Review "The Da Vinci Code"

หนิงได้ดูเรื่อง "The Da Vinci Code" เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว วันที่ 23 ซึ่งที่จริงควรได้ดูก่อนหน้านั้นแหละเพราะเห็นว่ามันเข้าเป็นสัปดาห์แรก แต่ขอโทษเถอะนะ คิวงี้ยาวเหยียดมีประมาณ 4 แถว แถวละประมาณ 20 คนได้มั้ง

อ่า...ลาก่อน

สรุปก็ไปดูวันธรรมดา ยังอุตส่าห์มีที่เหลือให้ตรงกลางอยู่ 2 ที่ ก็โชคดีไป (แต่ขนาดวันธรรมดานะนี่)

หนิงมีโอกาสอ่านหนังสือแค่ส่วนเดียว ยังไม่ได้อ่านจบทั้งเล่ม ดังนั้นสิ่งที่จะพูดถึงก็ขอเป็นสายตาของคนดู ‘ภาพยนตร์‘ มากกว่าจะเป็นหนังสือ (คือไม่บ่นว่าไม่เหมือนหนังสืออย่างโน้นอย่างนี้)

เนื้อเรื่องของเรื่องนี้ให้ความสำคัญกับการหักเหลี่ยม เฉือนคมของคนจากสองฝ่ายที่ไม่รู้ว่าฝ่ายใครเป็นฝ่ายใครกันแน่ และเรื่องเกี่ยวกับความลึกลับทางศาสนาเป็นส่วนเสริมที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ตื่นเต้นมากขึ้น

ถือว่าเรื่องนี้เป็นส่วนผสมของความครึ่งๆกลางๆ กล้าๆกลัวๆ คือช่วงเวลาเพียงแค่สองชั่วโมงกว่าๆ ถือว่าน้อยมากถ้าจะนำเสนอให้ได้ครบทุกอย่าง ฉะนั้นผู้สร้างภาพยนตร์ต้องเลือกแล้วว่าต้องการจะเน้นตรงไหน จะเป็นสืบสวนก็ทำให้มันตื่นเต้นระทึกใจไปเลย เทคนิคของภาพยนตร์มันช่วยได้อยู่แล้วโดยการใช้เรื่องใช้มุมกล้อง ใช้ sound (เพลงประกอบ เสียงที่ใช้ประกอบ เช่น เสียงรถ เสียงการเคลื่อนไหว หรือแม้แต่เสียงของความเงียบ) ก็จะทำให้เรื่องนี้เด่นขึ้นมาได้ หรือถ้าจะเน้นเกี่ยวกับข้อมูลที่พระเอกนางเอกช่วยกันสืบค้น ตามหาแล้ว ก็ทำให้มันดูเป็นจริงเป็นจังไปเลย ไม่ใช่เพียงแค่นึกอยากหยิบตรงไหนมาก็เน้นมันเสียทุกรายละเอียด แต่ส่วนอื่นก็ตัดทิ้งไปดื้อๆ

เท่าที่ได้เห็น ผู้สร้างเน้นอย่างแรกมากกว่าอย่างหลัง และใช้อย่างหลังเป็นเพียงส่วนประกอบ เพียงแค่ว่ามันไม่ชวนให้รู้สึกตื่นเต้นเอาเสียเลย ระดับของมันอาจมากกว่าแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอง พอมาดูที่ส่วนประกอบ ก็คือ ประเด็นทางด้านศาสนา ซึ่งดูไปแล้วเห็นได้ชัดว่าผู้สร้างไม่อยากให้คนดูเชื่อตาม ก็เป็นไปได้ว่าผู้สร้างต้องการ ‘ยั้ง‘ เอาไว้บ้าง ไม่อยากให้คนดูเชื่อมาก

เดี๋ยวซวย...พูดง่ายๆ

แต่รักจะทำงานศิลปะแล้ว รักที่จะกระโดดลงมาต้านกระแสสังคมทำเรื่องนี้แล้ว กลับไม่ยืนยันจุดยืนของตัวเอง งานก็เลยออกมาเป็นแบบที่เห็น (ตรงนี้ก็เข้าใจเขาเหมือนกัน เพราะบางทีคนเราก็ไม่อยากต้านกระแสจนเกินงาม แต่คำถามเกิดขึ้นในใจก็คือ ‘แล้วมรึงจะทำออกมาทำไมวะถ้ากลัวแบบนี้ หรือแค่อยากขอมีเอี่ยวในกระแสของหนังสือ จะได้โกยเงินมากๆแค่นั้น‘)

