|
สำแดงโง่ (3) : ว่าด้วยเรื่องของเผด็จการ
[เรื่อย ๆ เปื่อย ๆ ตอนอื่น]
อำนาจนั้นหอมหวล แล้วก็จะกัดกร่อนจิตใจคนใช้อำนาจนั้น นาน ๆ เข้าก็จะหลงไหลไปกับมันจนตั้งตัวไม่ได้ ลืมตัว ทำอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วก็ไม่ให้เกียรติคนอื่น ไม่ให้เกียรติผู้อยู่ใต้อำนาจ นำไปสู่การต่อต้านในที่สุด
เอาว่าเผด็จการนั้น มันอันตรายต่อตัวผู้เผด็จการเองอยู่แล้ว เว้นว่าเผด็จการผู้สูงส่งนั้น สามารถควบคุมจิตใจผู้คนได้ จึงจะอยู่รอดปลอดภัย
ข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าจะเป็นเผด็จการต่อไปก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ขอให้เผด็จการในทางการเมืองเท่านั้น จะได้ทำอะไรอย่างเด็ดขาด แต่อย่าได้เผด็จการในแง่จิตใจไปด้วยเลย การที่ผู้นำจะรับฟังคำเตือนหรือฟังเสียงคนอื่นบ้างไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร
เป็นการให้เกียรติผู้ใต้บังคับบัญชาอีกด้วย จะเผด็จการต่อไป คนเขาก็ยังพอทำใจให้รักได้ ก็พูดง่าย ๆ คือ มันเป็นศิลปในการใช้อำนาจเผด็จการ
ส่วนเรื่องประชาชนนั้น มุมมองที่มองว่าประชาชนไม่เข้าใจ หรือ ไม่พร้อมต่อการปกครองตนเองอย่างเสรีนั้น ก็มองกันมานานแล้ว ซึ่งอาจจะเป็นการดูถูก (คือดูผิดเพราะประเมินต่ำ) หรือดูผิด (คือผิดไปจริง ๆ) ก็ได้
หากว่าประเมินได้ถูกต้องแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ประชาชนจะพร้อมเสียที ปัญหาน่าจะอยู่ที่การศึกษา
เป็นความจริงว่า ชาวบ้านที่ทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเองทุกวันนั้น ไม่มีเวลาจะมาสนใจศึกษาการเมืองหรอก แม้สนใจก็ได้แต่เพียงผิวเผินเท่านั้น
อยากให้มีการปลูกฝังแต่เด็ก ให้รู้สิทธิ และ หน้าที่ ปัญหาคือจะทำอย่างไรถึงทำให้พวกเขาเข้าใจจริง ๆ ไม่ใช่เอาแต่ท่องจำ
บางทีการเน้นสอนปรัชญาการเมืองการปกครอง ตั้งแต่แรก ก็อาจจะไม่เหมาะสม เพราะรังแต่จะเข้าใจแบบงู ๆ ปลา ๆ ผิด ๆ เข้าไปอีก
นั่นสิ แล้วจะทำอย่างไร เพราะข้าพเจ้าตอบไม่ได้ว่าจะปลูกฝังอย่างไร ได้แต่สำแดงโง่แบบนี้ บ้านเมืองจึงไม่เคยปลอดจากเผด็จการ
ใช่หรือไม่
ดัดแปลงจากจดหมายที่ข้าพเจ้าส่งถึงสหาย เมื่อ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2549
หมายเหตุ สำแดงโง่ (1), (2) จนถึง (3) นี้ ตัดตอนมาจากจดหมายฉบับเดียวกัน
[เรื่อย ๆ เปื่อย ๆ ตอนอื่น]
| Create Date : 06 เมษายน 2550 |
|
7 comments |
| Last Update : 6 เมษายน 2550 2:18:32 น. |
| Counter : 1190 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
