|
|
แม่ปวดหัว...ใครเป็นหมอช่วยด้วย
25 มิถุนายน 2550
ตอนเย็นแม่โทรมาบอกว่าน้ำตาลขึ้น...สองร้อยกว่า..กว่า..
แม่ปวดหัว...ตากระตุก...ขาอ่อนแรง...
ซักต่อไป...
...แม่บอกว่า หยุดยา Avandia (ยาลดน้ำตาล) ไปแล้วสองอาทิตย์...เพระได้ยินข่าวจาก TV ว่ามันมีอันตรายถึงชีวิต
หยุด Rivotil ไป สี่ซ้าห้าวัน...เพราะนอนหลับ
ทานข้าวสวยเยอะขึ้น (ทานกับข้าวไม่มีประโยชน์เท่าไหร่)...
เราน่ะ...ไม่แน่ใจ...ว่าแม่บอกครบหรือเปล่า...
แม่ทานข้าวตรงเวลาหรือเปล่า...
แม่ลืมทานยาอะไรบ้างหรือเปล่า...
แม่ทานขนมที่เป็นของหวานมากเกินไปหรือเปล่า...
เพราะแม่ขี้ลืม...
หูแม่ก็ไม่ค่อยดี...ฟังจาก TV ผิดหรือเปล่าก็ไม่รู้...
เราบอกให้แม่ทำกับข้าวเอง...จะได้เลือกของที่มีประโยชน์ทานได้...อย่าทานกับข้าวถุง...
แม่บอกไม่รู้เป็นไร...แม่ขี้เกียจ...
ไม่อยากออกไปไหน...
ไม่อยากเจอใคร...ถึงขั้นว่า ถ้าใครมาหา ให้บอกว่าไปกรุงเทพ...
อยากอยู่ในห้องแอร์เย็นๆตลอดเวลา...
ถ้าร้อนและปวดหัวมากๆจะอาเจียน...
เราถามเป็นครั้งที่พันว่า...แม่จะให้เราออกจากงานไปดูแลไหม...
เพราะเราคิดว่าถ้าปล่อยให้แม่กะป๋าอยู่บ้านต่อไปเนี่ย...
อาการทางร่างกายก็จะเป็นมากขึ้น...เพราะไม่มีใครคอยเอาใจใส่
แม่บอก ถ้าเราออกจากงานแล้วแม่จะเอาอะไรกินล่ะ...
ก็แม่อ่ะ...ถ้าไม่ดูแลตัวเอง เราก็ทำงานไม่มีความสุขหรอก
แม่จะมาอยู่ที่กรุงเทพไหมอ่ะ...เราจะได้ดูแลได้สะดวก...
ไม่ดีกว่า...แม่ให้เหตุผลว่า...
คนแก่น่ะ อยากอยู่ที่เดิมๆ...ถ้าย้ายที่มันก็ไม่สบายใจ...ไม่สบายกาย...
ป๋าเสริมว่า...เดี๋ยวก็ตาย...คนแถวนี้ พอไปอยู่กรุงเทพ...แป๊ปเดียวก็ตายแล้ว...
เหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบที่เราเล่ามา...คือบทสนทนาที่เราคุยกะแม่ "ทุกครั้ง" ที่แม่มีอาการ ย้ำว่า "ทุกครั้ง" ...
มันเป็นบทสนทนาเดิมๆ ... เดิมมากๆ ... ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด...
แล้วมันจะจบที่ว่า...พอวางโทรศัพท์...เราต้องร้องให้เกือบทุกครั้ง...และเครียดมาก...ว่าเราไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้แล้วรึ...
พรุ่งนี้จะลางานพาแม่กะป๋าไปหาหมอสมศักดิ์...โชคดีที่หมอมาวันอังคารด้วย...
| Create Date : 25 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 25 มิถุนายน 2550 22:18:05 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 775 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: be (be-oct4  ) วันที่: 24 ตุลาคม 2550 เวลา:7:01:06 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
ไอ้เรื่องพ่อแม่ป่วยเนี่ย
พี่ไม่ชอบได้ยินเรื่องเป็นๆตายๆ
สามวันนี่พ่อพูดทุกวัน
บางทีพี่อยากจะกรีดร้อง
แต่ก็ต้องเก้บไว้
เดินออกไปร้องไห้แทน