าย การรับมือกับสิ่งต่างๆอย่างโง่หรือฉลาด ทุกอย่างมันคือตัวเราทั้งนั้น

อยากจะให้ตัวเองหายไปจากเฟสบุคสักพัก ติดเหลือเกิน เช้าสายบ่ายเย็นก็เปิดตล้อดดดดด 5555 

อีกอย่าง ถ้ายังเล่นเฟสอยู่ ก็คงจะห้ามตัวเองไม่เข้าไปรับรู้เรื่องราวของ "คุณฮิปโป" ไม่ได้ 

ลืมวิธีลงรูปแล้วค่ะ ขอแว่บไปศึกษาแป๊บ...

กดผิด ไปลงรูปเป็นแบ็กกราวด์ซะงั้น แต่สวยดีอ่ะ งั้นไม่ลบละกัน (หาที่ลบไม่เจอ ) 

หมดเวลาแล้ว ไปวิ่งก่อนนะคะ แล้วจะเก็บภาพสวยๆที่หาดลายันมาฝาก ^^

กระต่าย

Edited : เอาแบ็กกราวด์ออก เพราะอ่านยากจัง เลยเอารูปแบ็กกราวด์มาลงธรรมดาแทน 

ภาพถ่ายที่ "หาดลายัน" ภูเก็ต เป็นหาดที่ชอบไปมากๆ ใกล้บ้านและคนไม่ค่อยพลุกพล่านเพราะอยู่ในเขตอุทยานค่ะ <3