กลับมานั่งคิดว่ามีใครที่เป็น role model ของเราบ้าง
คิดไม่ออกค่ะว่า อยากเป็นเหมือนใคร
รู้แต่ว่าอยากไปข้างหน้า เป็นตามที่ตัวเองพอใจน่ะค่ะ

จริง ๆ แล้วที่บันทึกเหตุการณ์นี้เอาไว้ เพราะแปลกใจปนสงสัยมากกว่าครับ

คือ ทีแรกผมนึกว่า เวลากล่าวถึงคนที่เป็น "แบบอย่าง" ให้เรา เราน่าจะกล่าวถึงด้วยความภูมิใจ ยกย่อง มากกว่า ซาบซึ้ง

ตอนผมน้ำตาซึมผมถึงอายนิด ๆ เพราะคิดว่า แสดงออกอย่างไม่เหมาะสม

ปรากฎว่า มีอีกสองคนในโต๊ะ ที่อาการหนักกว่าผมอีก ผมเลยแปลกใจ

วันนั้นในกลุ่มมี 8 คนครับ แต่กลับไปก่อน 1 คน เลยเหลือ 7 ผมพูดเป็นคนที่ 2

คนแรกพูดน้ำเสียงปกติ คนที่สามก็ ปกติ

แต่คนที่ 4 พูดไม่ออก น้ำตาร่วง

คนที่ 5 พูดไปแล้วต้องหยุด มาเช็ดน้ำตา

คนที่ 6 เล่าแล้วหน้าตามีความสุข

คนที่ 7 เล่าแล้วสีหน้าเรียบ ๆ เสียงปกติ

Role model ของคนที่ 4 กับ 5 (สองคนที่น้ำตาร่วงแบบคุมไม่ได้) เป็นคนเดียวกันกับคนที่ 3 และ 7 ครับ (ซึ่งสองคนหลังเสียงปกติ)

วันนั้น แบ่งเป็น 3 กลุ่ม วิทยากร บอกว่า อีกสองกลุ่ม ก็มีคนส่วนใหญ่ในกลุ่ม ตอบว่า role model คือ คนเดียวกันกับ 3 4 5 7 ที่กลุ่มผม แล้วก็มีน้ำตาร่วงเหมือนกัน แต่ไม้รู้ว่า อาการหนักเท่าที่กลุ่มผมไหม

คือ ผมแปลกใจ เพราะ ผมเข้าใจว่า เรามักจะมีอาการอย่างนั้น กับคนที่ ล่วงลับไปแล้วมากกว่าหรือเปล่า

พอดี อาจารย์ ท่านนั้น ก็ยัง active ดี ทำงาน ยังไม่เกษียณ อยู่ และบุคลิก อ เค้าก็ออกแนว ฮา ๆ ด้วย

ส่วนของผมเกษียณไปแล้ว

แสดงว่า คนที่เป็น "แบบอย่าง" ให้ นั้น หลายกรณี เป็นคนเดียวกันกับคนที่มีบุญคุณต่อกันมาก ๆ จนมีอิทธิพลต่อชีวิตเลย

ค่ะ