ผลที่ได้ออกมาก็คือ ไอ้ความครึ่งๆกลางๆไม่ดีไม่เด่นสักอย่างทำให้คนดูภาพยนตร์เรื่องนี้รู้สึกครึ่งๆกลางๆไปด้วย จึงเกิดความรู้สึกว่า ‘เรื่องนี้เฉยๆ‘ และเข้าใจเอาว่าคงเป็นเพราะเคยอ่านหนังสือมาก่อน แล้วจะไปหวังอะไรกับภาพยนตร์ เป็นต้น

การเก็บรายละเอียดของเรื่องให้ครบถ้วนเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วในทางปฏิบัติ (ไม่อยากคิดว่าถ้าครบถ้วนจะใช้เวลาดูสักกี่ชั่วโมง เพราะความอดทนในการดูภาพยนตร์ของคนเราไม่เหมือนกัน แค่สามชั่วโมงนี่แทบหลับแล้ว) ดังนั้นเป็นเรื่องของคนดูเองด้วยที่จะต้อง ‘ทำการบ้าน‘ ไปก่อน นั่นคือหากมีได้อ่านเรื่องไปก่อนจะดีมาก หรือถ้าคนที่มีความรู้พื้นฐานไปดูก็จะพอถูๆไถๆไปได้ ก็จะดูได้สนุกขึ้น

ย้ำ...สนุกขึ้นไม่ได้แปลว่าสนุกนะ

ส่วนที่หนิงชอบที่สุดในเรื่องเห็นจะเป็นทางด้านเทคนิคคลาสสิคที่ใช้มานานแล้ว ก็คือ mise en scene หรือการนำภาพมาซ้อนกับภาพ ซึ่งตรงนี้เป็นจุดที่น่าชื่นชม เพราะการทำภาพยนตร์ไม่สามารถบอกเล่าเก้าสิบได้ทุกเรื่อง เทคนิคนี้ถูกนำมาใช้เพื่อให้เราได้เห็นภาพปัจจุบัน และอดีตไปพร้อมๆกันได้ เช่น ตอนที่แลงดอน และโซฟีข้ามถนนไปที่...ลืมแล้ว...คงสักโบสถ์หนึ่งน่ะ แต่น่าเสียดายที่ก็ทำได้แค่นี้ เพราะภาพไม่อาจสื่อได้เต็มร้อยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ที่ซับซ้อน แต่ก็ถือว่าน่าสนใจไม่น้อยทีเดียว

และเหตุผลอีกอย่างที่เลือกมาดูภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คือ อยากดูฉากสวยๆของพิพิธภัณฑ์ และอีกหลายฉากที่สวยๆของเรื่องนี้นี่เอง ซึ่งตรงนี้หนิงบอกได้เลยว่าไม่ผิดหวัง รวมทั้งเวลาที่เขาอธิบายภาพ "The Last Supper" ซึ่งทำได้ดีมาก โดยการใช้คอมพิวเตอร์เพื่อจัดการกับภาพนี้ให้ดูแบบจะจะ โดยที่บางครั้งจินตนาการของเราอาจเห็นภาพไม่เคลียร์เท่านี้ (แต่ก็เป็นจุดที่เน้นมากไปหน่อย พอตรงอื่นก็ปล่อยละเลยไปเสียแบบนั้น)

สรุปรวมๆแล้ว ไปดูเรื่องนี้ก็ถือว่าไม่ได้เสียดายเงินมากนัก แต่ถ้าถามว่าประทับใจอย่างสุดซึ้งหรือเปล่าก็ไม่ใช่ ถือว่าเป็นภาพยนตร์พื้นๆธรรมดาๆในความรู้สึกของหนิง ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ถ้าอยากจะดูเพราะเป็นเรื่องที่หยิบประเด็นอ่อนไหวอย่างคริสตศาสนา ก็ลองไปดูก็ได้ แต่คงไม่ได้อะไรมากอยู่แล้ว เพราะการเขียนย่อมแจกแจงรายละเอียดได้ดีกว่าภาพยนตร์เป็นธรรมดา

Create Date : 30 พฤษภาคม 2549 Last Update : 30 พฤษภาคม 2549 14:43:40 น. Counter : 1490 Pageviews.		1 comments
Share Tweet